Δεν έχουν τελειώσει οι ιδεολογίες αλλά αυτοί που τις θέλουν τελειωμένες...

Είναι πολύ μπανάλ στις ημέρες μας να είσαι αριστερός ή δεξιός. Αυτοί είναι ξεπερασμένοι όροι τού παρελθόντος ισχυρίζονται όλοι εκείνοι που θέλουν να μας πείσουν ότι το μέλλον μας είναι να γίνουμε… ελαιοτρίφτες, ποταμίσιοι, δημιουργικοί ξανά κι ούτω καθεξής. Φαίνεται πως έχουμε τελειώσει με την πάλη των τάξεων, η κοινωνική δικαιοσύνη έχει αποκατασταθεί, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι παθογένεια του παρελθόντος, ο ιμπεριαλισμός, η άδικη κατανομή του πλούτου κι άλλα παρεμφερή προβλήματα έχουν λυθεί και το μόνο που μας απομένει είναι να διασώσουμε το ΠΑΣΟΚ βαφτίζοντάς το «Ελιά», να διαλέξουμε τί χρώμα σακίδιο ταιριάζει στην πλάτη τού Στ. Θεοδωράκη και να ψηφίσουμε αν το επόμενο «twitter» του Θ. Τζήμερου είναι πιο προβοκατόρικο από το προηγούμενο. Γιατί, επομένως, να χολοσκάμε για τη διαμόρφωση ή την επιλογή πολιτικών, αριστερών ή δεξιών, όταν το τηλεμάρκετινγκ μας προσφέρει τις λύσεις στο πιάτο κι έτσι έχουμε άπλετο χρόνο στη διάθεσή μας για να σχολιάσουμε πόσα κιλά έχει πάρει ο Β. Βενιζέλος, αν ο Στ. Θεοδωράκης γράφει καλύτερα προφίλ ή ανφάς κι αν ο Θ. Τζήμερος λατρεύει ή, απλώς, αγαπά την Ανγκ. Μέρκελ;…

Τα πρόσωπα που μνημονεύω ναι μεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα και δεν αποτελούν επινοήματα της φαντασίας μου, αλλά τα χρησιμοποιώ ενδεικτικώς, πέφτοντας κι εγώ αν θέλετε θύμα του λάιφσταϊλ που τους θέλει πρωταγωνιστές μιας πολιτικής επικαιρότητας η οποία δεν ξεφεύγει από το χαβαλέ, την ίντριγκα, το κουτσομπολιό, εν τέλει την αστειότητα που περνιέται για σοβαρότητα. Η πολιτική πιάτσα φείδει Βενιζέλων, Θεοδωράκηδων και Τζήμερων οι οποίοι με την, απατηλή έστω, λάμψη τους εξακολουθούν να γοητεύουν εκείνους, την πλειονότητα δηλαδή, που δεν ψηφίζουν με βάση θέσεις, ιδέες, προτάσεις και πρότερο βίο αλλά με τον ίδιο τρόπο που διαλέγουν μουστάρδες στα σούπερ μάρκετ ή πορτοκάλια στη λαϊκή: με βάση την όψη και σπανίως το περιεχόμενο. 

 Σε αυτήν την εξίσωση είναι λογικό να περισσεύουν οι ιδεολογίες, ακόμα κι αν οι καιροί που ζούμε καθιστούν την ανάγκη τους ακόμα επιτακτικότερη. Όταν οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο για κάποιον να βελτιώσει τη ζωή του είναι χυδαίο να ισχυρίζονται ορισμένοι πως ο Μαρξ είναι νεκρός γιατί σε αυτήν την κατάσταση τον θέλουν οι ίματζ μέικερ. Αφήστε που κάθε φορά που επιθυμούν να τον πετάξουν στον τάφο τον ξαναζωντανεύει η ζωή και οι ανάγκες της...