Η ανταγωνιστικότητα ο Δούρειος Ίππος του νεοφιλελευθερισμού...

Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα πως ο νεοφιλελευθερισμός στηρίζεται και στην ουτοπία πως όλοι μας ξεκινάμε τη ζωή με τα ίδια εφόδια, άρα οποιαδήποτε στήριξή μας από τους κρατικούς θεσμούς συνιστά, κατά κάποιο τρόπο, αθέμιτο ανταγωνισμό. Ο νεοφιλελευθερισμός, όπως επίσης έγραψα προσφάτως, στηρίζεται και στην ιδεοληψία πως εργοδότες κι εργαζόμενοι έχουν τα ίδια συμφέροντα κι άρα οι πολιτικές που εφαρμόζει δεν μπορεί να είναι ταξικές, αφού όλοι ζούμε αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι κάτω από τον ίδιο ουρανό...

Αν πιστεύαμε όλα τα παραπάνω, τότε θα ήταν πολύ λογικό να επιτρέπαμε σε εργοδότες κι εργαζόμενους να αποφασίζουν από κοινού τις συνθήκες εργασίας σε μια επιχείρηση ώστε να βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Θα ήταν φυσιολογικό, μολονότι οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν στις ανισότητες ως φυσικό φαινόμενο κι επομένως στην ύπαρξή τους, οι κανόνες να επιλέγονται από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους επί ίσοις όροις...

Η πραγματικότητα, όμως, συντρίβει τις ιδεοληψίες, αφού οι ταξικές διαφοροποιήσεις είναι υπαρκτές και δεν γεφυρώνονται με αυτορύθμιση παρά μόνο με τον πολιτικό εξαναγκασμό. Αν ανήκε, για παράδειγμα, στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη να προτείνει εφταήμερη εργασία, έστω και με περισσότερα χρήματα, θα την επέβαλλε με το γνώριμο επιχείρημα σε όποιον έχει ζήσει από τα μέσα την αγορά εργασίας "αν δεν σου αρέσει, φύγε, υπάρχουν χίλιοι που περιμένουν να σου πάρουν την θέση". Με το να χρησιμοποιείς, μάλιστα, το παράδειγμα του "Παπαστράτου", όπως έπραξε ο Κ. Μητσοτάκης για να δικαιολογήσει την κοινωνική του αναισθησία, γενικεύεις την εξαίρεση σε έναν κανόνα που ζέχνει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...

Ο νεοφιλελευθερισμός εκ προοιμίου αντιμετωπίζει τον εργαζόμενο ως εχθρό τής παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Κι αν ακόμα αποδεχθούμε ότι η ηρωοποίηση της εργατικής ή, έστω, της μεσαίας τάξης από την Αριστερά δεν απηχεί πάντοτε την πραγματικότητα, εν τούτοις ακουμπά περισσότερο στο ρεαλισμό, αφού δίχως τους εργαζόμενους και η λαμπρότερη ακόμα ιδέα δεν μπορεί να υλοποιηθεί, οπότε η παραγωγικότητα κι ανταγωνιστικότητα θα είναι μηδενικές...

Με δεδομένη την πίεση από τις αναπτυσσόμενες χώρες, είτε θα πρέπει να ελπίζουμε πως οι εργαζόμενοι στην Κίνα, στο Μπαγκλαντές ή στο Πακιστάν θα αποκτήσουν στοιχειώδη δικαιώματα, όπως αξιοπρεπείς μισθούς, είτε οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι η αυτάρκεια είναι προτιμητέο αγαθό από την απληστία κι επομένως δεν είναι απαραίτητο να παράγουμε σε εξωφρενικούς ρυθμούς για να κερδίζει το δυτικό κεφάλαιο το ασιατικό, παρά μόνα όσα μας είναι απαραίτητα για να ζούμε με ισορροπία. Όταν, όμως, και η Αριστερά υποκύπτει στο ράλι τού καπιταλιστικού ανταγωνισμού, τότε ο νεοφιλελευθερισμός διευκολύνεται να επιβάλλει τον εργασιακό μεσαίωνα...