Των φρονίμων τα παιδιά δεν θα βρουν να μαγειρέψουν όταν πεινάσουν...

Πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε μια συγκυβέρνηση Σημίτη-Καραμανλή, η οποία θα περιμένει πρώτα να αυτοκτονήσει ο μισός πληθυσμός που κατοικεί στην Ελλάδα πριν αποφασίσει να ανοίξει στα σοβαρά το θέμα τής επανδιαπραγμάτευσης, έστω, του μνημονίου. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, να είχαμε στείλει στις Βρυξέλλες αντί για τον αειθαλή Πρόεδρο της Ολιγαρχίας και το τσούρμο των αποτυχημένων υπουργών των κυβερνήσεων Καραμανλή τους πρωθυπουργούς τής Ισπανίας και της Ιταλίας: θα είχαμε αποφύγει το μνημόνιο και την περαιτέρω αύξηση των ελλειμμάτων και του χρέους, ενώ θα κερδίζαμε και χρήματα για ανάπτυξη! Ευτυχώς, όμως, που οι δικοί μας είναι καλά και φρόνιμα μαθητούδια κι έτσι δεν θα μπούμε στην "περιπέτεια" της αναγέννησης της ελληνικής οικονομίας χωρίς να έχουμε από πάνω μας το βραχνά τής άγριας λιτότητας...
Κάθε ημέρα που περνά από τις εκλογές θα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι η τακτική τού κατευνασμού, την οποία επέλεξε ο ελληνικός λαός ύστερα από μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα κατατρομοκράτησής του, δεν πρόκειται να μας βγάλει πουθενά. Κανένας σκλάβος δεν κέρδισε ποτέ την ελευθερία του στέλνοντας επιστολές στο αφεντικό του πως θα τηρήσει όλους τους όρους τής υποδούλωσής του, ζητώντας απλώς κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι ψωμί στο πιάτο του. Η ελευθερία κερδίζεται με ρήξεις, η οποία προϋποθέτει διάθεση σύγκρουσης με εκείνους που θέτουν ως προτεραιότητα τη διάσωση της ευρωπαϊκής τραπεζικής, επιχειρηματικής και πολιτικής ελίτ από εκείνη του λαού...
Η Ελλάδα δεν ήταν απούσα από τις Βρυξέλλες μόνο γιατί ο πρωθυπουργός της παραμένει κλινήρης (αλήθεια, γιατί δε μιλούν τώρα για ακυβερνησία όλοι εκείνοι που είχαν διαρρήξει τα ιμάτιά τους επειδή ο λαός θα εξέφραζε τη γνώμη του δια των εκλογών;). Από την επιστολή Σαμαρά γίνεται αντιληπτό ότι ακόμα κι αν βρισκόταν εκεί δεν θα έκανε τίποτα περισσότερο από το να λέει στην Ανγκ. Μέρκελ πως θα είναι καλό "παιδί", ώστε εκείνη να του δώσει ένα γλειφιτζούρι να πάρει μαζί του στην πατρίδα! Ούτε καν τη λέξη "επαναδιαπράγματευση" δεν τολμά να γράφει ο ψοφοδεής και υποτακτικός πρωθυπουργός μας μην τυχόν κι ενοχληθεί η καγκελάριος της Γερμανίας και δεν τον "παίξει". Με όλα αυτά, ωστόσο, πέρασε ακόμα μια Σύνοδος Κορυφής χωρίς κανένα ουσιαστικό κέρδος για την Ελλάδα. Δεν πειράζει, όμως, έχουμε ακόμα λίγο χρόνο μέχρι να μείνει άνεργος, άστεγος και πεινασμένος ένας στους δύο συμπολίτες μας. Θα αντέξουμε τον πλήρη εξευτελισμό μας, αρκεί η "διαβολική" Αριστερά να μη γίνει ποτέ κυβέρνηση και χάσουν τα προνόμιά τους όσοι γλεντούν με όσα κερδίζουν από τον αγώνα για επιβίωση της συντριπτικής πλειονότητας του λαού...     

Αντιπολιτεύονται την αντιπολίτευση!

