Φαντάζομαι έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, αλλά κάπως διαφορετικό...

Θέλω να σας αποκαλύψω ένα "μυστικό": η Ελλάδα δεν είναι ο ομφαλός τής γης, γι' αυτό ό,τι κι αν λαμβάνει χώρα στον κόσμο δε γίνεται πάντοτε με σκοπό να βλάψει το "λίκνο τού πολιτισμού", που βεβαίως τώρα περισσότερο λικνίζεται στα μπουζούκια και λιγότερο παράγει κουλτούρα. Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τις νέες θεωρίες συνωμοσίας, λες και είχαμε λίγες μέχρι τώρα για να αντιμετωπίσουμε με τη λογική, σύμφωνα με τις οποίες ακόμα και η αποκαλούμενη "τουρκική άνοιξη" γίνεται προκειμένου το βαθύ κράτος τής γείτονος να βρει αφορμή και να καταλάβει ελληνικά εδάφη. Κάπου ανάμεσα στον απίστευτο ναρκισσισμό και στον έντονο κομπλεξισμό μας, που αποκαλύπτονται με την έξαρση του εθνικισμού και της ξενομανίας, βρήκαμε χώρο για να χωνέψουμε ένα ακόμα παραμύθι, από αυτά που έχουν μονίμως τούρκους δράκους αλλά ποτέ έλληνες ηλίθιους...

Εχω ξεχάσει τη μαγική σφαίρα σπίτι και δεν είμαι σε θέση να προβλέψω αν θα προκύψει ελληνοτουρκική σύρραξη, με την πιθανότητα της οποίας έχουμε μεγαλώσει όλοι όσοι έχουμε γεννηθεί μετά από τη μεταπολίτευση αλλά το μόνο που έχουμε δει να συμβαίνει είναι ένα εξοπλιστικό ράλι από το οποίο, μάλιστα, κάποιοι επίδοξοι πρωθυπουργοί κονόμησαν βίλες με "πιάτο" τον Παρθενώνα. Αναρωτιέμαι, επίσης, αν εκείνοι που τρέμουν μήπως κι ο τούρκος περάσει τα σύνορα έχουν αντιληφθεί πως αυτό έχει πραγματοποιηθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό, από την εποχή για παράδειγμα που νομιμοποιήσαμε με τη συμπεριφορά μας τα ρουσφέτια, τα βιλαέτια και τα μπαξίσια ή ακόμα κι από την επιλογή μας να αποκοιμιόμαστε με τουρκικές σαπουνόπερες αντί για μια καλή ταινία ή ένα καλό βιβλίο...

Οσο, εξάλλου, περιμένουμε την τουρκική εισβολή, αφήνουμε όσους την καλλιεργούν εντέχνως να μας ξεστρατίζουν από το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο ασφαλώς και μαστίζει τόσο τον ελληνικό όσο και τον τουρκικό λαό κι αυτό δεν είναι άλλο από την άνιση κατανομή τού παραγόμενου πλούτου (και) σε αυτές τις δύο χώρες. Από τη στιγμή που οι λίγοι δεν ξέρουν τί να κάνουν την περιουσία που έχουν υφαρπάξει από τους πολλούς τα μόνα "success stories" που υπάρχουν δεν αφορούν κανένα άλλο παρά μια ελίτ που παρασιτεί σε βάρος μιας κατατρομοκρατημένης μάζας, η οποία πείθεται πως εχθρός της είναι ο διπλανός της που ανήκει σε άλλη φυλή κι όχι ο κοινός τους αφέντης που τους σφίγγει τις αλυσίδες. "Συγχωρήστε" με, επομένως, που θεωρώ πως έλληνες και τούρκοι οφείλουν να πολεμήσουν, αλλά όχι μεταξύ τους παρά μόνο ενωμένοι απέναντι σε εκείνους που τους τρώνε το ψωμί...