Ο Κ. Μητσοτάκης, για παράδειγμα, δεν έχει πρόβλημα να ισχυρίζεται πως δεν υπάρχουν συμπολίτες μας που περιμένουν να μπουν σε ΜΕΘ, ο Αδ. Γεωργιάδης πως δεν χαρακτήριζε προδότη τον Αλέξη Τσίπρα για τη Συμφωνία των Πρεσπών και η Λ. Μενδώνη πως δεν επιδίωξε ποτέ να βάλει το όνομά της στην Ακρόπολη. Είναι πολύ δύσκολο, συνεπώς, να κερδίσεις τα επιχειρήματα επαγγελματιών ψευτών που δεν απολογούνται, μάλιστα, για τα ψέματά τους σε αυτούς που θα έπρεπε να τους στήνουν στο "απόσπασμα" γι' αυτά, στους δημοσιογράφους δηλαδή...
Για να είμαι δίκαιος, έχω πολύ καιρό να παρακολουθήσω ή να διαβάσω συνέντευξη του πρωθυπουργού, αλλά και του αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης σε κάποιο φιλικό τους μέσο που να έρχονται σε δύσκολη θέση από ερωτήσεις των συνεντευξιαστών τους. Συνήθως, μάλιστα, έχουν φροντίσει να καθορίσουν από πριν το περιεχόμενο της συνέντευξης προκειμένου να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Από την πλευρά τους καλά πράττουν, αν κι αυτό είναι σχετικό. Το ερώτημα είναι γιατί οι δημοσιογράφοι αποδέχονται να γίνονται πασαδόροι ετοιματζίδικων απαντήσεων...
Υπάρχει, βεβαίως, και το άλλο άκρο, κυρίως στο εξωτερικό, όπου δημοσιογράφοι θεωρούν πως αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές μιας συνέντευξης και δεν αφήνουν τον συνομιλητή τους να αρθρώσει ούτε μια πρόταση χωρίς να τον διακόψουν. Ακόμα, όμως, κι αν αυτό δεν είναι δεοντολογικό το προτιμώ χίλιες φορές από τις συνεντεύξεις- φωτοτυπίες που βλέπουμε στην Ελλάδα...
Αναρωτιέμαι, δεν καταλαβαίνουν και οι ίδιοι οι ηγέτες μας πόσο πληκτικοί κι αντιεμπορικοί γίνονται στους τηλεθεατές- αναγνώστες ώστε να μην μπορούν να περάσουν ούτε στο κοινό τους τα μηνύματά τους; Είναι τόσο ανασφαλείς ή τόσο αβέβαιοι κι εκείνοι για τις "αλήθειες" τους για να μην θέλουν να τις τεστάρουν στην κοινή γνώμη και να επιλέγουν τον εύκολο δρόμο; Ό,τι κι αν ισχύει, συμβάλλουν στην αποδυνάμωση του πολιτικού διαλόγου κι εν τέλει στην απαξίωση μιας ήδη ξεπερασμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου