Εκαναν τη δημοκρατία καραγκιόζ μπερντέ για να φαίνεται ο φασισμός γόης τού Χόλιγουντ...

Αν κάποιος θελήσει να διαπιστώσει γιατί αυτή η χώρα έχει χρεοκοπήσει, δεν χρειάζεται παρά να κάνει μια ανασκόπηση της χθεσινής ημέρας μέσα κι έξω από τη Βουλή. Εντός τού Κοινοβουλίου διαδραματιζόταν ένα επικοινωνιακό σόου εντυπώσεων, μπροστά στο οποίο οι επιθεωρήσεις τού "Δελφινάριου" μοιάζουν με μεταμοντέρνο Σέξπιρ. Συζητιόταν ένα πολυνομοσχέδιο 600 σελίδων, το οποίο θα ήταν αδύνατο να διαβαστεί και να αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε σε ένα μήνα, πόσω μάλλον σε δύο ημέρες, και το οποίο επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα τις ζωές όλων μας, αλλά ο πρωθυπουργός ήταν απών. Εμφανίστηκε μόνο ως μπαμπούλας στην ψηφοφορία και για να κάνει μια δήλωση στις κάμερες μετά από το πέρας τής διαδικασίας. Βεβαίως, είχε αφήσει στην θέση του τον Β. Βενιζέλο, ο οποίος πρόσθεσε και την ιδιότητα του πρωθυπουργεύοντος στις θεσμικές ιδιότητες που του έχουν απονεμηθεί αντί για ποινικές διώξεις για μια σειρά αδικημάτων. Κι από την άλλη ο Αλ. Τσίπρας απόδειξε ότι ο λαϊκισμός είναι η δεύτερη φύση του: αντί να επικεντρωθεί στην αντίκρουση των πάμπολλων αρνητικών διατάξεων του πολυνομοσχεδίου, αν κι όχι όλων, αναλώθηκε σε τακτικισμούς προκειμένου να προχωρήσει σε ηρωική έξοδο και να αποθεωθεί από τον κόσμο στην πλατεία Συντάγματος. Μόνο που εκεί δεν υπήρχε λαοθάλασσα για να υποδεχθεί τον δημαγωγό παρά μόνο μερικές χιλιάδες, εν μέρει γιατί το πόπολο έχει σιχαθεί τα μεγάλα λόγια, εν μέρει γιατί το έχουν τρομοκρατήσει, κυρίως όμως γιατί είναι τόσο λούμπεν ώστε να πιστεύει ότι αφού δεν έσπασε ο βράχος με δυο τρεις μαζικές σφυριές που του έριξε, αυτός δεν θα σπάσει ποτέ...

Το Σαββατοκύριακο διαπράχθηκε ένα ακόμα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, κι όχι μόνο αναφορικώς με τους χειρισμούς στην πρόταση μομφής σε βάρος τού Γ. Στουρνάρα. Η κυβέρνηση πέρασε με τη μορφή κατεπείγοντος ένα πακέτο μέτρων το οποίο, μάλιστα, φόρτωσε με τροπολογίες τής τελευταίας στιγμής ώστε εύλογα να μπορεί να μιλήσει κανείς για αδιαφάνεια και σκιώδεις προθέσεις. Μακάρι κάθε πολιτική απόφαση να ήταν επωφελής για το σύνολο του πληθυσμού. Από τη στιγμή, ωστόσο, που αυτό δεν είναι εφικτό, όποιος σταθμίζει πως η κοινωνική δικαιοσύνη και το συμφέρον των πολλών κρίνεται υπέρτερο των συμφερόντων τής ελίτ και των μεμονωμένων συντεχνιών δύναται να κρίνει πως υπάρχουν θετικές κι αρνητικές συνέπειες στη ζωη μας από την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Δεν ξέρω προς τα πού γέρνει περισσότερο η πλάστιγγα, αυτό άλλωστε δεν το ξέρουν ούτε καν οι βουλευτές που το ψήφισαν στα τυφλά. Ούτε, βεβαίως, έχω την ψευδαίσθηση πως υπουργοί όπως ο Κ. Χατζηδάκης νομοθετούν δίνοντας προτεραιότητα στο συμφέρον τού λαού κι όχι των νταβατζήδων τους.

Ξέρω, όμως, για παράδειγμα ότι ανάμεσα στο συμφέρον των μερικών χιλιάδων γαλακτοπαραγωγών, οι οποίοι πουλούσαν το ακριβότερο γάλα στην Ευρώπη, και των εκατομμυρίων καταναλωτών γάλακτος προέχουν οι δεύτεροι κι ας κερδίζουν παραλλήλως και οι ξένες πολυεθνικές. Είναι προκλητικό εκείνοι που έχουν στήσει τόσα χρόνια ένα καρτέλ γύρω από το γάλα να προβάλλουν εθνικά επιχειρήματα για να υπερασπιστούν τη διαχρονική τους αισχροκέρδεια. Και είναι ακόμη μεγαλύτερη κατάντια για την Αριστερά να στέκεται στο πλευρό τους. Κι όσο για την κινδυνολογία γύρω από την ποιότητα και την ασφάλεια του προϊόντος, μόνο οι αφελείς πιστεύουν ότι αυτό που πίνουμε σήμερα αρμέχτηκε από την αγελάδα ή την κατσίκα μόλις χθες ή ότι η ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών διασφαλίζει την υγεία μας. Το ίδιο, πάνω κάτω, ισχύει και για μια σειρά άλλων συντεχνιών, όπως των βιβλιοπωλών, των ταξιτζήδων ή των φαρμακοποιών, οι οποίοι είχαν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια στα εξασφαλισμένα υπερκέρδη στην πλάτη των ανήμπορων καταναλωτών και τώρα τους κακοφαίνεται που η ελεύθερη αγορά δεν είναι μόνο για τα κορόιδα που δε μπορούν να την αποφύγουν...

Από την άλλη, η κυβέρνηση νομοθέτησε γι' άλλη μια φορά υπέρ των τραπεζών, μέσω της ανακεφαλαιοποίησής τους με ζημιά τού Δημοσίου ως προς την πώληση των μετοχών τού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας κι όχι μόνο, με το γνωστό επιχείρημα πως αν αυτές καταρρεύσουν θα χάσουν το βιος τους οι πολίτες. Μα, οι πολίτες έχουν χάσει ακριβώς το βιος τους ώστε να διασωθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζεται από τους λακέδες τού κατεστημένου όπως το Βατικανό από τους καθολικούς. Σκεφτείτε μόνο αν τα πάνω από 270 δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν διατεθεί στις τράπεζες από το 2008, χωρίς να συμπεριλαμβάνω τη χαριστική ανακεφαλαιοποίηση, είχαν δοθεί στην παιδεία, στην υγεία, στις κοινωνικές δομές, είχαν διανεμηθεί με δίκαιους όρους στους πολίτες, στην έρευνα, στην καινοτομία, στη δημιουργία ίσων ευκαιριών πλουτισμού. Θα είχαμε ή δεν θα είχαμε σήμερα μια καλύτερη Ελλάδα;

Αυτά είναι, όμως ψιλά γράμματα για όλους εκείνους που πολιτεύονται με τον κυνισμό, τον ατομικισμό και την αγυρτεία τού χαρακτήρα τού Κέβιν Σπέισι στο "House of Cards". Είμαστε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, κατά συρροή νεκρόφιλοι. Αφού έχουμε σκοτώσει εδώ κι αιώνες τη δημοκρατία και την έχουμε αντικαταστήσει με την κοινοβουλευτική ολιγαρχία, λες και οι σύγχρονες τεχνολογίες δε μας επιτρέπουν τίποτα άλλο παρά "like" στο "φατσοβιβλίο" και "follow" στο "twitter", τώρα ασελγούμε και στο πτώμα της είτε κατέχουμε είτε όχι δημόσια αξιώματα ή άλλες θέσεις ευθύνης. Να γιατί κι ο φασισμός μάς φαίνεται όλο κι ελκυστικότερος. Γιατί από διαστροφή ή από σκοπιμότητα μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι δημοκρατία δε μπορεί να είναι κάτι άλλο από 300 πρόβατα που ψηφίζουν όπως τους διατάζουν οι κάθε λογής ποιμένες τους κι από μερικά εκατομμύρια αμνοερίφια που άγονται και φέρονται κάθε τέσσερα χρόνια από λαοπλάνους εμπόρους ελπίδας... 



  

Η εκδίκηση είναι ενα πιάτο που δεν τρώγεται με τίποτα...

Αν κάποιος έκανε κακό σε αγαπημένο μου πρόσωπο, ενδεχομένως να του το ανταπέδιδα, πιθανόν και στο πολλαπλάσιο. Στη συνέχεια, όμως, θα προσπαθούσα τουλάχιστον να δείξω γενναιότητα και να ζητήσω να τιμωρηθώ για το έγκλημά μου. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν θα έβγαζα ανακοίνωση για να διατρανώσω την αθωότητά μου όταν η ενοχή μου θα ήταν ηλίου φαεινότερη. Πόσω μάλλον αν ενεργούσα ως θεσμικό όργανο, όπως στην περίπτωση της Ομοσπονδίας Σωφρονιστικών (τρομάρα τους) Υπαλλήλων, η οποία θέλει να μας πείσει πως ο κρατούμενος που σκότωσε μέλος της αυτοβασανίστηκε μέχρι θανάτου. Η εκδίκηση είναι γλυκιά, σε φορτώνει ωστόσο με θερμίδες ατελεσφορίας και σε χαμηλώνει στο επίπεδο αυτού που εκδικείσαι. Είναι, εξάλλου, αναπίτρεπτη όταν προέρχεται από άτομα που είναι σε θέση να κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους προκειμένου να δείξουν ποιός είναι το αφεντικό...

Το κακό, όμως, ξεκινά από την ίδια τη δομή τής απονομής δικαιοσύνης, που είτε δεν αποδίδεται είτε λαμβάνει τα χαρακτηριστικά τής τιμωρίας κι όχι του σωφρονισμού. Αν ο κρατούμενος (αλήθεια, τί σημασία έχει να μας "βομβαρδίζουν" τα μίντια με το ότι ήταν αλβανός, λες και δεν υπάρχουν έλληνες δολοφόνοι κι αυτό τον ξεχώριζε από τους υπόλοιπους;) που σκότωσε τον υπαρχιφύλακα δεν είχε περάσει των παθών του τον τάραχο στις ελληνικές φυλακές, αλλά είχε αντιμετωπιστεί ως άνθρωπος που έσφαλε, έπρεπε να πληρώσει για το λάθος του, αλλά με την προοπτική πως μια ημέρα θα επέστρεφε στην κοινωνία σωφρονισμένος, δεν θα είχαμε ζήσει τώρα αυτήν την τραγωδία. Δυστυχώς, ωστόσο, η αντίληψη των πολλών για τη δικαιοσύνη είναι πως ρίχνω τον εγκληματία σε ένα κελί, πετάω τα κλειδιά και τον αφήνω να σαπίσει μέχρι να εκτίσει την ποινή του ή ισοβίως. Οι πιο "μερακλήδες", μάλιστα, ανάμεσά μας προτείνουν και την επαναφορά τής θανατικής καταδίκης για ορισμένα αδικήματα. Θέλουν, δηλαδή, μια πολιτεία-δολοφόνο, που θα εφαρμόζει σε ορισμένα άτομα τις ίδιες εγκληματικές πρακτικές που εκείνοι χρησιμοποίησαν στα θύματά τους. Και μάλιστα δίχως καν, για το επίσημο κράτος, του πιθανού για τον κακούργο ελαφρυντικού τού τελέσαντος το αδίκημα εν βρασμώ ψυχής...

Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι που δολοφόνησαν τον κρατούμενο δεν είναι ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι από εκείνον. Είναι όλοι τους θύματα μια νοοτροπίας που απαιτεί αίμα ως απάντηση στο αίμα, εμπνευσμένης από το Φαρ Ουέστ, τα γουέστερν κι οποιαδήποτε άλλη αμερικανική ταινία μάς πλασάρει το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" ως λύση για τα ατομικά αδιέξοδα του καθενός μας. Τί θα κέρδιζε ο κρατούμενος δολοφονώντας τον υπαρχιφύλακα; Θα του επιστρέφονταν τα χαμένα νιάτα του στη φυλακή; Τί κερδίζουν οι υπάλληλοι που εκδικήθηκαν τον συνάδελφό τους; Τον ξαναέφεραν στη ζωή; Κάποιοι λένε, και το ισχυρίζονται με σοβαρότητα, πως τέτοιου είδους πράξεις αντεκδίκησης λειτουργούν ως παραδειγματισμός για οποιονδήποτε αλλο θελήσει να επαναλάβει κάτι παρόμοιο με αυτό που έκανε ο κρατούμενος. Θα μπορούσαμε, επίσης, να κόβουμε το χέρι τού ληστή ή το γεννητικό όργανο τού βιαστή, όπως στη Σαουδική Αραβία. Θα μπορούσαμε, δηλαδή, να επιβάλλουμε τη δικαιοσύνη με τον τρόμο κι όχι να την καλλιεργήσουμε ως συνείδηση σε ελεύθερους πολίτες, που είναι κι ο δυσκολότερος δρόμος αλλά και μακροπρόθεσμα ο πιο αποτελεσματικός. Επιμένουμε, ωστόσο, να χτίζουμε πανικοβλημένες κοινωνίες, με φοβισμένους υπηκόους που θα κάνουν ό,τι τους λένε υπό την απειλή τής δρακόντειας τιμωρίας και δεν θα πράττουν το δίκαιο από ελεύθερη επιλογή. Αυτό δεν είναι, όμως, το Α και το Ω όλων μας των δεινών;...



