Συγγνώμη σου ζητώ, συγχώρεσέ με κι αν έφταιξα εγώ...θα το πληρώσεις εσύ

Η "συγγνώμη" δεν είναι τόσο δύσκολη λέξη για να προφέρεις. Σε μια εποχή, μάλιστα, που τα πάντα έχουν το αντίτιμό τους έρχεται και πολύ φτηνά, τζάμπα θα έλεγα, σε όποιον την εκστομίζει. Αν υποθέσουμε, εξάλλου, πως ο λαός έχει και κάποια ψήγματα σοφίας, από τότε που εφευρέθηκε αυτή η λέξη χάθηκε το φιλότιμο...κι εμφανίστηκε το ΔΝΤ, οι "σοφοί" τού οποίου ύστερα από τρία χρόνια άγριας λιτότητας διαπίστωσαν το αυτονόητο, αυτό που είχε ο κόσμος τούμπανο και τα διαπλεκόμενα μίντια κρυφό καμάρι, ότι η συνταγή δηλαδή που ακολούθησαν στην Ελλάδα ήταν λανθασμένη. Πολύ γενναίο εκ μέρους τους, είναι ανθρώπινο άλλωστε να σφάλλεις. Οταν το εννοείς, όμως, το αποδεικνύεις και με έργα κι όχι με "υποσχέσεις" για επέκταση της λιτότητας και τα επόμενα χρόνια. Γιατί όταν το κάνεις αυτό, δε δείχνεις μεταμέλεια αλλά υποκρισία και δολιότητα...

Την ίδια ώρα, βεβαίως, η τρόικα εσωτερικού κομπάζει για ένα "success story" που οι εντολείς της αποκαλούν κι επισήμως πλέον αποτυχημένο. Μιλούν με καμάρι, για παράδειγμα, για το πρωτογενές πλεόνασμα ή για την πιστοληπτική αναβάθμιση της χώρας, αλλά δε λένε στον ελληνικό λαό πως αυτές οι εξελίξεις είναι ανώφελες αν δεν επιδείξουν πυγμή και δεν ενημερώσουν τους νταβατζήδες τους πως μπορούμε πλέον και χωρίς αυτούς, άρα δεν έχουν το πάνω χέρι, όπως δεν το είχαν άλλωστε ποτέ. Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν ποτέ ότι ήμασταν άοπλοι, αλλά ότι δεν είχαμε τη βούληση για να χρησιμοποιήσουμε τον οπλισμό μας και μυρίζαμε τρόμο από πάνω έως κάτω. Αν, για παράδειγμα, δεν αξιοποιήσουμε τη δημόσια παραδοχή ΔΝΤ περί λάθους κι ελαφρύνουμε τους μικρομεσαίους από τα βάρη τους, δεν θα έχει γίνει τίποτα άλλο από μια τρύπα στο νερό, από αυτές όμως που βυθίζουν υπερωκεάνια...