Δεν είχε γεννηθεί το 1963, αλλά εκείνος το επαναφέρει στη ζωή μας...

Κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά με ένα κράτος όπου ένας πολίτης αισθάνεται υποχρεωμένος να αξιοποιήσει την κοινωνική του παρεμβατικότητα προκειμένου να προστατεύσει το ύψιστο των αγαθών, τη ζωή του. Είναι ανατριχιαστική, εξάλλου, η ευκολία με την οποία ορισμένοι καταφεύγουν σε συμβόλαια θανάτου, σαν να παραγγέλνουν πίτσα, ιδίως όταν αυτά τα πρόσωπα έχουν αποδειχθεί ομογάλακτοι της εξουσίας. Και φυσικά αναρωτιέται ο μέσος πολίτης, αν ο Κώστας Βαξεβάνης αναγκάζεται να δημοσιοποιήσει τις απειλές που δέχεται για να προστατευτεί, πόσο ασφαλής μπορεί πραγματικά να αισθάνεται ο ίδιος με μια κυβέρνηση που του τάζει το νόμο, την τάξη και την ασφάλεια ως επικοινωνιακή εξαπάτηση κι όχι ως ουσία;...

Αυτά συμβαίνουν, ωστόσο, όταν για την πολιτική ηγεσία και για καθαρώς μικροκομματικούς λόγους στις προτεραιότητές της δεν βρίσκεται η αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, αλλά οι καταλήψεις και η πανεπιστημιακή αστυνομία. Γι' αυτό και μοιάζει τόσο αμήχανη όταν εξαναγκάζεται να προστατεύσει τη ζωή τού Κώστα Βαξεβάνη, αφού κατανοεί ότι ιδίως μετά από τη δολοφονία τού Γιώργου Καραϊβάζ πολύ δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί όρθια αν πάθαινε κάτι ο εμβληματικότερος αντιπολιτευόμενος δημοσιογράφος... 

Αναλογιστείτε πόσες φορές έχει στοχοποιήσει τον εκδότη τού Documento ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης προκειμένου να αντιληφθείτε τι θα σήμαινε για τη μακροημέρευση της κυβέρνησής του τυχόν δολοφονία Βαξεβάνη. Ενδεχομένως να υποχρεωνόταν να αναφωνήσει κι εκείνος "μα, ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο" και να πάρει το πρώτο αεροπλάνο για Παρίσι, όπως ο Κων. Καραμανλής μετά από τη δολοφονία Λαμπράκη. Κι ας υποστήριζε ως αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης πως το 1963 δεν είχε γεννηθεί καν κι άρα δεν άξιζε να το επαναφέρουμε στη δημόσια συζήτηση...

Θα ήταν αστείος αν δεν ήταν τραγικός ο τρόπος με τον οποίο η δεξιά επαναλαμβάνει τον κακό της εαυτό. Πρώτα δημιουργεί ή υποθάλπει το παρακράτος κι όταν αυτό αποκτά τη δική του αυτόνομη δυναμική χάρη στη δική της ώθηση ή ανοχή, τότε, σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, πλένει τα χέρια της κι απεκδύεται της ευθύνης της. Αυτό συμβαίνει και σήμερα, με τη χώρα να κυβερνάται από έναν πρωθυπουργό τού οποίου οι παρέες δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές, για να το θέσω κομψώς...