 

Είναι επικίνδυνο να μην ανήκεις κάπου όταν ζεις σε μαντρί...

Είναι επικίνδυνο να μην ανήκεις κάπου. Πρέπει να είσαι Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα, για να σε προστατεύει από τους "κακούς" και, κυρίως, από τον ελεύθερο εαυτό σου. Να υποστηρίζεις τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Να είσαι χριστιανός, μουσουλμάνος, βραχμάνος ή οποιοδήποτε άλλο θρήσκευμα. Να ανήκεις, έστω, σε κάποια λέσχη, κάποιο κλαμπ, οπουδήποτε δεν θα είσαι τίποτα άλλο από μια αριθμητική μονάδα σε ένα κοπάδι το οποίο θα οδηγούν βοσκοί, οι οποίοι θα επιβάλλουν την πειθαρχία τους με κάθε είδους μαντρόσκυλα. Αλίμονο αν δε ζεις με βάση τις προκαθορισμένες ρετσέτες που σου δίνουν οι διάφοροι ινστρούκτορες για να πορεύεσαι. Είναι ανωμαλία να μην έχεις έναν ηγέτη για αναφορά, ένα δόγμα για να υπερασπίζεσαι τυφλά, θυσιάζοντας ακόμα και τη λογική, "συντρόφους" που να μην ασπάζονται το ίδιο υπνωτισμένοι με σένα τις νόρμες που σας ορίζονται. Ζούμε σε κοινωνίες που η ελευθερία αντιμετωπίζεται όπως ένας εβραίος σε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής ή ένας μαύρος σε μάζωξη της Κου Κλουξ Κλαν, σαν παρείσακτη δηλαδή σε μια συγκέντρωση φανατικών...

Η ελευθερία είναι μια γυναίκα που δεν αγάπησε ποτέ κανείς. Ναι, είναι αλήθεια ότι έχουν αγωνιστεί πολλοί για να κερδίσουν την καρδιά της, ορισμένοι μάλιστα έχουν προσφέρει και τη ζωή τους ως αντίτιμο. Οπως, όμως, έχουν πει σοφότεροι άνθρωποι από μένα, είναι πιο δύσκολο να ζεις σύμφωνα με τις ιδέες σου από το να πεθαίνεις γι' αυτές. Το ίδιο συμβαίνει και με την ελευθερία. Ακόμα κι όταν την κάνουμε δική μας δεν αργεί να φτάσει η ημέρα που μας φαίνεται ανυπόφορη κι αυτό γιατί δεν είναι διατεθειμένη να μας κάνει όλες τις χάρες χωρίς εμείς να καταβάλλουμε τον οποιοδήποτε μόχθο. Εχουμε, βεβαίως, το ελαφρυντικό ότι μας μεγαλώνουν όχι για να την επιδιώκουμε ή για να γνωρίζουμε πώς να της συμπεριφερόμαστε, αλλά για να είμαστε σκλάβοι "θεών". Για τους χριστιανούς είναι ο Jesus Christ Superstar, για τους κομμουνιστές ο Μαρξ, για τους ποδοσφαιρόφιλους ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και ούτω καθεξής. Γι' αυτό κι οτιδήποτε το κρίνουμε με βάση το εγχειρίδιο οδηγιών που μας έχουν δώσει για να πορευόμαστε οι όποιοι ηγέτες μας. Αν κάποιος παρεκκλίνει των "θείων" εντολών έστω και στο ελάχιστο είναι είτε αιρετικός είτε οπορτουνιστής είτε άμπαλος. Στα πρόβατα απαγορεύεται να βλέπουν τον τσοπάνη τους γυμνό ούτε κι όταν αυτό είναι ολοφάνερο. Ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση δε φταίει ο ποιμένας για τη γύμνια του, αλλά τα μάτια μας που δεν προσαρμόζονται στις αδυναμίες του ώστε να τις αντιμετωπίζουν κι αυτές σα χαρίσματα... 

Δεν ξέρω πότε ακριβώς συνειδητοποιούμε ότι δεν αγαπούμε την ελευθερία. Αν είναι πριν την παντρευτούμε ή αν αυτό προκύπτει στην πορεία. Γνωρίζω, όμως, ότι στο τέλος όλοι θέλουμε να τη δολοφονήσουμε όπως μια φαμ φατάλ τον πάμπλουτο σύζυγό της. Ποιός, άλλωστε, επιθυμεί να περάσει το υπόλοιπο του βίου του με μια γυναίκα που θα τον καλεί συνεχώς να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, να μην περιμένει από τους άλλους να του ανοίγουν το δρόμο και να τον οδηγούν στον προορισμό τής δικής τους επιλογής, να της συμπεριφέρεται συνεχώς σα να είναι η πρώτη ημέρα τού γάμου τους και τα παιδιά που θα κάνουν να μην είναι υποχρεωμένα να τους υπακούουν; Γι' αυτό και οι περισσότεροι προτιμούμε την "ασφάλεια" που μας παρέχει μια "γυναικούλα" ή ένας "αντρούλης" που ναι μεν δεν είναι τίποτα το εξαιρετικό αλλά μας έχει έτοιμο ένα ζεστό φαγάκι ή φράγκα για να πάρουμε γάλα για τα βλαστάρια μας. Ολα αυτά έχουμε μάθει να λογίζουμε ως ευτυχία, αφήνοντας τη "γεροντοκόρη" ελευθερία να περιμένει μάταια από κάποιο μικροαστό να της ζητήσει το χέρι. Εκείνη, όμως, ξέρει να περιμένει και παίρνει την εκδίκησή της στο τέλος τής ζωής κάθε ανθρώπου, όταν αυτός σκέφτεται ποιός θα μπορούσε να είχε γίνει αν την παντρευόταν και ποιός κατάντησε γιατί αρκέστηκε στην υποταγή και στη μετριότητα. Μόνο που όταν πρέπει να βρεθείς στο νεκροκρέβατό σου για να αντιληφθείς ότι είχες δώσει λανθασμένο ορισμό τής ευτυχίας είναι πια αργά...  



 

Στις πόσες "Βάρκιζες" θα πάψει το ΚΚΕ να παραδίδει τα όπλα του στον ταξικό εχθρό;

Κανενός οι δυνάμεις και οι αντοχές δεν είναι ανεξάντλητες. Και γι' αυτό οφείλει να κάνει μια πολύ προσεκτική επιλογή ως προς το πού τις διοχετεύει. Είμαι ο τελευταίος, για παράδειγμα, που θα ισχυριστεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ιδανική επιλογή για τον τόπο, που θα ζητήσει να έχει άλλα χίλια μάτια για να θαυμάζει τον Αλ. Τσίπρα ή που θα υποστηρίξει πως η πλήρης επαναφορά σε όσα συνέβαιναν πριν την εποχή των μνημονίων είναι ο καλύτερος τρόπος για να προοδεύσει η χώρα. Τί αποτελεί, ωστόσο, προτεραιότητα; Η αποδόμηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, η οποία δεν έχει πάρει ακόμα τα ηνία τής χώρας, ή η ανατροπή ενός φαύλου καθεστώτος δεκαετιών και η σύμπραξη όλων των αριστερών δυνάμεων σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, δίχως ηγεμονισμούς και λοιπά συμπλέγματα; Πολύ φοβάμαι πως το ΚΚΕ, υπηρετώντας μόνο το μικροκομματικό του όφελος και με την αλαζονεία τού επί δεκαετίες νταβατζή τής εργατικής τάξης, επιλέγει σε αυτήν την κρισιμότατη ιστορική συγκυρία να παλέψει για να παραμείνει πρώτο στο μικρό αριστερό χωριό από το να συμβάλει ώστε αυτό να απλωθεί και να γίνει μεγαλούπολη...

Φυσικά και η αστεία μομφή τής Λ. Κανέλλη στον Αλ. Τσίπρα δεν ήταν τυχαία και δεν ήταν επί προσωπικού. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε ψυχοπαθή τον Ηλ. Κασιδιάρη βλέποντας τη σκηνή τής επίθεσής του στη βουλευτή τού ΚΚΕ, αλλά η θρησκόληπτη εθνικίστρια, πρώιμη καραμανλική κι όψιμη κομμουνίστρια Λιάνα αντί να του πει "ευχαριστώ για τη συμπαράσταση" τον έβρισε κι από πάνω, παίζοντας εκουσίως ή ακουσίως το προπαγανδιστικό παιχνίδι των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης. Δεν αντιλέγω πως είναι πολύ σοβαρό το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί σε νέο ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα βγαίνει, όμως, αβίαστα: μήπως αυτό είναι που θέλει κι ο Περισσός ώστε να μην θεωρείται εκ του...περισσού η αυτόνομη πολιτική του ύπαρξη και να μην απολέσει το μερίδιο της εκλογικής πελατείας του, το οποίο θεωρεί δεδομένο όλα αυτά τα χρόνια; Και ποιό το νόημα της παρουσίας ενός κόμματος που καμαρώνει για το ότι δεν θέλει να κυβερνήσει; Πώς θέλει ο ουρανός να γίνει κόκκινος, αν δεν είναι διατεθειμένο να πιάσει στα χέρια του το "πινέλο" και να τον βάψει στο χρώμα τής αρεσκείας του; Πώς είναι δυνατό η Λ. Κανέλλη να λοιδορεί τον Αλ. Τσίπρα όταν το ίδιο της το κόμμα αρνείται να πάρει θέση στο αν στο β' γύρο των δημοτικών εκλογών στην Αθήνα θα στηρίξει τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ σε μια υποθετική αντιπαράθεσή του με τον Ηλ. Κασιδιάρη;  Στις πόσες "Βαρκιζες" θα συνειδητοποιήσει η σταλινική ηγεσία ενός κόμματος από τα σπλάχνα τού οποίου ξεπήδησαν ανεπανάληπτης γενναιότητας ήρωες πως όσο καταθέτεις τα όπλα σου στον ταξικό σου εχθρό είναι αδύνατο να φτάσεις στον κομμουνισμό;...

Το ΚΚΕ έχει χρέος να συμμετάσχει σε μια αριστερή κυβέρνηση. Αν μη τί άλλο, και για να είναι συνεπές στη σημερινή ρητορική του, ώστε να μην της επιτρέψει να εξοκείλει σε "οπορτουνιστικές", σοσιαλδημοκρατικές πρακτικές που δεν θα επιφέρουν επανάσταση στον τόπο αλλά που θα διαχειριστούν απλώς την τραγωδία του. Κανένας δε ζητά από τον Δ. Κουτσούμπα να αποκηρύξει τη σταλινική του ιδεολογία. Μπορεί ανετότατα να κρεμάσει πορτρέτα τού "πατερούλη" στα υπουργικά γραφεία που θα αναλάβει το κόμμα του, ξεκρεμώντας τα αντίστοιχα με τον Jesus Christ Superstar ή την Παναγία. Είναι δικαίωμα του καθενός να αντικαθιστά την κριτική σκέψη με την προσωπολατρία. Η Ιστορία, όμως, δεν θα συγχωρήσει στο ΚΚΕ ακόμα ένα μεγάλο λάθος. Δεν είναι, άλλωστε, υποκριτικό να έχεις συνεργαστεί κυβερνητικώς με τη δεξιά τού Κ. Μητσοτάκη, αλλά να διατείνεσαι πως σε χωρίζει ιδεολογική άβυσσος με το ΣΥΡΙΖΑ; Μπροστά μας ανοίγονται δύο μεγάλοι δρόμοι: αυτός της αλληλοσφαγής, η οποία θα επιτρέψει στους οπισθοδρομικούς και στους καταπιεστές να συνεχίσουν ανενόχλητοι να καρπώνονται το μόχθο μας, ή να ενώσουμε τις γροθιές μας και να γίνουμε με αυτόν τον τρόπο απροσπέλαστοι στην ήττα. Τώρα είναι η ώρα για να ξεχωρίσουν οι οραματιστές από τους μικρόψυχους νταβάδες τού λαϊκού κινήματος...

    

Αν δεν υπήρχε κεντροαριστερά, δεν θα υπήρχε νεοφασισμός...

Θυμάστε πώς έκαναν οι διάφοροι ευαίσθητοι ευρωλιγούρηδες όταν κάποιοι είχαν αποκαλέσει τον νέο τότε πρόεδρο της Γαλλίας, "Ολαντρέου"; Είχαν παρουσιαστεί, πάνω στην ξενοδουλία τους και στην ανάγκη τους να πείσουν πως αυτός είναι ο σωστός δρόμος, βασιλικότεροι του βασιλέως, κατακεραυνώνοντας εκείνους που θεωρούσαν και θεωρούν πως η κεντροαριστερά ή σοσιαλδημοκρατία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο φερετζές τού νεοφιλελευθερισμού. Οταν εκλέχθηκε ο Φρ. Ολάντ διαβάζαμε κι ακούγαμε ύμνους για το πρόσωπό του και την αναγέννηση του μπλερικού τρίτου δρόμου α λα γαλλικά, που θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα και για την Ψωροκώσταινα.

Μόνο ότι θα έπιανε από το λαιμό την Ανγκ. Μέρκελ και θα την εξανάγκαζε με αυτόν τον τρόπο να εγκαταλείψει την άγρια λιτότητα για χάρη δικαιότερων πολιτικών δεν είχε γραφτεί κι ακουστεί τότε. Και να που πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις αποδείχθηκε ότι ο γάλλος πρόεδρος δεν είναι καθόλου μα καθόλου διαφορετικός από όλους αυτούς τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες που παρέδωσαν την Ευρώπη στη μέγγενη του θατσερισμού: εφαρμόζει κι ο ίδιος ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο έχει οδηγήσει στην αλματώδη άνοδο της ακροδεξιάς, όπως φάνηκε στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές στη χώρα του. Με λίγα λόγια, μόνο η νέα αγαπημένη του, τυφλωμένη ίσως ακόμα από έρωτα, δε βλέπει πόσο πολύ μοιάζουν ο Φρ. Ολάντ με τον ρεζίλη των Παπανδρέου, περισσότερο κι από όσο θεωρούσαν αρκετοί από εκείνους που είχαν βαφτίσει τον πρόεδρο της Γαλλίας "Ολαντρέου"...

Η κεντροαριστερά εξέθρεψε το νεοφασισμό στην Ευρώπη και θα τον οδηγήσει σε έναν ιστορικό θρίαμβο στις ευρωεκλογές τού Μαΐου. Ο νεοφιλελευθερισμός τον γέννησε, αλλά η σοσιαλδημοκρατία ήταν αυτή που τον πήρε από το χέρι, εκουσίως ή ακουσίως, και τον έκανε το ανδρείκελο που είναι σήμερα. Οταν οι λαοί ήθελαν κάποιον να τους προστατεύσει από τη λαίλαπα του εντελώς ανεξέλεγκτου καπιταλισμού οι σοσιαλδημοκράτες τους πρόδωσαν. Τους εξαπάτησαν, λέγοντάς τους πως εκείνοι θα εξανθρωπίσουν το κτήνος, αλλά είτε ήταν οι ίδιοι τέρατα από την αρχή είτε μεταμορφώθηκαν στα τέρατα που υποτίθεται πως κυνηγούσαν.

Εφάρμοσαν πανομοιότυπες πολιτικές με αυτές που εισήγαγαν στον πολιτικό στίβο ο Ρ. Ρέιγκαν και η Μ. Θάτσερ, την ίδια ώρα που εξακολουθούσε να παιανίζει από τα μεγάφωνα των προεκλογικών τους συγκεντρώσεων η "Διεθνής", διέλυσαν έστω αυτήν την ψευδαίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης που είχε θεωρηθεί ευρωπαϊκό κεκτημένο στο όνομα μιας ανταγωνιστικότητας που θα μπορούσε να κερδηθεί στο πεδίο τής καινοτομίας, της έρευνας και της δημιουργίας κι όχι σε αυτό της επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα. Οι νεοφιλελεύθεροι, τουλάχιστον, φέρθηκαν πιο έντιμα. Δεν έκρυψαν ποτέ τόσο χυδαία στις "Κοκκινοσκουφίτσες" πως είναι λύκοι... 

Και τώρα έχουν το θράσος οι απανταχού κεντροαριστεροί να ρίχνουν την ευθύνη για την άνοδο του νεοφασισμού σε όλους τους άλλους εκτός από τους εαυτούς τους. Μου θυμίζουν όλο και περισσότερο το χαρακτήρα τού Αντονι Πέρκινς στο "Ψυχώ", που αφού έχει δολοφονήσει όλον τον κόσμο, στο φινάλε τού χιτσκοκικού αριστουργήματος ψελλίζει πως δεν θα μπορούσε να πειράξει ούτε μυρμήγκι. Εχουμε πιάσει επ' αυτοφώρω τους σοσιαλδημοκράτες να κρατούν τσίλιες για τους νεοναζί με το όπλο τού εγκλήματος στα χέρια κι εκείνοι εξακολουθούν να μας παραμυθιάζουν πως για τη δολοφονία τής Δημοκρατίας θα πρέπει να λογοδοτήσει η Αριστερά. Στη ρητορική τους, ιδιαιτέρως στην Ελλάδα, απουσιάζει κάθε ίχνος αυτοκριτικής. Αντιθέτως, βαυκαλίζονται τους σωτήρες που δε δίστασαν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις για να διασώσουν το πόπολο.

Αντί, δηλαδή, στο δικαστήριο της Ιστορίας να αποδεχθούν ότι η θέση τους βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορούμενου, μας κουνούν το δάχτυλο από την έδρα τού εισαγγελέα σε ρόλο Νίκου Κούρκουλου στα φωσκολικά δράματα. Μόνο που το παιδί-έκτρωμα που ονομάζεται νεοφασισμός είναι δικό σας "κύριοι", κι ας μη βγήκε από τη δική σας μήτρα. Κι αυτό γιατί όταν είχατε χρέος να το πετάξετε στον Καιάδα, εσείς το πήρατε στοργικώς στην αγκαλιά σας και του δώσατε φτερά για να σκεπάζει σήμερα σαν απειλητικό σύννεφο ολόκληρη την Ευρώπη. Και τώρα περιμένουμε την καταιγίδα δίχως ούτε μια ομπρέλα των τριών ευρώ ανά χείρας, αφού μας την πήρατε κι αυτή στο όνομα της δημοσιονομικής πειθαρχίας η οποία ξεπερνά τα όρια της πολιτικής αλητείας... 

 

"Θολό ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος"...

Κρύβεται κάτι το θλιβερό πίσω από κάθε άνθρωπο που αυτοπροσδιορίζεται με βάση αυτό που μισεί κι όχι αυτό που αγαπά. Στο δικό του αξιακό σύστημα κάτι έχει πάει στραβά και γι' αυτό προτάσσει το "αντί" όχι μόνο από το "υπέρ", αλλά κι από το "άσε με να το σκεφτώ καλύτερα". Πόσω μάλλον όταν υπερηφανεύεται πως το μίσος του είναι τόσο βαθύ που με αυτό γεννήθηκε και με αυτό "θε να πεθάνει". Γι' αυτό και είναι τόσο θλιβερή η δήλωση του Τ. Μπαλτάκου, βασικού παίκτη τής ακροδεξιάς ομάδας που μπαινοβγαίνει ως σπιτονοικοκύρισσα στο Μαξίμου τα τελευταία δύο χρόνια, πως γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής. Θα ήταν το ίδιο απογοητευτικό αν ισχυριζόταν πως γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικαπιταλιστής. Γιατί είναι κι εκείνος ένας από τους πολλούς που δε μας λένε πώς θέλουν τον κόσμο, απλώς πώς δεν τον θέλουν. Πώς, επομένως, να αλλάξει αυτός ο "δόλιος" ντουνιάς όταν εκείνοι που κρατούν τα λουριά του κομπορρημονούν για τα χυδαιότερα των ενστίκτων τους;...

Δεν είμαι θιασώτης τού γραφειοκρατικού, απολυταρχικού σταλινισμού που εφαρμόστηκε στη Σοβιετική Ενωση, στην ανατολική Ευρώπη και σε χώρες όπως η Βόρειος Κορέα κι ο οποίος εσφαλμένως ταυτίζεται με το μαρξισμό. Δεν θεωρώ τη δικτατορία τού προλεταριάτου, που ταυτίζεται με το ένα Κόμμα με ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό παραγωγής διαφθοράς, ως τον κατάλληλο δρόμο για τον κομμουνισμό. Αλλωστε τον έχουν ήδη πάρει σε αρκετές χώρες και κατάληξε σε αδιέξοδο. Πόσο σοφό, επομένως, μπορεί να είναι το ΚΚΕ όταν μας ζητά να τον ξαναπάρουμε;  Αν θέλετε, δεν είμαι καν υποστηρικτής τής ιδέας "από τον καθένα ανάλογα με τις δυνάμεις του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του" κι αυτό γιατί δεν είναι δίκαιο να επιβραβεύεται η τεμπελιά, η ανικανότητα ή η μετριότητα που απλώς τελούν σε κατάσταση απελπισίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν υποστηρίζω ακόμα και την αταξική κοινωνία, αν αυτή ισοδυναμεί με την ισοπέδωση της ατομικότητας, του προσωπικού ταλέντου και της επιμονής κι εργατικότητας ώστε η ιδιαιτερότητα να ανατρέφεται σε κάτι χρήσιμο για το κοινωνικό σύνολο. Η πορεία προς τον κομμουνισμό δε μπορεί να επιβληθεί εκ των άνω, αλλά προϋποθέτει τη διάπλαση πολιτών μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίοι δεν θα χάσουν την αυτοτέλειά τους αλλά που δεν θα τοποθετούν το ατομικό πάνω από το συλλογικό συμφέρον. Με λίγα λόγια, ο κομμουνισμός για να στεριώσει πρέπει πρώτα να γίνει συνείδηση ελεύθερων, ταξικώς συνειδητοποιημένων πολιτών. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα διαφέρει, όπως μας έχει δείξει και η ιστορική εμπειρία, από ένα οποιοδήποτε άλλο αυταρχικό καθεστώς...

Δεν έχω επιχειρήματα σε βάρος εκείνων που μιλούν για τα μεγάλα ιστορικά σφάλματα του ΚΚΕ ή καταδικάζουν τα εγκλήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Με βρίσκουν, ωστόσο, απέναντί τους όταν επιχειρούν να αποδομήσουν τον αγώνα των εκατομμυρίων κομμουνιστών σε αυτήν τουλάχιστον τη χώρα για την επικράτηση της ιδεολογίας τους. Αντί να τους λοιδορούμε, θα έπρεπε να τους στήνουμε αγάλματα για να τιμήσουμε τους ανθρώπους που πίστεψαν ότι ένας άλλος κόσμος, δικαιότερος είναι εφικτός και πάλεψαν για να τον πετύχουν. Κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν από ένα κράτος που πολλές φορές δε μπορούσες να ξεχωρίσεις από το παρακράτος. Κι αν αρκετοί είχαν στο πίσω μέρος τού μυαλού τους πως κι ο κομμουνισμός είναι απλώς μια μπίζνα η οποία θα μπορούσε να τους αποφέρει χρήμα κι εξουσία, δε συμβαίνει το ίδιο για τη συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων κομμουνιστών που στερήθηκαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, ακόμα και τη ζωή τους, για να απελευθερώσουν τη χώρα πρώτα από τους ναζί και στη συνέχεια από τους δωσίλογους που κυβέρνησαν την Ελλάδα και τις επόμενες δεκαετίες...

Αυτοί οι άνθρωποι δεν αγωνίστηκαν ούτε για τα φράγκα ούτε για οφίτσια και πίστεψαν ανιδιοτελώς τους ιδιοτελείς που τους παραμύθιαζαν για τη Σοβιετική Ενωση, η οποία θα ερχόταν μια ημέρα για να λυτρώσει το σύνολο των ελλήνων. Τους αποκάλεσαν εθνοπροδότες γιατί δεν ήθελαν το μόχθο τους να κλέβουν οι συνεργάτες τού Χίτλερ, οι παλατιανοί, οι βρετανοπροσκυμένοι και οι αμερικανόδουλοι. Υπέστησαν την ταπείνωση να θεωρούνται άνθρωποι ενός κατώτερου θεού γιατί δεν πίστευαν στον Μεγαλοδύναμο των παπάδων, ο οποίος δικαιολογούσε Μακρόνησους και χούντες. Γι' αυτά τα εκατομμύρια των κομμουνιστών που θυσίασαν τη ζωή τους δίχως να πιστεύουν καν σε μια άλλα ζωή ή στη βασιλεία των ουρανών τρέφω απεριόριστο σεβασμό και προσκυνώ το μεγαλείο τής ψυχής τους. Οπως είχε γράψει κι ο Δ. Σαββόπουλος, άλλωστε, "θολό ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος". Για τύπους, πάλι, όπως ο θρησκόληπτος, φανατικός, μισαλλόδοξος κι εθνικιστής Τ. Μπαλτάκος αισθάνομαι μόνο αηδία...  

