"Θολό ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος"...

Κρύβεται κάτι το θλιβερό πίσω από κάθε άνθρωπο που αυτοπροσδιορίζεται με βάση αυτό που μισεί κι όχι αυτό που αγαπά. Στο δικό του αξιακό σύστημα κάτι έχει πάει στραβά και γι' αυτό προτάσσει το "αντί" όχι μόνο από το "υπέρ", αλλά κι από το "άσε με να το σκεφτώ καλύτερα". Πόσω μάλλον όταν υπερηφανεύεται πως το μίσος του είναι τόσο βαθύ που με αυτό γεννήθηκε και με αυτό "θε να πεθάνει". Γι' αυτό και είναι τόσο θλιβερή η δήλωση του Τ. Μπαλτάκου, βασικού παίκτη τής ακροδεξιάς ομάδας που μπαινοβγαίνει ως σπιτονοικοκύρισσα στο Μαξίμου τα τελευταία δύο χρόνια, πως γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής. Θα ήταν το ίδιο απογοητευτικό αν ισχυριζόταν πως γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικαπιταλιστής. Γιατί είναι κι εκείνος ένας από τους πολλούς που δε μας λένε πώς θέλουν τον κόσμο, απλώς πώς δεν τον θέλουν. Πώς, επομένως, να αλλάξει αυτός ο "δόλιος" ντουνιάς όταν εκείνοι που κρατούν τα λουριά του κομπορρημονούν για τα χυδαιότερα των ενστίκτων τους;...

Δεν είμαι θιασώτης τού γραφειοκρατικού, απολυταρχικού σταλινισμού που εφαρμόστηκε στη Σοβιετική Ενωση, στην ανατολική Ευρώπη και σε χώρες όπως η Βόρειος Κορέα κι ο οποίος εσφαλμένως ταυτίζεται με το μαρξισμό. Δεν θεωρώ τη δικτατορία τού προλεταριάτου, που ταυτίζεται με το ένα Κόμμα με ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό παραγωγής διαφθοράς, ως τον κατάλληλο δρόμο για τον κομμουνισμό. Αλλωστε τον έχουν ήδη πάρει σε αρκετές χώρες και κατάληξε σε αδιέξοδο. Πόσο σοφό, επομένως, μπορεί να είναι το ΚΚΕ όταν μας ζητά να τον ξαναπάρουμε;  Αν θέλετε, δεν είμαι καν υποστηρικτής τής ιδέας "από τον καθένα ανάλογα με τις δυνάμεις του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του" κι αυτό γιατί δεν είναι δίκαιο να επιβραβεύεται η τεμπελιά, η ανικανότητα ή η μετριότητα που απλώς τελούν σε κατάσταση απελπισίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν υποστηρίζω ακόμα και την αταξική κοινωνία, αν αυτή ισοδυναμεί με την ισοπέδωση της ατομικότητας, του προσωπικού ταλέντου και της επιμονής κι εργατικότητας ώστε η ιδιαιτερότητα να ανατρέφεται σε κάτι χρήσιμο για το κοινωνικό σύνολο. Η πορεία προς τον κομμουνισμό δε μπορεί να επιβληθεί εκ των άνω, αλλά προϋποθέτει τη διάπλαση πολιτών μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίοι δεν θα χάσουν την αυτοτέλειά τους αλλά που δεν θα τοποθετούν το ατομικό πάνω από το συλλογικό συμφέρον. Με λίγα λόγια, ο κομμουνισμός για να στεριώσει πρέπει πρώτα να γίνει συνείδηση ελεύθερων, ταξικώς συνειδητοποιημένων πολιτών. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα διαφέρει, όπως μας έχει δείξει και η ιστορική εμπειρία, από ένα οποιοδήποτε άλλο αυταρχικό καθεστώς...

Δεν έχω επιχειρήματα σε βάρος εκείνων που μιλούν για τα μεγάλα ιστορικά σφάλματα του ΚΚΕ ή καταδικάζουν τα εγκλήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Με βρίσκουν, ωστόσο, απέναντί τους όταν επιχειρούν να αποδομήσουν τον αγώνα των εκατομμυρίων κομμουνιστών σε αυτήν τουλάχιστον τη χώρα για την επικράτηση της ιδεολογίας τους. Αντί να τους λοιδορούμε, θα έπρεπε να τους στήνουμε αγάλματα για να τιμήσουμε τους ανθρώπους που πίστεψαν ότι ένας άλλος κόσμος, δικαιότερος είναι εφικτός και πάλεψαν για να τον πετύχουν. Κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν από ένα κράτος που πολλές φορές δε μπορούσες να ξεχωρίσεις από το παρακράτος. Κι αν αρκετοί είχαν στο πίσω μέρος τού μυαλού τους πως κι ο κομμουνισμός είναι απλώς μια μπίζνα η οποία θα μπορούσε να τους αποφέρει χρήμα κι εξουσία, δε συμβαίνει το ίδιο για τη συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων κομμουνιστών που στερήθηκαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, ακόμα και τη ζωή τους, για να απελευθερώσουν τη χώρα πρώτα από τους ναζί και στη συνέχεια από τους δωσίλογους που κυβέρνησαν την Ελλάδα και τις επόμενες δεκαετίες...

Αυτοί οι άνθρωποι δεν αγωνίστηκαν ούτε για τα φράγκα ούτε για οφίτσια και πίστεψαν ανιδιοτελώς τους ιδιοτελείς που τους παραμύθιαζαν για τη Σοβιετική Ενωση, η οποία θα ερχόταν μια ημέρα για να λυτρώσει το σύνολο των ελλήνων. Τους αποκάλεσαν εθνοπροδότες γιατί δεν ήθελαν το μόχθο τους να κλέβουν οι συνεργάτες τού Χίτλερ, οι παλατιανοί, οι βρετανοπροσκυμένοι και οι αμερικανόδουλοι. Υπέστησαν την ταπείνωση να θεωρούνται άνθρωποι ενός κατώτερου θεού γιατί δεν πίστευαν στον Μεγαλοδύναμο των παπάδων, ο οποίος δικαιολογούσε Μακρόνησους και χούντες. Γι' αυτά τα εκατομμύρια των κομμουνιστών που θυσίασαν τη ζωή τους δίχως να πιστεύουν καν σε μια άλλα ζωή ή στη βασιλεία των ουρανών τρέφω απεριόριστο σεβασμό και προσκυνώ το μεγαλείο τής ψυχής τους. Οπως είχε γράψει κι ο Δ. Σαββόπουλος, άλλωστε, "θολό ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος". Για τύπους, πάλι, όπως ο θρησκόληπτος, φανατικός, μισαλλόδοξος κι εθνικιστής Τ. Μπαλτάκος αισθάνομαι μόνο αηδία...