Ζωγραφίζουν Ποτάμια κι Ελιές για να κρύψουν τη νεκρή φύση τους...

Οταν ήμουν μικρός (μη ρωτάτε πόσα χρόνια έχουν περάσει!) και μαζί με δυο φίλους είχαμε φτιάξει μια, τρόπον τινά, τρομοκρατική οργάνωση την οποία αποκαλούσαμε "32 Φλεβάρη". Φυσικά δε σκοτώναμε ούτε χτυπούσαμε ανθρώπους ή ληστεύαμε τράπεζες για να γεμίσουμε το "επαναστατικό" μας ταμείο. Για την ακρίβεια, ήμασταν σε μια ηλικία που δεν πολυκαταλαβαίναμε τί σημαίνουν όλα αυτά. Το μεγαλύτερό μας αδίκημα, για το οποίο φοβόμασταν πως αν μας συλλάμβαναν θα μας έστελναν στο Τέξας για να μας κάνουν τηγανητούς σε κάποια ηλεκτρική καρέκλα, ήταν να κλέψουμε καμιά σοκολάτα από το μάρκετ, να πετάξουμε κανένα πορτοκάλι στις ρόδες διερχόμενων αυτοκινήτων, άντε να επισκεφτούμε κάποιο κατάστημα όπλων για να κάνουμε έρευνα αγοράς ως "μεγάλοι τρομοκράτες" που ήμασταν.

Δε σας γράφω όλα αυτά απλώς για να μοιραστώ το παρελθόν μου μαζί σας, αλλά γιατί όλη αυτή η φαιδρή ιστορία των Ποταμιών, των Ελιών, των 58, των 666, των Δημοκρατικών Πόλων κ.λπ. κλπ. μου θυμίζει έντονα την παιδική μας "32 Φλεβάρη". Οπως εμείς παριστάναμε τους καμπόσους μεταξύ συγγενών και φίλων, κάπως έτσι και οι ταριχευμένοι κεντροαριστεροί, τύπου Σημίτη-Βενιζέλου-Κουβέλη-Λοβέρδου, πιστεύουν ότι έχουν δημιουργήσει Κίνημα γιατί με αυτόν τον τρόπο τους διαφημίζει το MEGA. Κι αν εμείς είχαμε μια καλή δικαιολογία, ότι πηγαίναμε ακόμα στο δημοτικό, αλήθεια αυτοί τί έχουν πέρα από την θλιβερή τους διάθεση να πείσουν τους νταβατζήδες τους πως μπορούν ακόμα να τους φανούν χρήσιμοι;...

Ξέρετε τί με ενοχλεί ακόμα περισσότερο από το ότι τα ίδια πρόσωπα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία παριστάνουν σήμερα τους μεταρρυθμιστές; Το ότι εμφανίζονται και σαν πολέμιοι του λαϊκισμού. Ποιοί; Οι ίδιοι οι οποίοι στήριξαν τις πολιτικές τους καριέρες σε αυτόν, που έταζαν προεκλογικά στο πόπολο τον ουρανό με τα άστρα για να του παραδίδουν καμένη γη μετά από κάθε τετραετία τους. Αν καθίσω να προσθέσω πόσα χρόνια διετέλεσε συνολικώς βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί όλη αυτή η σύναξη πολιτικών ζόμπι τής "Ελιάς" το άθροισμα θα ξεπεράσει την ηλικία τού Γκάνταλφ από τον "Αρχοντα των Δαχτυλιδιών" και θα πλησιάσει αυτή του Κ. Μητσοτάκη.

Κι αν κάποιος ενδεχομένως να ισχυριστεί πως τα σκουριασμένα μυαλά δεν ταυτίζονται απαραιτήτως με τα γηρατειά αλλά τα συναντούμε και στα νιάτα, διαπίστωση με την οποία συμφωνώ, τον καλώ να μου παραθέσει έστω μία ιδέα των "ποταμίσιων" και των "ελαιοτριφτών" η οποία να είναι ριζοσπαστική. Και δεν αναφέρομαι, φυσικά, σε "πρωτοποριακές συλλήψεις" όπως η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, αλλά σε κάτι που να θυμίζει έστω και στην όψη Αριστερά και να χτυπά τη ρίζα τού κακού, όπως για παράδειγμα πολιτικές που θα ανακατανείμουν δικαίως τον πλούτο...

Αν όλοι αυτοί οι "κύριοι" ήταν ειλικρινείς, πρώτα από όλα με τον εαυτό τους, θα αυτοαποκαλούνταν αριστεροδεξιοί: δήθεν αριστεροί στην ιδεολογία και στη ρητορική τους, στην ουσία όμως δεξιότατοι στην πράξη. Γνωρίζουν, ωστόσο, ότι για να ξαναπλανέψουν το λαουτζίκο πρέπει να του πασπαλίσουν το δηλητήριο με αριστεροφροσύνη, γι' αυτό και πετούν και καμιά "σοσιαλδημοκρατία" στην θάλασσα μήπως και τσιμπήσουν τα ψάρια, όπως τσιμπούσαν τις περασμένες δεκαετίες.

Αυτός ο τόπος, όμως, δεν έχει ανάγκη από κεντροαριστερούς αριστεροδεξιούς αλλά από μια Αριστερά που να σταθεί στο ύψος τής ιστορικής ευθύνης που θα αναλάβει σε λίγο, σε πείσμα των μιντιαρχών οι οποίοι κρύβουν τις δημοσκοπήσεις-φέρετρα για τους εκλεκτούς τους. Σε αυτήν έχω στραμμένη τη ματιά μου, προσδοκώντας κάτι καλύτερο από μια επανάληψη των χειρότερων στιγμών τού πελατειακού κρατισμού, της αναξιοκρατίας και του κοινωνικού συντηρητισμού. Τους υπόλοιπους έτσι κι αλλιώς τους θεωρώ ήδη νεκρούς...