 

Για να "ξεβρομίσει" ο τόπος θέλουν να πνιγούμε στα σκατά τους...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς και το ακροδεξιό παρεάκι του αδικούνται από την εποχή που βρέθηκαν να κυβερνήσουν. Είναι άτυχοι που κατοίκησαν το Μέγαρο Μαξίμου στον καιρό τού διαδικτύου, όπου και η παραμικρή παρασπονδία από τη λογική γίνεται αντιληπτή εν ριπή οφθαλμού. Ο Αντωνάκης μας έπρεπε να εξουσιάζει στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, τότε που τους πολιτικούς σου αντιπάλους δεν τους αποκαλούσες λαϊκιστές και μπαχαλάκηδες κι αυτό ήταν όλο αλλά τους απαγόρευες να ψηφίζουν, να διορίζονται στο Δημόσιο, να διαβάζουν την εφημερίδα τής αρεσκείας τους κι αν, παρόλα αυτά τα "δημοκρατικά", επέμεναν να μην αρνούνται την αριστερή ιδεολογία τους, τους έστελνες και μια Μακρόνησο για να στανιάρουν. Τώρα, δυστυχώς για τον Αντωνάκη, όχι μόνο υποχρεώνεται να συλλαμβάνει το νεοναζιστικό παρακράτος που σκοτώνει κομμουνιστάς, αλλά να αποσύρει και νομοθετικές διατάξεις που θυμίζουν εποχές κατά τις οποίες ο νόμος και η τάξη είχαν ταυτιστεί με τον αστυνομικό τραμπουκισμό και τα δικαιώματα των μειονοτήτων είχαν μηδαμινή αξία. Γιατί τί άλλο είναι από ένα εκτρωματικό κατασκεύασμα η ρύθμιση που ήθελε να περάσει ο επικίνδυνος Γ. Μιχελάκης, με την οποία θα απελαύνονταν αποκλειστικώς και μόνο μετανάστες που έχουν καταγγείλει δήθεν ψευδώς τις αστυνομικές αρχές;

Από πού να πιάσεις αυτήν τη διάταξη, η οποία προς το παρόν τουλάχιστον αποσύρθηκε, και να μη βρομίσεις κι ο ίδιος; Από το ότι δε μπορείς να την περιορίζεις σε μια πληθυσμιακή κατηγορία, ακόμα κι αν θεωρήσεις πως αυτή συνάδει με το κράτος δικαίου; Ή ότι είναι αστείο να πιστεύει κανείς, με βάση και τη μέχρι τώρα εμπειρία, ότι είναι δυνατό μια ενδοαστυνομική έρευνα να καταλήξει ποτέ στο συμπέρασμα ότι ο πακιστανός που κατάγγειλε τον μπάτσο που τον σάπισε στο ξύλο έλεγε αλήθεια και το όργανο πρέπει να τιμωρηθεί και το θύμα να αποζημιωθεί; Αφού αυτοί που μας κυβερνούν, θαυμάζουν τόσο πολύ τις χρυσαυγίτικες πρακτικές γιατί φυλάκισαν τους γνήσιους εφαρμοστές τους; Ποιός ο λόγος να παραμένει στον Κορυδαλλό ο Ν. Μιχαλολιάκος όταν οι ιδεοληψίες του γίνονται νόμοι τού κράτους; Και προς τί τα κροκοδείλια κυβερνητικά δάκρυα για τον Παύλο Φύσσα όταν δημιουργούν μια κοινωνία στην οποία τα θύματα, εφόσον επιζήσουν, όχι μόνο δε βρίσκουν το δίκιο τους αλλά σε λίγο θα κινδυνεύουν και με δημόσιο λιθοβολισμό; Αν το πεντακοσάευρω πουρμπουάρ στους καραβανάδες είναι η λάιτ εκδοχή τής ακροδεξιάς ατζέντας, ρυθμίσεις όπως αυτή που ήθελε να περάσει ο σωσίας τού Γ. Ταμπάκη αγγίζουν το σκληρό πυρήνα τής νεοφασιστικής ιδεολογίας, αποτελούν καθαρή απόπειρα νομιμοποίησης της μισαλλοδοξίας... 

Κατά κάποιο αρρωστημένο τρόπο, βεβαίως, ο Γ. Μιχελάκης εμφανίστηκε μετριοπαθής. Πέρα από την απέλαση των...μαρτυριάρηδων μεταναστών θα όφειλε, για να γίνει ακόμα πιο αρεστός στο μουχλιασμένο, βραδύκαυστο ακροατήριο της παράταξής του, να καθιερώσει και την παρασημοφόρηση των αστυνομικών που θα έχουν γρονθοκοπήσει, κλοτσήσει ή χτυπήσει με αιχμηρό αντικείμενο οποιονδήποτε είχε το θράσος να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα και δε μας άφησε μόνους με τους ελληναράδες να καμαρώνουμε για τα ελαττώματά μας. Κανονικά θα έπρεπε να στηθεί δίπλα στο μνημείο τού Αγνωστου Στρατιώτη ένα δεύτερο προς τιμή τού "άγνωστου φασίστα", ο οποίος αγωνίστηκε για την καθαρότητα της φυλής με όλη τη δύναμη της χονδροειδούς του αφέλειας και την ευπιστία που τόσο απλόχερα χαρίζει η φύση στους ηλίθιους. Κι αφού το λούμπεν προλεταριάτο είναι πολύ εύκολο να αποδεχθεί ότι για τα δεινά του δε φταίνε αυτοί που του κρύβουν την αλήθεια, αλλά εκείνοι που λειτουργούν σαν καθρέφτης των παθογενειών του γιατί να μην προχωρήσουμε όσο πιο άμεσα γίνεται και στο επόμενο στάδιο; Να επαναφέρουμε την θανατική ποινή για τους αλλοδαπούς που τόλμησαν όχι μόνο να "εισβάλουν" στη γλυκιά μας πατρίδα, αλλά και να αποκαλέσουν κτήνη αυτές τις ευγενείς υπάρξεις που συναπαρτίζουν τα σώματα ασφαλείας τής ελίτ. Θα ήταν ανέκδοτο, αν δεν ήταν τραγικό: κάποιοι πιστεύουν ότι για να ξεβρομίσει ο τόπος πρέπει να πνιγούμε στα σκατά τους...

 

Κοιμήσου Φώτη μου στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας όπως έστρωσες...

Υπάρχει πάντοτε ένα πρόβλημα με αυτούς που δεν θέλουν τίποτα άλλο από το να είναι χρήσιμοι στους άλλους και για να το πετύχουν αποκηρύσσουν το χαρακτήρα, την ιστορία και, συνεπώς, και το μέλλον τους. Κάποια στιγμή γίνονται άχρηστοι για όλους. Κι αυτή είναι η πικρή ιστορία τού Φ. Κουρέλη, πολύ πιο πικρή από εκείνη τού ομοιοπαθούς του Γ. Καρατζαφέρη. Τουλάχιστον ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ μετακινήθηκε ως προς τη ρητορική του από την ακροδεξιά προς το κέντρο προκειμένου να γίνει αρεστός στο σύστημα.

Σουλούπωσε το προφίλ του, έκρυψε επιμελώς τις φασίζουσες κι εθνικιστικές του θέσεις, επιχείρησε να εξανθρωπίσει τύπους όπως ο Μ. Βορίδης κι ο Αδ,. Γεωργιάδης και να υποδυθεί ο ίδιος τον υπεύθυνο πολιτικό, ο οποίος την ώρα που η πατρίδα τον χρειάζεται αυτός δε διστάζει να συμμαχήσει ακόμα και με το διάβολο προκειμένου να τη γλιτώσει. Το ότι σήμερα ο ΛΑΟΣ υπάρχει μόνο ως σφραγίδα στο Πρωτοδικείο θα πρέπει να έχει διδάξει τον Γ. Καρατζαφέρη με το σκληρό τρόπο πως όταν στη ζωή ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, όποιος κι αν είναι αυτός, και θέλεις να τον αντικαταστήσεις μόνο στην πρόσοψη με κάποιον άλλο καταλήγεις αντιπαθής για τους πάντες...

Ο Φ. Κουρέλης, ωστόσο, είναι ακόμα τραγικότερη περίπτωση. Κι αυτό γιατί μετακινήθηκε από τη ριζοσπαστική Αριστερά προς το κέντρο, συνεργαζόμενος ακόμα και με την κρυπτοφασιστική δεξιά τού Αντ. Σαχλαμαρά, του Χρ. Λαζαρίδη, του Τ. Μπαλτάκου και του Φ. Κρανιδιώτη, καθώς και με την πιο εξτρίμ εκδοχή τής διεφθαρμένης πασοκίλας, τον Β. Βενιζέλο. Τί σημασία έχει επομένως τώρα που η ΜΝΗΜΑΡ εξαφανίζεται από τον πολιτικό χάρτη να δηλώνει πως δεν θα ξανασυνεργαζόταν με το σημερινό πρωθυπουργό και να απαιτεί το πρωτογενές πλεόνασμα να κατευθυνθεί σε αυτόν που του ανήκει, δηλαδή στον ελληνικό λαό; Οταν μπορούσε να αλλάξει το ρου τής Ιστορίας προτίμησε να παίξει το ρόλο τού Ιούδα για την Αριστερά και να φτάσει στο σημείο να την κατηγορεί γιατί δε συναινούσε στη συγκρότηση μνημονιακής κυβέρνησης.

Είχε βαφτίσει την ξεφτίλα του υπευθυνότητα, την είχε κάνει λάβαρο και περιέφερε τη σοσιαλδημοκρατική πτωματίλα του από το ένα διαπλεκόμενο μέσο ενημέρωσης στο άλλο για να μοστράρει πόσο "καλό παιδί" έγινε στα γεράματα. Ελπίζω μόνο να έλαβε παραπάνω από τριάκοντα αργύρια για τις υπηρεσίες του, για να περάσει με κάποια οικονομική αξιοπρέπεια, αφού δεν του έμεινε κάποια άλλη, τα χρόνια τής πολιτικής μοναξιάς που του επιφύλαξαν οι αδυναμίες του για φινάλε. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα όμως, την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς. Πόσω μάλλον όταν δεν έχει καν τα άντερα να υπερασπιστεί τις προδοτικές του επιλογές μόνο και μόνο γιατί δεν του βγαίνουν τα εκλογικά κουκιά και παριστάνει τον άσωτο υιό που ζητά συγχώρεση για τις αμαρτίες του. Είναι ωστόσο αργά, πολύ αργά για δάκρυα Φώτη μου...




 

Ονειρο ζει, ξυπνάτε και ξαποστείλτε τον...

Οταν έχεις πρωθυπουργό με όραμα και...φτερά δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Μακάρι ο θεός, με τον οποίο συνομιλεί τακτικότατα ο Αντ. Σαχλαμαράς, να μας παίρνει χρόνια και να του τα δίνει διπλά, μαζί με το χόρτο που καπνίζει ο ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου και τον κάνει να βλέπει πως η χώρα βγήκε από την κρίση. Ισως αν συναντούσε τους ασθενείς και τους γονείς τού άσυλου ανιάτων που ήθελαν να τον συναντήσουν αλλά εκείνος τους παρέπεμψε στα ΜΑΤ να μη μιλούσε με τόση σιγουριά για το τέλος τής εποχής των μνημονίων. Αλίμονο, όμως, αν στρέψει ο Μεγάλος Τιμονιέρης μας το βλέμμα του στην πραγματικότητα, στα εκατομμύρια των εργαζόμενων-σκλάβων κι ανέργων, στις χιλιάδες των άστεγων, των αυτόχειρων και των μεταναστών.

Αυτές τις εικόνες τις αποστρέφεται ο πρωθυπουργός μας, γι' αυτό και τις καταπολεμά με το δικό του μοναδικό τρόπο, καταγγέλλοντας δηλαδή ως μίζερους και μικρόψυχους όσους προτιμούν να κρατούν τα μάτια τους ανοιχτά και να μην τα βυθίζουν στην άμμο. Ετσι κι αλλιώς, αν πιστέψουμε την ομιλία-κανονική μαστούρα Σαχλαμαρά, με την οποία μας ανακοίνωσε προς μεγάλη μας "έκπληξη" πως τα βρήκε σε όλα με την τρόικα, σε λίγο όλοι μας θα είμαστε οικονομικά ταπεινωμένοι εκτός από τους καραβανάδες. Αυτοί θα είναι οι πρώτοι που θα απολαύσουν τα ελέη τού πρωτογενούς πλεόνασματος. Γιατί τί να την κάνεις την παιδεία, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση, τον πολιτισμό, τις υποδομές, το κοινωνικό κράτος αν δεν έχεις άχρηστους τεμπέληδες στα σύνορα να διατάζουν κακόμοιρους φαντάρους για να σε φυλούν από έναν ανύπαρκτο εχθρό;...

Μην το συζητάτε, άγιο είχαμε που βρέθηκε στο δρόμο μας ο Αντ. Σαχλαμαράς. Ο μόνος που δείχνει στη νέα Ελλάδα που ξημερώνει να μην είναι και τόσο ευχαριστημένος με τα παραμύθια τού πρωθυπουργού είναι ο Νίκος Πιλάβιος, ο οποίος δεν περίμενε ποτέ πως θα βρισκόταν κάποιος άλλος έλληνας να πλάσει μια καλύτερη ονειρική χώρα από αυτές που έχει πλάσει η δική του λογοτεχνική φαντασία. Τί κι αν ο σύγχρονος Μωυσής, που οδηγεί το λαό του μακριά από την έρημο, αποκρύβει από το πόπολο πως έρχονται, για παράδειγμα, νέες απολύσεις στο Δημόσιο και ντε φάκτο μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα με την κατάργηση της τριετίας; Δεν το κάνει για να μη μας στενοχωρεί με δυσάρεστες ειδήσεις βρε κουτά και για να μην αυξηθεί η κατανάλωση βαρβιτουρικών, τα οποία είναι εισαγόμενα και δεν ωφελούν στην εθνική ανάκαμψη.

Τί κι αν δεν εξειδικεύει πώς θα αποκατασταθούν αδικίες και ποιά αναπτυξιακά μέτρα συμφώνησε με τους δανειστές; Μας καλεί να τον εμπιστευτούμε τυφλά γιατί εκείνος ξέρει κι ας μας έχει δείξει η μέχρι τώρα πορεία του το ακριβώς αντίθετο. Τί κι αν η Ελλάδα έχει ανάγκη από ριζοσπαστικές πολιτικές, οι οποίες δεν θα αναπαράγουν τη φτώχεια; Ο δικός μας "Special One" βρήκε τη λύση και καμαρώνει μάλιστα γι' αυτή: θα αυξήσει τα συσσίτια για τους άστεγους...

Δε χρειάζεται να σας εξηγώ πως ο Αντ. Σαχλαμαράς υποσχέθηκε όσα υποσχέθηκε γιατί έρχονται εκλογές, ευρωπαϊκές, τοπικές, πολύ πιθανόν κι εθνικές. Ούτε να σας προαναγγείλω πως μετά από την κάλπη έρχεται νέο μνημόνιο με όλα τα παρελκόμενά του, όπως ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και λιτότητα μακράς πνοής. Ή μήπως χρειάζεται να σας υπενθυμίσω πως η Ελλάδα που συναντάται όταν βγαίνετε από το σπίτι σας δε μοιάζει ακριβώς με αυτήν που περιγράφει η πρωθυπουργάρα μας; Μόνο εγώ βλέπω παντού ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε και να ντυθούν, να ζητιανεύουν, να κοιμούνται όπου βρουν, να τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να εξασφαλίζουν ένα κομμάτι ψωμί, να πεθαίνουν γιατί η υγεία έχει μετατραπεί σε πολυτέλεια όπως ένα ταξίδι στις Μπαχάμες, παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία από την ασιτία, τους πιο αδύναμους ανάμεσά μας να γκρεμίζονται δίχως ένα δίχτυ ασφαλείας να τους προστατεύει από την πλήρη κατάρρευση; Αν ναι, τότε καλύτερα να σωπάσω για να μη σας μεταδώσω τη μιζέρια μου. Αν όχι, σας παρακαλώ να χτίσουμε όλοι μαζί ένα μνημείο αναλγησίας με τις λέξεις που χρησιμοποίησε ο Αντ. Σαχλαμαράς για να μας εξαπατήσει, για μια ακόμα φορά, λέγοντάς μας πως "η γη είναι επίπεδη"... 

 

Οσο το ερώτημα είναι "ποιός θα μας σώσει", η απάντηση θα είναι "κανείς"...

Σήμερα αύριο θα βγει λευκός καπνός από το υπουργείο Οικονομικών και περιχαρείς ο Γ. Στουρνάρας και οι τροϊκανοί θα μας ανακοινώσουν πως κατάληξαν σε συμφωνία ύστερα από έντονες διαπραγματεύσεις. Δεν έχω τοποθετήσει κάποια κρυφή κάμερα στην αίθουσα συσκέψεων, αλλά το πιθανότερο είναι πως όλες αυτές τις ημέρες οι διάφοροι υπουργοί κι ο Π. Τόμσεν με την παρέα του συζητούν περί ανέμων και υδάτων αφού έχουν συμφωνήσει εδώ και πολύ καιρό πως η κυβέρνηση θα ικανοποιήσει και τα νέα αιτήματα των δανειστών της. Απλώς οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της ΕΚΤ έχουν την ευγενή καλοσύνη να επιτρέψουν στον Γ. Στουρνάρα και στον Αντ. Σαχλαμαρά να παριστάνουν, εν όψει και των ευρωεκλογών, τους μαχητές των νέων αντιλαϊκών μέτρων, οι οποίοι πάλεψαν σκληρά αλλά ηττήθηκαν από έναν ανώτερο αντίπαλο. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως ακόμα και τα παιχνίδια τού ελληνικού πρωταθλήματος είναι λιγότερο στημένα από αυτά που δίνει η κυβέρνηση με την τρόικα...

Γιατί, ωστόσο, να μην κοροϊδεύουν τους πάντες αφού το μπορούν; Στην ουσία παίζουν χωρίς αντίπαλο. Η αντιπολίτευση πελαγοδρομεί ανάμεσα στο λαϊκισμό, στη γραφικότητα, στη μονολιθικότητα, στην ασάφεια, στη μετριότητα και στον καιροσκοπισμό. Η σκληρότερη κριτική που ασκούν τα εμπορικότερα μέσα ενημέρωσης είναι όταν υποστηρίζουν πως Σαχλαμαράς-Βενιζέλος έχουν κάνει και κάποια λάθη. Οι συνδικαλιστές αποφασίζουν να κάνουν γενική απεργία μιας ημέρας στις 9 Απριλίου, τρεις εβδομάδες δηλαδή μετά από την ανακοίνωση των νέων μέτρων. Τί να πιστέψω; Οτι θαυμάζουν τον Ραντανπλάν ή ότι μιμούνται τον Εφιάλτη; Κι όσο για το λαό, μην τον ξυπνάτε. Είναι απασχολημένος με το αν θα περάσει ο Θρύλος τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με το ποιός θα κερδίσει το "Voice" κι όταν ασχολείται με την πολιτική το κάνει για να βρίσει τα λαμόγια που ψήφιζε ή υπηρετούσε επί δεκαετίες και για να επιλέξει ποιόν αυτόκλητο μεσσία θα ακολουθήσει αυτήν τη φορά...

"Ποιός θα μας σώσει", ρωτούν οι περισσότεροι κι όσο αυτό το ερώτημα παραμένει το "χιτάκι" τής εποχής τόσο πιο μακριά θα βρισκόμαστε από τη σωτηρία. Ετσι κι αλλιώς δεν θέλουμε να σωθούμε από τα λάθη μας, αλλά να τα καθαγιάσουμε ώστε να τα ξανακάνουμε από την αρχή Λες και το θέμα είναι να επανεκκινήσουμε από την ίδια αφετηρία και με τους ίδιους διαγωνιζόμενους να αναμένουν την πιστολιά τού αυτόχειρα αφέτη λαού. Κλαιγόμαστε, μοιρολατρούμε κι αφήνουμε τις σαπισμένες πλειοψηφίες να διαβρώνουν τις φωτισμένες μειοψηφίες. Στην Ελλάδα συμβαίνουν πολλά όμορφα πράγματα σε πολλούς τομείς από ανθρώπους που δεν αποδέχονται την ήττα κι ας μην θεωρούν τη νίκη τους το πιθανότερο αποτέλεσμα.

Μόνο που δεν είναι αυτοί που κρατούν στο χέρι τους το τιμόνι κι αν κάνουν πως το διεκδικήσουν οι νταβατζήδες, οι λακέδες και τα παπαγαλάκια τους θα επιβάλουν γι' άλλη μια φορά τον καθωσπρεπισμό, την κοινοβουλευτική ολιγαρχία κα τη συμβατικότητα σαν ύψιστους κανόνες συμπεριφοράς που τέθηκαν από κάποιον ανύπαρκτο θεό, ο οποίος βάφτισε το συντηρητισμό παράδοση κι έτσι θέλησε να ξεμπερδέψει με κάθε πρωτοπορία. Ευτυχώς, όμως, μένουν αρκετοί σε αυτήν τη χώρα που δεν θεωρούν γραφικό το να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα αλλά, αντιθέτως, το να πιστεύεις ότι θα σωθείς αν το αφήσεις να σε παρασύρει... 

 

Ποτέ τόσοι εγωισμοί δεν άθροιζαν ένα τόσο εκκωφαντικό τίποτα...

Ο εγωισμός δεν είναι ελάττωμα, με μια όμως πολύ σοβαρή προϋπόθεση: να βρίσκεται στα κατάλληλα χέρια, αυτά δηλαδή που μπορούν να τον αξιοποιήσουν ώστε να οδηγήσουν τον κόσμο ένα, έστω, βήμα πιο μακριά από ό,τι βλέπουν τα μάτια μας. Αλίμονο αν κάποια στιγμή εκλείψει. Αυτός ο πλανήτης θα κατοικείται τότε από πρόβατα που απλώς περπατούν όρθια και παπαγαλίζουν αντί να μηρυκάζουν. Δυστυχώς, όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις ο εγωισμός κακοπέφτει, αφού καταλήγει σε εκείνους που δε διαθέτουν κανένα άλλο σοβαρό προσόν για το κοινωνικό σύνολο, αλλά αντιθέτως πιστεύουν ότι ο κόσμος τούς χρωστά γραμμάτια που πρέπει αργά ή γρήγορα να τους τα αποπληρώσει. Γι' αυτό και συγχέουν συχνά τη σκιά τους με το μπόι τους, ξανοίγονται στην ανοιχτή θάλασσα περισσότερο από όσο αντέχει η αναπνοή τους και ύστερα δεν αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη για την οίησή τους. Πάντοτε είναι οι άλλοι που τους φταίνε, είτε γιατί δεν τους στήριξαν είτε διότι τους αποδοκίμασαν είτε επειδή, και κυρίως αυτό φοβούνται, δεν ασχολήθηκαν μαζί τους όσο εκείνοι θεωρούν πως θα όφειλαν...

Από τον ίδιο ναρκισσισμό υποφέρουν τόσο ο Στ. Θεοδωράκης όσο κι ο Αδ. Γεωργιάδης, μολονότι τον εκδηλώνουν με διαφορετικό τρόπο, ο πρώτος με το χαμόγελο κι ο δεύτερος με τη φοβέρα. Γι' αυτούς η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο κι ο ήλιος γύρω από τους ίδιους. Γι' αυτό κι αδυνατούν να ζήσουν μακριά από τα φώτα τής ράμπας, τα οποία επιζητούν με κάθε θυσία τής όποιας αξιοπρέπειάς τους. Ο μεν Στ. Θεοδωράκης ξεκίνησε από την Κρήτη τη δική του "Μεγάλη Πορεία" για την Αθήνα, η οποία στη δική του αντίληψη ταυτίζεται με το Πεκίνο τού Μάο. Για να το πετύχει έχει κινητοποιήσει κάθε μηχανισμό που ελέγχουν οι νταβατζήδες του, ώστε να μας πείσουν πως οι κακογραμμένες εκθέσεις επιπέδου πρώτης γυμνασίου που διαβάζει ο τηλε-εκλεκτός τους αποτελούν ένα σοφό μείγμα τού "Κεφαλαίου" του Μαρξ και του "Πλούτου των Εθνών" του Ανταμ Σμιθ. Οπως, όμως, και οι ηθοποιοί που όταν δεν έχουν απομνημονεύσει κάποιο κείμενο δυσκολεύονται να απαντήσουν ακόμα και στην ερώτηση "πώς αισθάνεσαι", έτσι κι ο Στ. Θεοδωράκης όταν τον ρωτούν "τί έχεις να μας πεις για την ανεργία" χρησιμοποιεί το χαμόγελο για να κρύψει την άγνοια, μοντάρει την εγωπάθεια για να δείχνει αλληλεγγύη...

Από την άλλη ο Αδ. Γεωργιάδης εκφράζει το δικό του ναρκισσισμό πιο ατσούμπαλα, λιγότερο γοητευτικά και περισσότερο υστερικά. Εχει αυτοχριστεί διασώστης τού λαού από τις παθογένειες του παρελθόντος, σφοδρός πολέμιος του κομμουνισμού από όπου κι αν προέρχεται, υποστηρικτής τής ιδιωτικής πρωτοβουλίας την οποία μπερδεύει με το δημόσιο συμφέρον. Ωστόσο, δεν επιχειρηματολογεί αλλά ουρλιάζει, δε συζητά παρά μόνο δογματίζει και δε γνωρίζει, αν και παριστάνει το φωτεινό παντογνώστη. Προκειμένου, μάλιστα, να παραμένει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος προβοκάρει την κοινή γνώμη, υποδυόμενος τον τρελό τού χωριού ο οποίος μέσα στην παραφροσύνη του λέει αλήθειες. Εχει αντιληφθεί ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που πιστεύουν ότι το αντίθετο του λαϊκισμού είναι το αυτομαστίγωμα και το εκμεταλλεύεται, κάνοντας με αυτή τη μεθοδολογία πολιτική καριέρα αντί να είναι τρόφιμος στο Δαφνί, που είναι και το φυσικό του περιβάλλον...

Η κρίση λειτούργησε για τους εν υπνώσει εγωισμούς όπως η άνοιξη για τις αρκούδες και τις χελώνες. Τους αφύπνισε, τους έκανε να πιστέψουν σε ανύπαρκτες δυνατότητες και να αγνοήσουν υπαρκτές αδυναμίες. Ανθρωποι που σε λιγότερο λούμπεν κοινωνίες θα τους είχαν για να τρώνε φάπες στα καφενεία, όπως ο Π. Καμμένος, ο Φ. Κουβέλης, ο Αλ. Αλαβάνος, ο Ανδρ. Λοβέρδος, o Θ. Τζήμερος, ο Χρ. Ζώης, ο Ν. Νικολόπουλος και τόσοι άλλοι, εμφανίζονται ως πολιτικοί ηγέτες ανυπέρβλητου διαμετρήματος που με το φως τους θα κάνουν τα σκοτάδια να φοβηθούν, θα διώξουν τους ξένους εισβολείς και θα μας επιστρέψουν την Ελλάδα που χάσαμε, απλώς σε διαφορετική συσκευασία. Οσο, όμως, δεν επιθυμώ την Ελλάδα που ζω άλλο τόσο δεν θέλω και την Ελλάδα που έζησα. Είμαι πρόθυμος να ακολουθήσω μόνο εκείνον που δεν θα μπει μπροστά για να βλέπω την πλάτη του, αλλά θα σταθεί πλάι μου και θα μου δώσει το χέρι του όχι για να με τραβήξει προς τα εκεί που ο ίδιος έχει προαποφασίσει να με οδηγήσει, αλλά για να μου υπενθυμίσει πως μόνοι μας είμαστε τίποτα και μαζί είμαστε πολλά. Προς το παρόν, όμως, περιδιαβαίνω μια εμποροπανήγυρη εγωισμών, κι όχι μόνο πολιτικών, από την οποία δεν επιθυμώ να ψωνίσω κάτι. Κάθε άλλο, θα της έβαζα μπουρλότο πολύ ευχαρίστως...

Δεν έχουν τελειώσει οι ιδεολογίες αλλά αυτοί που τις θέλουν τελειωμένες...

Είναι πολύ μπανάλ στις ημέρες μας να είσαι αριστερός ή δεξιός. Αυτοί είναι ξεπερασμένοι όροι τού παρελθόντος ισχυρίζονται όλοι εκείνοι που θέλουν να μας πείσουν ότι το μέλλον μας είναι να γίνουμε… ελαιοτρίφτες, ποταμίσιοι, δημιουργικοί ξανά κι ούτω καθεξής. Φαίνεται πως έχουμε τελειώσει με την πάλη των τάξεων, η κοινωνική δικαιοσύνη έχει αποκατασταθεί, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι παθογένεια του παρελθόντος, ο ιμπεριαλισμός, η άδικη κατανομή του πλούτου κι άλλα παρεμφερή προβλήματα έχουν λυθεί και το μόνο που μας απομένει είναι να διασώσουμε το ΠΑΣΟΚ βαφτίζοντάς το «Ελιά», να διαλέξουμε τί χρώμα σακίδιο ταιριάζει στην πλάτη τού Στ. Θεοδωράκη και να ψηφίσουμε αν το επόμενο «twitter» του Θ. Τζήμερου είναι πιο προβοκατόρικο από το προηγούμενο. Γιατί, επομένως, να χολοσκάμε για τη διαμόρφωση ή την επιλογή πολιτικών, αριστερών ή δεξιών, όταν το τηλεμάρκετινγκ μας προσφέρει τις λύσεις στο πιάτο κι έτσι έχουμε άπλετο χρόνο στη διάθεσή μας για να σχολιάσουμε πόσα κιλά έχει πάρει ο Β. Βενιζέλος, αν ο Στ. Θεοδωράκης γράφει καλύτερα προφίλ ή ανφάς κι αν ο Θ. Τζήμερος λατρεύει ή, απλώς, αγαπά την Ανγκ. Μέρκελ;…

Τα πρόσωπα που μνημονεύω ναι μεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα και δεν αποτελούν επινοήματα της φαντασίας μου, αλλά τα χρησιμοποιώ ενδεικτικώς, πέφτοντας κι εγώ αν θέλετε θύμα του λάιφσταϊλ που τους θέλει πρωταγωνιστές μιας πολιτικής επικαιρότητας η οποία δεν ξεφεύγει από το χαβαλέ, την ίντριγκα, το κουτσομπολιό, εν τέλει την αστειότητα που περνιέται για σοβαρότητα. Η πολιτική πιάτσα φείδει Βενιζέλων, Θεοδωράκηδων και Τζήμερων οι οποίοι με την, απατηλή έστω, λάμψη τους εξακολουθούν να γοητεύουν εκείνους, την πλειονότητα δηλαδή, που δεν ψηφίζουν με βάση θέσεις, ιδέες, προτάσεις και πρότερο βίο αλλά με τον ίδιο τρόπο που διαλέγουν μουστάρδες στα σούπερ μάρκετ ή πορτοκάλια στη λαϊκή: με βάση την όψη και σπανίως το περιεχόμενο. 

 Σε αυτήν την εξίσωση είναι λογικό να περισσεύουν οι ιδεολογίες, ακόμα κι αν οι καιροί που ζούμε καθιστούν την ανάγκη τους ακόμα επιτακτικότερη. Όταν οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο για κάποιον να βελτιώσει τη ζωή του είναι χυδαίο να ισχυρίζονται ορισμένοι πως ο Μαρξ είναι νεκρός γιατί σε αυτήν την κατάσταση τον θέλουν οι ίματζ μέικερ. Αφήστε που κάθε φορά που επιθυμούν να τον πετάξουν στον τάφο τον ξαναζωντανεύει η ζωή και οι ανάγκες της...

Στους τυφλούς κυβερνά ο...μονόφθαλμος Καμίνης

Πριν από λίγες ημέρες ο Ν. Κακλαμάνης προκάλεσε τον Γ. Καμίνη να περπατήσουν μαζί στην Αθήνα και να δείξουν ο ένας στον άλλο τα έργα που έκαναν κατά την θητεία τους ως δήμαρχοι. Τη φαντάζομαι πολύ σιωπηλή αυτήν τη βόλτα Είναι σα να βλέπω δύο μεσήλικες, προς το ηλικιωμένους, κυριούληδες να βαδίζουν και να ξαναβαδίζουν μέχρι να εντοπίσουν κάτι για το οποίο θα μπορούσαν να αισθάνονται υπερήφανοι, ίσως ένα ανακατασκευασμένο πεζοδρόμιο (το μοναδικό) ή μια φυτεμένη τριαταφυλλιά που ξέφυγε από το πριόνι τους. Κι αφού δεν θα βρίσκουν τίποτα το σημαντικότερο θα επιδοθούν σε μια πλειοδοσία φιλανθρωπίας για το ποιός άνοιξε τα περισσότερα κοινωνικά παντοπωλεία και κέντρα αστέγων. Λες και το μοναδικό πράγμα που περιμένει μια πρωτεύουσα από τον πρώτο πολίτη της είναι να μοιράζει ψωμοτύρια στους νεόπτωχους και να δίνει κουβέρτες στους άστεγους όταν η θερμοκρασία αγγίζει τους μηδέν βαθμούς Κελσίου...

Είμαστε ακόμα στα "γεννητούρια" τής προεκλογικής περιόδου, αλλά ήδη οι βασικοί υποψήφιοι έχουν στείλει τα μηνύματά τους για το τί θα παρουσιάσουν σαν ατού τους. Ο Γ. Καμίνης μας λέει πως συμμάζεψε τα οικονομικά τού Δήμου, έστω κι αν μας αποκρύπτει πως κατάφυγε κι αυτός στο δανεισμό. Προφανώς και η χρηστή διοίκηση ανήκει στα πλεονεκτήματα του νυν δημάρχου, ιδίως αν σκεφτούμε τα λαμόγια που διαδέχθηκε. Αλίμονο, όμως, αν δε ζητάμε τίποτα περισσότερο από ένα δήμαρχο, πόσω μάλλον της Αθήνας, από το να έχει τα προσόντα αυτών που μας συντάσσουν τις φορολογικές μας δηλώσεις. Τί το σπουδαίο μπορεί να αφήσει πίσω του ο Γ. Καμίνης πέρα από ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς; Αν δεν υπήρχαν οι μεμονωμένες παρέες που το παλεύουν η Αθήνα θα είχε καταντήσει εντελώς όπως ο δήμαρχός της: μια άχρωμη πόλη η οποία θα μπορούσε αν μη τί άλλο να εξελιχθεί σε μητρόπολη καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, δεδομένου ότι η τέχνη ανθεί σε εποχές κρίσης, κι όχι να παραμένει μια βαλτωμένη ανακυκλώτρια φθαρμένων προσώπων- φορέων χιλιοειπωμένων αμπελοφιλοσοφιών και χιλιοϊδωμένων δημουργιών. Ποιός έχασε τα οράματά του, ωστόσο, για να τα βρουν οι λογιστές;...

Ο Γ. Καμίνης, πάντως, είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος γιατί καλείται να αντιπαρατεθεί με το τίποτα. Ο εκ δεξιών κίνδυνος για το δήμαρχο αποτελείται από έναν αποτυχημένο πρώην συνάδελφό του, ο οποίος θα μείνει στην ιστορία για τα φωτεινά χρώματα των πουλόβερ που φορούσε και για τα δένδρα που έκοψε και για τίποτα άλλο αξιομνημόνευτο, από ένα πολιτικό μηδενικό που αν δεν ήταν κολλητός των εφοπλιστών κανένας δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να ακούσει τις κινδυνολογίες του για το επίπεδο της ασφάλειας στην πρωτεύουσα, από ένα φοροφυγά φαφλατά δικηγόρο που θρηνεί για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας έχοντας ο ίδιος φροντίσει να διασώσει τα εκατομμύριά του στο εξωτερικό, καθώς κι από έναν υπόδικο υμνητή τού Χίτλερ. Ο εξ αριστερών κίνδυνος για τον Γ. Καμίνη, εξάλλου, περιορίζεται σε ένα νεαρό που μιλά πιο ξύλινα κι από ό,τι τραγουδούσε ο Μπιθικώτσης κι αοριστολογεί πιο πολύ κι από βουλευτή τού ΣΥΡΙΖΑ όταν του ζητούν να αναφερθεί στο τί θα κάνει το κόμμα του με το μνημόνιο. Υπάρχουν, βεβαίως, και οι υποψήφιοι του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά ποιός ο λόγος να ψηφίσεις κάποιον που αν βγει δήμαρχος θα αρνηθεί το αξίωμα περιμένοντας την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων και την εγκαθίδρυση των σοβιέτ ή που το μοναδικό θέμα τής ατζέντας του θα είναι οι μετανάστες; Με λίγα λόγια, ο Γ. Καμίνης μοιάζει με χελώνα καταδικασμένη να κερδίσει τον αγώνα ταχύτητας, όχι βεβαίως γιατί η ίδια είναι πιο γρήγορη κι από τη σκιά της αλλά επειδή αυτοί που τρέχουν στα διπλανά κουλουάρ δεν ξέρουν ούτε καν πού βρίσκεται ο στίβος...    

 

Οι "αναμάρτητοι" έγιναν περισσότεροι κι από τους Παπαδόπουλους...

Μια πολιτεία και μια κοινωνία δεν κρίνονται πολιτισμένες από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται στις ελίτ τους. Ούτε καν από το πώς αντιμετωπίζουν τη "ραχοκοκαλιά" τους, αλλά από το σεβασμό τον οποίο δείχνουν στα πιο αδύναμα μέλη τους. Κι αυτό όχι γιατί έχουν μεγαλύτερη αξία από τους "κανονικούς" ανθρώπους, αλλά γιατί η ποιότητα της οργανωμένης μας κοινότητας και του καθένα μας ξεχωριστά κρίνεται κυρίως από το αν ποδοπατούμε αυτούς που είμαστε σε θέση να ποδοπατήσουμε για να "ξαλαφρώσουμε" την καταπίεση την οποία οι ίδιοι αισθανόμαστε από άλλους. Δυστυχώς ο βαθμός που παίρνουμε σε τέτοιου είδους περιπτώσεις μάς αφήνει μετεξεταστέους. Δεν υπάρχει μειονότητα αυτήν τη στιγμή στη χώρα, αναγνωρισμένη ή μη, η οποία να μην υφίσταται τη βαρβαρότητα του κοινωνικού αποκλεισμού, που σε αρκετές περιπτώσεις αποκτά και τιμωρητικές διαστάσεις...

Τρανό παράδειγμα είναι οι οροθετικοί κρατούμενοι στο, τρόπος τού λέγειν, νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν απεργία πείνας εδώ και πολλές ημέρες, ζητώντας τις στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης. Αντί, όμως, η πολιτεία σε όλες τις εκφάνσεις της, νομοθετική-εκτελεστική-δικαστική, να σκύψει το κεφάλι, να ζητήσει ταπεινώς συγγνώμη και να βρει τρόπους να βελτιώσει την κατάσταση, διώκει τον κρατούμενο που αποκάλυψε το κολαστήριο με φωτογραφίες που ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την ίδια ώρα, παρουσιάζει το μαύρο άσπρο, όπως ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χ. Αθανασίου ο οποίος μας έλεγε πως δεν υπάρχουν κρατούμενοι που κοιμούνται στο πάτωμα, θέλοντας να διαψεύσει τα...μάτια μας.  

