Μπορεί η τρόικα εσωτερικού να ξεπέρασε (;) αυτήν την τρικυμία, αλλά ποιός πιστεύει ότι θα εξαντλήσει την τετραετία και θα οδηγηθούμε σε κάλπες το 2016; Δεν το πιστεύουν ούτε οι Σαχλαμαράς-Βενιζέλος-Κουρέλης, οι οποίοι έχουν μετατρέψει την πολιτική τους επιβίωση σε ύψιστο διακύβευμα για τη χώρα και τους εκβιασμούς ένθεν κακείθεν σε ρουτίνα. Κι αυτή η κυβέρνηση έχει σύντομη ημερομηνία λήξης, στο πλαίσιο της ανακύκλωσης προσώπων τα οποία έχουν συνδεθεί απολύτως με τη μεταπολίτευση και στα οποία έχει δοθεί η εξουσιοδότηση από την εγχώρια και τη διεθνή ελίτ να διαχειριστούν τα συντρίμμια μιας οικονομικής καταστροφής που ούτε θεόσταλτη ήταν ούτε μη αναστρέψιμη είναι. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι απαραίτητο αύριο μεθαύριο να είναι πρωθυπουργός ο Αντ. Σαχλαμαράς, αν βρεθεί ένα πρόσωπο το οποίο θα μπορέσει να απορροφήσει για χ διάστημα τους κραδασμούς από την κοινωνική κατακραυγή, η οποία δεν θα έρθει ως συνειδητή επιλογή, αλλά ως λούμπεν εξέγερση. Αν μετρήσετε, άλλωστε, πόσοι πρωθυπουργοί πέρασαν από το καλοκαίρι του 2009, μάλλον θα συμφωνήσετε μαζί μου...
Οι εκλογές δεν θα ήταν λύση για τη χώρα, αν το αποτέλεσμά τους άλλαζε μερικώς μόνο τους συσχετισμούς ή, ακόμα χειρότερα, αν ενδυνάμωνε ακόμα περισσότερο την ακροδεξιά. Πολύ φοβάμαι πως δεν θα προέκυπτε κάτι θετικό κι από μια πιθανή αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αν σταθώ, τουλάχιστον, στη χθεσινή ομιλία τού Αλέξη Τσίπρα, δεν άκουσα τίποτα άλλο από ένα ξύλινο αριστερό ευχολόγιο χωρίς συγκεκριμένες δράσεις και με πολύ μετριοπαθείς στόχους. Το σημαντικότερο δεν είναι να καταπολεμηθεί η ανεργία, όπως δεσμεύτηκε γενικώς κι αορίστως ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά να αναδιαμορφωθεί εκ βάθρων ένα οικονομικό μοντέλο που αναπαράγει ανισότητες κι αποκλείει την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό σημαίνει έμφαση, μεταξύ άλλων, στη φορολογική πολιτική, στην απονομή δικαίου και, κυρίως, στην παιδεία. Αν δεν προτάξεις όλα αυτά, αλλά προσπαθήσεις απλώς να διαχειριστείς την αποτυχία δεν θα έχεις κάνει τίποτα άλλο από μια τρύπα στο νερό και θα αποδειχθείς μια παρένθεση και μόνο μέσα στο δρόμο τού ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος μετά θα κυβερνά για δεκαετίες...
Οι εκλογές δεν θα ήταν λύση για τη χώρα, αν το αποτέλεσμά τους άλλαζε μερικώς μόνο τους συσχετισμούς ή, ακόμα χειρότερα, αν ενδυνάμωνε ακόμα περισσότερο την ακροδεξιά. Πολύ φοβάμαι πως δεν θα προέκυπτε κάτι θετικό κι από μια πιθανή αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αν σταθώ, τουλάχιστον, στη χθεσινή ομιλία τού Αλέξη Τσίπρα, δεν άκουσα τίποτα άλλο από ένα ξύλινο αριστερό ευχολόγιο χωρίς συγκεκριμένες δράσεις και με πολύ μετριοπαθείς στόχους. Το σημαντικότερο δεν είναι να καταπολεμηθεί η ανεργία, όπως δεσμεύτηκε γενικώς κι αορίστως ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά να αναδιαμορφωθεί εκ βάθρων ένα οικονομικό μοντέλο που αναπαράγει ανισότητες κι αποκλείει την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό σημαίνει έμφαση, μεταξύ άλλων, στη φορολογική πολιτική, στην απονομή δικαίου και, κυρίως, στην παιδεία. Αν δεν προτάξεις όλα αυτά, αλλά προσπαθήσεις απλώς να διαχειριστείς την αποτυχία δεν θα έχεις κάνει τίποτα άλλο από μια τρύπα στο νερό και θα αποδειχθείς μια παρένθεση και μόνο μέσα στο δρόμο τού ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος μετά θα κυβερνά για δεκαετίες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου