Σε Πειραιά-Βόλο άλλαξαν τους λύκους με ύαινες για να σωθούν. Πιο αφελής πεθαίνεις...

Ο τρόπος που αντέδρασε ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γ. Ανδριανός στο άκουσμα της είδησης του θανάτου τού φιλάθλου τού Εθνικού είναι ενδεικτικός του πώς αντιλαμβανόμαστε τις παθογένειες στην Ελλάδα: όχι μόνο δεν τις προλαμβάνουμε, αλλά δεν τις αντιμετωπίζουμε καν στην ώρα τους. Θα έπρεπε, δηλαδή, να ξεψυχήσει ο φίλαθλος για να γίνει το αυτονόητο, όπως η ματαίωση μιας αγωνιστικής σε όλα τα ομαδικά αθλήματα; Δεν ήταν αρκετό ότι νοσηλευόταν κλινικώς νεκρός όλες αυτές τις ημέρες ώστε η πολιτεία να καταλάβει ότι αρμενίζουμε στραβά; Το ότι εν έτει 2014 γίναμε μάρτυρες ενός ακόμα άγριου ξυλοδαρμού σε ελληνικό γήπεδο δεν ήταν από μόνος του καλός λόγος ώστε να παγώσουν τα πάντα και να εξετάσουμε από την αρχή πού πηγαίνουμε; Ετσι κι αλλιώς, ωστόσο, πάλι στα ευχολόγια θα περιοριστούμε την ώρα που οι πραγματικοί γκάνγκστερ των γηπέδων, τα αφεντικά δηλαδή των μεγάλων ομάδων, θα συνεχίζουν να φανατίζουν τους οπαδούς τους, χρησιμοποιώντας ως οχήματα αθλητικές φυλλάδες που δεν αξίζουν ούτε για να σκουπίζεις τον κώλο σου με αυτές, προκειμένου οι ίδιοι να κονομάνε από ένα πρωτάθλημα που είναι πιο στημένο κι από αγώνα κατς...

Εδώ, βεβαίως, φτάσαμε στο σημείο δύο από τις μεγαλύτερες πόλεις τής χώρας, ο Πειραιάς κι ο Βόλος, να εκλέξουν για δημάρχους απατεώνες τού κοινού ποινικού δικαίου που φορούν την προβιά τού επιχειρηματία για να λυμαίνονται με αυτή το υπόλοιπο από το μέλι στο οποίο δεν πρόλαβαν να βουτήξουν οι επαγγελματίες πολιτικοί. Αύριο μεθαύριο ο κυρίαρχος λαός θα δηλώνει μετανιωμένος για το ολέθριο σφάλμα του να ψηφίσει γκάνγκστερ, όπως παρουσιάζεται τώρα κοψοχέρης γιατί επί 40 χρόνια ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Οποιο πρόβατο, άλλωστε, πιστεύει ότι θα σωθεί αντικαθιστώντας στο μαντρί τους λύκους με τις ύαινες είναι στην καλύτερη περίπτωση αφελές και στη χειρότερη ηλίθιο...

Η μόνη διαφορά των μαρινάκηδων και των μπέων από τους καριερίστες των κομμάτων είναι πως δεν χρησιμοποιούν μια ξύλινη γλώσσα αλλά εκείνη του πεζοδρομίου, με την οποία μπορεί να ταυτιστεί ο κάθε πειραιώτης ή βολιώτης κουτσαβάκης. Κατά τα άλλα είναι χειρότεροι κι από τα ανεπάγγελτα κομματόσκυλα, τα οποία δεν έχουν κολλήσει κανένα άλλο ένσημο στη ζωή τους παρά αυτό του βουλευτή, του δημάρχου, του υπουργού, του πρωθυπουργού ή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Κι αυτό γιατί οι μαφιόζοι ξέρουν καλύτερα πώς να κλέβουν και να το κάνουν να φαίνεται αγαθοεργία. Αν υπήρχαν σχετικά πρωταθλήματα, θα έβγαιναν συνεχώς πρωταθλητές δίχως καν να χρειάζεται να τα στήσουν...

Κανένας από αυτούς που έχουν τη δύναμη να τον κάνουν να ωριμάσει δεν επιθυμεί την ωρίμανση του λαού. Δεν είναι προς το συμφέρον τους ένας λαός ταξικώς συνειδητοποιημένος, ο οποίος δεν θα θωπεύεται από αγύρτες που του τάζουν τον ουρανό με τα άστρα την ίδια ώρα που του κλέβουν κι ό,τι έχει απομείνει από το βιος του. Χίλιες φορές να ματώνει στα γήπεδα για τη φανέλα τής αγαπημένης του ομάδας από το να πράττει το ίδιο στους δρόμους τής αντίστασης σε ένα απάνθρωπο καθεστώς. Δέκα χιλιάδες φορές προτιμότερο να αποθεώνει λαμόγια που τον εξαπατούν με πενταροδεκάρες από το να μπει στη διαδικασία να λαμβάνει μόνος του τις αποφάσεις που αφορούν στη ζωή του. Η δημοκρατία είναι πολύ δύσκολο σπορ κι όταν δεν έχεις μάθει να το παίζεις είναι πολύ εύκολο να μετατραπεί σε οχλοκρατία. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθήσει τα χνάρια τού ΠΑΣΟΚ ή αν είναι να αντικαταστήσουμε αποτυχημένους, φαύλους πολιτικούς με "Ντον Κορλεόνε" καλύτερα να μην αλλάξουμε τίποτα. Τουλάχιστον έτσι θα έχουμε απαλλαγεί από τη ζάλη των ψευδαισθήσεων...
  

Οι νεκροί και οι τεμπέληδες είναι αλάνθαστοι...

Γενικώς δεν μοιάζουν ο θείος κι ο ανιψιός Καραμανλής. Σε ένα, όμως, ταιριάζουν απολύτως: είναι και οι δύο "αλάνθαστοι", ο μεν πρώτος γιατί είναι νεκρός ο δε τουρίστας τής Ραφήνας επειδή είναι τεμπέλης...Γι' αυτό και οι δυο τους ζουν στη συνείδηση της μέσης νεοδημοκράτισσας γοργόνας και...γοργόνου σαν άλλοι Μεγαλέξανδροι, Χριστοί ή "μαρμαρωμένοι βασιλιάδες" που θα επιστρέψουν μια ημέρα για να αποκαταστήσουν την τάξη στον τόπο. Από τη μια τους καταλαβαίνω. Οταν έχεις για αρχηγό ένα νεοφιλελεύθερο υπερσυντηρητικό όπως ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι λογικό κι ο λαπάς να σου φαίνεται χαβιάρι. Αλίμονο, ωστόσο, αν όλοι οι υπόλοιποι που έχουμε σώα την ταξική μας συνείδηση και δεν ψηφίζουμε δεξιά πιστεύαμε ότι είναι εθνάρχης ο μιζαδόρος λακές τού εγχώριου παρακράτους και των ξένων μυστικών υπηρεσιών. Κι αλίμονο αν θεωρούσαμε έναν ανίκανο και τεμπελχανά γόνο, ο οποίος κυβερνούσε στο ρελαντί και με ωράριο δημοσίου υπαλλήλου, τον καταλληλότερο για να αναλάβει εκ νέου ανώτατα αξιώματα...

Δεν θέλω να σταθώ τόσο στον θείο Καραμανλή γιατί αυτός πλέον μόνο ως τοτέμ τής εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας μπορεί να λογίζεται ως κίνδυνος. Ο ανιψιός, ωστόσο, είναι ολοζώντανος, όπως αποδεικνύουν άλλωστε οι συνεχείς εξορμήσεις του σε ταβέρνες και παραλίες. Γιατί αν περιμέναμε να μας δώσει ποτέ εξηγήσεις για την πρωθυπουργία του ή να μας μεταλαμπαδεύσει λίγη από τη...σοφία του για το τί να κάνουμε από εδώ και πέρα θα περιμέναμε ματαίως, σαν τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν, οι οποίοι τζάμπα ανάμεναν τον Γκοντό στο διάσημο έργο τού Σ. Μπέκετ.

Και μας απειλούν πως ο τουρίστας τής Ραφήνας θα επιστρέψει για να κάνει τί ακριβώς; Το τίποτα που έκανε στα πεντέμισι χρόνια τής πρωθυπουργίας του; Ή για πόσο καιρό ακόμα θα υπομένουμε την θεωρία συνωμοσίας πως οι αμερικανοί τάχα τον φοβούνταν τόσο πολύ που ήθελαν να τον δολοφονήσουν για το βέτο τού Βουκουρεστίου και την προσέγγιση με τη Ρωσία; Μόνο ψεκασμένοι οπαδοί τού Π. Καμμένου και του Δ. Λιακόπουλου μπορούν να πιστεύουν σε σενάρια που εκπορεύτηκαν από παρακρατική ομάδα μέσα στην ΕΥΠ, η οποία επιδίωκε τον προσωπικό της πλουτισμό από αυτήν την ιστορία. Μπείτε, άλλωστε, στην θέση των μεγάλων κεφαλιών τής CIA. Είναι δυνατό να αισθάνονταν απειλούμενοι από έναν πρωθυπουργό που σχολούσε από το γραφείο του το μεσημεράκι και ύστερα πήγαινε στη Ραφήνα για κοψίδια, μπανάκια και "Playstation"; Οι αμερικανοί πολύ περισσότερο έτρεμαν τον ετοιμοθάνατο Ανδρ. Παπανδρέου της δεύτερης πρωθυπουργίας του...

Σε αυτήν τη χώρα, όμως, έχουμε μάθει να ταυτίζουμε τη σιωπή όχι με ενοχή αλλά με απόλυτη σοφία κι ανάγουμε την αδράνεια σε ύψιστη αρετή. Οσα λιγότερα λες κι όσα λιγότερα πράττεις τόσο το καλύτερο για την όποια καριέρα σου. Το παν είναι να αποφεύγεις να εκτίθεσαι κι αυτό κατορθώνεται μόνο όταν αφήνεις το ρεύμα τού ποταμού να κάνει όλη τη δουλειά για σένα κι εσύ πλέεις αραχτός μαζί του πάνω σε  μια βάρκα. Δεν υπάρχει λόγος να μάχεσαι, πόσω μάλλον να πηγαίνεις κόντρα στη ροή των πραγμάτων, ειδικώς όταν αυτά σου έρχονται βολικώς. Πείτε μου, στον θεό που πιστεύετε, αν κάποιος χαβαλεδιάρης τύπος όπως ο Κωστάκης λεγόταν, για παράδειγμα, Συμεωνίδης κι όχι Καραμανλής θα είχε γίνει ποτέ πρόεδρος της Ν.Δ., πρωθυπουργός τής χώρας κι αιώνιο σύμβολο λατρείας για τις θείτσες και τους θείτσους που ψηφίζουν ακόμα τη δεξιά; Αν ερχόταν στην πιτσαρία σας για δουλειά και σας έλεγε πως θα την κοπανά κατά τις δύο γιατί έχει κάτι πίστες να τερματίσει, κάποιες μπριζόλες στην κατάψυξη να ξεπαγώσει και κάτι τσίπουρα να πιει που του έφεραν από το χωριό, θα πετούσατε τον "καραγκιόζη" έξω με τις κλωτσιές. Δεν θα τον κάνατε Πρόεδρο της Δημοκρατίας...έτσι δεν είναι Αλέξη; 

   

ΔΟΛιοι, ΔΟΛαριομανείς, ΔΟΛοφόνοι: αυτοί είναι οι εθνικοί μας "μύθοι"...

Δεν είναι να απορεί κανείς πώς σε μια τόσο μικρή χώρα κρατιούνται επί δεκαετίες τόσο μεγάλα μυστικά, όπως για παράδειγμα ότι ο Χρ. Λαμπράκης είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο πραξικόπημα κατά τού Μακάριου, το οποίο οδήγησε στη διχοτόμηση της Κύπρου; Ή, μήπως, πολλοί ξέρουν πολλά αλλά για διάφορους λόγους προτιμούν να τα γράφουν στην άμμο ώστε να μην κλονίζονται οι εθνικοί μύθοι, στην αγαθότερη των περιπτώσεων, ή επειδή προτιμούν με αυτόν τον τρόπο να παρέχουν τις διαχρονικές υπηρεσίες τους στη διαπλοκή των δωσίλογων της κατοχής και των απογόνων τους που εξακολουθούν να διοικούν αυτήν τη χώρα;

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, άλλωστε, όλη η "καλή" κοινωνία, μεταξύ των οποίων κι ο Στ. Ψυχάρης-διάδοχος του Λαμπράκη-, παρευρέθηκε στο πάρτι τού Γλίξμπουργκ, αποδίδοντας βασιλικές τιμές σε έναν κοπρίτη που η μόνη δουλειά που έκανε στη ζωή του ήταν να συνωμοτεί σε βάρος τής δημοκρατίας. Οι 300 οικογένειες που διαφεντεύουν μια χώρα σε παρακμή είναι στην ουσία μία, ενιαία κι αδιαίρετη και προσκυνά το χρήμα όπως η Ελένη Λουκά το εικόνισμα του Χριστούλη. Γι' αυτό και προτιμά να κρατά τα εν οίκω της μη εν δήμω. Σε διαφορετική περίπτωση μόνο χάρη στην παρέμβαση των ψυχραιμότερων δεν θα απαγχονίζονταν τα μέλη της ύστερα από λαϊκά δικαστήρια στην πλατεία Συντάγματος...

Δεν είναι τυχαίο πως ο φάκελος της Κύπρου έκλεισε πριν καν ανοίξει. Το ξέρατε, για παράδειγμα, ότι οι στρατιωτικοί εμπλεκόμενοι στην τραγωδία τής Μεγαλονήσου δεν χρειάστηκε ούτε καν να απολογηθούν για τα αμαρτήματά τους κι αυτό στο πλαίσιο του "εθνικού συμφέροντος" και της "καλής γειτονίας" με την Τουρκία; Πιστεύουμε ότι θάβοντας τις μαύρες κηλίδες τής Ιστορίας μας θα απαλλαγούμε από αυτές με τον ίδιο τρόπο που το επιτυγχάνουν οι νοικοκυρές σε διαφημιστικά απορρυπαντικών. Στο όνομα μιας στρεβλής θεώρησης των ιστορικών γεγονότων αποσιωπούμε ό,τι θα έπρεπε να μας κάνει να κοκκινίζουμε προκειμένου να μη διαταραχτεί η εθνική μας υπερηφάνεια. Στήνουμε αγάλματα σε καθάρματα και λησμονούμε τους ήρωες, οι οποίοι γίνονται βάρος στη συνείδησή μας...

Πριν λίγα χρόνια, για παράδειγμα, σε μια έρευνα περισσότεροι έλληνες απάντησαν πως αντιστάθηκε στη χούντα ο Κ. Μητσοτάκης από εκείνους που μνημόνευσαν τον Αλέκο Παναγούλη, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι πολύ πιθανό να δολοφονήθηκε γιατί ερευνούσε τα αίτια που οδήγησαν στον "Αττίλα". Ονομάσαμε βιβλία Ιστορίας εγχειρίδια στην ουσία επιστημονικής φαντασίας, επιχειρώντας να μετατρέψουμε σε αλήθεια επαναλαμβανόμενα ψέματα. Πώς, επομένως, μετά από όλα αυτά να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίζουμε τα δεινά που μας επιφέρει η σημερινή πραγματικότητα όταν δεν έχουμε διδαχθεί πώς τα αντιμετώπισαν οι πρόγονοί μας;...

