Ποτέ τόσοι εγωισμοί δεν άθροιζαν ένα τόσο εκκωφαντικό τίποτα...

Ο εγωισμός δεν είναι ελάττωμα, με μια όμως πολύ σοβαρή προϋπόθεση: να βρίσκεται στα κατάλληλα χέρια, αυτά δηλαδή που μπορούν να τον αξιοποιήσουν ώστε να οδηγήσουν τον κόσμο ένα, έστω, βήμα πιο μακριά από ό,τι βλέπουν τα μάτια μας. Αλίμονο αν κάποια στιγμή εκλείψει. Αυτός ο πλανήτης θα κατοικείται τότε από πρόβατα που απλώς περπατούν όρθια και παπαγαλίζουν αντί να μηρυκάζουν. Δυστυχώς, όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις ο εγωισμός κακοπέφτει, αφού καταλήγει σε εκείνους που δε διαθέτουν κανένα άλλο σοβαρό προσόν για το κοινωνικό σύνολο, αλλά αντιθέτως πιστεύουν ότι ο κόσμος τούς χρωστά γραμμάτια που πρέπει αργά ή γρήγορα να τους τα αποπληρώσει. Γι' αυτό και συγχέουν συχνά τη σκιά τους με το μπόι τους, ξανοίγονται στην ανοιχτή θάλασσα περισσότερο από όσο αντέχει η αναπνοή τους και ύστερα δεν αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη για την οίησή τους. Πάντοτε είναι οι άλλοι που τους φταίνε, είτε γιατί δεν τους στήριξαν είτε διότι τους αποδοκίμασαν είτε επειδή, και κυρίως αυτό φοβούνται, δεν ασχολήθηκαν μαζί τους όσο εκείνοι θεωρούν πως θα όφειλαν...

Από τον ίδιο ναρκισσισμό υποφέρουν τόσο ο Στ. Θεοδωράκης όσο κι ο Αδ. Γεωργιάδης, μολονότι τον εκδηλώνουν με διαφορετικό τρόπο, ο πρώτος με το χαμόγελο κι ο δεύτερος με τη φοβέρα. Γι' αυτούς η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο κι ο ήλιος γύρω από τους ίδιους. Γι' αυτό κι αδυνατούν να ζήσουν μακριά από τα φώτα τής ράμπας, τα οποία επιζητούν με κάθε θυσία τής όποιας αξιοπρέπειάς τους. Ο μεν Στ. Θεοδωράκης ξεκίνησε από την Κρήτη τη δική του "Μεγάλη Πορεία" για την Αθήνα, η οποία στη δική του αντίληψη ταυτίζεται με το Πεκίνο τού Μάο. Για να το πετύχει έχει κινητοποιήσει κάθε μηχανισμό που ελέγχουν οι νταβατζήδες του, ώστε να μας πείσουν πως οι κακογραμμένες εκθέσεις επιπέδου πρώτης γυμνασίου που διαβάζει ο τηλε-εκλεκτός τους αποτελούν ένα σοφό μείγμα τού "Κεφαλαίου" του Μαρξ και του "Πλούτου των Εθνών" του Ανταμ Σμιθ. Οπως, όμως, και οι ηθοποιοί που όταν δεν έχουν απομνημονεύσει κάποιο κείμενο δυσκολεύονται να απαντήσουν ακόμα και στην ερώτηση "πώς αισθάνεσαι", έτσι κι ο Στ. Θεοδωράκης όταν τον ρωτούν "τί έχεις να μας πεις για την ανεργία" χρησιμοποιεί το χαμόγελο για να κρύψει την άγνοια, μοντάρει την εγωπάθεια για να δείχνει αλληλεγγύη...

Από την άλλη ο Αδ. Γεωργιάδης εκφράζει το δικό του ναρκισσισμό πιο ατσούμπαλα, λιγότερο γοητευτικά και περισσότερο υστερικά. Εχει αυτοχριστεί διασώστης τού λαού από τις παθογένειες του παρελθόντος, σφοδρός πολέμιος του κομμουνισμού από όπου κι αν προέρχεται, υποστηρικτής τής ιδιωτικής πρωτοβουλίας την οποία μπερδεύει με το δημόσιο συμφέρον. Ωστόσο, δεν επιχειρηματολογεί αλλά ουρλιάζει, δε συζητά παρά μόνο δογματίζει και δε γνωρίζει, αν και παριστάνει το φωτεινό παντογνώστη. Προκειμένου, μάλιστα, να παραμένει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος προβοκάρει την κοινή γνώμη, υποδυόμενος τον τρελό τού χωριού ο οποίος μέσα στην παραφροσύνη του λέει αλήθειες. Εχει αντιληφθεί ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που πιστεύουν ότι το αντίθετο του λαϊκισμού είναι το αυτομαστίγωμα και το εκμεταλλεύεται, κάνοντας με αυτή τη μεθοδολογία πολιτική καριέρα αντί να είναι τρόφιμος στο Δαφνί, που είναι και το φυσικό του περιβάλλον...

Η κρίση λειτούργησε για τους εν υπνώσει εγωισμούς όπως η άνοιξη για τις αρκούδες και τις χελώνες. Τους αφύπνισε, τους έκανε να πιστέψουν σε ανύπαρκτες δυνατότητες και να αγνοήσουν υπαρκτές αδυναμίες. Ανθρωποι που σε λιγότερο λούμπεν κοινωνίες θα τους είχαν για να τρώνε φάπες στα καφενεία, όπως ο Π. Καμμένος, ο Φ. Κουβέλης, ο Αλ. Αλαβάνος, ο Ανδρ. Λοβέρδος, o Θ. Τζήμερος, ο Χρ. Ζώης, ο Ν. Νικολόπουλος και τόσοι άλλοι, εμφανίζονται ως πολιτικοί ηγέτες ανυπέρβλητου διαμετρήματος που με το φως τους θα κάνουν τα σκοτάδια να φοβηθούν, θα διώξουν τους ξένους εισβολείς και θα μας επιστρέψουν την Ελλάδα που χάσαμε, απλώς σε διαφορετική συσκευασία. Οσο, όμως, δεν επιθυμώ την Ελλάδα που ζω άλλο τόσο δεν θέλω και την Ελλάδα που έζησα. Είμαι πρόθυμος να ακολουθήσω μόνο εκείνον που δεν θα μπει μπροστά για να βλέπω την πλάτη του, αλλά θα σταθεί πλάι μου και θα μου δώσει το χέρι του όχι για να με τραβήξει προς τα εκεί που ο ίδιος έχει προαποφασίσει να με οδηγήσει, αλλά για να μου υπενθυμίσει πως μόνοι μας είμαστε τίποτα και μαζί είμαστε πολλά. Προς το παρόν, όμως, περιδιαβαίνω μια εμποροπανήγυρη εγωισμών, κι όχι μόνο πολιτικών, από την οποία δεν επιθυμώ να ψωνίσω κάτι. Κάθε άλλο, θα της έβαζα μπουρλότο πολύ ευχαρίστως...