Εκαναν τη δημοκρατία καραγκιόζ μπερντέ για να φαίνεται ο φασισμός γόης τού Χόλιγουντ...

Αν κάποιος θελήσει να διαπιστώσει γιατί αυτή η χώρα έχει χρεοκοπήσει, δεν χρειάζεται παρά να κάνει μια ανασκόπηση της χθεσινής ημέρας μέσα κι έξω από τη Βουλή. Εντός τού Κοινοβουλίου διαδραματιζόταν ένα επικοινωνιακό σόου εντυπώσεων, μπροστά στο οποίο οι επιθεωρήσεις τού "Δελφινάριου" μοιάζουν με μεταμοντέρνο Σέξπιρ. Συζητιόταν ένα πολυνομοσχέδιο 600 σελίδων, το οποίο θα ήταν αδύνατο να διαβαστεί και να αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε σε ένα μήνα, πόσω μάλλον σε δύο ημέρες, και το οποίο επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα τις ζωές όλων μας, αλλά ο πρωθυπουργός ήταν απών. Εμφανίστηκε μόνο ως μπαμπούλας στην ψηφοφορία και για να κάνει μια δήλωση στις κάμερες μετά από το πέρας τής διαδικασίας. Βεβαίως, είχε αφήσει στην θέση του τον Β. Βενιζέλο, ο οποίος πρόσθεσε και την ιδιότητα του πρωθυπουργεύοντος στις θεσμικές ιδιότητες που του έχουν απονεμηθεί αντί για ποινικές διώξεις για μια σειρά αδικημάτων. Κι από την άλλη ο Αλ. Τσίπρας απόδειξε ότι ο λαϊκισμός είναι η δεύτερη φύση του: αντί να επικεντρωθεί στην αντίκρουση των πάμπολλων αρνητικών διατάξεων του πολυνομοσχεδίου, αν κι όχι όλων, αναλώθηκε σε τακτικισμούς προκειμένου να προχωρήσει σε ηρωική έξοδο και να αποθεωθεί από τον κόσμο στην πλατεία Συντάγματος. Μόνο που εκεί δεν υπήρχε λαοθάλασσα για να υποδεχθεί τον δημαγωγό παρά μόνο μερικές χιλιάδες, εν μέρει γιατί το πόπολο έχει σιχαθεί τα μεγάλα λόγια, εν μέρει γιατί το έχουν τρομοκρατήσει, κυρίως όμως γιατί είναι τόσο λούμπεν ώστε να πιστεύει ότι αφού δεν έσπασε ο βράχος με δυο τρεις μαζικές σφυριές που του έριξε, αυτός δεν θα σπάσει ποτέ...

Το Σαββατοκύριακο διαπράχθηκε ένα ακόμα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, κι όχι μόνο αναφορικώς με τους χειρισμούς στην πρόταση μομφής σε βάρος τού Γ. Στουρνάρα. Η κυβέρνηση πέρασε με τη μορφή κατεπείγοντος ένα πακέτο μέτρων το οποίο, μάλιστα, φόρτωσε με τροπολογίες τής τελευταίας στιγμής ώστε εύλογα να μπορεί να μιλήσει κανείς για αδιαφάνεια και σκιώδεις προθέσεις. Μακάρι κάθε πολιτική απόφαση να ήταν επωφελής για το σύνολο του πληθυσμού. Από τη στιγμή, ωστόσο, που αυτό δεν είναι εφικτό, όποιος σταθμίζει πως η κοινωνική δικαιοσύνη και το συμφέρον των πολλών κρίνεται υπέρτερο των συμφερόντων τής ελίτ και των μεμονωμένων συντεχνιών δύναται να κρίνει πως υπάρχουν θετικές κι αρνητικές συνέπειες στη ζωη μας από την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Δεν ξέρω προς τα πού γέρνει περισσότερο η πλάστιγγα, αυτό άλλωστε δεν το ξέρουν ούτε καν οι βουλευτές που το ψήφισαν στα τυφλά. Ούτε, βεβαίως, έχω την ψευδαίσθηση πως υπουργοί όπως ο Κ. Χατζηδάκης νομοθετούν δίνοντας προτεραιότητα στο συμφέρον τού λαού κι όχι των νταβατζήδων τους.

Ξέρω, όμως, για παράδειγμα ότι ανάμεσα στο συμφέρον των μερικών χιλιάδων γαλακτοπαραγωγών, οι οποίοι πουλούσαν το ακριβότερο γάλα στην Ευρώπη, και των εκατομμυρίων καταναλωτών γάλακτος προέχουν οι δεύτεροι κι ας κερδίζουν παραλλήλως και οι ξένες πολυεθνικές. Είναι προκλητικό εκείνοι που έχουν στήσει τόσα χρόνια ένα καρτέλ γύρω από το γάλα να προβάλλουν εθνικά επιχειρήματα για να υπερασπιστούν τη διαχρονική τους αισχροκέρδεια. Και είναι ακόμη μεγαλύτερη κατάντια για την Αριστερά να στέκεται στο πλευρό τους. Κι όσο για την κινδυνολογία γύρω από την ποιότητα και την ασφάλεια του προϊόντος, μόνο οι αφελείς πιστεύουν ότι αυτό που πίνουμε σήμερα αρμέχτηκε από την αγελάδα ή την κατσίκα μόλις χθες ή ότι η ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών διασφαλίζει την υγεία μας. Το ίδιο, πάνω κάτω, ισχύει και για μια σειρά άλλων συντεχνιών, όπως των βιβλιοπωλών, των ταξιτζήδων ή των φαρμακοποιών, οι οποίοι είχαν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια στα εξασφαλισμένα υπερκέρδη στην πλάτη των ανήμπορων καταναλωτών και τώρα τους κακοφαίνεται που η ελεύθερη αγορά δεν είναι μόνο για τα κορόιδα που δε μπορούν να την αποφύγουν...

Από την άλλη, η κυβέρνηση νομοθέτησε γι' άλλη μια φορά υπέρ των τραπεζών, μέσω της ανακεφαλαιοποίησής τους με ζημιά τού Δημοσίου ως προς την πώληση των μετοχών τού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας κι όχι μόνο, με το γνωστό επιχείρημα πως αν αυτές καταρρεύσουν θα χάσουν το βιος τους οι πολίτες. Μα, οι πολίτες έχουν χάσει ακριβώς το βιος τους ώστε να διασωθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζεται από τους λακέδες τού κατεστημένου όπως το Βατικανό από τους καθολικούς. Σκεφτείτε μόνο αν τα πάνω από 270 δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν διατεθεί στις τράπεζες από το 2008, χωρίς να συμπεριλαμβάνω τη χαριστική ανακεφαλαιοποίηση, είχαν δοθεί στην παιδεία, στην υγεία, στις κοινωνικές δομές, είχαν διανεμηθεί με δίκαιους όρους στους πολίτες, στην έρευνα, στην καινοτομία, στη δημιουργία ίσων ευκαιριών πλουτισμού. Θα είχαμε ή δεν θα είχαμε σήμερα μια καλύτερη Ελλάδα;

Αυτά είναι, όμως ψιλά γράμματα για όλους εκείνους που πολιτεύονται με τον κυνισμό, τον ατομικισμό και την αγυρτεία τού χαρακτήρα τού Κέβιν Σπέισι στο "House of Cards". Είμαστε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, κατά συρροή νεκρόφιλοι. Αφού έχουμε σκοτώσει εδώ κι αιώνες τη δημοκρατία και την έχουμε αντικαταστήσει με την κοινοβουλευτική ολιγαρχία, λες και οι σύγχρονες τεχνολογίες δε μας επιτρέπουν τίποτα άλλο παρά "like" στο "φατσοβιβλίο" και "follow" στο "twitter", τώρα ασελγούμε και στο πτώμα της είτε κατέχουμε είτε όχι δημόσια αξιώματα ή άλλες θέσεις ευθύνης. Να γιατί κι ο φασισμός μάς φαίνεται όλο κι ελκυστικότερος. Γιατί από διαστροφή ή από σκοπιμότητα μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι δημοκρατία δε μπορεί να είναι κάτι άλλο από 300 πρόβατα που ψηφίζουν όπως τους διατάζουν οι κάθε λογής ποιμένες τους κι από μερικά εκατομμύρια αμνοερίφια που άγονται και φέρονται κάθε τέσσερα χρόνια από λαοπλάνους εμπόρους ελπίδας...