Η παιδεία πιο σημαντική απ' τη μπάλα...στη Λ. Αμερική

Ποιός αμφιβάλλει πως οι βραζιλιάνοι λατρεύουν το ποδόσφαιρο; Κι όμως, με τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις τους αποδεικνύουν ότι αγαπούν την κοινωνική δικαιοσύνη ακόμα περισσότερο. Γι' αυτό και προτιμούν να μη διοργανώσουν ακόμα κι αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, για το οποίο ζουν κι αναπνέουν, παρά να υποχρεωθεί η κυβέρνησή τους να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία και την υγεία ή να αυξήσει τις τιμές των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Σε αυτό το πλαίσιο, η πρόεδρος της χώρας Ντ. Ρούσεφ μιλά με θαυμασμό για τους διαδηλωτές κι εμφανίζεται διατεθειμένη να τους ακούσει. Αν μη τί άλλο, στη Λατινική Αμερική, η οποία τόσο έχει κατασυκοφαντηθεί από τους προπαγανδιστές τού νεοφιλελευθερισμού οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, η μετάβαση από τις δικτατορίες-μπανανίες στις αριστερές κυβερνήσεις πέρα από μια ριζική αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου έχει δημιουργήσει κάτι πολύ σημαντικότερο: ταξική συνείδηση, η οποία δεν αποκοιμίζεται με άρτο και θεάματα και στην οποία υποχρεώνονται να συμμορφώνονται όσοι εξουσιαστές ξεχνούν πως κυβερνούν για το λαό κι όχι για τις ελίτ...

Το παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής απογυμνώνει από επιχειρήματα κι εκείνους τους μοιρολάτρες εθελόδουλους στην Ελλάδα που διατυμπανίζουν πως αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Αυτός ο κόσμος κι αυτή η χώρα μπορούν να αλλάξουν, και πολύ άμεσα μάλιστα, αν υπάρξει η απαραίτητη πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο κι απαλλαγούμε από τον εθισμό στο συντηρητισμό, στην υποταγή στα συμφέροντα των λίγων, στην αποχαύνωση, στον κομματισμό, στη γραφειοκρατία, στην αναξιοκρατία και στην ξενοδουλία. Είναι προφανές ότι αυτή η αλλαγή πορείας δύσκολα θα ξεκινήσει από την κορυφή, αν δεν υπάρχει από κάτω μια βάση συνειδητοποιημένων πολιτών οι οποίοι θα σπρώξουν και τους υπόλοιπους μακριά από λούμπεν αντιδράσεις κι ανώφελες επιδείξεις επαναστατικής γυμναστικής. Οταν στους δρόμους τής Αθήνας και των άλλων μεγάλων ελληνικών πόλεων δω πανό που δεν θα αναπαριστούν κρεμάλες και την Ανγκ. Μέρκελ φλεγόμενη, αλλά συνθήματα του στιλ "θέλουμε παιδεία κι όχι Eurovision και σαπουνόπερες", τότε θα έχουμε κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα απεξάρτησης από κάθε είδους σωτήρες. Και τότε δεν θα χρειάζεται να κοιτάμε από ψηλά αυτούς που μας κυβερνούν σήμερα ή μας υπόσχονται μελλοντικούς παραδείσους αύριο, όπως θα τραγουδούσε κι ο Κώστας Χατζής, για να μας φαίνονται τόσο μικροί, τόσο ασήμαντοι...