Κοιμήσου Φώτη μου στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας όπως έστρωσες...

Υπάρχει πάντοτε ένα πρόβλημα με αυτούς που δεν θέλουν τίποτα άλλο από το να είναι χρήσιμοι στους άλλους και για να το πετύχουν αποκηρύσσουν το χαρακτήρα, την ιστορία και, συνεπώς, και το μέλλον τους. Κάποια στιγμή γίνονται άχρηστοι για όλους. Κι αυτή είναι η πικρή ιστορία τού Φ. Κουρέλη, πολύ πιο πικρή από εκείνη τού ομοιοπαθούς του Γ. Καρατζαφέρη. Τουλάχιστον ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ μετακινήθηκε ως προς τη ρητορική του από την ακροδεξιά προς το κέντρο προκειμένου να γίνει αρεστός στο σύστημα.

Σουλούπωσε το προφίλ του, έκρυψε επιμελώς τις φασίζουσες κι εθνικιστικές του θέσεις, επιχείρησε να εξανθρωπίσει τύπους όπως ο Μ. Βορίδης κι ο Αδ,. Γεωργιάδης και να υποδυθεί ο ίδιος τον υπεύθυνο πολιτικό, ο οποίος την ώρα που η πατρίδα τον χρειάζεται αυτός δε διστάζει να συμμαχήσει ακόμα και με το διάβολο προκειμένου να τη γλιτώσει. Το ότι σήμερα ο ΛΑΟΣ υπάρχει μόνο ως σφραγίδα στο Πρωτοδικείο θα πρέπει να έχει διδάξει τον Γ. Καρατζαφέρη με το σκληρό τρόπο πως όταν στη ζωή ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, όποιος κι αν είναι αυτός, και θέλεις να τον αντικαταστήσεις μόνο στην πρόσοψη με κάποιον άλλο καταλήγεις αντιπαθής για τους πάντες...

Ο Φ. Κουρέλης, ωστόσο, είναι ακόμα τραγικότερη περίπτωση. Κι αυτό γιατί μετακινήθηκε από τη ριζοσπαστική Αριστερά προς το κέντρο, συνεργαζόμενος ακόμα και με την κρυπτοφασιστική δεξιά τού Αντ. Σαχλαμαρά, του Χρ. Λαζαρίδη, του Τ. Μπαλτάκου και του Φ. Κρανιδιώτη, καθώς και με την πιο εξτρίμ εκδοχή τής διεφθαρμένης πασοκίλας, τον Β. Βενιζέλο. Τί σημασία έχει επομένως τώρα που η ΜΝΗΜΑΡ εξαφανίζεται από τον πολιτικό χάρτη να δηλώνει πως δεν θα ξανασυνεργαζόταν με το σημερινό πρωθυπουργό και να απαιτεί το πρωτογενές πλεόνασμα να κατευθυνθεί σε αυτόν που του ανήκει, δηλαδή στον ελληνικό λαό; Οταν μπορούσε να αλλάξει το ρου τής Ιστορίας προτίμησε να παίξει το ρόλο τού Ιούδα για την Αριστερά και να φτάσει στο σημείο να την κατηγορεί γιατί δε συναινούσε στη συγκρότηση μνημονιακής κυβέρνησης.

Είχε βαφτίσει την ξεφτίλα του υπευθυνότητα, την είχε κάνει λάβαρο και περιέφερε τη σοσιαλδημοκρατική πτωματίλα του από το ένα διαπλεκόμενο μέσο ενημέρωσης στο άλλο για να μοστράρει πόσο "καλό παιδί" έγινε στα γεράματα. Ελπίζω μόνο να έλαβε παραπάνω από τριάκοντα αργύρια για τις υπηρεσίες του, για να περάσει με κάποια οικονομική αξιοπρέπεια, αφού δεν του έμεινε κάποια άλλη, τα χρόνια τής πολιτικής μοναξιάς που του επιφύλαξαν οι αδυναμίες του για φινάλε. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα όμως, την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς. Πόσω μάλλον όταν δεν έχει καν τα άντερα να υπερασπιστεί τις προδοτικές του επιλογές μόνο και μόνο γιατί δεν του βγαίνουν τα εκλογικά κουκιά και παριστάνει τον άσωτο υιό που ζητά συγχώρεση για τις αμαρτίες του. Είναι ωστόσο αργά, πολύ αργά για δάκρυα Φώτη μου...