Κι εδώ υπεισέρχεται αυτός που θεωρώ πως είναι ο απειλητικότερος ταραξίας τής κοινωνικής γαλήνης, ο "νοικοκυραίος" δηλαδή. Αυτός είναι που θα έρθει και θα μου πει "εδώ δε ζούμε αξιοπρεπώς οι κανονικοί, οικογενειάρχες άνθρωποι και θα νοιαστούμε για μερικούς ανώμαλους εγκληματίες"; Υψώνει διαχωριστικά τείχη με την οίηση αυτού που έχει βάλει χαμηλά τον πήχη τής ηθικής για να τον περνά πάντοτε εύκολα και με τον ωχαδελφισμό εκείνου που πιστεύει ότι "έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις" και που δε αγωνίζεται για ένα δικαιότερο κόσμο αλλά για περισσότερο πλούτο για τον ίδιο και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, για τη φαμίλια του. Αδιαφορεί για το ότι η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια και είναι πιθανό κι εκείνος να βρεθεί κάποια στιγμή εκτός των τειχών και να χτυπά για να του ανοίξουν δίχως να βρίσκει ανταπόκριση...

Οι φιλελεύθεροι έχουν κάνει "πολύ καλή" δουλειά όλα αυτά τα χρόνια. Μας έχουν πείσει πως πρέπει να ζούμε όπως στη ζούγκλα, υποταγμένοι στα πιο σαρκοβόρα ένστικτά μας κι ο ισχυρότερος ας επιβιώσει, λες και δεν είμαστε δίποδα αλλά λιοντάρια κι ελάφια. Κι αν αποδείχθηκε τεράστιο σφάλμα τού κομμουνισμού να πιστεύει ότι το κράτος μπορεί να λειτουργεί σαν πατερούλης που θα πιάνει συνεχώς από το χέρι τούς υπηκόους του για να τους οδηγεί εκεί που ο ίδιος θέλει να τους οδηγήσει, ο καπιταλισμός ευθύνεται για μια πολύ μεγαλύτερη ζημιά: έπλασε αρπακτικά όντα με μόνο ενδιαφέρον τους το με κάθε κόστος ατομικό κέρδος, τα οποία μάλιστα πρέπει να θεωρούνται πρότυπα από τις υπόλοιπες μεμονωμένες οντότητες που οφείλουν να παραμείνουν τέτοιες και να μη μετασχηματιστούν ποτέ σε πολίτες με κοινωνική συνείδηση. Γι' αυτό και δε μας ενοχλεί, αρκετούς μάλιστα τους ευχαριστεί, η συμπεριφορά τής πολιτείας απέναντι στους οροθετικούς κρατούμενους. Εχουμε στοιχηθεί όλοι οι "αναμάρτητοι" και περιμένουμε τη σειρά μας για να πετάξουμε την πέτρα, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για το ότι αυτό που εν τέλει πιάνουμε για να πετάξουμε δεν είναι κάτι άλλο από μπούμερανγκ...   

Αν υπάρχουν έντιμοι δημοσιογράφοι, δεν τους έχω γνωρίσει...

Είμαι δημοσιογράφος. Αδυνατώ, όμως, να υποστηρίξω πως είμαι έντιμος δημοσιογράφος. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν τα έχω πάρει για να βγάλω ή να μη βγάλω θέματα. Η εντιμότητα κάποιου δημοσιογράφου δεν κρίνεται, όμως, μόνο από το αν καταδέχεται να λαδώνεται με μαύρες σακούλες γεμάτες φρέσκο χρήμα. Αυτή είναι απλώς η επιφανειακή προσέγγιση της εντιμότητας. Η βαθύτερη είναι πολύ πιο σύνθετη και πολύ φοβάμαι πως από αυτό το "στρες τεστ" ελάχιστοι, για να μην πω κανένας, δημοσιογράφοι σε αυτήν τη χώρα είναι σε θέση να βγουν καθαροί...

Είναι λανθασμένη η αντίληψη πως οι δημοσιογράφοι γράφουμε ψέματα. Κάνουμε κάτι ακόμα χειρότερο. Γράφουμε τη μισή αλήθεια, αυτή που βολεύει τα αφεντικά μας, άμεσα κι έμμεσα, ή αυτή που δεν έρχεται σε αντίθεση με τα δικά μας οικονομικά ή ιδεολογικά συμφέροντα. Συντάσσουμε προτάσεις γεμάτες βεβαιότητες, χωρίς να αφήνουμε κανένα περιθώριο στην αμφιβολία να αναπνεύσει, αυτολογοκρινόμαστε για να είμαστε αρεστοί στους εκδότες μας, καταχωνιάζοντας τη "σχισματική" άποψη, απαξιούμε να προβούμε ακόμα και στη στοιχειώδη διασταύρωση μιας είδησης αν από αυτή τη διαδικασία κινδυνεύσει η απολυτότητα τού συμπεράσματος στο οποίο είχαμε καταλήξει πριν καν προβούμε στην έρευνα...

Αντιμετωπίζουμε το ρεπορτάζ σα να ήταν μια τυποποιημένη αμερικανική ταινία όπου οι "καλοί" δεν έχουν ούτε ίχνος κακίας και οι "κακοί" ούτε υποψία καλοσύνης. Αντί να παραθέτουμε αποκλειστικώς ντοκουμενταρισμένα γεγονότα, επεμβαίνουμε σε κάθε δεύτερη πρόταση για να υπενθυμίζουμε στον "ηλίθιο" αναγνώστη μας ποιός πρέπει να πιστέψει ότι είναι ο άγιος και ποιός ο διάβολος στην ιστορία μας, που είναι "κρίμα" να τη χαλάσουμε μόνο και μόνο γιατί δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα. Και ύστερα απορούμε που οι "ηλίθιοι" αναγνώστες, τους οποίους υποτίθεται πως υπηρετούμε αλλά στην ουσία εξαπατούμε μπροστά στα μούτρα τους, θεωρούν στις σχετικές δημοσκοπήσεις ακόμα και τους πολιτικούς πιο αξιόπιστους από τους δημοσιογράφους...

Οι δημοσιογράφοι έχουμε πολλές και, πιστέψτε με, πραγματικές δικαιολογίες για να μην κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Οι διαπλεκόμενοι εκδότες, ο εργασιακός μεσαίωνας, η μόνιμη απειλή τής ανεργίας ή της δικαστικής δίωξης δεν είναι μυθεύματα που διακινούν συνωμοσιολόγοι γραφιάδες προκειμένου να κρύβουν τα ανομήματά τους. Διαλέξτε αυτούς που θεωρείτε τους πέντε καλύτερους ρεπόρτερ από κάθε ήπειρο του πλανήτη και βάλτε τους να εργαστούν για μια εβδομάδα σε ένα τυπικό ελληνικό δημοσιογραφικό μαγαζί, όπου με τρεις κι εξήντα, κι αυτές πληρωμένες μεταχρονολογημένα, το μόνο που δε σου έχουν ζητήσει ακόμα να κάνεις είναι διπλή περιστροφή γύρω από τον άξονά σου στον αέρα και να προσγειωθείς όρθιος όπως ο Ιωάννης Μελισσανίδης στην Ατλάντα. Στην καλύτερη περίπτωση θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά και στη χειρότερη θα ξεκινήσουν κακές συνήθειες στις οποίες δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους ικανούς να κατρακυλήσουν...

Ωραία όλα αυτά, αλλά εμείς τί κάνουμε; Οχι μόνο εξακολουθούμε να χορεύουμε στο ρυθμό που μας υποδεικνύουν, αλλά έχουμε και το θράσος να παριστάνουμε τους Δον Κιχώτες που πολεμούμε για να σώσουμε το πόπολο-Δουλτσινέα, για το οποίο έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι είμαστε οι μοναδικοί που μπορούμε να του λύσουμε τα μάγια στα οποία είναι εγκλωβισμένο. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το οποίο από μεγαλομανία έχουμε πιστέψει ότι πρόκειται για βουνό το οποίο θα μας προστατεύει για πάντα από το ξεσκέπασμα της υποκρισίας μας. Κατασκευάζουμε εχθρούς υπονομεύοντας τη λογική κι απαξιώνουμε φίλους υποτασσόμενοι σε αυλοκόλακες κι όλα αυτά στο όνομα ενός λειτουργήματος το οποίο έχουμε μετατρέψει σε μια χοάνη που ζέχνει από τη βρομιά και το φαρισαϊσμό...

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα την επόμενη φορά που κάποιος μάς αποκαλέσει αλήτες και ρουφιάνους ας μη σπεύσουμε να τον τοποθετήσουμε αυτομάτως σε ένα κουτάκι μαζί με όλους τους άλλους κήνσορες της ηθικής που δήθεν επιζητούν αντικειμενική ενημέρωση αλλά προτιμούν να κλικάρουν στο μπούστο τής Ελ. Μενεγάκη. Μπορεί κι αυτός να ανήκει στους πολλούς, που αν τους ρωτήσουν σε γκάλοπ δηλώνουν πως βλέπουν πολιτικά ντοκιμαντέρ αλλά στην πραγματικότητα ξέρουν απέξω κι ανακατωτά όλους τους ήρωες των τηλεσαπουνιών. Το πρόβλημα όμως, αγαπητοί συνάδελφοι "Βρούτοι", δεν είναι στα αστέρια αλλά μέσα μας, που θα έλεγε κι ο σεξπιρικός Ιούλιος Καίσαρας...     

     

Ζωγραφίζουν Ποτάμια κι Ελιές για να κρύψουν τη νεκρή φύση τους...

Οταν ήμουν μικρός (μη ρωτάτε πόσα χρόνια έχουν περάσει!) και μαζί με δυο φίλους είχαμε φτιάξει μια, τρόπον τινά, τρομοκρατική οργάνωση την οποία αποκαλούσαμε "32 Φλεβάρη". Φυσικά δε σκοτώναμε ούτε χτυπούσαμε ανθρώπους ή ληστεύαμε τράπεζες για να γεμίσουμε το "επαναστατικό" μας ταμείο. Για την ακρίβεια, ήμασταν σε μια ηλικία που δεν πολυκαταλαβαίναμε τί σημαίνουν όλα αυτά. Το μεγαλύτερό μας αδίκημα, για το οποίο φοβόμασταν πως αν μας συλλάμβαναν θα μας έστελναν στο Τέξας για να μας κάνουν τηγανητούς σε κάποια ηλεκτρική καρέκλα, ήταν να κλέψουμε καμιά σοκολάτα από το μάρκετ, να πετάξουμε κανένα πορτοκάλι στις ρόδες διερχόμενων αυτοκινήτων, άντε να επισκεφτούμε κάποιο κατάστημα όπλων για να κάνουμε έρευνα αγοράς ως "μεγάλοι τρομοκράτες" που ήμασταν.

Δε σας γράφω όλα αυτά απλώς για να μοιραστώ το παρελθόν μου μαζί σας, αλλά γιατί όλη αυτή η φαιδρή ιστορία των Ποταμιών, των Ελιών, των 58, των 666, των Δημοκρατικών Πόλων κ.λπ. κλπ. μου θυμίζει έντονα την παιδική μας "32 Φλεβάρη". Οπως εμείς παριστάναμε τους καμπόσους μεταξύ συγγενών και φίλων, κάπως έτσι και οι ταριχευμένοι κεντροαριστεροί, τύπου Σημίτη-Βενιζέλου-Κουβέλη-Λοβέρδου, πιστεύουν ότι έχουν δημιουργήσει Κίνημα γιατί με αυτόν τον τρόπο τους διαφημίζει το MEGA. Κι αν εμείς είχαμε μια καλή δικαιολογία, ότι πηγαίναμε ακόμα στο δημοτικό, αλήθεια αυτοί τί έχουν πέρα από την θλιβερή τους διάθεση να πείσουν τους νταβατζήδες τους πως μπορούν ακόμα να τους φανούν χρήσιμοι;...

Ξέρετε τί με ενοχλεί ακόμα περισσότερο από το ότι τα ίδια πρόσωπα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία παριστάνουν σήμερα τους μεταρρυθμιστές; Το ότι εμφανίζονται και σαν πολέμιοι του λαϊκισμού. Ποιοί; Οι ίδιοι οι οποίοι στήριξαν τις πολιτικές τους καριέρες σε αυτόν, που έταζαν προεκλογικά στο πόπολο τον ουρανό με τα άστρα για να του παραδίδουν καμένη γη μετά από κάθε τετραετία τους. Αν καθίσω να προσθέσω πόσα χρόνια διετέλεσε συνολικώς βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί όλη αυτή η σύναξη πολιτικών ζόμπι τής "Ελιάς" το άθροισμα θα ξεπεράσει την ηλικία τού Γκάνταλφ από τον "Αρχοντα των Δαχτυλιδιών" και θα πλησιάσει αυτή του Κ. Μητσοτάκη.

Κι αν κάποιος ενδεχομένως να ισχυριστεί πως τα σκουριασμένα μυαλά δεν ταυτίζονται απαραιτήτως με τα γηρατειά αλλά τα συναντούμε και στα νιάτα, διαπίστωση με την οποία συμφωνώ, τον καλώ να μου παραθέσει έστω μία ιδέα των "ποταμίσιων" και των "ελαιοτριφτών" η οποία να είναι ριζοσπαστική. Και δεν αναφέρομαι, φυσικά, σε "πρωτοποριακές συλλήψεις" όπως η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, αλλά σε κάτι που να θυμίζει έστω και στην όψη Αριστερά και να χτυπά τη ρίζα τού κακού, όπως για παράδειγμα πολιτικές που θα ανακατανείμουν δικαίως τον πλούτο...

