Να βγάλουμε το ιππικό όταν οι περισσότεροι Έλληνες θα είναι στη λίστα Forbes...

Το τυράκι των νεοφιλελεύθερων για να τσιμπήσει το λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο λέγεται επενδύσεις. Θαμπώνεται το πόπολο με υποσχέσεις πως θα πλημμυρίσουμε δολάρια, Άραβες πετρελαιάδες ή κινεζικούς κολοσσούς κι έτσι καταπίνει αμάσητη κάθε επίθεση στα δικαιώματά του... 

Τις επενδύσεις έχει βάλει και τώρα η κυβέρνηση ως προμετωπίδα τού Ταμείου Ανάκαμψης προκειμένου να περάσει εν μέσω πανδημίας εργασιακό νομοσχέδιο που μας γυρίζει ούτε καν στον 20ό, αλλά στον 19ο αιώνα: κατάργηση οκτάωρου, απλήρωτες υπερωρίες, ατομικές συμβάσεις κ.λπ. Και ύστερα θα φταίει για τη διάδοση του κορονοϊού ο λαός που θα βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για τη σκλαβοποίησή του στο όνομα της ανάπτυξης... 

Η κυβέρνηση μας πλασάρει το νεοφιλελευθερισμό τής Θάτσερ και του Ρέιγκαν ως μεγάλη μεταρρύθμιση. Όπου κι αν εφαρμόστηκε, όμως, άφησε πίσω του τεράστια διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, φτώχεια ή ψίχουλα για τους πολλούς και υπερκέρδη για τους λίγους... 

Πώς να χαρεί, για παράδειγμα, την επένδυση ενός ζάπλουτου ο εργαζόμενός του που θα είναι υποχρεωμένος να υπογράψει ατομική σύμβαση, με λιγότερα βεβαίως χρήματα από αυτά που θα πρόβλεπε μια συλλογική, που θα του δουλεύει απλήρωτες υπερωρίες, δεν θα έχει καμία κρατική βοήθεια στην περίπτωση παραβίασης σε βάρος του της εργασιακής νομοθεσίας κι ο οποίος θα μπορεί να απολύεται δίχως αποζημίωση ανά πάσα στιγμή; Και ποια θα είναι τα έσοδα ενός κράτους που θα έχει δώσει μεγάλες φοροελαφρύνσεις σε αυτόν τον επενδυτή, ο οποίος θα παίρνει τα χρήματα που θα βγάζει στην Ψωροκώσταινα και θα τα χαίρεται στο Λονδίνο, στο Παρίσι ή στο Ντουμπάι ή θα τα "παρκάρει" σε κάποιον εξωχώριο παράδεισο;...

Όσα περιγράφω παραπάνω δεν είναι προϊόν τής δυστοπικής μου φαντασίας. Τα έχουμε δει να συμβαίνουν και στην Ελλάδα και πολύ πρόσφατα μάλιστα, στην εποχή των μνημονίων. Η λύση, συνεπώς, είναι η προσέλκυση επενδυτών κι όχι χρυσοθήρων, τύπου Eldorado Gold στη Χαλκιδική, μέσω της μείωσης της γραφειοκρατίας και λελογισμένα της φορολογίας, αλλά κι ενίσχυση των εργασιακών δικαιωμάτων ώστε αυτές οι επενδύσεις να συμβάλλουν στο κλείσιμο της οικονομικής ψαλίδας... 

Πρωτίστως, όμως, η κοινωνική δικαιοσύνη υπηρετείται από την ισότιμη αναδιανομή τού πλούτου που ήδη παράγεται σε αυτήν τη χώρα. Ποσώς με ενδιαφέρει αν έχουμε τους περισσότερους εφοπλιστές στον κόσμο ή τέσσερις Έλληνες στη λίστα Forbes, αν σημαντικό κομμάτι τού πλούτου τους δεν επιστρέφεται σε αυτούς που τον παράγουν και οι οποίοι αντιμετωπίζονται για μια ακόμα φορά ως ο τελευταίος τροχός τής αμάξης...