Στους τυφλούς κυβερνά ο...μονόφθαλμος Καμίνης

Πριν από λίγες ημέρες ο Ν. Κακλαμάνης προκάλεσε τον Γ. Καμίνη να περπατήσουν μαζί στην Αθήνα και να δείξουν ο ένας στον άλλο τα έργα που έκαναν κατά την θητεία τους ως δήμαρχοι. Τη φαντάζομαι πολύ σιωπηλή αυτήν τη βόλτα Είναι σα να βλέπω δύο μεσήλικες, προς το ηλικιωμένους, κυριούληδες να βαδίζουν και να ξαναβαδίζουν μέχρι να εντοπίσουν κάτι για το οποίο θα μπορούσαν να αισθάνονται υπερήφανοι, ίσως ένα ανακατασκευασμένο πεζοδρόμιο (το μοναδικό) ή μια φυτεμένη τριαταφυλλιά που ξέφυγε από το πριόνι τους. Κι αφού δεν θα βρίσκουν τίποτα το σημαντικότερο θα επιδοθούν σε μια πλειοδοσία φιλανθρωπίας για το ποιός άνοιξε τα περισσότερα κοινωνικά παντοπωλεία και κέντρα αστέγων. Λες και το μοναδικό πράγμα που περιμένει μια πρωτεύουσα από τον πρώτο πολίτη της είναι να μοιράζει ψωμοτύρια στους νεόπτωχους και να δίνει κουβέρτες στους άστεγους όταν η θερμοκρασία αγγίζει τους μηδέν βαθμούς Κελσίου...

Είμαστε ακόμα στα "γεννητούρια" τής προεκλογικής περιόδου, αλλά ήδη οι βασικοί υποψήφιοι έχουν στείλει τα μηνύματά τους για το τί θα παρουσιάσουν σαν ατού τους. Ο Γ. Καμίνης μας λέει πως συμμάζεψε τα οικονομικά τού Δήμου, έστω κι αν μας αποκρύπτει πως κατάφυγε κι αυτός στο δανεισμό. Προφανώς και η χρηστή διοίκηση ανήκει στα πλεονεκτήματα του νυν δημάρχου, ιδίως αν σκεφτούμε τα λαμόγια που διαδέχθηκε. Αλίμονο, όμως, αν δε ζητάμε τίποτα περισσότερο από ένα δήμαρχο, πόσω μάλλον της Αθήνας, από το να έχει τα προσόντα αυτών που μας συντάσσουν τις φορολογικές μας δηλώσεις. Τί το σπουδαίο μπορεί να αφήσει πίσω του ο Γ. Καμίνης πέρα από ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς; Αν δεν υπήρχαν οι μεμονωμένες παρέες που το παλεύουν η Αθήνα θα είχε καταντήσει εντελώς όπως ο δήμαρχός της: μια άχρωμη πόλη η οποία θα μπορούσε αν μη τί άλλο να εξελιχθεί σε μητρόπολη καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, δεδομένου ότι η τέχνη ανθεί σε εποχές κρίσης, κι όχι να παραμένει μια βαλτωμένη ανακυκλώτρια φθαρμένων προσώπων- φορέων χιλιοειπωμένων αμπελοφιλοσοφιών και χιλιοϊδωμένων δημουργιών. Ποιός έχασε τα οράματά του, ωστόσο, για να τα βρουν οι λογιστές;...

Ο Γ. Καμίνης, πάντως, είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος γιατί καλείται να αντιπαρατεθεί με το τίποτα. Ο εκ δεξιών κίνδυνος για το δήμαρχο αποτελείται από έναν αποτυχημένο πρώην συνάδελφό του, ο οποίος θα μείνει στην ιστορία για τα φωτεινά χρώματα των πουλόβερ που φορούσε και για τα δένδρα που έκοψε και για τίποτα άλλο αξιομνημόνευτο, από ένα πολιτικό μηδενικό που αν δεν ήταν κολλητός των εφοπλιστών κανένας δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να ακούσει τις κινδυνολογίες του για το επίπεδο της ασφάλειας στην πρωτεύουσα, από ένα φοροφυγά φαφλατά δικηγόρο που θρηνεί για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας έχοντας ο ίδιος φροντίσει να διασώσει τα εκατομμύριά του στο εξωτερικό, καθώς κι από έναν υπόδικο υμνητή τού Χίτλερ. Ο εξ αριστερών κίνδυνος για τον Γ. Καμίνη, εξάλλου, περιορίζεται σε ένα νεαρό που μιλά πιο ξύλινα κι από ό,τι τραγουδούσε ο Μπιθικώτσης κι αοριστολογεί πιο πολύ κι από βουλευτή τού ΣΥΡΙΖΑ όταν του ζητούν να αναφερθεί στο τί θα κάνει το κόμμα του με το μνημόνιο. Υπάρχουν, βεβαίως, και οι υποψήφιοι του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά ποιός ο λόγος να ψηφίσεις κάποιον που αν βγει δήμαρχος θα αρνηθεί το αξίωμα περιμένοντας την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων και την εγκαθίδρυση των σοβιέτ ή που το μοναδικό θέμα τής ατζέντας του θα είναι οι μετανάστες; Με λίγα λόγια, ο Γ. Καμίνης μοιάζει με χελώνα καταδικασμένη να κερδίσει τον αγώνα ταχύτητας, όχι βεβαίως γιατί η ίδια είναι πιο γρήγορη κι από τη σκιά της αλλά επειδή αυτοί που τρέχουν στα διπλανά κουλουάρ δεν ξέρουν ούτε καν πού βρίσκεται ο στίβος...