Κι όμως, οι τούρκοι μας μιμούνται...

Η ξενομανία μας δεν έχει όρια, αφού φτάνει ακόμα και στο να ζηλεύουμε τις εξεγέρσεις των άλλων. Εστω κι αν αυτές βρίσκονται τουλάχιστον ένα στάδιο πριν από τις δικές μας. Σε αυτό το πλαίσιο αδυνατώ να κατανοήσω όλους εκείνους που μας ζητούν να παραδειγματιστούμε από τους τούρκους και να ξεκινήσουμε ένα αντάρτικο πόλεων σε βάρος τής δικής μας κυβέρνησης, που όντως αντιμετωπίζει επίσης τη δημοκρατία με μια εντελώς δική της λογική που καταντά παράλογη. Το κάναμε το Δεκέμβριο του 2008 ύστερα από τη δολοφονία τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το συνέχισαν ορισμένοι με τα επεισόδια μετά από κάθε μεγαλειώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, ενώ βγήκαμε στους δρόμους κατά εκατοντάδες χιλιάδες και πλημμυρίσαμε τις πλατείες το 2011. Αυτά που πράττουν σήμερα οι τούρκοι για να αποδομήσουν  το "success story" του δικού τους πρωθυπουργού έχουν γίνει προ πολλού στην Ελλάδα, με την όποια επιτυχία τους. Επομένως, το ζήτημα δεν είναι να μιμηθούμε τους γείτονές μας, που η εγχώρια προπαγάνδα τούς ήθελε να έχουν λύσει μια δια παντός το σημαντικότερο ζήτημα όλων-τη δίκαιη διανομή τού πλούτου-, αλλά να πάμε ένα βήμα παραπέρα τον αγώνα μας, κάνοντάς τον λιγότερο θεαματικό ίσως, αλλά περισσότερο στοχευμένο...

Αντί να αναποδογυρίζουμε κάδους απορριμμάτων και να φωνάζουμε συνθήματα, γιατί δεν προχωρούμε, για παράδειγμα, σε μια απεργία διαρκείας η οποία δεν θα στρέφει τη μια επαγγελματική ομάδα σε βάρος τής άλλης, από τη στιγμή που θα είναι μαζική και κατόπιν συνεννόησης; Τί μας εμποδίζει να χρησιμοποιήσουμε ακόμα κι αυτό το εργαλείο των εκλογών για να στείλουμε ένα μήνυμα και στην Ευρώπη πως ο δρόμος τής λιτότητας είναι αδιέξοδος; Γιατί θα πρέπει κάθε φορά να ωραιοποιούμε τη λούμπεν, ακατέργαστη βία και να την θέτουμε στο τραπέζι ως πρώτη επιλογή κι όχι ως τελευταίο καταφύγιο των απελπισμένων; Δοκιμάσαμε πρώτα, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, να κάνουμε τις ειρηνικές μας μαζικές επαναστάσεις σε βάρος τής εξουσίας, όπως το να μην πληρώσουμε τα χαράτσια τής ΔΕΗ ή τους υπέρογκους φόρους κι αποφασίσαμε πως η μόνη διέξοδος είναι να μουντζώνουμε τη Βουλή και να σπάμε βιτρίνες; Αν όχι, ας χρησιμοποιήσουμε για πρώτη φορά το μυαλό μας κι όχι την παρορμητικότητά μας, για την οποία τόσο μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε ως έλληνες, κι ας περιορίσουμε το φθόνο μας για τους τούρκους, που μαλώνουν ακόμα για το ποιος είναι πιο "θεός" από τον άλλο, ο Κεμάλ ή ο Μωάμεθ, μόνο  στα απολύτως απαραίτητα...