Αν ρωτήσεις τον μέσο Έλληνα πότε αισθάνθηκε πιο υπερήφανος, όταν κυρώθηκε η Συμφωνία των Πρεσπών ή όταν Τσίπρας- Παυλόπουλος- Δένδιας τα είπαν "τσεκουράτα" στους "τουρκαλάδες" η απάντηση πιθανότατα θα είναι το δεύτερο. Κι όμως, η επίλυση ενός εθνικού θέματος με επωφελείς όρους για τη χώρα μας είναι απείρως σημαντικότερη προσφορά από τους εθνικοανυψωτικούς καβγάδες που επιμηκύνουν το τέλμα. Είμαστε σε καλύτερη ή σε χειρότερη θέση μετά από τη δημόσια αντιπαράθεση Δένδια- Τσαβούσογλου; Μάλλον σε χειρότερη, αφού όλος ο κόσμος πλέον ξέρει ότι Ελλάδα και Τουρκία δεν είναι διατεθειμένες να επιλύσουν τις διαφορές τους, αλλά κάνουν εξωτερική πολιτική με τα μάτια στραμμένα στο εσωτερικό τους η καθεμία...
Αλίμονο αν οι μοναδικές σχολές σκέψης για την εξωτερική πολιτική είναι αυτές του αρχιερέα τής διαπλοκής κι ενδοτικού Κ. Σημίτη ή του τουρίστα τής Ραφήνας και πατριώτη τής ξαπλώστρας Κ. Καραμανλή. Ο μόνος που είχε όραμα και το εφάρμοσε ήταν ο Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος συνδύαζε ρεαλισμό και πατριωτισμό, γι' αυτό άλλωστε έλυσε το Μακεδονικό κι έφτασε κοντά στο να λύσει το Κυπριακό και το Αλβανικό...
Κυρίως, όμως, σήμερα έχουμε ανάγκη από μια πολιτική ηγεσία- κυβέρνηση κι αντιπολίτευση- που θα πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό: όσο αναγνωρίζουμε ως ζητήματα με την Τουρκία μόνο την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ κι όσο βαυκαλιζόμαστε πως το διεθνές δίκαιο είναι αποκλειστικώς με το μέρος μας τόσο θα συνεχίσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε, με την πολεμική εμπλοκή να είναι πάντα πιθανή. Υπάρχει και μέση οδός ανάμεσα στον ενδοτισμό και στον εθνικισμό, αλλά πολύ φοβάμαι πως η ηγεσία μας φοβάται σε υπερβολικό βαθμό το πολιτικό κόστος για να τη διανύσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου