Είναι λανθασμένη η αντίληψη πως οι δημοσιογράφοι γράφουμε ψέματα. Κάνουμε κάτι ακόμα χειρότερο. Γράφουμε τη μισή αλήθεια, αυτή που βολεύει τα αφεντικά μας, άμεσα κι έμμεσα, ή αυτή που δεν έρχεται σε αντίθεση με τα δικά μας οικονομικά ή ιδεολογικά συμφέροντα. Συντάσσουμε προτάσεις γεμάτες βεβαιότητες, χωρίς να αφήνουμε κανένα περιθώριο στην αμφιβολία να αναπνεύσει, αυτολογοκρινόμαστε για να είμαστε αρεστοί στους εκδότες μας, καταχωνιάζοντας τη "σχισματική" άποψη, απαξιούμε να προβούμε ακόμα και στη στοιχειώδη διασταύρωση μιας είδησης αν από αυτή τη διαδικασία κινδυνεύσει η απολυτότητα τού συμπεράσματος στο οποίο είχαμε καταλήξει πριν καν προβούμε στην έρευνα...
Αντιμετωπίζουμε το ρεπορτάζ σα να ήταν μια τυποποιημένη αμερικανική ταινία όπου οι "καλοί" δεν έχουν ούτε ίχνος κακίας και οι "κακοί" ούτε υποψία καλοσύνης. Αντί να παραθέτουμε αποκλειστικώς ντοκουμενταρισμένα γεγονότα, επεμβαίνουμε σε κάθε δεύτερη πρόταση για να υπενθυμίζουμε στον "ηλίθιο" αναγνώστη μας ποιός πρέπει να πιστέψει ότι είναι ο άγιος και ποιός ο διάβολος στην ιστορία μας, που είναι "κρίμα" να τη χαλάσουμε μόνο και μόνο γιατί δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα. Και ύστερα απορούμε που οι "ηλίθιοι" αναγνώστες, τους οποίους υποτίθεται πως υπηρετούμε αλλά στην ουσία εξαπατούμε μπροστά στα μούτρα τους, θεωρούν στις σχετικές δημοσκοπήσεις ακόμα και τους πολιτικούς πιο αξιόπιστους από τους δημοσιογράφους...
Οι δημοσιογράφοι έχουμε πολλές και, πιστέψτε με, πραγματικές δικαιολογίες για να μην κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Οι διαπλεκόμενοι εκδότες, ο εργασιακός μεσαίωνας, η μόνιμη απειλή τής ανεργίας ή της δικαστικής δίωξης δεν είναι μυθεύματα που διακινούν συνωμοσιολόγοι γραφιάδες προκειμένου να κρύβουν τα ανομήματά τους. Διαλέξτε αυτούς που θεωρείτε τους πέντε καλύτερους ρεπόρτερ από κάθε ήπειρο του πλανήτη και βάλτε τους να εργαστούν για μια εβδομάδα σε ένα τυπικό ελληνικό δημοσιογραφικό μαγαζί, όπου με τρεις κι εξήντα, κι αυτές πληρωμένες μεταχρονολογημένα, το μόνο που δε σου έχουν ζητήσει ακόμα να κάνεις είναι διπλή περιστροφή γύρω από τον άξονά σου στον αέρα και να προσγειωθείς όρθιος όπως ο Ιωάννης Μελισσανίδης στην Ατλάντα. Στην καλύτερη περίπτωση θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά και στη χειρότερη θα ξεκινήσουν κακές συνήθειες στις οποίες δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους ικανούς να κατρακυλήσουν...
Ωραία όλα αυτά, αλλά εμείς τί κάνουμε; Οχι μόνο εξακολουθούμε να χορεύουμε στο ρυθμό που μας υποδεικνύουν, αλλά έχουμε και το θράσος να παριστάνουμε τους Δον Κιχώτες που πολεμούμε για να σώσουμε το πόπολο-Δουλτσινέα, για το οποίο έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι είμαστε οι μοναδικοί που μπορούμε να του λύσουμε τα μάγια στα οποία είναι εγκλωβισμένο. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το οποίο από μεγαλομανία έχουμε πιστέψει ότι πρόκειται για βουνό το οποίο θα μας προστατεύει για πάντα από το ξεσκέπασμα της υποκρισίας μας. Κατασκευάζουμε εχθρούς υπονομεύοντας τη λογική κι απαξιώνουμε φίλους υποτασσόμενοι σε αυλοκόλακες κι όλα αυτά στο όνομα ενός λειτουργήματος το οποίο έχουμε μετατρέψει σε μια χοάνη που ζέχνει από τη βρομιά και το φαρισαϊσμό...
Για όλα αυτά και για πολλά άλλα την επόμενη φορά που κάποιος μάς αποκαλέσει αλήτες και ρουφιάνους ας μη σπεύσουμε να τον τοποθετήσουμε αυτομάτως σε ένα κουτάκι μαζί με όλους τους άλλους κήνσορες της ηθικής που δήθεν επιζητούν αντικειμενική ενημέρωση αλλά προτιμούν να κλικάρουν στο μπούστο τής Ελ. Μενεγάκη. Μπορεί κι αυτός να ανήκει στους πολλούς, που αν τους ρωτήσουν σε γκάλοπ δηλώνουν πως βλέπουν πολιτικά ντοκιμαντέρ αλλά στην πραγματικότητα ξέρουν απέξω κι ανακατωτά όλους τους ήρωες των τηλεσαπουνιών. Το πρόβλημα όμως, αγαπητοί συνάδελφοι "Βρούτοι", δεν είναι στα αστέρια αλλά μέσα μας, που θα έλεγε κι ο σεξπιρικός Ιούλιος Καίσαρας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου