Οσοι στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν στην πάση θυσία συμφωνία καλούνται να εξέλθουν του κτιρίου...

Λένε, και συνήθως έχουν δίκιο, πως κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει. Κάθε κανόνας, ωστόσο, έχει την εξαίρεσή του κι αυτή η εξαίρεση είναι η σημερινή Ελλάδα. Η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει κάνει τα λάθη της αυτούς τους σχεδόν πέντε μήνες που κυβερνά τον τόπο, ωστόσο στο σημαντικότερο ζήτημα από όλα, αυτό της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς, κινείται σχεδόν άψογα! Ολοι, βεβαίως, θα κριθούν από το αποτέλεσμα, τόσο αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις όσο κι εκείνοι που τις στηρίζουν. Γι' αυτό κι ο γράφων θα έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης, από τη στιγμή που ο λόγος του είναι δημόσιος, στην περίπτωση που υπογραφεί ένα τρίτο μνημόνιο με τους ίδιους επαχθείς όρους με τους προηγούμενους ή και χειρότερους ή αν η άμεση χρεοκοπία αποδειχθεί, σε βάθος χρόνου ωστόσο, χειρότερη από τη Λερναία Υδρα που επιβιώνει σήμερα χάρη στις κοντόφθαλμες πολιτικές που έχουν επιλέξει το Βερολίνο και το ΔΝΤ την τελευταία πενταετία...

Από την άλλη, όμως, αυτή η κυβέρνηση παρουσιάζεται διατεθειμένη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού πολύ περισσότερο από όσο ο ίδιος. Δεν ξέρω πόσος κόσμος θα συγκεντρωθεί αύριο στις συγκεντρώσεις συμπαράστασης, αλλά όταν επτά στους δέκα στις δημοσκοπήσεις (έστω όπως αυτές "μαγειρεύονται") θέλουν ευρώ πάση θυσία δυσκολεύουν πάρα πολύ τη διαπραγματευτική θέση τού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος παλεύει με έναν πρωτόγνωρο για πρωθυπουργό ηρωισμό, πόσω μάλλον μιας μικρής χώρας, για να βάλει τέλος στην άγρια, ταξική λιτότητα που αφορά όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς...

Αν, επαναλαμβάνω, πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες, μεταξύ άλλων, αναφέρουν πως η πλειοψηφία πιστεύει ότι στο τέλος η ελληνική πλευρά θα χάσει περισσότερα από τους δανειστές, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κανέναν πολιτικό λόγο να παρατείνει. τη διαπραγμάτευση. Ακόμα κι αν υπογράψει το κωλόχαρτο που του παράδωσε ο κλόουν Γιούνκερ θα παραμείνει κυρίαρχος στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, έστω κι αν υπάρξουν αποχωρήσεις από το ΣΥΡΙΖΑ κι απολέσει το πιο δυναμικό αριστερό του ακροατήριο. Με αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευση τον τελειωμένο Αντ. Σαχλαμαρά και με την προσέλκυση κεντρώων, φοβισμένων νοικοκυραίων από ΝΔ-Ποτάμι-ΠΑΣΟΚ που δεν τον ψήφισαν τον Ιανουάριο φοβούμενοι τα δεινά τής Αποκάλυψης, ο πρωθυπουργός θα έχει αντισταθμίσει και με το παραπάνω την ενδεχόμενη απώλεια όχι μόνο της Αριστερής Πλατφόρμας αλλά και των ΑΝΕΛΛ...

Ετσι κι αλλιώς ο λαός τού έχει ήδη πιστώσει πως το πάλεψε πολύ περισσότερο από τους προκατόχους του και είναι διατεθειμένος να δώσει ευκαιρίες σε έναν σαραντάρη πολιτικό που δεν είχε καμία ανάμειξη στο πάρτι οργίων τής μεταπολίτευσης που μας έφερε την καταστροφή. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα η ανένδοτη στάση τού Αλέξη Τσίπρα, όπως φάνηκε κι από τη χθεσινή του δήλωση, κουβαλά στους "ώμους" της το διαχρονικό μεγαλείο των Αριστερών που δεν απαρνήθηκαν την ιδεολογία τους για να σώσουν τη ζωή τους μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, στο καράβι που θα τους μετέφερε στα ξερονήσια, στην κλούβα που θα τους οδηγούσε στη φυλακή ή στους χαφιέδες που τους ζητούσαν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να μην τους ξυλοκοπούν...

Είναι αλήθεια ότι κάποιοι στην κυβέρνηση και στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν προλάβει ήδη να καβαλήσουν καλάμι και να αποπλανηθούν από τα θέλγητρα της εξουσίας, ζητώντας, ανάμεσα σε άλλα, συμφωνία με κάθε κόστος. Σήμερα είναι μειονότητα, αύριο μπορεί να είναι πλειονότητα εκείνοι που στο όνομα της αποφυγής τής αριστερής παρένθεσης είναι διατεθειμένοι να συμμαχήσουν ακόμα και με το διάβολο. Τί σημασία θα έχει, ωστόσο, για το λαό αν του επιβληθούν οι ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά αυτήν τη φορά από Αριστερούς; Θα απαλύνει τον πόνο μας αν οι βιαστές μας δεν θα είναι πλέον παιδιά τής αμερικανικής και της γερμανικής πρεσβείας, αλλά αγωνιστές κατά της δικτατορίας ή απόγονοί τους;...

Η πάση θυσία νομή τής εξουσίας δεν είναι αριστερή λογική, αλλά του ακραίου κέντρου ή της νεοφιλελεύθερης Αριστεράς, δηλαδή της ΜΝΗΜΑΡ, του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού, κι όσοι την ασπάζονται δεν πρέπει να έχουν κυβερνητικά οφίτσια. Ακούγοντας, διαβάζοντας και, κυρίως, παρακολουθώντας τη γλώσσα τού σώματος των ταξικών αντιπάλων μας αντιλαμβάνομαι τον τρόμο τους για το ότι ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης βαρούν τους ζουρνάδες και οι αγορές χορεύουν. Θα είναι κρίμα, επομένως, με τις ραγιάδικες φοβίες μας ή με την άγουρη μεγαλομανία μας να διακόψουμε το ρυθμό τους τώρα που βρισκόμαστε τόσο κοντά στο νικηφόρο φινάλε...