Από την άλλη, ένα κόμμα εξουσίας είναι υποχρεωμένο να συμπεριλαμβάνει στις τάξεις του ένα ευρύ πεδίο ιδεολογικής εκπροσώπησης, αρκεί αυτοί οι άνθρωποι να αποδέχονται το πρόγραμμά του και να το υπερασπίζονται. Στο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, έχουν βρει καταφύγιο κατά καιρούς και πολιτικοί που μόνο από ευγένεια δεν θα χαρακτήριζες ακροδεξιούς. Κι αν η Ρ. Μακρή είναι ένα θλιβερό παρελθόν, η Θ. Τζάκρη είναι παρόν και, μάλιστα, έχει και θέση τομεάρχη, εκφράζοντας κατά καιρούς με την ιδιότητά της θέσεις τις οποίες θα υπόγραφε κι ο Κ. Βελόπουλος, για να μην πω κι ο Ν. Μιχαλολιάκος...
Ανάμεσα στους πολάκηδες και στις τζάκρηδες βρίσκονται μετέωροι μετριοπαθείς προοδευτικοί πολίτες που έχουν απογοητευτεί από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά διστάζουν την προσέγγιση ή επαναπροσέγγιση με το ΣΥΡΙΖΑ όταν βλέπουν την αμφιθυμία τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για το πού θέλει να το πάει. Και γι' αυτό ευθύνεται κυρίως ο Αλέξης Τσίπρας και η κάλυψη που παρέχει εν τοις πράγμασι σε συμπεριφορές που πληγώνουν.
Και είναι κρίμα γιατί ο ίδιος έχει αντιληφθεί εδώ και καιρό πώς πρέπει να αντιπολιτεύεται και στις δημόσιες εμφανίσεις του μιλά και προτείνει έχοντας ακριβώς στο μυαλό του ποιο ακροατήριο έχει χρέος να προσελκύσει. Όταν, όμως, επιτρέπει η σοβαρή ρητορική του να υπονομεύεται από βασιλικότερους του βασιλέως, "ομπρέλες", υπολείμματα του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ ή αμετανόητους σημιτικούς τότε δεν του φταίει κανένας άλλος- τα μίντια για παράδειγμα- για τη δημοσκοπική στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ παρά μόνο ο αναποφάσιστος εαυτός του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου