Τί να την κάνεις τη Δημοκρατία, όταν μπορείς να έχεις Σαμαράδες;...

Μια φορά κι έναν καιρό η κοινοβουλευτική ολιγαρχία λειτουργούσε αποτελεσματικώς για τις ελίτ. Ηταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ χώριζε υποτίθεται ιδεολογική άβυσσος, που το ρουσφέτι είχε υποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και η αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου ήταν απλώς η κλάψα εκείνων που ήταν ανίκανοι ή απρόθυμοι να ενταχθούν σε κάποια από τις πολλές μεμονωμένες συλλογικότητες που δε μας επέτρεψαν ποτέ να συγκροτήσουμε μια αδιάσπαστη κοινωνία. Σε αυτό το πλαίσιο, οι έλληνες αισθάνονταν αυτάρκεις με τις λίγες τζούρες δημοκρατίας που τους χορηγούσε ένα οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο που δεν επιδίωξε ποτέ να μάθει στο πόπολο πώς να ψαρεύει προκειμένου το τελευταίο να αισθάνεται χορτάτο με τα λέπια που του πετούσε ως ανταμοιβή για την υπακοή του. Στη μεταπολίτευση, γιατί αυτήν περιγράφω, έννοιες όπως "επανάσταση", "αντίσταση", "αμφισβήτηση" είτε αυτογελοιοποιήθηκαν από λούμπεν αντάρτες πόλεων τύπου "17 Νοέμβρη" είτε γελοιοποιήθηκαν από τους υπνωτιστές των μαζών, οι οποίοι "λησμονούσαν" να τις αφυπνίζουν μετά από κάθε παράστασή τους...

Και φτάσαμε μια "ωραία πρωία" στην εποχή των μνημονίων, όπου πλέον το εγχώριο κατεστημένο, μέσα σε ένα οργουελικό σκηνικό, έσπευσε να γλείψει εκεί που κατουρούσε, να αλλάξει χρώματα σαν σιχαμερή σαλαμάνδρα προκειμένου να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον που πια, ελέω τρόικας, δεν έλεγχε εξ ολοκλήρου, να προσαρμοστεί σε μια εποχή που τα χθεσινά δόγματα μετατρέπονταν σε χάρτινους πύργους. Και τότε, ακόμα κι αυτή η κοινοβουλευτική ολιγαρχία έμοιαζε με υπερβολική παραχώρηση στο λαό, ένας Δούρειος Ίππος που κάποτε μπόρεσε να κυριεύσει την Τροία, αλλά αν αφηνόταν κι άλλο στους Τρώες εκείνοι μπορεί να έβρισκαν τρόπο για να τον επιστρέψουν σα μπούμεραγκ στους Αχαιούς. Γι' αυτό και ήταν πλέον επιτακτική ανάγκη το σοκ, η τρομοκράτηση και η συκοφαντία, αυτή η "Αγία Τριάδα" τής κάθε εξουσίας που ψυχανεμίζεται το τέλος των ημερών της και κάνει ό,τι μπορεί για να κρατηθεί στη σχεδία...

Μας είπαν πως αν δεν κρατούσαμε το στόμα μας κλειστό, θα καταστρεφόμασταν. Κι εμείς το κρατήσαμε και, ω τί "παράδοξο", καταστραφήκαμε. Μας είπαν πως δεν υπάρχει εναλλακτική στον οικονομικό μας θάνατο, πως είμαστε αποβράσματα που δικαίως πληρώνουμε βαρύ τίμημα για τις αμαρτίες μας, μας έδωσαν τα λουριά για να αυτοβασανιστούμε κι εμείς το κάναμε, μαθημένοι όπως ήμασταν μια ζωή να μη σκεφτόμαστε παρά να ακολουθούμε "σοφούς" ηγέτες με πήλινα πόδια. Μας κυβέρνησαν φαύλοι λαοπλάνοι, ανίκανοι γόνοι, ακόμα και τραπεζίτες κι εμείς τους πιστέψαμε όταν μας έλεγαν πως πεθαίνουμε για το καλό μας. Διστάσαμε να αποδοκιμάσουμε τη γύμνια τους και να δοκιμάσουμε άλλους δρόμους, προτιμήσαμε να πνιγούμε στο λιμάνι από το να δοκιμάσουμε να διαβούμε τον ωκεανό...

Κι όμως, παρ' όλα τα σοκ, την τρομοκράτηση και τη συκοφαντία η κοινοβουλευτική ολιγαρχία ήταν πολύ δύσκολο πλέον να εξυπηρετεί αποτελεσματικώς τα συμφέροντα των λίγων. Βλέπετε, είναι κι αυτά τα "διαολεμένα" μέσα κοινωνικής δικτύωσής που μέσα στη σαβούρα με την οποία πλημμυρίζουν κάθε ημέρα το δημόσιο λόγο διαθέτουν κι οάσεις κοινωνικής αφύπνισης, τις οποίες ανήσυχοι πολίτες άλλων εποχών δε μπορούσαν καν να φανταστούν. Τώρα πια ακόμα και η Βουλή, το Σύνταγμα, οι νόμοι, η δημόσια τηλεόραση-φερέφωνο που οι ίδιες οι ελίτ έπλασαν για να αυτοδοξάζονται και να αυτοπροστατεύονται από "ταπεινά" πράγματα όπως η λογοδοσία και η δικαιοσύνη, μοιάζουν ανίκανα να λειτουργήσουν σαν ασπίδες απέναντι στην οργή τού λαού. Γι' αυτό κι έφτασε η ώρα να πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων και να αντικατασταθούν από τα "ραβασάκια" ξένων κι εγχώριων εξουσιαστών, από βίαιη καταστολή κάθε υποψίας διαμαρτυρίας, από πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κι από "success stories" που έχουν "happy end" μόνο για λίγους ή μόνο στα χαρτιά. Το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κλείσιμο του ματιού τής πόρνης στο νταβατζή της, ένα νεύμα πως όλα θα πάνε καλά, πως δεν έχει να ανησυχεί για τίποτα κι ότι αύριο θα κλείσουν κι άλλα σχολεία κι άλλα νοσοκομεία, θα πουληθούν κι ο αέρας που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε και η γη που πατούμε. Κι αν στην πορεία ανακύψουν άλλα προβλήματα, οι νταβατζήδες δεν έχουν λόγο να ανησυχούν: οι πόρνες είναι καπάτσες και θα βρουν τη λύση. Κι αν αυτή δε λέγεται κοινοβουλευτική ολιγαρχία αλλά "πούρα" χούντα, τί σημασία έχει; Τί να την κάνεις, άλλωστε, τη Δημοκρατία όταν μπορείς να έχεις Σαμαράδες;...