Είναι επικίνδυνο να μην ανήκεις κάπου όταν ζεις σε μαντρί...

Είναι επικίνδυνο να μην ανήκεις κάπου. Πρέπει να είσαι Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα, για να σε προστατεύει από τους "κακούς" και, κυρίως, από τον ελεύθερο εαυτό σου. Να υποστηρίζεις τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Να είσαι χριστιανός, μουσουλμάνος, βραχμάνος ή οποιοδήποτε άλλο θρήσκευμα. Να ανήκεις, έστω, σε κάποια λέσχη, κάποιο κλαμπ, οπουδήποτε δεν θα είσαι τίποτα άλλο από μια αριθμητική μονάδα σε ένα κοπάδι το οποίο θα οδηγούν βοσκοί, οι οποίοι θα επιβάλλουν την πειθαρχία τους με κάθε είδους μαντρόσκυλα. Αλίμονο αν δε ζεις με βάση τις προκαθορισμένες ρετσέτες που σου δίνουν οι διάφοροι ινστρούκτορες για να πορεύεσαι. Είναι ανωμαλία να μην έχεις έναν ηγέτη για αναφορά, ένα δόγμα για να υπερασπίζεσαι τυφλά, θυσιάζοντας ακόμα και τη λογική, "συντρόφους" που να μην ασπάζονται το ίδιο υπνωτισμένοι με σένα τις νόρμες που σας ορίζονται. Ζούμε σε κοινωνίες που η ελευθερία αντιμετωπίζεται όπως ένας εβραίος σε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής ή ένας μαύρος σε μάζωξη της Κου Κλουξ Κλαν, σαν παρείσακτη δηλαδή σε μια συγκέντρωση φανατικών...

Η ελευθερία είναι μια γυναίκα που δεν αγάπησε ποτέ κανείς. Ναι, είναι αλήθεια ότι έχουν αγωνιστεί πολλοί για να κερδίσουν την καρδιά της, ορισμένοι μάλιστα έχουν προσφέρει και τη ζωή τους ως αντίτιμο. Οπως, όμως, έχουν πει σοφότεροι άνθρωποι από μένα, είναι πιο δύσκολο να ζεις σύμφωνα με τις ιδέες σου από το να πεθαίνεις γι' αυτές. Το ίδιο συμβαίνει και με την ελευθερία. Ακόμα κι όταν την κάνουμε δική μας δεν αργεί να φτάσει η ημέρα που μας φαίνεται ανυπόφορη κι αυτό γιατί δεν είναι διατεθειμένη να μας κάνει όλες τις χάρες χωρίς εμείς να καταβάλλουμε τον οποιοδήποτε μόχθο. Εχουμε, βεβαίως, το ελαφρυντικό ότι μας μεγαλώνουν όχι για να την επιδιώκουμε ή για να γνωρίζουμε πώς να της συμπεριφερόμαστε, αλλά για να είμαστε σκλάβοι "θεών". Για τους χριστιανούς είναι ο Jesus Christ Superstar, για τους κομμουνιστές ο Μαρξ, για τους ποδοσφαιρόφιλους ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και ούτω καθεξής. Γι' αυτό κι οτιδήποτε το κρίνουμε με βάση το εγχειρίδιο οδηγιών που μας έχουν δώσει για να πορευόμαστε οι όποιοι ηγέτες μας. Αν κάποιος παρεκκλίνει των "θείων" εντολών έστω και στο ελάχιστο είναι είτε αιρετικός είτε οπορτουνιστής είτε άμπαλος. Στα πρόβατα απαγορεύεται να βλέπουν τον τσοπάνη τους γυμνό ούτε κι όταν αυτό είναι ολοφάνερο. Ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση δε φταίει ο ποιμένας για τη γύμνια του, αλλά τα μάτια μας που δεν προσαρμόζονται στις αδυναμίες του ώστε να τις αντιμετωπίζουν κι αυτές σα χαρίσματα... 

Δεν ξέρω πότε ακριβώς συνειδητοποιούμε ότι δεν αγαπούμε την ελευθερία. Αν είναι πριν την παντρευτούμε ή αν αυτό προκύπτει στην πορεία. Γνωρίζω, όμως, ότι στο τέλος όλοι θέλουμε να τη δολοφονήσουμε όπως μια φαμ φατάλ τον πάμπλουτο σύζυγό της. Ποιός, άλλωστε, επιθυμεί να περάσει το υπόλοιπο του βίου του με μια γυναίκα που θα τον καλεί συνεχώς να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, να μην περιμένει από τους άλλους να του ανοίγουν το δρόμο και να τον οδηγούν στον προορισμό τής δικής τους επιλογής, να της συμπεριφέρεται συνεχώς σα να είναι η πρώτη ημέρα τού γάμου τους και τα παιδιά που θα κάνουν να μην είναι υποχρεωμένα να τους υπακούουν; Γι' αυτό και οι περισσότεροι προτιμούμε την "ασφάλεια" που μας παρέχει μια "γυναικούλα" ή ένας "αντρούλης" που ναι μεν δεν είναι τίποτα το εξαιρετικό αλλά μας έχει έτοιμο ένα ζεστό φαγάκι ή φράγκα για να πάρουμε γάλα για τα βλαστάρια μας. Ολα αυτά έχουμε μάθει να λογίζουμε ως ευτυχία, αφήνοντας τη "γεροντοκόρη" ελευθερία να περιμένει μάταια από κάποιο μικροαστό να της ζητήσει το χέρι. Εκείνη, όμως, ξέρει να περιμένει και παίρνει την εκδίκησή της στο τέλος τής ζωής κάθε ανθρώπου, όταν αυτός σκέφτεται ποιός θα μπορούσε να είχε γίνει αν την παντρευόταν και ποιός κατάντησε γιατί αρκέστηκε στην υποταγή και στη μετριότητα. Μόνο που όταν πρέπει να βρεθείς στο νεκροκρέβατό σου για να αντιληφθείς ότι είχες δώσει λανθασμένο ορισμό τής ευτυχίας είναι πια αργά...