Αν όλοι αυτοί οι "κύριοι" ήταν ειλικρινείς, πρώτα από όλα με τον εαυτό τους, θα αυτοαποκαλούνταν αριστεροδεξιοί: δήθεν αριστεροί στην ιδεολογία και στη ρητορική τους, στην ουσία όμως δεξιότατοι στην πράξη. Γνωρίζουν, ωστόσο, ότι για να ξαναπλανέψουν το λαουτζίκο πρέπει να του πασπαλίσουν το δηλητήριο με αριστεροφροσύνη, γι' αυτό και πετούν και καμιά "σοσιαλδημοκρατία" στην θάλασσα μήπως και τσιμπήσουν τα ψάρια, όπως τσιμπούσαν τις περασμένες δεκαετίες.

Αυτός ο τόπος, όμως, δεν έχει ανάγκη από κεντροαριστερούς αριστεροδεξιούς αλλά από μια Αριστερά που να σταθεί στο ύψος τής ιστορικής ευθύνης που θα αναλάβει σε λίγο, σε πείσμα των μιντιαρχών οι οποίοι κρύβουν τις δημοσκοπήσεις-φέρετρα για τους εκλεκτούς τους. Σε αυτήν έχω στραμμένη τη ματιά μου, προσδοκώντας κάτι καλύτερο από μια επανάληψη των χειρότερων στιγμών τού πελατειακού κρατισμού, της αναξιοκρατίας και του κοινωνικού συντηρητισμού. Τους υπόλοιπους έτσι κι αλλιώς τους θεωρώ ήδη νεκρούς... 

"Γεννήθηκα 25 Οκτώβρη", ποιός θα μου απαγορεύσει να το κάνω βιβλίο;...

Η τρομοκρατία είναι μια πολύ σχετική έννοια κι ο ορισμός της εξαρτάται από ποιά μεριά τού λόφου αγναντεύεις την θέα. Είναι πολύ εύκολο να χαρακτηρίσουμε τρομοκράτη και να καταδικάσουμε για τις πράξεις του κάποιον που αφαιρεί ανθρώπινες ζωές με ένα 45άρι. Είναι άμεσο κι ορατό. Λίγοι, όμως, θα τολμήσουν να αποκαλέσουν τρομοκράτες, δίχως να θεωρηθούν γραφικοί, τον Γ. Στουρνάρα, τον Αδ. Γεωργάδη ή την Ολ. Τρέμη, για παράδειγμα, επειδή όταν κόβουν μισθούς και συντάξεις, επιβάλλουν τον ένα φόρο πάνω στον άλλο, βάζουν λουκέτο στη δημόσια υγεία ή προπαγανδίζουν τα συμφέροντα των ελίτ οδηγούν στον αργό και βασανιστικό θάνατο εκατομμύρια ελλήνων. Σύμφωνα με την επίσημη θεώρηση των πραγμάτων, την οποία επιβάλλουν στο λούμπεν προλεταριάτο όσοι κρατούν στα χέρια τους τη δύναμη του χρήματος, της εξουσίας και της πληροφόρησης, οι Στουρνάρες και οι Πρετεντέρηδες αυτού του κόσμου δικαιούνται να συγγράφουν και να εκδίδουν βιβλία. Αντιθέτως, οι Κουφοντίνες οφείλουν να παίρνουν στο τάφο τους τις αιτίες που τους ώθησαν να καταφύγουν στη βία πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα ανάτρεπαν ένα σάπιο σύστημα και θα έφερναν το σοσιαλισμό...

Σέβομαι την θέση τού Κ. Μπακογιάννη, ο οποίος μίλησε για ματωμένα λεφτά. Ο συγγραφέας σκότωσε τον πατέρα του και είναι φυσιολογικότατο να αισθάνεται ο γιος του δυσφορία για την έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου. Αν μη τί άλλο, εξάλλου, η εξάρθρωση (;) της 17Ν  και η αποκάλυψη των μελών της γκρέμισε το μύθο πως όσοι τη συναπάρτιζαν ήταν ένα κράμα Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν και Τσε Γκεβάρα. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μεγαλομανείς αριστερούς με αγάπη για τα όπλα, κάτι σαν κομμουνιστές Επιθεωρητές Κάλαχαν που στο θολωμένο τους μυαλό ειχαν πιστέψει ότι δολοφονώντας μερικούς αστούς όλη η γη θα γινόταν κόκκινη, κι όχι μόνο από το χυμένο αίμα. Σε σχέση, βεβαίως, με τα νέα "φρούτα" τής ένοπλης πάλης, οι Ξηροί και οι Γιωτόπουλοι μοιάζουν με στοχαστές ίσου βεληνεκούς με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, ωστόσο είναι λογικό να φαίνεσαι συγκροτημένος όταν συγκρίνεσαι με το χάος.  Και, φυσικά, ο Λιβάνης δεν προχώρησε στην έκδοση του βιβλίου Κουφοντίνα για να ακουστεί και η άλλη πλευρά τής Ιστορίας, αλλά προφανώς για να "χεστεί στο τάλιρο". Στην Ελλάδα, άλλωστε, ο λαός δεν κινδύνευσε ποτέ από την τρομοκρατία, αλλά από την τρομολαγνεία κι από όσους τη διέσπειραν ή την αξιοποίησαν για να κάνουν περιουσίες ή για να διασώσουν τις υπάρχουσες. Μια πολύ προσοδοφόρα μπίζνα είναι κι αυτή...

Δε σέβομαι, ωστόσο, καθόλου όλους εκείνους που με αφορμή την έκδοση ενός βιβλίου βρίσκουν ευκαιρία να αποδείξουν πόσο πολύ υπολήπτονται τη δημοκρατία, που σε άλλες περιστάσεις και προκειμένου να λοιδορούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους παρουσιάζουν σαν κορώνα στο κεφάλι τους. Από πότε απαγορεύεται σε αυτήν τη χώρα η έκδοση βιβλίων από καταδικασθέντες για τρομοκρατία; Αν δεν θέλει κάποιος να διαβάσει το βιβλίο τού Κουφοντίνα, του έχω μια πολύ εύκολη λύση: όταν θα μπει σε ένα βιβλιοπωλείο, να προσπεράσει το συγκεκριμένο πόνημα και είτε να αγοράσει κάποιο άλλο βιβλίο ή να πει απλώς ένα γεια στους πωλητές και να συνεχίσει την ημέρα του ευχαριστημένος που εξακολουθεί να γνωριζει την επίσημη μόνο πλευρά τής Ιστορίας. Δε ζητώ να μελετάται το "Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη" στα σχολεία, αλίμονο όμως αν αποφασίσουμε πως το δικαίωμα στην ελευθεροτυπία περιορίζεται στα πολιτικώς ορθά συγγράμματα. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρώ πως κι ο "Αγών μου" του Χίτλερ θα έπρεπε να κυκλοφορεί και να διαφημίζεται ελεύθερα. Κι αυτό όχι γιατί θεωρώ πως ο Κουφοντίνας είναι της ίδιας πάστας άνθρωπος με τον αντιπροσωπευτικότερο μακελάρη τού 20ού αιώνα ή γιατί θαυμάζω το λεκτικό παραλήρημα του ψυχοπαθούς ιδεοληπτικού "πατέρα" τού Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη, αλλά επειδή η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ιδεοληψιών παρά μόνο από το ακριβώς αντίθετο...  

Πώς θα 'θελα να είχαμε μία και δύο κι εκατομμύρια Μελίνες...

Λένε ειρωνικά όσοι δεν έχουν καταφέρει πολλά ή ξέρουν ότι δεν θα κατορθώσουν κάτι σημαντικό στη διαδρομή τής δικής τους ζωής πως τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους. Πίσω από αυτόν τον αφορισμό επιχειρούν να ωραιοποιήσουν τη δική τους μετριότητα, σνομπάροντας εμμέσως προσωπικότητες που δε μπορούν να φτάσουν ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι. Είναι προγονολατρία να ισχυριστώ, για παράδειγμα, πως θα προτιμούσα αν υπήρχε κάποιος πρώτος μεταξύ ίσων αυτός να ήταν ο Περικλής ή ο Θεμιστοκλής κι όχι ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος; Αν σας έλεγα πως ο Χ. Χωμενίδης, ο Π. Τατσόπουλος κι όλοι οι υπόλοιποι κουλτουριάρηδες συγγραφείς τού Κολωνακίου δεν είναι σε θέση να γράψουν ούτε μια σελίδα που να αντιστοιχεί στο μεγαλείο των έργων τού Νίκου Καζαντζάκη θα ήμουν υπερβολικός; Αν σας αποκάλυπτα πως η συντριπτική πλειονότητα των σύγχρονων "έντεχνων" μουσικών μού προκαλεί πολλά χασμουρητά κι ελάχιστη από τη συγκίνηση που μου δημιουργεί η μουσική τού Μάνου Χατζιδάκη θα με αποκαλούσατε άμουσο; Ενδεχομένως, αλλά γιατί θυμόμαστε σήμερα με νοσταλγία τη Μελίνα Μερκούρη, 20 χρόνια μετά από τον θάνατό της; Γιατί ήταν σπουδαία ηθοποιός, με βάση τεχνικά κριτήρια, ή αξεπέραστη υπουργός Πολιτισμού, στηρίζοντας την κρίση μας σε πολιτικάντικους όρους; Οχι, κυρίες και κύριοι. Τη νοσταλγούμε γιατί σπανίζουν στις ημέρες μας οι προσωπικότητες που ζουν και πολιτεύονται με πάθος και είναι την ίδια ώρα τόσο ελληνίδες όσο και κοσμοπολίτισσες...

Ζούμε σε μια χώρα η πλειονότητα των κατοίκων τής οποίας είναι είτε ελληναράδες είτε ξενόδουλοι. Στη μια γωνιά τού δρόμου ακούς ανθρώπους που κομπάζουν για την εθνικότητά τους, βροντοφωνάζουν "σαν την Ελλάδα δεν έχει" όταν το πιο μακρύ ταξίδι τους είναι για σουβλάκι στον Ισθμό ή για γαλακτομπούρεκο στα Καμένα Βούρλα και υποτιμούν όλους τους άλλους λαούς γιατί "φυσικά" ο περιούσιος, ο εκλεκτός τού θεού, είναι ο ελληνικός. Και η άλλη γωνιά τού δρόμου είναι γεμάτη από αυτούς που περιμένουν κάποιον ξένο προστάτη να τους πιάσει από το χέρι και να τους περάσει απέναντι. Διαφωνούν μονάχα στην εθνικότητα του σωτήρα: άλλοι προτιμούν τους αμερικανούς, αρκετοί τους γερμανούς και οι περισσότεροι το ξανθό γένος που κατοικεί στη Ρωσία και το οποίο ύστερα από τους ουκρανούς θα έρθει και στη Μεσόγειο για να μας απαλλάξει από τους αλλόδοξους. Γι' αυτό και η Μελίνα ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα: γιατί δήλωνε κι αισθανόταν υπερήφανη που ήταν ελληνίδα την ίδια στιγμή που σεργιάνιζε στις γειτονιές τού κόσμου με την άνεση του ανθρώπου που μπορεί να χτίσει οπουδήποτε μια πατρίδα όταν η δική της, της φέρεται άσχημα, όπως είχε φερθεί πολλές φορές η Ελλάδα στη Μερκούρη. Αυτό θα έλειπε άλλωστε...

Η Μελίνα δεν ήταν, βεβαίως, αγία ούτε απέφυγε τα λάθη. Κι όσο ισχυρότερη μια προσωπικότητα τόσο εντονότερη είναι και η αντανάκλαση των σφαλμάτων της, αλλά και η υπενθύμιση της άυλης παρουσίας της. Ούτε η ίδια, εξάλλου, ζήτησε ποτέ από κανένα να τη συμπεριλάβει στο ορθόδοξο εορτολόγιο ούτε, πολύ περισσότερο, της καιγόταν καρφί για το πώς ήθελαν οι άλλοι γύρω της να ζει. Κι αν πρέπει οπωσδήποτε κάθε άνθρωπος που έχει βρεθεί κάτω από τα φώτα τής ράμπας να περνά ένα μήνυμα σε αυτούς που τον χειροκροτούν εκστασιασμένοι, η παρακαταθήκη τής Μερκούρη και της κάθε Μερκούρη που η λήθη δε μπόρεσε να αφανίσει από το συλλογικό μνημονικό δεν είναι άλλη από την αξία τής ελεύθερης, αδάμαστης φύσης η οποία θα κάνει αυτό που θέλει δίχως να λογαριάσει συνέπειες, εχθρούς ή πληγωμένες καρδιές που θα αφήσει στο πέρασμά της. Γι' αυτό και η Ελλάδα κρατά σήμερα μια σιωπηλή ενός λεπτού σιγή στη μνήμη τής Μελίνας. Γιατί σε αυτά τα 20 χρόνια που έχουν περάσει από το χαμό τής "Στέλλας", της "Ιλιας", της "Φαίδρας" έχουν λιγοστέψει ακόμα περισσότερο σε αυτόν τον τόπο τα σημεία αναφοράς, ενώ τα νεκροταφεία έχουν πράγματι πλημμυρίσει από αναντικατάστατους...