Σε 40 χρόνια από τώρα ενδεχομένως δημοσιογράφοι εκείνης της εποχής, αν υπάρχουν ακόμα ρεπόρτερ και δεν έχουν αντικατασταθεί από ρομπότ μαζικής αναπαραγωγής ειδήσεων, να ανασύρουν αρχεία και μαρτυρίες τής σημερινής περιόδου και να εξοργίζονται με την προδοσία αυτών που τα σύγχρονά μας μέσα διαπλοκής, μερικά από τα οποία κυβερνούσε κι ο Λαμπράκης, παρουσιάζουν ως σωτήρες τού τόπου. Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν και τώρα δημοσιογράφοι που πολύ ευχαρίστως θα ξεμπρόστιαζαν τη διαπλοκή, κι αυτό το γράφω μετά λόγου γνώσης. Πού θα βρουν, όμως, τα μέσα για να διαλαλήσουν πως οι βασιλιάδες είναι γυμνοί όταν τα περισσότερα είτε ελέγχονται από τους βιαστές τού ελληνικού λαού είτε τα "σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά"; Κι αν επιχειρήσουν μόνοι τους να αποκαλύψουν την αλήθεια που γνωρίζουν θα "γραφικοποιηθούν" από τις μεγαλόσχημες πένες, που κάθε λέξη που αραδιάζουν είναι πληρωμένη με χρυσάφι από τα σεντούκια τής ελίτ. Υπομονή, επομένως, "μόνο" σαράντα χρόνια έμειναν μέχρι να λάβουμε γνώση και των ντοκουμέντων για όλα αυτά που ήδη υποψιαζόμαστε... 


 

Αξιολόγηση, η καλοσυνάτη άσχημη γυναίκα που όλοι θέλουν στην θεωρία αλλά όχι στο κρεβάτι τους...

Η αξιολόγηση στο Δημόσιο είναι σαν τα ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή των μπαμπουίνων ή σαν τις καλοσυνάτες αλλά άσχημες γυναίκες. Ολοι λένε πως τα θέλουν, αλλά κανένας στο τέλος δεν "χάνει" το χρόνο του μαζί τους. Οσοι εργαζόμαστε στον ιδιωτικό τομέα ξέρουμε πολύ καλά ότι την ακριβώς επόμενη ημέρα είναι πιθανό να μην έχουμε δουλειά και φυσικά ούτε λόγος για διαθεσιμότητες, μετατάξεις κι άλλα στρώματα ασφαλείας, ακόμα κι αποζημιώσεις αφού αρκετοί ανάμεσά μας δεν έχουμε καμιά σύμβαση που να μας εξασφαλίζει απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία...

Κι αν ένα σημαντικό μέρος αυτού του φόβου προέρχεται από παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, όπως η καθίζηση της πραγματικής οικονομίας ή η απληστία των αφεντικών μας που στα κέρδη μάς θέλουν χώρια και στις ζημιές συνένοχους, ένα άλλο κομμάτι πηγάζει από το ότι ενδεχομένως να μην είμαστε τόσο καλοί όσο πιστεύουμε οι ίδιοι ότι είμαστε. Αν είχατε τη δική σας επιχείρηση, θα θέλατε να πληρώνετε για πάντα κάποιον τεμπέλη κι ανίκανο υπάλληλο, ο οποίος αρκετές φορές μπορεί να μη δίνει καν το "παρών" στο χώρο εργασίας ή να σουφρώνει από το ταμείο; Γιατί, επομένως, να θεωρούμε τις απολύσεις από το Δημόσιο τέτοιου είδους υπαλλήλων σαν απαγορευμένο καρπό όταν τους πληρώνει ο ελληνικός λαός με το υστέρημά του για να τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα;...

Για να μην παρεξηγούμαι: δεν θεωρώ πως η "αξιολόγηση" την οποία προχωρά ο Κ. Μητσοτάκης είναι ειλικρινής. Ο υπουργός, κατ' απαίτηση της τρόικας, θέλει απολύσεις εδώ και τώρα για να πιάσει το στόχο-τοτέμ των δανειστών κι από αυτήν τη σφαγή θα γλιτώσουν όχι οι ικανοί, αλλά εκείνοι που έχει διορίσει η δική του οικογένεια, καθώς κι άλλα "γαλάζια" και "πράσινα" παιδιά. Τέτοιου είδους δουλειές δεν γίνονται στο πόδι και κυρίως πρέπει να εκτελούνται από ανεξάρτητες αρχές, οι οποίες δεν θα κρίνουν μόνο τα τυπικά προσόντα τού κάθε υπαλλήλου αλλά και την πραγματική του προσφορά ελέγχοντάς τον, κρυφά ή φανερά, στο χώρο εργασίας του. Από την άλλη, ωστόσο, και η Ρένα Δούρου, για παράδειγμα, δεν είναι δυνατό να είναι λιγότερο από ένα μήνα περιφερειάρχης και να μιλά με βεβαιότητα για το ήθος και τις ικανότητες και των 2.500 υπαλλήλων τής περιφέρειας. Θα έπρεπε πρώτη η ίδια να τους αξιολογήσει και στη συνέχεια να προχωρήσει σε τέτοιου είδους δηλώσεις, εφόσον βεβαίως αποδειχθεί ότι αντιστοιχούν στην πραγματικότητα και δεν συνιστούν ξέπλυμα διεφθαρμένων ρουσφετιών...

"Μα, γιατί να προσθέσουμε κι άλλους άνεργους στον ήδη μεγάλο σωρό;", ενδεχομένως να αναρωτηθεί κάποιος αφελώς. Και γράφω αφελώς γιατί αυτοί οι "καημένοι" που θα μείνουν στο δρόμο, επαναλαμβάνω μόνο ύστερα από μια σοβαρή και δίκαιη αξιολόγηση, κλέβουν τις δουλειές από μορφωμένους και ικανούς ανθρώπους, οι οποίοι αναγκάζονται να κάνουν τους σερβιτόρους ή να ξενιτεύονται, στις καλύτερες των περιπτώσεων, γιατί κάποιοι "τυχεροί" έχουν μπάρμπα στην Κορώνη ή προσφέρουν γη κι εκλογικό ύδωρ στους νταβατζήδες τους. Κι αν, εξάλλου, είναι υπεράριθμοι, γιατί θα πρέπει οι υπόλοιποι να τους πληρώνουμε για να μην κάνουν τίποτα;...

Οσο κι αν οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν το αντίθετο, κάθε χώρα χρειάζεται έναν ισχυρό δημόσιο τομέα, ο οποίος ωστόσο δεν θα είναι γραφειοκρατικός κι αναξιοκρατικός, αλλά ωφέλιμος για τον πολίτη. Κι αν μια κυβέρνηση τον συρρικνώνει ή τον ιδιωτικοποιεί με το επιχείρημα ότι είναι αντιπαραγωγικός είναι δική της υποχρέωση να τον αλλάξει. Σε διαφορετική περίπτωση είναι σαν να ομολογεί τη δική της ανικανότητα. Από την άλλη, ωστόσο, κάνουν μεγάλη ζημιά, εκόντες άκοντες, και οι κάθε είδους κρατιστές που δεν θέλουν αξιολογήσεις κι απολύσεις, συντηρώντας μια αυτοκαταστροφική, συντεχνιακή μιζέρια που εν τέλει κάνει στο Δημόσιο μεγαλύτερη ζημιά από αυτή που του επιβάλλουν οι θιασώτες τής ασύδοτης, ελεύθερης αγοράς...    

Οι συνετοί δεξιοί καλούν κάθε δεύτερη ημέρα σε "bank run". Ευτυχώς δεν είναι ανεύθυνοι Αριστεροί...

Δεν χρειαζόταν κανείς να ακούει τί έλεγε ο Αντ. Σαχλαμαράς μετά από τη συνάντησή του με την Ανγκ. Μέρκελ για να καταλάβει πως δεν πήρε τίποτα από την "καγκελάριο της καρδιάς μας". Αρκούσε η απουσία έκφρασης στο πρόσωπό του, η οποία ήταν η ίδια με του ρεζίλη των Παπανδρέου λίγο πριν το δικό του τέλος, όταν συνειδητοποιούσε πόσο αναλώσιμος ήταν. Κι αν ακόμα δεν σας αρκούσε η γλώσσα τού σώματος Σαχλαμαρά για να αντιληφθείτε ότι αυτή η κυβέρνηση πνέει τα λοίσθια, φαντάζομαι πως θα πειστήκατε από το απελπισμένο ύφος με το οποίο ο Αδ. Γεωργιάδης, μιμούμενος τον πρωθυπουργό του που έκανε το ίδιο μια εβδομάδα νωρίτερα, καλούσε ουσιαστικώς τον κόσμο να αποσύρει τα χρήματά του από τις τράπεζες στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές. Και το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε ο μάστερ τής κωλοτούμπας Γ. Καρατζαφίρερ, ο οποίος αποκάλεσε πολιτικό έμπολα την αξιωματική αντιπολίτευση σε μια ακόμα προσπάθειά του να πείσει τη Συγγρού πως έγινε καλό παιδί. Ποιός το είπε αυτό; Ο ίδιος άνθρωπος που καλούσε τη Χρυσή Αυγή σε συστράτευση με το κόμμα του κι αποκαλούσε το σημερινό πρωθυπουργό "Τρελαντώνη". Το αιώνιο "ήθος" τής δεξιάς...

Φανταστείτε πώς θα αντιδρούσαν τα διαπλεκόμενα μίντια στην περίπτωση που καλούσαν ο Αλέξης Τσίπρας ή ακόμα και μικροστελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ σε "bank run". Θα είχαν μετατρέψει μια τέτοια δήλωση σε σημαία ευκαιρίας και θα την κουνούσαν πέρα δώθε για να βλέπει όλος ο ντουνιάς την ανευθυνότητα της Αριστεράς. Αφήστε που θα είχε ήδη επέμβει η εισαγγελία. Το μόνο ενθαρρυντικό σε αυτήν την ιστορία, που δεν είναι και λίγο, είναι πως ξεμπροστιάζεται ο πανικός ενός ολόκληρου συστήματος δεκαετιών το οποίο αισθάνεται πως χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Αν δεν δω το "MEGA" ή τα "ΝΕΑ" να δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στο ΣΥΡΙΖΑ, θα διατηρώ μια μικρή αισιοδοξία πως κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο. Μόνο όταν βγουν καλά λόγια από το στόμα τού Γ. Πρετεντέρη ή την πένα τού Στ. Ψυχάρη για τον Αλέξη Τσίπρα θα βάλω τα μαύρα και θα γράψω με τη σειρά μου πως η Αριστερά απώλεσε μια ιστορική ευκαιρία να αναγεννήσει αυτήν τη χώρα. Οσο, όμως, διαπιστώνω τον τρόμο στα πρόσωπα των σαμαράδων και των γεωργιάδηδων, καθώς και το μένος των δεξιών κομμουνιστών τού ΚΚΕ αφήστε με να ονειρεύομαι μια διαφορετική Ελλάδα...

Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως στις επόμενες εκλογές θα αναμετρηθούν στην ουσία δύο κόμματα. Από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ κι από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι, ακόμα και οι ψεκασμένοι τού Π. Καμμένου και οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα που θα ενωθούν με τους μνημονιακούς για να μην έρθει η "αριστερή χολέρα". Ενδεχομένως αύριο μεθαύριο ο Αλέξης Τσίπρας να φανεί κατώτερος των περιστάσεων, να συνθηκολογήσει με την εγχώρια διαπλοκή και τους διεθνείς τοκογλύφους και να αποδειχθεί, εν ολίγοις, μία από τα ίδια. Πολύ το φοβάμαι. Είμαι σίγουρος, ωστόσο, ότι πολλοί ανάμεσά σας θα χαρείτε μαζί μου το βράδυ των εκλογών όταν θα βλέπουμε το ΣΥΡΙΖΑ να κερδίζει την αυτοδυναμία, τη Ν.Δ. να καταποντίζεται, το ΠΑΣΟΚ να μένει εκτός Βουλής, το Ποτάμι να "ξεφουσκώνει" και τη ΜΝΗΜΑΡ...συγγνώμη, ποιά ΜΝΗΜΑΡ; Οταν θα κυματίζουν μεσίστιες οι σημαίες τής διαπλοκής θα έχει η Αριστερά την ευκαιρία που της χρωστούσε η Ιστορία από τότε που η ηγεσία της την πρόδωσε στη Βάρκιζα να φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη σε αυτήν τη χώρα. Και τότε θα είναι χρέος τού λαού να της το υπενθυμίζει κάθε ημέρα πως δεν εκλέχθηκε απλώς για να διαχειριστεί την καταστροφή, αλλά για να δημιουργήσει μια δίκαιη Ελλάδα μέσα από τα ερείπια. Θα τα καταφέρει; Πώς στα κομμάτια θέλετε να το ξέρω;... 

  

Αλέξη, υποσχέσου στο λαό αίμα και δάκρυα και θα κυβερνάς για πάντα...

"Σας υπόσχομαι ιδρώτα, δάκρυα, λύπη κι αίμα"! Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει δίκιο: αν ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να είναι έντιμος απέναντι στον ελληνικό λαό και για το δικό του καλό πρέπει να του επαναλάβει τα λόγια τού Ου. Τσέρτσιλ κατά την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οφείλει να εξηγήσει στο πόπολο πως ο εναλλακτικός δρόμος των μνημονίων, η άλλη, δικαιότερη Ελλάδα που τυχόν να επιθυμεί να οικοδομήσει με μέτρα όπως ο κατώτατος μισθός στα 750 ευρώ ή με δωρεάν ρεύμα για 300.000 νοικοκυριά δεν θα έρθει από τη μια στιγμή στην άλλη και πάντως όχι δίχως να χρειαστεί να συγκρουστούμε με το σύγχρονο γερμανικό οικονομικό φασισμό και το εγχώριο κατεστημένο...

Οποιος πιστεύει ότι η Ανγκ. Μέρκελ θα πέσει ανάσκελα από τη γοητεία τού προέδρου τού ΣΥΡΙΖΑ, θα του ζητήσει να μεταφέρει στον ελληνικό λαό τη συγγνώμη της για την οικονομική γενοκτονία του, στην οποία συνέβαλε τα μέγιστα, και θα του υποσχεθεί πως θα γίνει άλλη καγκελάριος από εδώ και πέρα μάλλον διαβάζει περισσότερη "Αυγή" από όση μπορεί να καταναλώσει. Θα φανεί, άλλωστε, κι από τη σημερινή συνάντησή της με τον Αντ. Σαχλαμαρά, όπως φάνηκε κι από τη χθεσινή με τον υπουργό Οικονομικών τής Γαλλίας, πως η καγκελάριος είναι πολύ γέρικο σκυλί στις πολιτικές της αντιλήψεις για να διδαχθεί νέα κόλπα...

Δεν πιστεύω ότι η Γερμανία θα μας πετάξει από την ευρωζώνη ή ακόμα κι από την Ευρωπαϊκή Ενωση αν αρνηθούμε ένα τρίτο μνημόνιο όπως τα προηγούμενα κι αντιθέτως ακολουθήσουμε σοσιαλιστικές πολιτικές. Το πρόσφατο παράδειγμα της Σκοτίας, στην οποία ο πρωθυπουργός τής Μεγάλης Βρετανίας έταξε τον ουρανό με τα άστρα προκειμένου να μην αποσχιστεί, αποτελεί σαφή ένδειξη πως κανένας σε αυτόν τον πλανήτη δεν είναι τόσο ισχυρός όσο θέλει να δείχνει και ουδείς τόσο αδύναμος όσο τον αφήνουν οι άλλοι να πιστεύει ότι είναι. Επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα μεταβεί στο Βερολίνο δίχως όπλα στις αποσκευές του. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, οφείλει να αποδείξει αυτό στο οποίο οι προκάτοχοί του απότυχαν, πως διαθέτει δηλαδή και την αποφασιστικότητα να τα χρησιμοποιήσει. Να μην προκηρύξει, για παράδειγμα, δημοψήφισμα στην πολύ πιθανή περίπτωση που η Ανγκ. Μέρκελ του θέσει εκβιαστικά διλήμματα και ύστερα από μερικές ώρες να το πάρει πίσω και να παραιτηθεί, όπως έκανε ο ρεζίλης των Παπανδρέου...

Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, θα αποτύχει αν δεν καταφέρει πρώτα να πείσει τον ελληνικό λαό πως έχει έναν ηγέτη τον οποίο μπορεί να εμπιστευτεί στα δύσκολα. Κι αυτό δεν θα το καταφέρει ποτέ ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα υπόλοιπα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ αν του λένε μόνο όσα θέλει να ακούσει κι όχι κάποιες πικρές αλήθειες, όπως για παράδειγμα πως αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να απολυθούν κι όχι μόνο γιατί έχουν αποδειχθεί επίορκοι αλλά και γιατί αρκετοί είναι ανίκανοι ή ότι δεν είναι δυνατό να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα των συντεχνιών γιατί τότε δεν θα δημιουργήσουμε ποτέ μια κοινωνία και μια πολιτεία που θα υπηρετούν πρώτα και κύρια το δημόσιο συμφέρον. Δεν θα το πετύχει ο Αλέξης Τσίπρας κυρίως αν δεν εξηγήσει στη μάζα πως οι συγκρούσεις απαιτούν γερά στομάχια, επιμονή κι ολίγον ή πολύ αίμα, μεταφορικώς ή και κυριολεκτικώς...

Η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή, για παράδειγμα, δεν θα παταχθούν αν η Αριστερά δεν τολμήσει να τα βάλει με την ελίτ αυτής της χώρας και μόνο οι αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι οι μαρινάκηδες, οι βαρδινογιάννηδες ή οι μελισσανίδηδες θα πέσουν αμαχητί και δεν θα χρησιμοποιήσουν όλες τους τις δυνάμεις για να αποτρέψουν την έλευση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ας αρχίσει, έστω και καθυστερημένα, να τα λέει αυτά στο λαό ο Αλέξης γιατί όσο το καθυστερεί τόσο περισσότερο αποδυναμωμένη θα είναι η εξουσία του όταν έρθει η στιγμή να την κατακτήσει. Οι καθαρές κουβέντες κάνουν τους καλούς φίλους και στην περίπτωση των πολιτικών ηγετών δημιουργούν τη λαϊκή νομιμοποίηση που είναι απαραίτητη για να γίνουν επαναστατικές αλλαγές. Αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πει σήμερα όλη την πικρή αλήθεια, αν μιλήσει για την ανηφόρα που δεν είναι σισύφεια όπως τώρα αλλά έχει κάποιο σκοπό, αύριο θα διαθέτει μια πυρηνική βόμβα στη διάθεσή του. Σε διαφορετική περίπτωση ο Αλέξης θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα πως η πρωθυπουργία του θα είναι σύντομη και, προφανώς, αποτυχημένη...

 

 

Ενας, δύο, τρεις, χιλιάδες Μελιγαλάδες...

Είναι αλήθεια ότι στο Μελιγαλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θανατώθηκαν και γυναικόπαιδα κι αυτό δεν τιμά την ιστορία τού ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Και δεν πρόκειται να μοιράσω συγχωροχάρτια τού τύπου "έλα μωρέ, πόλεμος ήταν, θα γίνουν και λάθη πάνω στη μανία τής εκδίκησης". Τέτοιου είδους κατώτερα κίνητρα δεν αξίζουν σε ανθρώπους που θέλουν να αποκαλούνται Αριστεροί. Ας αφήσουμε τα πνευματικά δικαιώματα του "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" στους δεξιούς. Για να μην τρελαθούμε, ωστόσο, εντελώς καλό είναι να υπενθυμίσω πως στην αποκαλούμενη μάχη τού Μελιγαλά αντιπαρατάχθηκαν από τη μία οι ήρωες της Εθνικής Αντίστασης, με επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη, κι από την άλλη οι δωσίλογοι ταγματασφαλίτες, οι γερμανοτσολιάδες και χαφιέδες μαυραγορίτες των κατακτητών. Οι ίδιοι, δηλαδή, οι οποίοι μαζί με τους απογόνους τους κυβέρνησαν την Ελλάδα μέχρι σήμερα. Υπενθυμίζω, επίσης, πως κι ο Αντ. Σαχλαμαράς από την "τιμημένη" Μεσσηνία κατάγεται, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό...

Για όλα αυτά όσοι τιμούν την επέτειο του Μελιγαλά σα να ήταν εθνική γιορτή δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να επιβραβεύουν χυδαία ένστικτα όπως εκείνα τού δωσιλογισμού και της εθνικής προδοσίας, η οποία μάλιστα έχει το θράσος να βαφτίζεται πατριωτισμός. Δεν μου κάνει, επομένως, εντύπωση που "χορηγός" αυτών των εκδηλώσεων μίσους είναι η Χρυσή Αυγή και σε αυτές παρευρίσκονται "σπουδαίες" προσωπικότητες όπως ο βουλευτής (τρομάρα μας) Κ. Μπαρμπαρούσης, ο επονομαζόμενος και "Καραϊσκάκης" λόγω της κόμης του που παραπέμπει πάντως περισσότερο στο πατρινό καρναβάλι...

Οι χρυσαυγίτες θέλουν αίμα. Το απόδειξαν, άλλωστε, και με τη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα και το αποδεικνύουν κάθε φορά που ένας μετανάστης ή ένας αριστερός βρίσκεται χτυπημένος από τα χέρια...ιδιωτών, αλλά κι αστυνομικών. Και οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα θα κάνουν τα πάντα για να μην κυβερνήσει η Αριστερά, με αυτόν τον τρόπο άλλωστε θεωρούν πως θα ανυψωθούν στα μάτια των ταγματασφαλιτών προγόνων τους, οι οποίοι προσκύνησαν το ναζισμό για λόγους που είναι ακόμα χυδαιότεροι της ιδεοληψίας, για λόγους συμφέροντος δηλαδή...

"Ένα, δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ" είχε ζητήσει ο Τσε Γκεβάρα λίγο πριν εγκαταλείψει τη θαλπωρή τής εξουσίας στην Αβάνα για να συνεχίσει το επαναστατικό του πεπρωμένο στα βουνά τής Βολιβίας. "Έναν, δύο, τρεις, χιλιάδες Μελιγαλάδες" απαιτεί από εμάς η Ιστορία για να απαλλαγούμε μια και καλή από τους ανθρώπους που όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν για το δωσιλογισμό τους αλλά τιμώρησαν με εκτελέσεις, εξορίες και φυλακίσεις αυτούς που πολέμησαν για έναν κόσμο δίχως στρατόπεδα συγκέντρωσης και θαλάμους αερίων, για έναν άλλον πλανήτη στον οποίο άνθρωποι δεν θα εκμεταλλεύονται ανθρώπους. Αν οι χρυσαυγίτες και οι νεοφιλελεύθεροι σπόνσορές τους θέλουν πόλεμο για να πάρουν το αίμα τους πίσω για την ήττα τού ναζισμού, θα τον έχουν. Όχι γιατί αυτός είναι αυτοσκοπός, αλλά γιατί όταν όλα τα άλλα μέσα αποδεικνύονται ανεπαρκή η βία μετατρέπεται στη μόνη δίκαιη καταφυγή των απελπισμένων...

Αν δεν επιτρέψουν στην Αριστερά να κυβερνήσει ή αν η Αριστερά αποδειχθεί κατώτερη των περιστάσεων, ο λαός δεν έχει το δικαίωμα να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Σε μια χώρα όπου η νομιμότητα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τής ελίτ η παραβίασή της δεν μπορεί να θεωρείται αμάρτημα. Οταν δίπλα σου σκάνε οβίδες ο κατευνασμός και η μετριοπάθεια στο όνομα μιας εθνικής συμφιλίωσης που βολεύει το σύστημα, εξανδραποδίζει το λαό και συντελεί στο να μην αλλάξει τίποτα σε αυτόν τον τόπο όχι μόνο δεν έχει λογική, αλλά είναι αυτοκαταστροφή...

  

"Απ' τα τσακάλια δεν γλιτώνεις με ευχές και παρακάλια"...

Δεν πιστεύω να σοκάρεστε από τις νέες αποκαλύψεις για τις στενές επαφές τρίτου τύπου τού Τ. Μπαλτάκου με τους χρυσαυγίτες όταν ήταν κι επισήμως σύμβουλος του Αντ. Σαχλαμαρά; Η αναβίωση του φασισμού σε αυτήν τη χώρα πηγαίνει χεράκι χεράκι με την εφαρμογή τού απόλυτου νεοφιλελεύθερου πειράματος στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι σαμαροβενιζέλοι, όσο κι αν βροντοφωνάζουν το αντίθετο μήπως πιστέψουν και οι ίδιοι το ψέμα τους, είναι στην πραγματικότητα συνοδοιπόροι τής Χρυσής Αυγής στην πάταξη του μεγάλου κινδύνου για την ελίτ, που δεν είναι άλλος από την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία. Νυν υπέρ πάντων ο αντικομμουνισμός...

"Κράτα με να σε κρατώ να μην πέσω στο γκρεμό". Αυτό θα όφειλαν να λένε στους ψηφοφόρους τους ο πρωθυπουργός κι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης (μη με ρωτάτε ονόματα, δεν είμαι σίγουρος αν πρωθυπουργός είναι ο Αντ. Σαχλαμαράς ή ο Β. Βενιζέλος...) για τη διασύνδεσή τους με το νεοναζισμό, αν ήθελαν για μια φορά στη ζωή τους να είναι ειλικρινείς απέναντί τους. Οταν, άλλωστε, η Ν.Δ. ετοιμάζεται να υποδεχθεί ξανά τον Γ. Καρατζαφίρερ, μια λίγο πιο λάιτ εκδοχή δηλαδή του νεοφασισμού, τί άλλες αποδείξεις θέλετε πως αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι διατεθειμένοι απλώς να συμμαχήσουν με το διάβολο προκειμένου να μη γεννηθεί καν η υποψία στο λαό πως υπάρχει κι ο δρόμος τής κοινωνικής δικαιοσύνης κι όχι μόνο των μνημονίων, αλλά είναι ο ίδιος ο διάβολος; Οχι φυσικά με μια μεταφυσική, θρησκόληπτη έννοια, αλλά σε πολιτικό επίπεδο...

Η Ανγκ. Μέρκελ έχει καλέσει στο Βερολίνο την άλλη εβδομάδα τον Αντ. Σαχλαμαρά όχι για να τον φιλέψει μπίρα και λουκάνικα ενόψει "Οκτόμπερ φεστ", αλλά για να του απαιτήσει τρίτο μνημόνιο. Η καγκελάριος της Γερμανίας βλέπει πως επίκειται πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη πως ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει με τα νερά της, τουλάχιστον όχι αμέσως κι όχι όσο διαθέτει την ευλογία τού "πάπα των φτωχών"...Γι' αυτό και θέλει να εξασφαλίσει ότι η Αριστερά θα δεσμεύεται από μια νέα δανειακή σύμβαση όταν θα ανέλθει στην εξουσία. Την ώρα που ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και τα διαπλεκόμενα μίντια έχουν αυθυποβληθεί σε ένα καθεστώς τεχνητής μαστούρας, μέσα στην οποία βλέπουν πως η Ελλάδα έχει σταθεί ξανά στα πόδια της, οι υπόλοιποι που δεν έχουμε πάρει προμήθειες από το ίδιο καράβι από την Περσία αναρωτιόμαστε τί παίρνουν και δεν μας δίνουν...

Η χώρα έχει χάσει τα τελευταία πέντε χρόνια το 25% του ΑΕΠ της, όσο δηλαδή είχαν απολέσει δυτική Ευρώπη και ΗΠΑ στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κι ενώ η επίσης μνημονιοπαθούσα Πορτογαλία, για παράδειγμα, έχει θρηνήσει μόλις το 6%. Πάνω από τους μισούς νέους έως 24 χρόνων είναι άνεργοι, τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν, τα κόκκινα δάνεια πολλαπλασιάζονται και είναι τόσα ακόμα τα ικανά για να σας πείσουν παραδείγματα του ότι αυτή η χώρα όχι μόνο δεν έχει ορθοποδήσει αλλά ψυχορραγεί. Κινδυνεύουμε να υποστούμε εξαιτίας των λακέδων τής ελίτ και της παθητικής μας στάσης μεγαλύτερη ζημιά κι από αυτή που έκαναν 400 χρόνια τουρκοκρατίας ή οι ναζί κατά τη διάρκεια της κατοχής. Τουλάχιστον τότε υπήρχε και κάποια αντίσταση, σήμερα είμαστε περικυκλωμένοι από τους τύπους "έχει ο θεός" και τους "σφάξε μου αγά μου ν' αγιάσω". Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, είπατε; "Απ' τα τσακάλια δεν γλιτώνεις με ευχές και παρακάλια", σας απαντά κι εκ μέρους μου ο Κώστας Βάρναλης...

   

 

Οι άγγλοι διαίρεσαν και βασίλευσαν και τώρα τρέμουν το φλεγματικό χιούμορ τής Ιστορίας...

Οι ελίτ λατρεύουν τις κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες και μισούν τις δημοκρατίες. Μολονότι θριαμβεύουν στη χειραγώγηση κι αποχαύνωση της μάζας δεν μπορούν να είναι ποτέ σίγουρες ότι θα γλιτώσουν κάποιο ατύχημα στην περίπτωση που ο όχλος, περισσότερο από άγνοια ή από ένστικτο παρά από γνώση, πάρει αποφάσεις που προσβάλλουν τα συμφέροντα του συστήματος. Οπως και να το κάνουμε είναι πολύ πιο εύκολο να κουμαντάρεις μια χούφτα βουλευτών από τα εκατομμύρια του λούμπεν προλεταριάτου. Γι' αυτό κι όποτε καλείται ο λαός να ψηφίσει για κάτι, σπανίως δηλαδή, δεν αφήνεται να αποφασίσει δίχως η τρομοκρατία να σκιάσει τις επιλογές του...

Το ζήσαμε πολύ έντονα στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια με το ψευτοδίλημμα "ευρώ ή δραχμή" να κρεμιέται από τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τα διαπλεκόμενα μίντια πάνω από κάθε κάλπη στην οποία ψηφίσαμε. Φτάσαμε στο σημείο ο "υπεύθυνος" πρωθυπουργός τής χώρας μέσα στην απελπισία του να δηλώσει αυτήν την εβδομάδα πως αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα αδειάσουν οι τραπεζικές καταθέσεις τής χώρας. Κι αντί τα μέσα ενημέρωσης να ζητήσουν την επέμβαση εισαγγελέα, προμοτάρουν τη χυδαία ανευθυνότητά του σα να ήταν λόγια ενός από τους επτά σοφούς τής αρχαιότητας...

Το ίδιο συμβαίνει και στη Σκοτία με το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της. Οι απειλές που δέχονται οι σκοτσέζοι από το εσωτερικό και το εξωτερικό στην περίπτωση που κάνουν το "αποτρόπαιο" λάθος να αποσχιστούν από τη Μεγάλη Βρετανία αποτελούν προσβολή προς την ιστορία τους. Και είναι ακόμα μεγαλύτερη ντροπή όταν αυτές εκστομίζονται από τους άγγλους, οι οποίοι έχτισαν μια αυτοκρατορία ακριβώς πάνω στο "διαίρει και βασίλευε" και στη χάραξη αυθαίρετων γραμμών στο χάρτη δίχως να υπολογίζουν τη σύνθεση των εκάστοτε πληθυσμών...

Δεν ξέρω αν η Σκοτία θα είναι καλύτερα μαζί ή χώρια από το Λονδίνο. Σε αντίθεση με πολλούς, η μαγική μου γυάλα έχει χαλάσει και δεν δύναμαι να μιλώ για το μέλλον με βεβαιότητες. Γνωρίζω, όμως, ότι κάθε λαός έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στη δυνατότητα να αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον του δίχως να υποκύπτει σε εκβιασμούς, που αν δεν εκφέρονταν από αξιωματούχους θα πίστευε κανείς ότι προέρχονται από τα στόματα μαφιόζων. Πόσω μάλλον όταν η διεθνής κοινότητα διατηρεί δύο μέτρα και δύο σταθμά για να αξιολογεί πότε η ανεξαρτησία ενός λαού αποτελεί απειλή για την παγκόσμια σταθερότητα και πότε όχι. Αν το Κόσσοβο, για παράδειγμα, το οποίο βρίσκεται σε μια πολύ πιο εύθραυστη περιοχή, είναι ελεύθερο να είναι ανεξάρτητο από τη Σερβία δεν βλέπω το λόγο να μη συμβαίνει το ίδιο και με τη Σκοτία. Εκτός αν το πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας είναι πολύ για να επιτρέψουν οι άγγλοι τους σκοτσέζους να το διαχειριστούν μόνοι τους...

Θα μπορούσε, βεβαίως, κάποιος να ισχυριστεί πως οι λαοί δεν διαθέτουν την απαιτούμενη ωριμότητα για να λαμβάνουν τόσο σημαντικές αποφάσεις. Δεν θα διαφωνούσα μαζί του. Θα προτιμούσα να υπήρχαν επτά ακέραιοι σοφοί σε κάθε χώρα, στη σοφία των οποίων θα συμφωνούσαμε όλοι, οι οποίοι θα αποφάσιζαν για εμάς κι έτσι θα μπορούσαμε απερίσπαστοι να συνεχίζουμε να βλέπουμε πρωινάδικα και τουρκικά σίριαλ. Δεν υπάρχουν, ωστόσο, επτά ακέραιοι και κοινής αποδοχής σοφοί σε κάθε χώρα. Οπως, επίσης, δεν υφίστανται 300 ακέραιοι και σοφοί βουλευτές οι οποίοι είναι καταλληλότεροι να παίρνουν αποφάσεις από το πόπολο. Με λίγα λόγια, είναι σαφώς δημοκρατικότερο τα λάθη να τα κάνουν 10.000.000 από μερικές εκατοντάδες...

Κι αν θέλουμε κάποια ημέρα να συγκροτήσουμε μια κοινωνία που θα νομοθετεί με βάση το συλλογικό κι όχι το ατομικό συμφέρον, ας φροντίσουμε να δημιουργήσουμε συνειδητοποιημένους πολίτες κι όχι ατάκτως ερριμμένα και φοβισμένα ερίφια, τα οποία ψηφίζουν στην ουσία με το πιστόλι στον κρόταφο και υπό την πίεση εκβιαστικών διλημμάτων ή ελκυστικών δωροδοκιών, όπως κάποια θεσούλα σε πρόγραμμα κοινωφελούς απασχόλησης. Το έγραψα, όμως, και στην αρχή: οι ελίτ λατρεύουν τις κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες και μισούν τις δημοκρατίες. Δεν είναι θέμα γούστου, αλλά το ένστικτο της επιβίωσης που τις ωθεί σε τέτοιου είδους συμπάθειες...    


  

536.409 ελληναράδες σκότωσαν τον Παύλο Φύσσα...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για τους 536.409 έλληνες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις τελευταίες ευρωεκλογές. Ούτε η ζωή ούτε ο θάνατός του αφορούσε ανθρώπους οι οποίοι αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους για τη δυστυχία τους και τους βρίσκουν στα πρόσωπα των πακιστανών, των ομοφυλόφιλων ή των μουσουλμάνων. Τα τραγούδια του δεν έφτασαν ποτέ στα αφτιά εκείνων που ζουν σε σπίτια χωρίς καθρέφτες γιατί τρομάζουν και μόνο στην θέα τής όψης τους ή την θαυμάζουν τόσο πολύ που το γυαλί ραγίζει και δεν αντικρίζουν παρά μόνο μια παραμορφωμένη εικόνα την οποία εκλαμβάνουν ως αληθινή...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει γι' αυτούς που επιμένουν να διατηρούν ως τρίτη πολιτική δύναμη ένα νεοναζιστικό μόρφωμα δειλών δολοφόνων, μαστροπών, εκβιαστών, ληστών κι απατεώνων τού κοινού ποινικού δικαίου μόνο και μόνο γιατί θέλουν να τιμωρήσουν με αυτόν τον τρόπο τη σαπίλα τής μεταπολίτευσης. Με την ανοχή τους, αν όχι και με το θαυμασμό τους για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να περιφρονούν το δικαίωμά τους να αντικαταστήσουν την κοινοβουλευτική ολιγαρχία στην οποία λειτουργούμε με την πραγματική άμεση δημοκρατία. Αντιθέτως, στρώνουν το έδαφος για την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού καθεστώτος στο οποίο θέση θα έχουν μόνο οι φίλοι του, ενώ οι εχθροί του θα είναι είτε φυλακισμένοι είτε εξόριστοι είτε νεκροί...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για όλους εκείνους που αναζητούν φτηνές δικαιολογίες για να δικαιολογούν την ψήφο και τη φανερή ή κρυφή υποστήριξή τους στη Χρυσή Αυγή. Το επιχείρημα "καλό είναι να υπάρχουν και κάποιοι στη Βουλή να ρίχνουν μερικές μπουνιές" δεν θα τιμούσε έναν πίθηκο αν το χρησιμοποιούσε σε συνέλευση του είδους του στη ζούγκλα, πόσω μάλλον homo sapiens που υποτίθεται πως είμαστε πιο εξελιγμένο μοντέλο. Οποιος αντιλαμβάνεται την πολιτική με όρους γηπέδου, καφενείου ή αμερικανικής ταινίας εκδίκησης δεν μπορεί να συνυπολογίζεται στη χορεία των πολιτών...

Οπως το σύστημα δεν ανατρέπεται αν κάψεις μια τράπεζα, πετάξεις μια μολότοφ ή ακόμα κι αν δολοφονείς αραιά και πού επιφανείς εκπροσώπους του, με τον ίδιο τρόπο δεν πρόκειται να καταρρεύσει επειδή κάποιοι ουρακοτάγκοι με κοστούμια θα βρίσουν ή θα δώσουν και καμιά σφαλιάρα σε φαύλους. Πόσω μάλλον όταν, όπως καταγγέλλουν άλλωστε και πρώην χρυσαυγίτες, χρηματοδοτούνται από την ελίτ για να καταθέτουν, για παράδειγμα, ερωτήσεις υπέρ των εφοπλιστών ή να λερώνουν τα χέρια τους με αίμα σε κατ' ανάθεση δουλειές από επιχειρηματίες...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για όλους αυτούς που λησμονούν τις ναζιστικές θηριωδίες σε αυτόν τον τόπο, οι οποίες τελέστηκαν από τα κτήνη που λατρεύουν οι χρυσαυγίτες. Και οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες είναι τόσο δειλά ανθρωπάκια που αποκηρύσσουν μπροστά στις κάμερες κι ενώπιον των ανακριτών τον Χίτλερ και την παρέα του, μολονότι για εκείνους είναι πραγματικοί θεοί. Η ιδεοληψία τους είναι τόσο χυδαία που ούτε καν οι ίδιοι δεν μπορούν να τη δικαιολογούν στο πόπολο, γι' αυτό και προτιμούν να το εξαπατούν με πατριωτικές και δήθεν αντισυστημικές κορώνες όταν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα δεν είναι παρά εχθροί τής Ελλάδας και του λαού και οι απόλυτοι λακέδες τού κατεστημένου. Ο Ν. Μιχαλολιάκος, ο Ηλ. Κασιδιάρης και η υπόλοιπη ακροδεξιά κομπανία βρίσκονται στη φυλακή με δική τους υπαιτιότητα κι όχι γιατί τους κυνηγά το διεφθαρμένο σύστημα. Με αυτό συναγελάζονταν, άλλωστε, όπως απόδειξε και η κασέτα με τον Τ. Μπαλτάκο...

Η Χρυσή Αυγή, όπως επίσης παραδέχθηκε νεοδημοκράτης βουλευτής, είναι εδώ για να κάνει τη βρόμικη δουλειά των απατεώνων με τα καθαρά χέρια και τις δυσώδεις συνειδήσεις, των εγκληματιών τού λευκού κολλάρου που είναι ικανοί να θυσιάσουν τα πάντα αρκεί να μη δουν την Αριστερά να κυβερνά αυτόν τον τόπο. Τον Παύλο Φύσσα, ωστόσο, δεν δολοφόνησε μόνο ο Ν. Μιχαλολιάκος. Μπήξαμε το μαχαίρι στο στομάχι του κι όλοι εμείς που ανεχόμαστε, όταν δεν χειροκροτούμε, τη νομιμοποίηση με χίλιους δυο τροπους τής μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, όλοι εμείς που παραχωρούμε με ευχαρίστηση ελευθερίες με αντάλλαγμα μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, όλοι εμείς που θωπεύουμε τι αδυναμίες μας, επιτρέποντας στο φασισμό να μας κατασπαράζει χωρίς καν να το παίρνουμε χαμπάρι...    

 

  

Τα σιγανά Ποταμάκια να μην τα φοβάσαι...

Αν ο Στ. Θεοδωράκης ήταν αστυνομικός, κατά τη διάρκεια μιας ανάκρισης θα ήταν ο "καλός μπάτσος" και οι σαμαροβενιζέλοι οι "κακοί μπάτσοι". Οι τελευταίοι θα έβριζαν, θα έφτυναν και θα έδιναν και καμιά καρπαζιά, ενώ ο πρώτος θα πλησίαζε τον ανακρινόμενο με το καλοσυνάτο του ύφος, θα του έλεγε μια καλή κουβέντα, αλλά στο τέλος θα τον παρακινούσε να συμμορφωθεί με όσα του ζητούν οι σαμαροβενιζέλοι γιατί αλλιώς τον περιμένει η φυλακή-ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρόεδρος του Ποταμιού, το οποίο ξεφουσκώνει στις δημοσκοπήσεις πολύ πιο εύκολα από τη μιντιακή προβολή που χρειάστηκε για να φουσκώσει, δεν υπερασπίζεται ανοιχτά το μνημόνιο και δεν λέει πως η οικονομική γενοκτονία είναι για το καλό μας. Γι' αυτήν τη δουλειά οι βαρδινογιάννηδες, οι μπόμπολες και οι μελισσανίδηδες έχουν προσλάβει, άλλωστε, τους επίσης αναλώσιμους σαμαροβενιζέλους...

Στον Σταύρο ανατέθηκε η δουλειά να προπαγανδίσει όμορφες έννοιες, όπως είναι η εθνική συνεννόηση, η συνεργασία των κομμάτων και η λάιτ εκδοχή τού "μαζί τα φάγαμε". Φυσικά ούτε κουβέντα δεν γίνεται από τον αγαπημένο τού Στ. Ψυχάρη και των υπόλοιπων μεγαλοεκδοτών για συνεργασίες αφού πρώτα ανατραπούν πολιτικές οι οποίες φτωχοποιούν την πλειονότητα του πληθυσμού και πλουτίζουν ακόμα περισσότερο μια κλειστή δράκα ανθρώπων. Ο Σταύρος με την ομόνοια εννοεί την αποδοχή από την Αριστερά τής κατάλυσης ακόμα κι αυτού του Συντάγματος που θεσπίστηκε στα μέτρα τού κατεστημένου. Θέλει όλοι μαζί να δώσουμε τα χέρια και να ανάψουμε αναπτήρες, σα να βρισκόμασταν σε φιλανθρωπική συναυλία τού Σάκη Ρουβά, την ώρα κατά την οποία στη σκηνή κάποιοι ακονίζουν τα σπαθιά τους για να χύσουν κι άλλο αίμα τού λαού. Ο Σταύρος σκοτώνει τον όποιο εξεγερτικό μας οίστρο όχι με το αλλήθωρο βλέμμα τού Αντ. Σαχλαμαρά ή το απειλητικό τού Β. Βενιζέλου, αλλά με το γλυκό του χαμόγελο το οποίο ωστόσο κρύβει όλη την ξετσιπωσιά τού κόσμου...

Δεν έχω καμιά αντίρρηση να συνεργαστούν όλα τα κόμματα και να σχηματίσουν κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Οταν, ωστόσο, ο πάλαι ποτέ δικομματισμός, τα διαπλεκόμενα μίντια και οι μισθοφόροι καλλιτέχνες αναφέρονται σε αυτό το ενδεχόμενο εννοούν την τυφλή υποταγή των πάντων στις μνημονιακές επιταγές σα να ήταν μονόδρομος. Δεν έχω ακούσει ούτε έναν από αυτούς τους "σοφούς" που φοβούνται ένα νέο εμφύλιο πόλεμο να ζητά να γίνουμε όλοι οι έλληνες μια γροθιά για να σταματήσουμε να είμαστε το πιο αποτυχημένο πείραμα του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη. Οταν ορκίζονται στην εθνική συμφιλίωση κάνουν σα να μην καταλαβαίνουν πως έλληνες σφάζουν έλληνες κι αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, κι ας μην γίνεται αυτό στον Γράμμο και στο Βίτσι αλλά μέσω του χαρατσιού τού ΕΝΦΙΑ, για παράδειγμα...

Αν η ελίτ δεν επιθυμεί να χυθεί κι άλλο αίμα σε αυτόν τον πολύπαθο τόπο, την καλώ εδώ και τώρα να χρησιμοποιήσει την όποια δύναμή της για να εφαρμοστούν πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, ίσης κατανομής τού πλούτου και δημιουργίας ευκαιριών για όλους για προκοπή κι ευημερία. Αν το κάνει, θα είμαι ο πρώτος που θα φωνάξει "Αβε Σαμαρά" και θα ζητήσει να μείνει πρωθυπουργός για πάντα! Σε διαφορετική περίπτωση δεν υπάρχει άλλη λύση από το να πάψουμε οι μικρομεσαίοι να σφαζόμαστε μεταξύ μας για το ποιός πήρε μεγαλύτερο επίδομα φιλανθρωπίας ή την καλύτερη θεσούλα σε πρόγραμμα κοινωφελούς απασχόλησης από τον άλλο και να διεκδικήσουμε το κομμάτι τής πίτας που μας αξίζει, δηλαδή το μεγαλύτερο. Μόνο ο ταξικός εμφύλιος είναι απαράδεκτο να διεξάγεται. Κανένας άλλος όταν έλληνες εκμεταλλεύονται έλληνες με το χυδαιότερο τρόπο κι αυτο κάποιοι έχουν το θράσος να το βαφτίζουν σωτηρία...  

 

Δεν γνωρίζω αν γίνονται όλα όσα έταξε ο Αλέξης, αλλά ένα ξέρω: ότι πρέπει να γίνουν...

Ας ξεδιαλύνουμε λίγο μέσα μας τις έννοιες. Τί σημαίνει, για παράδειγμα, λαϊκισμός; Το να λες στο πόπολο αυτό που θέλει να ακούσει, έστω κι αν δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Λαϊκισμός, ωστόσο, δεν είναι να ζητάς αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου, κοινωνική δικαιοσύνη, ο καθένας να συνεισφέρει στο δημόσιο ταμείο ανάλογα με τις δυνάμεις του, οι φαύλοι να πάνε σπίτι τους ή φυλακή κι αυτή η χώρα να ανοικοδομηθεί από την αρχή με βάση την αξιοκρατία, εμπεδωμένη στη στοιχειώδη διαπίστωση ότι δεν είναι δυνατό οι εφοπλιστές, για παράδειγμα, να μην πληρώνουν σχεδόν ούτε ένα ευρώ φόρο.

Τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει εφεύρει την αέναη φορολόγηση της νομίμως αποκτηθείσας ιδιοκτησίας των μικρομεσαίων δεν ευσταθεί κανένα επιχείρημα περί κινδύνου "μετανάστευσης" του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Ας φορολογήσει ο υπουργός Οικονομικών τον αέρα που αναπνέει ο Β. Μαρινάκης κάθε φορά που βρίσκεται στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", αν δεν έχει άλλο τρόπο να τον υποχρεώσει να ενισχύσει τον κρατικό κορβανά. Δεν είναι δυνατό τα "σαΐνια"-υποτακτικοί τής διαπλοκής να εφηύραν το χαράτσι μέσω των λογαριασμών τής ΔΕΗ και να μη μπορούν να σκεφτούν κάτι παρόμοιο, το οποίο όμως δεν θα πλήξει τους πολλούς αλλά τους πραγματικούς έχοντες και κατέχοντες. Εκτός κι αν δεν είναι πρόθυμοι να δαγκώσουν το χέρι που τους ταΐζει...

Δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε κάτω τους αριθμούς με το οικονομικό του επιτελείο πριν ανεβεί στη Θεσσαλονίκη και υποσχεθεί ό,τι υποσχέθηκε. Δεν γνωρίζω αν γίνονται όλα όσα για τα οποία δεσμεύτηκε. Ένα ξέρω, ότι πρέπει να γίνουν! Κι αυτό είναι δυνατό εφόσον η κυβέρνηση της Αριστεράς δείξει τρία πράγματα: πολιτική βούληση να προχωρήσει σε μια επανάσταση, η οποία από τη στιγμή που θα πρέπει να χτυπήσει το μεγάλο κεφάλαιο θα είναι πολύ δύσκολο να είναι αναίμακτη, αρχίδια να συγκρουστεί όταν η ελίτ θα δει την ευημερία της να διαλύεται και ικανότητα να συνεγείρει αυτήν την άμορφη μάζα που λέγεται λούμπεν προλεταριάτο ώστε να αποτελέσει το μεγαλύτερό της όπλο όταν το κατεστημένο θα βρυχηθεί λίγο πριν ξεψυχήσει. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δυνατότητα να εκπληρώσει αυτές τις τρεις προϋποθέσεις. Του έχει δοθεί, ωστόσο, η χρυσή ιστορική ευκαιρία να φανεί ανώτερος των αδυναμιών του και να συγκροτήσει ένα μέτωπο που δεν θα αλλάξει μόνο την Ελλάδα, αλλά τον κόσμο ολόκληρο...

Αυτοί που κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό, παροχολογία, ανέξοδες υποσχέσεις δεν έχουν αγνά κίνητρα. Δεν ασκούν την κριτική τους γιατί τους ενδιαφέρει να μην εξαπατηθεί ο ελληνικός λαός για μια ακόμα φορά, αλλά γιατί δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να το κάνουν οι ίδιοι. Γι' αυτούς το πόπολο δεν είναι παρά το μοναδικό εμπόδιο για την άσκηση της απόλυτης εξουσίας όχι τόσο για την αφεντιά τους όσο για τα αφεντικά τους που κρύβονται πίσω από την κουίντα. Οι ίδιοι άνθρωποι που επί τέσσερις δεκαετίες έταζαν λαγούς με πετραχήλια έρχονται σήμερα για να παραστήσουν τους συνετούς προστάτες τής κοινωνίας. Οι έλληνες πολύ καλά κάνουν και κρατούν μικρό καλάθι για το ΣΥΡΙΖΑ κι όσοι, εξάλλου, έχουν επενδύσει όλα τους τα λεφτά πάνω του θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αν δεν σταθούν εμπροσθοφυλακή σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αυτή δεν θα καταφέρει πολλά.

Οι πολίτες, ωστόσο, είναι βέβαιοι ότι οι σαμαροβενιζέλοι που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1974 είναι πιο ξοφλημένοι κι από εθνική ομάδα μπάσκετ που βρίσκει στο δρόμο της την αντίστοιχη των ΗΠΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει χρέος να ζητήσει από τον ελληνικό λαό την πλήρη στήριξή του στην περίπτωση που αποτύχει στις διαπραγματεύσεις του με την Ανγ. Μέρκελ να περάσει τη δική του φιλοσοφία για το μέλλον τής χώρας. Η σύγκρουση με το νεοφιλελευθερισμό θα είναι σχεδόν αναπόφευκτη για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα σέβεται τον εαυτό της. Κι ο τρόπος που θα τη διαχειριστεί ο Αλέξης Τσίπρας θα καθορίσει το πώς θα τον γράψουν τα βιβλία τής Ιστορίας: ως ένα γίγαντα ή ως ένα νάνο. Οι εποχές είναι πολύ κρίσιμες, άλλωστε, ώστε να ευνοούν τους επώδυνους συμβιβασμούς και να δίνουν συγχωροχάρτια στις μετριότητες... 


 

Ο Ιούδας κρεμάστηκε από μια συκιά Φώτη μου, δεν έγλειφε (και) το ΣΥΡΙΖΑ...

Αν οι άνθρωποι δεν είχαν φιλοδοξίες, αυτήν τη στιγμή ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να επικοινωνούσα μαζί σας θα ήταν να πήγαινα από σπηλιά σε σπηλιά και να χάραζα μηνύματα στους βράχους τους. Η φιλοδοξία κινητροδοτεί και χάρη σε αυτό το συναίσθημα που διακατέχει ορισμένους ανθρώπους έχω τη δυνατότητα σήμερα να σας γράφω μέσα από έναν ιστότοπο. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι επιλεκτική και πολλές φορές επισκέπτεται ακόμα κι άτομα που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους. Αυτό συμβαίνει συχνάκις με τους έλληνες πολιτικούς, τους οποίους αν ρωτήσεις τί πιστεύουν για τον εαυτό τους θα σου απαντήσουν πως αποτελούν μια μεταμοντέρνα σύνθεση Μεγαλέξανδρου, Καίσαρα και Ναπολέοντα. Αν, πάλι, κάτσουμε κι αξιολογήσουμε τα "επιτεύγματά" τους, θα δούμε πως αν ζούσαν στη Μακεδονία τού 4ου αιώνα π.Χ., στη Ρώμη τού 1ου αιώνα π.Χ. ή στη Γαλλία τού 19ου αιώνα δεν θα ήταν τίποτα παραπάνω από αξιολύπητοι, γλοιώδεις αυλοκόλακες...

Ιδιαίτερη θέση στην τελευταία κατηγορία κατέχει ο Φ. Κουρέλης, ο οποίος περιμένει τώρα ως αντάλλαγμα για τη συμβολή του στη...διάσωση της πατρίδας να τον εκλέξουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αποδεικνύεται, ωστόσο, αφελέστερος κι από όσο τον είχα μετρήσει. Είναι δυνατό να πιστεύει ότι οι σαμαροβενιζέλοι έχουν πετάξει το όνομά του στο τραπέζι γιατί τον θέλουν υποψήφιό τους για διάδοχο του προέδρου Παπούλη κι όχι για να αποδομήσουν οποιαδήποτε συνεργασία τής ΜΝΗΜΑΡ με το ΣΥΡΙΖΑ; Ακόμα δεν έχει καταλάβει πως είναι τελειωμένος και για το σύστημα, το οποίο ναι μεν βοήθησε να κρατηθεί στα πόδια του με την κυβερνητική του σύμπραξη αλλά αυτό δεν έχει καμιά πρόθεση να του απονείμει την τιμητική αποστρατεία τού Προέδρου της Δημοκρατίας; Τόσο θολωμένος είναι πια από τη γλύκα τής ψευδεπίγραφης εξουσίας ώστε να έχει πείσει και τον εαυτό του πως μπορεί να γίνει ο "πρώτος πολίτης" τής χώρας;...

Κάποιος πρέπει να σε ξυπνήσει "σύντροφε" Φώτη από το όνειρο που ζεις και να σου υπενθυμίσει τη σκληρή πραγματικότητα. Είσαι πρόεδρος ενός κόμματος το οποίο στις τελευταίες εκλογές πήρε μικρότερο ποσοστό κι από τους Κυνηγούς. Από αυτό το...απόκομμα έχουν ήδη αποχωρήσει οι μισοί, εκείνοι δηλαδή που βλέπουν πως οι δικές τους αστήρικτες από τη λογική φιλοδοξίες δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν πλέον από εσένα. Αυτοί ήταν οι "φίλοι" σου Φώτη μου, ποντίκια που αντικρίζοντας το πλοίο να βυθίζεται το εγκαταλείπουν για να υπηρετήσουν την ελίτ από άλλα μετερίζια. Αν αυτό σου είναι πάντως παρηγοριά, η Ιστορία θα ασχοληθεί μαζί σου. Μην περιμένεις, όμως, να γραφτούν ύμνοι για την "προσωπικότητά" σου.

Αντιθέτως, θα σε θυμόμαστε με την ίδια νοσταλγία με την οποία μνημονεύουμε τον Εφιάλτη, τον Ιούδα ή τους γερμανοτσολιάδες, ως έναν "αριστερό" δηλαδή που την ώρα που ο ελληνικός λαός ζούσε μια οικονομική γενοκτονία εκείνος πρόδωσε την ιδεολογία του κα το δικό του παρελθόν για να συμμαχήσει με τα φερέφωνα της διαπλοκής, τους νεοφιλελεύθερους εθνικιστές και τους σοσιαλδημοκράτες συνοδοιπόρους τους. Και το ότι έφυγες για να κρατήσεις τα προσχήματα και για να παραμείνεις μια δήθεν χρυσή εφεδρεία τού κατεστημένου σε κάνει ακόμα περισσότερο γελοίο Φώτη μου. Τουλάχιστον ο Ιούδας είχε την ελάχιστη αξιοπρέπεια να κρεμαστεί από μια συκιά αντί να γλείφει τον Ιησού για λίγα ψίχουλα συγχώρεσης... 



  


 

Ο Ισλαμικός Στρατός είναι "μπάσταρδο" των αμερικανών...

Εχουν περάσει 13 χρόνια από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, αλλά ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή τού κόσμου, αυτή που έχει τις πιο σύγχρονες τεχνολογίες στη διάθεσή της, δεν μπόρεσε να ανιχνεύσει εγκαίρως μια ντουζίνα μανιακών που πίστεψαν ότι σκοτώνοντας μερικές εκατοντάδες "απίστους" θα είχαν στη διάθεσή τους δεκάδες παρθένες στην άλλη ζωή. Πόσω μάλλον όταν οι ίδιοι είχαν εκπαιδευτεί από τους αμερικανούς ήδη από τη δεκαετία τού 1980 για να πολεμήσουν τους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν. Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη τί επακολούθησε την πτώση των Δίδυμων Πύργων κι αν ρίξουμε μια πρόχειρη ματιά στην ιστορία των ΗΠΑ τα τελευταία εκατό χρόνια, όπως για παράδειγμα το Περλ Χάρμπορ που ως εκ "θαύματος" βοήθησε τον Ρούζβελτ να πείσει τους συμπατριώτες του για εμπλοκή στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι λογικό να είμαστε επιφυλακτικοί ως προς τί ήξεραν οι αμερικανοί κι ο τότε πρόεδρός τους Τ. Μπους πριν από την ημέρα κατά την οποία ο Μπιν Λάντεν έγινε ο πιο μισητός άνθρωπος στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε πως μια άλλη 11η Σεπτεμβρίου, αυτή του 1973, οι ΗΠΑ ανάτρεπαν τον νομίμως εκλεγμένο πρόεδρο της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε και στην θέση του εγκαθιστούσαν μια στυγνή δικτατορία...

Οι ΗΠΑ είχαν δικαίωμα να αναζητήσουν δικαιοσύνη για τους νεκρούς τους, όχι όμως εκδίκηση σε συνδυασμό με την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων και την ενδυνάμωση των κεφαλαιοκρατών τους. Κι αν η εισβολή στο Αφγανιστάν θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να δικαιολογηθεί, τί να πει κανείς για ό,τι ακολούθησε στο Ιράκ; Αν σήμερα η Ουάσιγκτον τρέμει τον Ισλαμικό Στρατό και καταδικάζει τις αγριότητές του αυτό εν πολλοίς οφείλεται στα δικά της μεγάλα λάθη. Οταν θες να κυβερνάς τον κόσμο με το σπαθί πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και να θανατωθείς από αυτό αφού, ως γνωστόν, ό,τι σπέρνεις στο τέλος θερίζεις. Οι ήδη λαομίσητες ανά τον κόσμο ΗΠΑ δημιούργησαν νέους εχθρούς τα τελευταία 13 χρόνια κι ενδυνάμωσαν παλιές απέχθειες. Αντί να αξιοποιήσουν τη δύναμη τους, η οποία όλο και μειώνεται, για να ενώσουν τον πλανήτη τη χρησιμοποίησαν για να διαιωνίσουν την εξουσία τους βασισμένες πάνω στο πανάρχαιο δόγμα τού "διαίρει και βασίλευε". Κατηγορούν σήμερα τους τζιχαντιστές για βαρβαρότητα κι έχουν δίκιο. Μόνο που, για παράδειγμα, οι στρατιωτικές φυλακές τού Γκουαντάναμο, στις οποίες δεν έχει ισχύ καμιά νομοθεσία κανενός κράτους, εξακολουθούν να λειτουργούν και να υπενθυμίζουν στον κόσμο πως τα βασανιστήρια είναι μια μέθοδος που οι αμερικανοί γνωρίζουν πολύ καλά...

Η 11η Σεπτεμβρίου είναι σταθμός στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία κι αυτό γιατί οι νεοϋορκέζοι έζησαν στο πετσί τους αυτό που οι κυβερνήσεις τους κάνουν όλες αυτές τις δεκαετίες στα διάφορα σημεία τού πλανήτη όπου εισέβαλαν. Στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στις μπανανίες τής Λατινικής Αμερικής και της Ασίας, στη Γιουγκοσλαβία, στην Παλαιστίνη, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη γωρίζουν πολύ καλά τί σημαίνει να μην βρίσκεσαι στη "σωστή" πλευρά. Το ίδιο ξέρουμε και στην Ελλάδα, όπου για χρόνια αυτήν τη χώρα κυβερνούσε η αμερικανική πρεσβεία με τη συνδρομή των πειθήνιων υποτελών της της δεξιάς. Αυτό που συνέβη το 2001 ήταν μια κτηνωδία. Φοβάμαι, ωστόσο, πως κι ο αμερικανικός λαός δεν έχει ακόμα κατανοήσει πως όσους Μπιν Λάντεν κι αν σκοτώσουν οι πεζοναύτες του τόσοι καινούριοι θα ξεπετάγονται όσο η Ουάσιγκτον θα συμπεριφέρεται στους άλλους λαούς με την οίηση της στρατιωτικής της υπεροχής και με την αλαζονεία που οδήγησε στην πτώση τόσες και τόσες αυτοκρατορίες πριν την "Pax Americana"... 
  

Φωτιά και τσεκούρι στα νεοφιλελεύθερα σκυλιά...

Ο νεοφιλελευθερισμός σου θέτει μόνο έναν όρο αν θελήσεις να γίνεις μέλος τού κλειστού κλαμπ του: να του παραδώσεις την ψυχή σου, αν υποθέσουμε πως είχες ποτέ τέτοια. Κατά τα άλλα δεν έχει πρόβλημα να δεχθεί στις τάξεις του τον οποιοδήποτε, όποιο κι αν ήταν το πολιτικό του παρελθόν. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα ο νεοφιλελευθερισμός έχει στρατολογήσει από ανθρώπους με αριστερό υποτίθεται βιογραφικό, όπως ο Γ. Καμίνης, έως χουντικούς εθνικιστές όπως ο Μ. Βορίδης. Για το συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο, το οποίο κατασκευάστηκε για την απόλυτη εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ελίτ όταν η εγκαθίδρυση στρατιωτικών δικτατορίων που είχαν τους ίδιους σκοπούς έγινε "τρε μπανάλ" κι αντιδημοφιλής επιλογή, ο παράγοντας "άνθρωπος" έχει τόση αξία όση ένα κλιματιστικό για κάποιο πιγκουίνο...

Ο δήμαρχος Αθηναίων σπαταλά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να φτιάχνει παγκάκια στα οποία δεν θα μπορούν να κοιμούνται οι άστεγοι, οι οποίοι προφανώς χαλούν την κολωνακιώτικη αισθητική του. Την ίδια ώρα, τα παιχνίδια και οι τουαλέτες στην παιδική χαρά τού Εθνικού Κήπου έχουν εγκαταλειφθεί προκειμένου αύριο μεθαύριο να έρθουν ιδιώτες και να αρπάξουν κι αυτό το δημόσιο πάρκο, με το δήμο να ισχυρίζεται πως δεν έχει λεφτά για να το συντηρήσει. Ο υπουργός Υγείας καταργεί, στην ουσία, τις προληπτικές εξετάσεις για μια σειρά "δημοφιλών" καρκίνων, όπως της μήτρας, του μαστού και του προστάτη. Και ύστερα είμαι υπερβολικός όταν σας γράφω πόσο πολύ μοιάζουν πλέον η σοσιαλδημοκρατία με το νεοφασισμό, όταν έχουν βρει και οι δύο το λιμάνι τους στο νεοφιλελευθερισμό...

Ο "συνετός" Γ. Καμίνης ξόδεψε 310.000 ευρώ από τον προϋπολογισμό τού δήμου για να τοποθετήσει παγκάκια με σιδεριές σε πλατεία τής Κυψέλης. Τα Χριστούγεννα, βεβαίως, θα διοργανώσει φιλανθρωπικές εκδηλώσεις για τους ίδιους άστεγους στους οποίους σήμερα δεν επιτρέπει να κοιμούνται στην πόλη που διοικεί και σαν καλός σαμαρείτης θα τους μοιράσει δώρα κι ευχές. Αν, όμως, κάποιος του ζητήσει να αναμορφώσει τον Εθνικό Κήπο θα σηκώσει τα χέρια ψηλά, θα επικαλεστεί οικονομική αδυναμία και θα προκηρύξει διαγωνισμό για την ιδιωτικοποίησή του...

Ποσώς, εξάλλου, ενδιαφέρει τον Μ. Βορίδη αν αύριο αυξηθούν δραματικώς οι θάνατοι από καρκίνους. Εκείνος έτσι κι αλλιώς το χρέος του απέναντι στα ιδιωτικά συμφέροντα το έκανε και με το παραπάνω κι όταν χάσει την υπουργική του καρέκλα όπου και κάπου θα του βρουν θέση οι νταβατζήδες του για να στρογγυλοκαθίσει. Κι όλα αυτά, βεβαίως, στο όνομα της εξοικονόμησης πόρων, η οποία είναι μια δικαιολογία α λα καρτ: όταν δεν μας βολεύει, επικαλούμαστε σοβαρούς εθνικούς λόγους και ξεμπερδεύουμε με τις εξυπηρετήσεις στην εκλογική μας πελατεία και, κυρίως, σε αυτούς που μας χορηγούν τους προεκλογικούς μας αγώνες...

Προφανώς ο Γ. Καμίνης κι ο Μ. Βορίδης δεν είναι τα μοναδικά τσιμπούρια από τα οποία πρέπει να απαλλαγούμε για να μην σαπίσουμε. Και οι ίδιοι, άλλωστε, δεν είναι παρά δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα του έως πού μπορεί να υποβιβαστεί το ανθρώπινο είδος για λίγα φράγκα και διασημότητα παραπάνω. Η πανεπιστημιακή τήβεννος του Γ. Καμίνη και το τσεκούρι τού Μ. Βορίδη βρίσκουν τρόπους να συνεργάζονται όταν είναι να μείνουν ικανοποιημένα τα αφεντικά τους και τις δικαιολογίες τις έχουν πρόχειρες στο στόμα: η "σωτηρία τής γλυκιάς μας πατρίδας", οι "λόγοι εθνικού συμφέροντος", η "δημοσιονομική πειθαρχία" κι άλλοι όροι σαν αυτούς εφευρέθηκαν από φαύλους τυχοδιώκτες οι οποίοι έπρεπε με κάποιο τρόπο να εξηγήσουν στην κοινή γνώμη πως δεν είναι τόσο λαμόγια όσο φαίνονται και είναι στην πραγματικότητα.

Στο ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, εδώ και χρόνια έχουν κατουρήσει πάνω στα σοσιαλιστικά οράματα της πρώτης νιότης τους κι έχουν το θράσος να βαφτίζουν την απατεωνιά τους "εκσυγχρονισμό". Αύριο μεθαύριο ενδεχομένως να συνεργαστούν ακόμα και με τη Χρυσή Αυγή προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο "κομμουνιστικός κίνδυνος". Τους θεωρώ ικανούς με τα λόγια να δώσουν συγχωροχάρτι και στο νεοναζισμό, αρκετές επιλογές τού οποίου άλλωστε ήδη εφαρμόζουν στην πράξη, όπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες. Και φυσικά όλα αυτά γίνονται για το καλό μας που, κοίτα τί σύμπτωση, μοιάζει πολύ με το καλό των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των μεγαλοεπιχειρηματιών. Ή, μήπως, τα φαινόμενα απατούν;... 

Λατρεύουμε ή μισούμε την Ελλάδα, δεν την αγαπάμε κι αυτό είναι το πρόβλημα...

Αυτήν τη χώρα είτε τη λατρεύουμε τυφλά είτε τη μισούμε θανάσιμα. Δεν την αγαπάμε ούτε απλώς δυσφορούμε γι' αυτή. Και τους ξένους είτε τους θεωρούμε υπερήρωες είτε τα απόλυτα κατακάθια. Ούτε τους εκτιμούμε ούτε απλώς δυσανασχετούμε μαζί τους. Αυτό φαίνεται και στην ιστορία με τις Καρυάτιδες της Αμφίπολης κι ό,τι άλλο είναι πιθανό να βγει από τις ανασκαφές. Από τη μια βρήκαν την ευκαιρία όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι το DNA των ελλήνων είναι ανώτερο από το αντίστοιχο οποιουδήποτε άλλου λαού να "επιβεβαιώσουν" την ιδεοληψία τους εκμεταλλευόμενοι, για εκατομμυριοστή φορά, τα αρχαία μας τα κάλλη. Από την άλλη, οι ξενόδουλοι υποβιβάζουν τις ανακαλύψεις στο επίπεδο του "ε, και τί έγινε", ανήμποροι από το μιθριδατισμό τού ραγιαδισμού τους να πιστέψουν ότι αυτός ο τόπος όταν το θέλησε, γέννησε θαύματα.

Και κάπου εκεί ανάμεσα χανόμαστε όλοι οι υπόλοιποι που ναι μεν αγαπούμε την πατρίδα μας, είμαστε υπερήφανοι για την ιστορία της και τον αντίκτυπό της στην οικουμένη αλλά έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και βλέπουμε πως αν θέλουμε η Ελλάδα να έχει παγκόσμιο ρόλο και τον 21ο αιώνα δεν θα το πετύχει μόνο με την κληρονομιά τής κλασικής ή της ελληνιστικής περιόδου, αλλά παράγοντας ξανά πολιτισμό. Κι αυτό φυσικά δεν θα συμβεί από τους κρατικοδίαιτους διασκεδαστές τής ελίτ, τους οποίους κάποιοι αποκαλούν πνευματική ηγεσία τού τόπου και οι οποίοι αλληλοβραβεύονται σε ένδειξη σεβασμού προς τη μετριότητά τους, παρά μόνο από εκείνους που αντιλαμβάνονται ότι η οικονομική, πολιτική και ηθική χρεοκοπία είναι τα καταλληλότερα λιπάσματα για να ανθίσουν πανέμορφα λουλούδια τέχνης...

Δεν έχω επισκεφτεί όλα τα μέρη αυτού του αχανούς πλανήτη, αλλά δεν νομίζω πως κι αν το καταφέρω μια ημέρα θα έχω ανακαλύψει κάπου έναν επίγειο παράδεισο Κάθε τόπος και κάθε λαός έχουν τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, τα οποία ταιριάζουν ή δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία τού καθενός μας. Προφανώς, για παράδειγμα, και θα ήθελα ως πολίτης να συναλλασσόμουν με ένα λειτουργικό κράτος το οποίο δεν θα μου απαιτούσε το ένα χαρτί πίσω από το άλλο για να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, όπως συμβαίνει πολλές φορές στην Ελλάδα. Από την άλλη, ωστόσο, δεν θεωρώ υγιές να κλείνεται κάποιος σπίτι του από τις έξι ή όταν ξενυχτά να πίνει τόσες μπίρες που να γινεται ικανός να σπάσει το κεφάλι ενός συμπολίτη του τον οποίο ενδεχομένως να είχε εξυπηρετήσει με το πολιτικώς ορθό χαμόγελό του το πρωί, όπως παρατηρείται πολλάκις στις βορειοευρωπαϊκές χώρες. Ούτε η ασυδοσία, ο ωχαδερφισμός και η ανευθυνότητα είναι αρετές ούτε, όμως, κι ο καταναγκασμός, η υποκρισία και η μιζέρια που βαφτίζεται οικονομική σύνεση. Δεν αποτελούν πρότυπο συμπεριφοράς ούτε όσοι φωνάζουν "ώπα" όλη την ημέρα ούτε εκείνοι που κρύβουν τα πραγματικά τους συναισθήματα ακόμα κι από τον εαυτό τους 24 ώρες το 24ωρο...

Ο συνδυασμός Σφιγγών και Καρυάτιδων στην Αμφίπολη με συγκλονίζει, πόσω μάλλον όταν και οι αρχαιολόγοι, οι οποίοι προφανώς και είναι βαθύτεροι γνώστες του ζητήματος από τον γράφοντα, αισθάνονται το ίδιο. Ποσώς, εξάλλου, με ενδιαφέρει αν οι σαμαροβενιζέλοι θα στήσουν έναν ολόκληρο μηχανισμό πολιτικής εκμετάλλευσης γύρω από αυτήν την όμορφη ιστορία. Μόνο οι ηλίθιοι μπορεί να πιστέψουν, άλλωστε, ότι αν δεν είχαμε τα μνημόνια δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτή η ανακάλυψη, πόσω μάλλον όταν οι κυβερνητικοί φωστήρες έχουν νομοθετήσει την απαξίωση της αρμόδιας ΚΗ' Εφορείας Αρχαιοτήτων Σερρών. Ο Αντ. Σαχλαμαράς, ο Β. Βενιζέλος, ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί είναι θνητοί, θνητότατοι. Οι Καρυάτιδες, ωστόσο, επέζησαν πάνω από 2.000 χρόνια κι έχουν σκοπό να αντέξουν καθ' όλη τη διάρκεια της αιωνιότητας. Αν μη τί άλλο ένα σαφές μήνυμα πως αν δεν υπήρχε η τέχνη αυτός ο κόσμος όχι μόνο θα ήταν ανυπόφορος, αλλά και με σύντομη ημερομηνία λήξης. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τα αριστουργήματα της ανθρώπινης διάνοιας...

 

Το Κόμο από την κωμωδία Αλέξη απέχει ελάχιστα...

Είναι αλήθεια ότι όσο πιο ευνοϊκό είναι το διεθνές περιβάλλον για την κυβέρνηση της Αριστεράς τόσο ευκολότερο θα γίνει το έργο της στο εσωτερικό. Προφανώς η Ελλάδα δεν μπορεί από μόνη της να βάλει τάξη στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα ή να καταπολεμήσει τις εξωχώριες εταιρίες και είναι δύσκολο να εφαρμόσει πολιτικές δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου όταν οπουδήποτε αλλού εφαρμόζονται μέτρα λιτότητας σε βάρος των μικρομεσαίων. Γι' αυτό καλά κάνει ο Αλέξης Τσίπρας και συζητά ακόμα και με το διάβολο σε διεθνή φόρα, όπως αυτό του Κόμο, προκειμένου να αποδαιμονοποιήσει στο εξωτερικό τον εαυτό του και το κόμμα του και να προσπαθήσει να πείσει για την ανάγκη να ακολουθήσουμε έναν άλλο δρόμο. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να γίνεται την ίδια ημέρα κατά την οποία στην Θεσσαλονίκη εγκαινιάζεται η Διεθνής Εκθεση και πραγματοποιείται πανεργατικό συλλαλητήριο. Κι αυτό γιατί οποιοσδήποτε στρατηλάτης μπορεί να ενημερώσει τον Αλέξη Τσίπρα πως πρώτα θεμελιώνεις την εξουσία σου στην πατρίδα σου και μετά περνάς τα σύνορά της. Οποιος ξεκινά ανάποδα, όπως έκανε για παράδειγμα κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου επί πρωθυπουργίας του, στο τέλος καταντά κονφερασιέ σε παγκόσμια συνέδρια αλλά "μετακομίζει" στην πολιτική αφάνεια και στην ιστορική αυτογελοιοποίηση...

Οταν ο πρωθυπουργός υπόσχεται ψίχουλα στην ομιλία του στην Θεσσαλονίκη κι ο αντιπρόεδρός του επικαλείται τον θεό για να βρεθούν οι 180 βουλευτές για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ώστε να μην οδηγηθούμε σε εκλογές δεν είναι δυνατό ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης να αρκείται σε επικοινωνιακές αντιπαραθέσεις με πρώην ευρωπαίους αξιωματούχους, όπως ο Ζ.Μ. Μπαρόζο, και στα κομπλιμέντα πρώην πρωθυπουργών, όπως ο Ρ. Πρόντι. Θα έπρεπε να βρίσκεται στη συμπρωτεύουσα, να σηκώσει άμεσα το γάντι και να ζητήσει προσφυγή στις κάλπες εδώ και τώρα. Οσο, όμως, αφήνει αποκλειστικώς και μόνο την οικονομική γενοκτονία να κάνει τη δουλειά γι' αυτόν κι εκείνος περιορίζεται σε επισκέψεις σε Λέσχεις Μπίλντερμπεργκ και προσκυνήματα εικονισμάτων στο Αγιο Ορος οι σαμαροβενιζέλοι ανακαλύπτουν το χρόνο για να συλλέξουν τις 180 ψήφους που χρειάζονται για να γαντζωθούν στις καρέκλες τους μέχρι το 2016. Και να είστε βέβαιοι, ειδικώς στην περίπτωση του Β. Βενιζέλου ο οποίος θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με μια σειρά ποινικών υποθέσεων όταν χάσει τα γαλόνια του, πως θα κάνουν τα πάντα, με την οικονομική υποστήριξη φυσικά των νταβατζήδων τους, για να κρατηθούν στις θέσεις τους. Ακόμα και χρηματική εξαγορά βουλευτών ή και κήρυξη πολέμου για να παραταθεί η θητεία τού προέδρου Παπούλη...

Οσο το σύστημα χτυπά λυσσαλέα το ΣΥΡΙΖΑ και τρέμει και μόνο στην πιθανότητα ανόδου του στην εξουσία, τα μαντάτα θα είναι καλά για το λαό. Οταν δω στα δελτία ειδήσεων του MEGA ή του ΑΝΤ1 να έχουν σταματήσει να ταυτίζουν την αξιωματική αντιπολίτευση με τον βελζεβούλ και θα αρχίσουν να αγιοποιούν τον Αλεξη Τσίπρα, τότε θα ανησυχήσω πραγματικά, μολονότι διατηρώ ήδη πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσο αυτή η Αριστερά διαθέτει το πρόγραμμα και τα στελέχη ώστε να μην διαχειριστεί απλώς την καταστροφή αλλά να αλλάξει εντελώς το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο σε αυτήν τη χώρα. Γι' αυτό και η κριτική μου στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τα ίδια κίνητρα με αυτή τού Γ. Πρετεντέρη, για παράδειγμα.

