Το ποδόσφαιρο ενώνει τους λαούς όσο κι ο πόλεμος...

Το να ισχυρίζεσαι πως το ποδόσφαιρο ενώνει τους λαούς είναι σαν να υποστηρίζεις πως το ίδιο συμβαίνει και με τους πολέμους, των οποίου άλλωστε η μπάλα αποτελεί μικρογραφία. Ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι σηματοδοτεί κατ' εξοχήν διαχωρισμό, είτε πρόκειται για αγώνα εθνικού πρωταθλήματος είτε διεθνή. Όταν δύο ομάδες αγωνίζονται για τη νίκη και οι οπαδοί τους από το γήπεδο ή από την τηλεόραση παρακολουθούν την προσπάθειά τους επιθυμώντας διακαώς το ίδιο για το δικό του στρατόπεδο ο καθένας είναι ουτοπικό να μιλάμε για συναδέλφωση μέσω του αθλητισμού. Η Ελλάδα διχάζεται ανάμεσα σε ολυμπιακούς, παναθηναϊκούς και λοιπές δυνάμεις και η Ευρώπη κι ο πλανήτης σε συλλογικό επίπεδο και σε εθνικές ομάδες των οποίων ο εθνικός ύμνος ακούγεται πριν την έναρξη κάθε ματς, αποδεικνύοντας ιδίως για την Ευρώπη πόσο δύσκολο έως ακατόρθωτο είναι με τα σημερινά δεδομένα η πλειονότητα των πολιτών της να αυτοχαρακτηρίζονται πρώτα Ευρωπαίοι και μετά Έλληνες ή Βόσνιοι...

Ο αθλητισμός, επομένως, διχάζει από τη φύση του. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως πρέπει να τον καταργήσουμε, αφού έτσι κι αλλιώς το παιχνίδι, ο ανταγωνισμός και η φιλοδοξία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ανθρώπινη φύση. Ναι μεν ο μεγάλος αθλητής αγωνίζεται πάνω από όλα για να ξεπεράσει τον εαυτό του, αλλά θα ήταν μικρή έως ανύπαρκτη η χαρά του αν, για παράδειγμα, έτρεχε μόνος του ή έβαζε το ένα γκολ μετά από το άλλο γιατί δεν θα είχε κατεβεί ο αντίπαλός του στο γήπεδο. Από την άλλη, όμως, στον επαγγελματικό αθλητισμό έχει φωλιάσει για τα καλά αυτός ο συνδυασμός νεοφιλελευθερισμού και νεοφασισμού που δηλητηριάζει το σύνολο της ζωής μας. Η νίκη με όποιο τίμημα, με παράλληλη υποβάθμιση του αντιπάλου σε επίπεδο σκουπιδιού έχει μετατρέψει ακόμα και τα συναρπαστικότερα σπορ, όπως είναι το ποδόσφαιρο, σε παρελάσεις μαφιόζων και ρατσιστών, τους οποίους το λούμπεν προλεταριάτο ζητωκραυγάζει άκριτα με στρατιωτική πειθαρχία...

Το δυστυχέστερο είναι ο μιθριδατισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουμε φαινόμενα των οποίων αν ήμασταν εμείς θύματα θα είχαμε ξεσηκώσει όλο τον πλανήτη. Κάποιοι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" θεώρησαν σκόπιμο να υπενθυμίσουν στους Βόσνιους τη σφαγή τής Σρεμπρένιτσα, για την οποία, σημειωτέον, δεν ευθύνονται τα "ισλαμοπιθήκια" ή οι "αιρετικοί" καθολικοί ή προτεστάντες χριστιανοί αλλά κάποιοι Σέρβοι ορθόδοξοι "αδελφοί" μας. Φυσικά και οι ακόμα υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες καταδίκασαν αυτή την ενέργεια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φανταστείτε όμως ποιο θα ήταν το λαϊκό αίσθημα σήμερα αν οι Βόσνιοι είχαν αναρτήσει πανό με το οποίο θα συνέχαιραν τους Τούρκους για τη σφαγή των Ελλήνων τής Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης ή του Πόντου. Και η Σρεμπρένιτσα, θυμίζω, διαπράχθηκε, πριν 21 χρόνια, όπερ σημαίνει πως οι μνήμες είναι πολύ πιο νωπές...