Δεν ήθελαν να γίνουμε Βενεζουέλα και μας έκαναν Κολομβία...

Θα ήταν φάρσα, αν δεν ήταν τραγωδία. Η σημερινή κυβέρνηση παράγει, κατά μέσο όρο, ένα σκάνδαλο την εβδομάδα που σε άλλες, και λιγότερο προηγμένες, χώρες θα είχε ρίξει την κυβέρνησή τους. Κι όμως, οι μόνες προανακριτικές επιτροπές που συστάθηκαν στη Βουλή τα δύο τελευταία χρόνια είναι για να διερευνηθεί αν ένα μεγάλο παγκόσμιο σκάνδαλο, της Novartis, ήταν σκευωρία, όπως κι αν ήταν επίσης σκάνδαλο που για πρώτη φορά από το 1989 οι καναλάρχες πλήρωσαν για τον τηλεοπτικό αέρα που χρησιμοποιούσαν τζάμπα. Πώς, επομένως, να μην πλημμυρίζουν το διαδίκτυο συγκρίσεις με άλλα βαλκανικά κράτη ή με την Κολομβία;...

 Η Βενεζουέλα είναι η αγαπημένη χώρα αναφοράς των Ελλήνων φιλελέδων, προκειμένου να καταδείξουν πού μπορεί να μας οδηγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πριν 20 ή 30 χρόνια θα ήταν η Κούβα, αλλά ούτε αυτό το παραμύθι είχε δράκο και ξέφτισε με τον καιρό... 

Λησμονούν, βεβαίως, να αναφέρουν πως στη Βενεζουέλα έχουν γίνει οι περισσότερες απόπειρες πραξικοπήματος από οποιαδήποτε άλλη χώρα την τελευταία εικοσαετία και πως, τέλος πάντων, για να διαθέτουν ακόμα τη λαϊκή πλειοψηφία οι μαδουραίοι κάτι καλό μπορεί να έχουν κάνει για το πόπολο. Όπως κι αν έχει, η χώρα που δεν θα ήθελε κανένας μας να ζει θα ήταν η Κολομβία την εποχή τού Πάμπλο Εσκομπάρ. Να ζει, δηλαδή, κάποιος σε μια χώρα την οποία διοικεί ουσιαστικώς ένας ναρκέμπορος με όπλο του το φόβο...

Περίσσεψε τον τελευταίο χρόνο η συζήτηση για το ποια χώρα τα πήγε καλύτερα από την άλλη στη διαχείριση της πανδημίας, συγκρίνοντας πολλές φορές ντομάτες με πορτοκάλια, διαφορετικές συνθήκες δηλαδή για να εξαχθεί μια επιπόλαιη κρίση. Το ζήτημα δεν είναι, σε κοινωνικό επίπεδο, να μην γίνουμε Βενεζουέλα ή Κολομβία, αλλά ένα καλύτερο κράτος δικαίου από αυτό που είμαστε σήμερα... 

Το να συγκρινόμαστε με αυτούς που ο καθένας μας θεωρεί χειρότερους για να αισθανόμαστε καλύτεροι μπορεί να τονώνει την εθνική μας αυτοπεποίθηση, ωστόσο έχει τόση μακροπρόθεσμη αξία όση και τα αναβολικά για την υγεία ενός αθλητή. Το ζητούμενο είναι να διορθώσουμε παθογένειες που μόνο όταν στρουθοκαμηλίζουμε δεν βλέπουμε μπροστά μας κι αυτό απαιτεί και συλλογική, αλλά κι ατομική προσπάθεια...