Αν, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να κερδίσει την αυτοδυναμία και να μην αναγκαστεί να συνεργαστεί με ψεκασμένους εθνικιστές και μισαλλόδοξους τύπου Π. Καμμένου ή Ν. Νικολόπουλου ή με τους "μετανοημένους" τού ΠΑΣΟΚ και της ΜΝΗΜΑΡ (έτσι κι αλλιώς δύσκολα τους βλέπω εντός τής επόμενης Βουλής) και τους "ποταμίσιους" του Στ. Θεοδωράκη, που έκαναν τη βρόμικη δουλειά για την ελίτ στις ευρωεκλογές και τώρα φυσιολογικώς ξεφουσκώνουν, οφείλει να βρίσκεται κάθε ημέρα στο δρόμο, να προτείνει λύσεις ανατροπής κι όχι απλώς να λέει "όχι" και, κυρίως, να δρα. Στη Λατινική Αμερική η Αριστερά κέρδισε τις καρδιές των πολιτών όχι μόνο γιατί αντιστεκόταν λεκτικώς στην καταδυνάστευσή τους αλλά γιατί, για παράδειγμα, έχτιζε σχολεία και υποδομές υγείας για τους απόκληρους του καπιταλισμού. Πολύ θα ήθελα να έβλεπα και το ΣΥΡΙΖΑ αντί να σπαταλήσει πάλι χρήματα στις επόμενες εκλογές για αφισοκολλήσεις και τηλεοπτικά σποτ να τα χρησιμοποιήσει για τέτοιου είδους σκοπούς. Αυτή θα είναι και η καλύτερη απόδειξη ότι το εννοεί όταν ισχυρίζεται πως είναι αριστερό κόμμα...  

    

 

Ο Βενιζέλος είναι τσιμπούρι κολλημένο πάνω σου Γιάννη, όχι ήρωας...

Δεν ζω στην Θεσσαλονίκη, αλλά για να επανεκλέγεται δήμαρχος, με συντριπτικά μάλιστα ποσοστά, ένας αντισυμβατικός άνθρωπος όπως ο Γ. Μπουτάρης σε μια τόσο συντηρητική και μίζερη πόλη κάτι καλό πρέπει να έκανε στην πρώτη θητεία του. Αν μη τί άλλο μας έχει κάνει να ασχολούμαστε με τη συμπρωτεύουσα όχι για σκάνδαλα, εθνικιστικές κορώνες και παπαδίστικες εξαλλοσύνες, στις οποίες μας είχαν συνηθίσει οι προκάτοχοί του. Ακόμα κι αν διαφωνώ με τοποθετήσεις του όπως η αναγραφή και των παλιών τουρκικών ονομασιών των δρόμων ή με τη δημιουργία μουσείου για τον σφαγέα τού μικρασιατικού ελληνισμού Κεμάλ Ατατούρκ για χάρη τής τουριστικής ανάπτυξης (δεν είναι όλα για ξεπούλημα), εν τούτοις εκτιμώ τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης γιατί έχει το θάρρος να παλεύει για τις καινοτόμες ιδέες του μέσα σε ένα αρτηριοσκληρωτικό και διεφθαρμένο περιβάλλον, προϊόν εν πολλοίς διοικήσεων τύπου Παπαγεωργόπουλου και Ψωμιάδη. Γι' αυτό και με παραξένεψε ο χαρακτηρισμός "ήρωας" που απόδωσε στον Β. Βενιζέλο. Θέλω να πιστεύω ότι το εννοούσε, έστω πεπλανημένως, κι όχι να ασπαστώ τις κακές γλώσσες που ισχυρίζονται πως γλείφει την εξουσία για να γλιτώσει δικαστικές διενέξεις που αφορούν κάποιες παράνομες προσλήψεις μερικών εκατοντάδων ανθρώπων...

Γιάννη μου, δεν θέλω να σε στενοχωρήσω αλλά μάλλον δίνουμε διαφορετικό ορισμό στη λέξη "ήρωας". Για μένα είναι αυτός που θυσιάζει ακόμα και τη ζωή του όχι απλώς για την οικογένεια ή τους φίλους του, αλλά για το κοινωνικό σύνολο. Τί, αλήθεια, έχει θυσιάσει ο Β. Βενιζέλος; Αν δεν απατώμαι, έχει τρεις πολύ καλά αμειβόμενες δουλειές, πέρα από τα εξτραδάκια για τις εξυπηρετήσεις που κάνει στην ελίτ και στον εαυτό του: είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Εξωτερικών και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ενώ χρησιμοποιεί και το υπουργικό αεροσκάφος για να μη χάσει τις διακοπές του, κατά δήλωση του ιδίου. Σε ένα παράλληλο σύμπαν περίπου ενάμισι εκατομμύριο συμπατριώτες μας δεν έχουν ούτε μία δουλειά, όσοι εργάζονται το κάνουν υπό καθεστώς που δεν θα ζήλευε ούτε σκλάβος στην αρχαία Ρώμη, ενώ οι περισσότεροι έλληνες πέρασαν τις διακοπές τους αλλάζοντας την ταπετσαρία τού σπιτιού τους, βάζοντας εικόνες από εξωτικές παραλίες για να ξεγελιούνται. Μήπως, αναρωτιέμαι μήπως, Γιάννη μου έχεις βάλει μάλλον χαμηλά τον πήχη για το τί θεωρείς ηρωισμό;...

Ο Γ. Μπουτάρης έχει αλλάξει την Θεσσαλονίκη προς το καλύτερο. Είναι, επομένως, κρίμα να ταυτίζεται με ανθρώπους τόσο φαύλους κι ανίκανους όσο ο Β. Βενιζέλος, οι οποίοι τα χρόνια που βρίσκονται στο δημόσιο βίο έχουν αποδείξει ότι μόνη τους έγνοια είναι η ικανοποίηση των ατομικών τους φιλοδοξιών, καθώς κι ο προσωπικός τους πλουτισμός κι αυτός του στενού τους περιβάλλοντος. Δεν είναι κρίμα να δίνει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης άλλοθι σε τύπους που σε ένα πραγματικώς δημοκρατικό καθεστώς θα εξέτιαν ήδη τη βαριά ποινή τους και να προσφέρει το κύρος του σε πολιτικούς που όχι μόνο δεν βελτίωσαν την Ελλάδα αλλά την αλυσόδεσαν για τα επόμενα τουλάχιστον 50 χρόνια στο ζυγό των εγχώριων και διεθνών τοκογλύφων; Ο Β. Βενιζέλος σε πολύ λίγο καιρό θα αποτελεί παρελθόν από την πολιτική, ανοίγοντας το δρόμο για τη δικαιοσύνη να τον κρίνει για τις πολλές ποινικές αμαρτίες του. Ο Γ. Μπουτάρης, ωστόσο, διαθέτει τα εχέγγυα να μείνει στην Ιστορία ως ο καλύτερος δήμαρχος της Θεσσαλονίκης από την απελευθέρωσή της. Θα αδικήσει πρωτίστως τον εαυτό του αν επιτρέψει στα τσιμπούρια να επιβιώσουν εκμεταλλευόμενα τη δική του καλή φήμη...   



 

 

Η μικροαστίλα βάφτηκε κόκκινη...

Υπάρχουν πολλών ειδών ρατσιστές. Οι προφανέστεροι είναι οι χρυσαυγίτες, αν κι εκείνοι στο πλαίσιο ανοίγματος της νεοναζιστικής συμμορίας τους σε ευρύτερες μάζες έχουν φροντίσει στη ρητορική τους να συνδυάσουν τη μισαλλοδοξία τους με λογικοφανή επιχειρήματα του τύπου "δεν απεχθανόμαστε τους ξένους, αρκεί να μην πατούν το πόδι τους στην Ελλαδάρα". Το ότι βεβαίως και οι ίδιοι συνεργάζονται ή απασχολούν αλλοδαπούς για τις διάφορες δουλειές τους, νόμιμες και παράνομες, είναι άλλο θέμα. Την ίδια ώρα, υπάρχουν και οι ρατσιστές που θα σου πουν "αγαπώ τους ξένους, τους συμπονώ και τους νοιάζομαι, αλλά δεν μας χωρά όλους αυτός ο τόπος". Κι ας είναι, και με επίσημα στοιχεία, οι μετανάστες από τους στυλοβάτες τής ελληνικής οικονομίας: άμεσα, με την παραγωγικότητά τους δηλαδή, κι έμμεσα, όπως με την πληρωμή φόρων ή ασφαλιστικών εισφορών. Βρίσκονται, επίσης, κι εκείνοι που υποτίθεται πως διαθέτουν ταξική συνείδηση, επαγγελματίες ή μη Αριστεροί, που ναι μεν συμμετέχουν στις πορείες για τα δικαιώματα των ξένων, αλλά αν η κόρη τους φέρει σπίτι για γαμπρό έναν πακιστανό ή αν δουν στο τρόλεϊ έναν αφρικανό αυτομάτως θα μαζευτούν μήπως τους κλέψoυν το πορτοφόλι. Δυστυχώς σε αυτήν την παγίδα τού αυτοματοποιημένου ρατσισμού έχει πέσει πολλές φορές κι ο γράφων...

Και υπάρχει κι ο ρατσισμός τού ΚΚΕ, ένας ιδιότυπος "κόκκινος" ρατσισμός που εκδηλώνεται ναι μεν με...κατανόηση για το διαφορετικό, αλλά μακριά από την πόρτα μας. Αυτός ο υπερσυντηρητισμός εκφράστηκε περίτεχνα από τον Δ. Κουτσούμπα, ο οποίος είναι αντίθετος με το σύμφωνο συμβίωσης για ομοφυλόφιλα ζευγάρια και με την υιοθεσία παιδιών από τους γκέι. Βεβαίως, επειδή είμεθα κομμουνιστές κι όχι ακροδεξιοί δεν φτάνουμε στο σημείο να ζητούμε το δημόσιο λιθοβολισμό όσων η ερωτική επιθυμία κατευθύνεται στο ίδιο φύλο. Και λέγοντας αυτό, όπως επίσης για παράδειγμα και το ότι είμαστε ενάντιοι στην αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, θεωρούμε πως έχουμε κάνει το χρέος μας απέναντι στο προλεταριάτο που τόσο πολύ μας αρέσει να του παριστάνουμε τον "πατερούλη". Είμαστε απέναντι στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, πιστεύουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι διαφορετικός και σε μια αταξική κοινωνία χωρίς διακρίσεις κι ανισότητες, αλίμονο όμως αν συμπεριλάβουμε σε αυτή και τους πούστηδες που θέλουν να γίνουν γονείς. Κι όλο αυτό, βεβαίως, το ονομάζουμε "προοδευτικές, επαναστατικές αντιλήψεις" αντί να το βαφτίζουμε όπως θα έπρεπε, δηλαδή "μικροαστίλα τού κερατά"...

Υπό αυτήν την έννοια "σέβομαι" περισσότερο τους ξεκάθαρους ταλιμπάν που υποστηρίζουν πως οι ομοφυλόφιλοι είναι λάθη τής φύσης, πλάσματα του διαβόλου ή τερατογενέσεις παρά τους δήθεν αριστερούς με "κατανόηση" για τη διαφορετικότητα, αλλά με καμιά διάθεση να τη βγάλουν από το περιθώριο και να της δώσουν στην κοινωνία την θέση ισότιμου εταίρου. Το αν κάποιος θα είναι καλός σύζυγος ή πατέρας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και πάντως όχι από το ποιόν διαλέγει για να μοιράζεται το κρεβάτι του. Ισως να φταίει το περιορισμένων δυνατοτήτων μυαλό μου, αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω πώς εν έτει 2014 συνεχίζουμε να συζητούμε για το πρότυπο που δίνει ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι στο υιοθετημένο τέκνο του ή για τον κίνδυνο το ανθρώπινο γένος να σταματήσει να αναπαράγεται. Αντιθέτως, θεωρούμε υπόδειγμα υγείας τούς κρυφούς ομοφυλόφιλους που περνούν μια ζωή μέσα στην υποκρισία, νυμφεύονται γυναίκες, κάνουν μαζί τους παιδιά και δεν τολμούν να ομολογήσουν ούτε καν στον εαυτό τους πως αλλού βρίσκονται τα αντικείμενα του πόθου τους. Ρωτήστε "αγαπημένοι" μου μουτζαχεντίν και κανέναν επιστήμονα αν δεν με πιστεύετε, αλλά οι άνθρωποι δεν γίνονται γκέι βλέποντας άνδρες ή γυναίκες να φιλιούνται μεταξύ τους. Κι αν ακόμα γίνονταν, θα ήταν υπέροχο να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί η αγάπη κι όχι ο πουριτανισμός, η υποκρισία και η αντιπάθεια. Κι ας διαφωνούν όσοι σταυροκοπιούνται μπροστά στα εικονίσματα του Στάλιν δογματίζοντας ασύστολα, σκεπτόμενοι ελάχιστα και μη νιώθοντας τίποτα...  

   

Ανδρέα, ούτε ζεις ούτε τους οδηγείς...

Ποιός ήταν, τελικώς, ο Ανδρ. Παπανδρέου; Ενας ικανότατος λαοπλάνος, γητευτής των μαζών με τους πύρινους λόγους του και την έντονη ιδιοσυγκρασία του, απατεώνας τού κοινού ποινικού δικαίου από τους λίγους, πράκτορας των αμερικανών, υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή οικονομική και, κυρίως, ηθική χρεοκοπία τής χώρας, πάσχων από διπολική διαταραχή; Ή ο άνθρωπος που έφερε για πρώτη φορά την Αριστερά στην εξουσία, που έδωσε υπόσταση στη μισή Ελλάδα που μέχρι τότε έτρεχε στις φυλακές και στα ξερονήσια, που υποχρεωνόταν σε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και υπηρετούσε την θητεία της σε τάγματα ανεπιθυμήτων, ο μόνος πρωθυπουργός που επιχείρησε να αναδιανείμει τον παραγόμενο πλούτο προς όφελος των μικρομεσαίων, έστω κι αν αυτό έγινε με κατά βάση κομματικά κριτήρια, κι ο μόνος που πήγε κόντρα στους ισχυρούς τής γης; Ο Ανδρέας ήταν όλα αυτά: ένα μείγμα μεγαλοφυίας και κυνισμού, γενναιοδωρίας και δολερότητας, κοινωνικής ευαισθησίας και μεγαλομανίας, μια προσωπικότητα που ξεπερνούσε το συνηθισμένο και γι' αυτό θα ήταν άδικο να την κρίνουμε με τα ίδια κριτήρια που χρησιμοποιούμε για να αξιολογούμε το μέσο όρο...

Ο Ανδρέας έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη για το κόμμα που ίδρυσε σα σήμερα πριν 40 χρόνια. Οι επίγονοί του θα ήταν πολύ δύσκολο να τον ξεπεράσουν, όπως συμβαίνει με τα παιδιά, βιολογικά ή πολιτικά, όλων των σπουδαίων ανδρών. Και δεν τον ξεπέρασαν ποτέ. Κάθε άλλο μάλιστα. Βάλτε στη ζυγαριά τής Ιστορίας από τη μία μεριά τον Ανδρέα κι από την άλλη όλους μαζί, δηλαδή τον αρχιερέα τής διαπλοκής, τον ρεζίλη των Παπανδρέου και τον Β. Βενιζέλο. Προς τα πού λέτε πως θα γείρει; Ο Κ. Σημίτης δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένας λογιστάκος που όταν έβηχε η ελίτ ήταν ο πρώτος που της πήγαινε παυσίπονα για να μην κρυώσει. Ο Γ. Παπανδρέου κουβαλά τη ντροπή τής υποδούλωσης της χώρας στα μνημόνια κι ο Β. Βενιζέλος κατάντησε το ΠΑΣΟΚ να συνεργάζεται με τη δεξιά, την ίδια δεξιά που κάποτε το κόμμα του είχε βάλει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και που οι οπαδοί του φώναζαν στις συγκεντρώσεις πως ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει για τον τόπο. Ο Ανδρέας ήταν φαύλος, παθολογικός ψεύτης, ευθύνεται για τους μέτριους, ως επί το πλείστον, συνεργάτες του, για τον κομματικό στρατό που δημιούργησε στο Δημόσιο, για το ότι δεν συγκρούστηκε σε βάθος με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, για το ότι καλλιέργησε στους έλληνες τη νοοτροπία τής ήσσονος προσπάθειας. Αν ήταν, όμως, πρωθυπουργός τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η χώρα δεν θα είχε υπογράψει κανένα μνημόνιο, η Ελλάδα θα ανήκε στους έλληνες κι όχι στους διεθνείς τοκογλύφους κι ο πληθυσμός της δεν θα βίωνε μια οικονομική γενοκτονία...

Οπως κι αν έχει, ο Ανδρέας ούτε ζει ούτε οδηγεί τους συνεχιστές του στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει καταντήσει κομμένη ουρά τής νεοφιλελεύθερης-νεοσυντηρητικής-νεοφασισιστικής Ν.Δ. του Αντ. Σαχλαμαρά. Το πάλαι ποτέ Κίνημα είναι νεκρό εδώ και πολύ καιρό και το μόνο που απομένει είναι η έκδοση της ληξιαρχικής πράξης θανάτου του, η οποία αναμένεται στις προσεχείς εκλογές. Το μέγα ερώτημα είναι πώς θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη μεγάλη κληρονομιά που του χάρισε η πιο πρόσφατη τραγωδία που διέρχεται ο ελληνισμός. Η υλοποίηση των οραμάτων τού ΠΑΣΟΚ του 1981, τα οποία ήταν κλεμμένα από την αποκαλούμενη παραδοσιακή Αριστερά, με την επικαιροποίηση που χρειάζονται θα είναι μια καλή αρχή. Ενα αριστερό κόμμα, ωστόσο, που σέβεται την ιδεολογία του οφείλει να προχωρήσει πολύ περισσότερο: να απλώσει το πολιτικό παιχνίδι σε όλη την κοινωνία, να την κάνει συμμέτοχο στη λήψη αποφάσεων, να δημιουργήσει νέες γενιές ελλήνων που δεν θα βασίζονται στο ραγιαδισμό αλλά στη συνειδητοποίηση των ταξικών τους συμφερόντων και της σημασίας αυτής της χώρας στην παγκόσμια Ιστορία...

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολλά να διδαχθεί από τις σπουδαίες αρετές, αλλά κι από τις μεγάλες αδυναμίες τού Ανδ. Παπανδρέου. Το δις εξαμαρτείν για την ελληνική Αριστερά δεν θα συγχωρηθεί εύκολα από τον ελληνικό λαό, και πολύ καλά θα κάνει να είναι αυστηρός με όσους του τάζουν σήμερα κοινωνική δικαιοσύνη κι αύριο αποδειχθούν μία από τα ίδια. Για να έχει, ωστόσο, η μάζα το ηθικό πλεονέκτημα να πετάξει ντομάτες στην κυβερνώσα Αριστερά σε περίπτωση αποτυχίας της, οφείλει πρώτα να τη στηρίξει με καθε τρόπο στην περίπτωση που έρθει αντιμέτωπη με την Ανγκ. Μέρκελ, όπως πράττουν οι αργεντινοί για τη δική τους κυβέρνηση παρ' όλες τις διαφορές που μπορεί να έχουν σε άλλα ζητήματα. Οποιος περιμένει μεσσίες για να σωθεί, μπορεί να επισκεφτεί μια από τις χιλιάδες εκκλησίες σε όλη τη χώρα. Αν, πάλι, πιστεύει ότι αυτά είναι παραμύθια τής Χαλιμάς, οφείλει να συστρατευτεί με την Αριστερά γιατί μπροστά μας ο δρόμος είναι ανηφορικός και ίσως απαιτηθεί να χυθεί ακόμα κι αίμα...   

 
     

Τί τα θες Αντώνη μου τα "ένδοξα Παρίσια", λευκές σημαίες υψώνεις κι από την Αθήνα...

Κάποτε έγραφε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και μελοποιούσε ο Μάνος Χατζιδάκις πως "όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει". Φαίνεται, όμως, πως αυτό είναι υψηλή ποίηση και μουσική για τους σαμαροβενιζέλους και γι' αυτό το αποφεύγουν. Προτιμούν να μιμούνται τον κουτσαβάκη "Ζήκο" του Κώστα Χατζηχρήστου, που όλο δήθεν έχει το ζωνάρι του λυμένο για καβγά, αλλά φροντίζει να έχει πάντοτε δίπλα του κάποιον να τον κρατά μήπως και κατά λάθος αναγκαστεί να πυγμαχήσει. Ο ελληνικός λαός δεν πήγε διακοπές, είναι άνεργος, ενώ κι όταν εργάζεται, γνωρίζει ότι είναι ανακυκλώσιμος και δίχως δικαιώματα. Κι όμως, οι κρετίνοι που τον κυβερνούν, εξακολουθούν να του μοιράζουν καθρεφτάκια, ταπεινώνοντας ακόμα περισσότερο τη νοημοσύνη τού πόπολου. Είναι τέτοια η απελπισία τους που έφτασαν στο σημείο να παρουσιάσουν αυτό που αποδεικνύεται ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μια φιλοσοφική συζήτηση για την πορεία τής ελληνικής οικονομίας, τη συνάντηση των Παρισίων δηλαδή, σα νίκη τής κυβέρνησης που "κατόρθωσε" να την αξιολογούν στας Ευρώπας κι όχι στην Ψωροκώσταινα. Ο ραγιαδισμός, δηλαδή, ζει ένδοξες στιγμές...

Ολο το καλοκαίρι οι σαμαροβενιζέλοι και τα μιντιακά τους παπαγαλάκια έφαγαν τον κόσμο να διατυμπανίζουν πόσο σπουδαίοι διαπραγματευτές είναι που θα ανάγκαζαν την τρόικα να αποδεχθεί τις φοροελαφρύνσεις, για παράδειγμα, που θα της πρότειναν. Το Παρίσι για την προπαγάνδα τους ήταν απτή απόδειξη ότι πλέον δεν βρισκόμαστε υπό την κηδεμονία των δανειστών αλλά επανακτούμε την εθνική μας ανεξαρτησία. Το ψέμα, ωστόσο, έχει κοντά ποδάρια: οι μεν τροϊκανοί δηλώνουν πως η αξιολόγηση θα γίνει στην Αθήνα, ο δε υπουργός Οικονομικών πως δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές παρά μόνο, στην ουσία, λευκές σημαίες. Μόνο οι εθελόδουλοι και οι ηλίθιοι πιστεύουν ότι η κοινωνική δικαιοσύνη θα κατοικήσει στην Ελλάδα τουλάχιστον μέσα στα επόμενα 50 χρόνια ακολουθώντας τις πολιτικές που μας επιβάλλονται τα τέσσερα τελευταία. Η Ελλάδα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα νεοφιλελεύθερο πείραμα το οποίο αν επιτύχει, και με αυτό εννοώ την πλήρη φτωχοποίηση των πολλών και τη μεγιστοποίηση των κερδών τής ελίτ, θα εξαπλωθεί σε όλο τον πλανήτη. Η χώρα μας δεν θα ορθοποδήσει όχι γιατί δεν το μπορεί, αλλά γιατί δεν ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός των μνημονίων. Αυτά θα ολοκληρωθούν όταν όλη η δημόσια και ιδιωτική περιουσία των ελλήνων καταλήξει σε ξένα χέρια κι όταν κάποιος θα εργάζεται ή θα παίρνει σύνταξη 100 ευρώ το μήνα κι ανασφάλιστος και θα θεωρεί τον εαυτό του ευλογημένο...

Ακόμα περιμένω τους αργεντινούς να βγουν στους δρόμους με τις κατσαρόλες τους για να διαμαρτυρηθούν για την απόφαση της κυβέρνησής τους να μην υποκύψει στους διεθνείς τοκογλύφους. Ακόμα αναμένω πότε θα μπει στο ελικόπτερο η πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντεζ, κυνηγημένη από το λαό που "ταπείνωσε" αρνούμενη να γονατίσει στην καπιταλιστική απληστία. Ισως να έγιναν όλα αυτά αλλά να μην το πήρα χαμπάρι γιατί δεν είδα κάποιο σχετικό ρεπορτάζ στο "MEGA" ή στον "ANT1". Ισως, πάλι, τα μίντια της διαπλοκής να μην ενδιαφέρονται να προβάλλουν στους υπνωτισμένους τηλεθεατές τους ειδήσεις που δεν συντηρούν δοξασίες χρόνων περί καταστροφής στην περίπτωση που σταματήσουμε να προσφέρουμε το σβέρκο μας για σφαλιάρες. Η Ελλάδα χρειάζεται "κούρεμα" του δημόσιου χρέους της, δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και την παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου, έμφαση στη δημόσια παιδεία και υγεία, καθώς και παραδειγματική τιμωρία τού κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Κι αντί για όλα αυτά οι σαμαροβενιζέλοι φορολογούν ξανά και ξανά τους ίδιους και τους ίδιους και είναι ανίκανοι να περάσουν ακόμα κι αυτονόητα πράγματα, όπως την κατάργηση της εξίσωσης πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης την ίδια ώρα που αφήνουν ανεξέλεγκτο το λαθρεμπόριο καυσίμων των βαρδινογιάννηδων και των μελισσανίδηδων. Το Παρίσι είναι μια πολύ όμορφη πόλη, για να το χαρείς όμως πρέπει να έχεις το κεφάλι σου ψηλά κι όχι χαμηλωμένο για να τρως τη μία φάπα μετά από την άλλη...  

 
   

Η Αδόλφος Μέρκελ "τιμά" την ιστορία τής πατρίδας της οδηγώντας μας στον γ' παγκόσμιο πόλεμο...

Στη Γαλλία είναι πιθανό τις επόμενες προεδρικές εκλογές να κερδίσει η Μ. Λε Πεν. Σε μια τέτοια περίπτωση θα χυθούν τόνοι μελάνης από κλαυθμηρίζοντες αναλυτές, οι οποίοι θα θρηνολογούν για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την επικράτηση του φασισμού και της μισαλλοδοξίας στη δεύτερη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία. Είναι εκείνοι που κάνουν το ίδιο στην Ελλάδα με αφορμή την άνοδο της Χρυσής Αυγής, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο έχουν το θράσος να τοποθετούν στην ίδια ζυγαριά. Βεβαίως σε αυτές τις περιπτώσεις φταίει μόνο ο πεπλανημένος λαός, ο οποίος δεν κατανοεί ποιό είναι το συμφέρον του και γι' αυτό παραχωρεί εξουσίες σε ανθρώπους για τους οποίους ακόμα κι αυτή η κοινοβουλευτική ολιγαρχία είναι απλώς η αφορμή για να επιβάλλουν τις πολιτικές τους. Κανένας, ωστόσο, από όλους αυτούς τους περισπούδαστους "σοφούς" δεν έχει χύσει ούτε ένα δάκρυ για το ότι η Ευρώπη ζει ένα νέο μεσοπόλεμο, με βασική υπαίτιο την ίδια χώρα που προκάλεσε το β' παγκόσμιο πόλεμο και η οποία δεν δείχνει να μαθαίνει από τα λάθη της. Η γερμανική κυβέρνηση ανασχημάτισε τη γαλλική γιατί ο υπουργός Οικονομικών της τελευταίας "τόλμησε" να εκφράσει αντιρρήσεις για τη διαχρονική επιλογή τού Βερολίνου να οδηγεί το πλοίο στα βράχια κι όμως κάποιοι επιμένουν να υποστηρίζουν πως το πρόβλημα είναι ο ευρωσκεπτικισμός...

Η δημοσιονομική πειθαρχία, η ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη αποτελούν την "αγία τριάδα" τού νεοφιλελευθερισμού ή, για την ακρίβεια, την "ανίερη τριάδα". Αποτελούν την προμετωπίδα του κυρίαρχου συστήματος, το οποίο δεν στηρίζεται βεβαίως στο ρεαλισμό αλλά στην εξυπηρέτηση των ελίτ, στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, των κοινωνικών ανισοτήτων και της εξαθλίωσης των πολλών υπέρ των λίγων. Η "λογική" του είναι αυτή της ζούγκλας και η δικαιολόγησή του δεν διαφέρει πολύ από αυτή που χρησιμοποιούν οι δολοφόνοι για να αιτιολογούν τα εγκλήματά τους. Οι νεοφιλελέδες ακόμα καμαρώνουν για την επικράτησή τους έναντι του γραφειοκρατικού σοσιαλισμού, πολύ φοβάμαι ωστόσο πως μπροστά σε αυτό που εκείνοι θα έχουν αφήσει πίσω τους όταν οι λαοί ξυπνήσουν ο σταλινισμός θα μοιάζει απλώς με μια αυστηρή παιδική κατασκήνωση. Οι τραπεζίτες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες χρησιμοποίησαν το φασισμό τη δεκαετία τού 1930 για να εμποδίσουν το σοσιαλισμό να κερδίσει τις ψυχές των ευρωπαϊκών πληθυσμών. Στη μεταμοντέρνα εποχή μας ο ναζισμός περπατά χέρι χέρι με το νεοφιλελευθερισμό και στη χώρα μας, όπως αποδεικνύει ο συνδυασμός πολιτικών οικονομικής γενοκτονίας τύπου ΕΝΦΙΑ κι ο σχεδιασμός στο νέο ποινικό κώδικα, για παράδειγμα, για ισόβια κάθειρξη σε περίπτωση προσβολής τού πολιτεύματος...

Η Ανγκ. Μέρκελ δολοφονεί βραχυπρόθεσμα την Ευρώπη και μακροπρόθεσμα και την ίδια τη χώρα της, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών τής οποίας δεν βιώνει την ευημερία με την οποία η καγκελάριος έχει προικοδοτήσει την ελίτ της. Οπως κι ένας γιατρός ο οποίος χορηγεί δηλητήριο στον ασθενή που έχει την ανάγκη του, με τον ίδιο τρόπο η Θάτσερ της νέας χιλιετίας με τον υπουργό Οικονομικών της Β. Σόιμπλε και τις υποτακτικές σε αυτή κυβερνήσεις ανά την Ευρώπη προχωρούν σε μια σύγχρονη "Τελική Λύση" στην οποία έχουν δώσει ένα ηθικολογικό επίχρισμα προκειμένου να παγιδεύουν τους λαούς στο ανώφελο αυτομαστίγωμά τους. Σήμερα η Ανγκ. Μέρκελ είναι μια πανίσχυρη πολιτικός, η οποία έχει εκλεγεί τρεις φορές στο αξίωμα στο οποίο κατέχει και η οποία έχει τη δύναμη να ορίζει την κυβέρνηση ακόμα και στη Γαλλία. Η Ιστορία, ωστόσο, έχει την ικανότητα να διακρίνει τους κοντόφθαλμους από τους οραματιστές και δεν θα αργήσει η ημέρα που θα τη συγκαταλέξει στη χορεία των αδίστακτων τυράννων στην οποία ανήκει κι ας μας λένε άλλα πράγματα τα παπαγαλάκια τού νεοφιλελευθερισμού, ζαλισμένα όπως είναι από την υπερβολική κατανάλωση εθελοδουλίας. Η Ανγκ. Μέρκελ δεν μισεί τους εβραίους, δεν έχει στήσει θαλάμους αερίων και δεν καλλιεργεί μουστάκι. Κι όμως μοιάζει στη συμπεριφορά της τόσο, μα τόσο πολύ στο συμπατριώτη της μεγαλύτερο σφαγέα τού 20ού αιώνα κι αγαπημένο φετίχ των κασιδιάρηδων...