Μας τρομοκράτησαν και μας εξαπάτησαν για να κερδίσουν τις εκλογές και τώρα συνεχίζουν να μας τρομοκρατούν και να μας εξαπατούν προκειμένου να σταθεί στην εξουσία αυτό το μεταμοντέρνο μείγμα των κυβερνήσεων Σημίτη και Καραμανλή. Αφού πρώτα μας βομβάρδισαν με κινδυνολογία, προβοκάτσιες και χτυπήματα κάτω από τη μέση προκειμένου να μην έρθει πρώτο κόμμα ο "τρισκατάρατος" ΣΥΡΙΖΑ κι ο "γιος τού διαβόλου" Αλέξης Τσίπρας τώρα το πολιτικό κατεστημένο τής χώρας επιμένει να συμπεριφέρεται σα να ήταν πρωτεύον ζήτημα το τί είδους αντιπολίτευση θα ασκηθεί στο μνημονιακό τους έργο. Εχουν περάσει δέκα ημέρες από τις κάλπες τής 17ης Ιουνίου κι όμως η πολιτική, τραπεζική κι επιχειρηματική ελίτ, με την πολύτιμη συνδρομή των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης, συνεχίζει να κατηγορεί την Αριστερά για λαϊκισμό. Ας καταργηθεί τότε από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό τής Βουλής η άσκηση αντιπολίτευσης και να τεθούν στην παρανομία τα κόμματα που δεν ταυτίζουν τη διάσωση του κεφαλαίου με τη διάσωση της πλειονότητας των ελλήνων ώστε να έχουν ένα άγχος λιγότερο όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα σε αυτήν τη χώρα παρά μόνο να αυξηθεί ακόμα περισσότερο ο αριθμός των νεόπτωχων, των αστέγων, των ανέργων, των σκλάβων τού εργασιακού μεσαίωνα και των αυτόχειρων...
Φαίνεται, όμως, πως όσοι μας κυβερνούν δεν έχουν καμιά πίστη στην ικανότητά τους να διαπραγματευτούν ούτε καν τα ουσιώδη για τη σωτηρία τού λαού. Γι' αυτό και πριν καλά καλά αναλάβουν τα καθήκοντά τους έχουν επιδοθεί σε ένα νέο κυνήγι Αριστερών μαγισσών, αντιπολιτευόμενοι την αντιπολίτευση...Εστω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτα άλλο από το να πετά πέτρες, να οργανώνει απεργίες και να καταψηφίζει όποιο νόμο φέρνει στη Βουλή η κυβέρνηση-έκτρωμα. Αν, όμως, οι πολιτικές που θα ακολουθηθούν το επόμενο διάστημα οδηγήσουν σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των πολιτών, αν η ανεργία υποχωρήσει, οι εργασιακές σχέσεις γίνουν πιο ισότιμες και η φορολογική πολιτική έχει στο στόχαστρό της τους οικονομικώς ισχυρότερους, ακόμα και τα τανκ να επιστρατεύσει ο κ. Τσίπρας και πολιορκήσει με αυτά τη Βουλή ο λαός θα σταθεί απέναντί του και θα τον απαξιώσει πλήρως. Καμιά κυβέρνηση η οποία άσκησε επιτυχημένη οικονομική πολιτική για τους πολλούς δεν ηττήθηκε σε εκλογές. Κατάρρευσαν μόνο εκείνοι οι οποίοι στήριξαν και στηρίχθηκαν από οικονομικές ολιγαρχίες και, δυστυχώς, από δαύτους είναι γεμάτη κι αυτή η κυβέρνηση Σημίτη-Καραμανλή...  

Συνέχισε Ανγκελα, το ΔΝΤ σε περιμένει...

Είναι αλήθεια: δεν κλείσαμε άχρηστους δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες, δεν απολύσαμε πλεονάζον προσωπικό το οποίο δε μπορεί να αξιοποιηθεί αλλού, κάναμε κομματικές προσλήψεις ακόμα και την εποχή των μνημονίων, δεν καταπολεμήσαμε τη φοροδιαφυγή και δεν ανοίξαμε τα κλειστά επαγγέλματα. Οποιος πιστεύει, όμως, ότι το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα καταρρέει γιατί στην Ελλάδα καθυστερήσαμε να βάλουμε λουκέτο στον Οργανισμό για την Αποξήρανση της Κωπαΐδας ή γιατί ο Θ. Λυμπερόπουλος και η παρέα του των ταξιτζήδων εξακολουθούν να απολαμβάνουν τα συντεχνιακά τους προνόμια πρέπει να είναι πιο εθνικιστής κι από τον Ηλ. Κασιδιάρη! Η Ευρώπη και, συνεπακόλουθα, οι ΗΠΑ, η Κίνα και οι λοιπές αναπυγμένες κι αναπτυσσόμενες δυνάμεις δεν κρατούν την αναπνοή τους για το τί θα συμβεί στη χώρα μας επειδή την θεωρούν τον ομφαλό τής γης, αλλά γιατί κατανοούν πλέον σε πολύ μεγάλο βαθμό πως η παγκοσμιοποίηση ήταν μια φούσκα που τους απόφερε βραχυπρόθεσμα υπέρογκα κέρδη, αλλά μακροπρόθεσμα είναι σε θέση να τους βουλιάξει σε ύφεση πολύ μεγαλύτερη από εκείνη της δεκαετίας τού 1930...
Σε κάθε δράμα υπάρχει πάντοτε ένα μοιραίο πρόσωπο. Για την Ελλάδα ήταν ο ρεζίλης των Παπανδρέου, για την Ευρώπη είναι η Ανγκ. Μέρκελ. Η καγκελάριος όχι μόνο δεν έχει ως προτεραιότητα τη διάσωση της ευρωζώνης, αλλά ούτε καν της Γερμανίας! Στη δική της ιεράρχηση προηγείται η επανεκλογή της το φθινόπωρο του 2013 γι' αυτό και υποκύπτει στη λαϊκιστική και μισαλλόδοξη ατζέντα που της θέτουν φυλλάδες, με ευρεία απήχηση όμως στο εκλογικό σώμα, όπως είναι η "Bild". Δηλώσεις τού τύπου "όσο ζω δεν θα μοιραστούμε το ευρωπαϊκό χρέος" μπορεί να ηχούν όμορφα στα αφτιά τού μέσου γερμανού ψηφοφόρου, ο οποίος είναι κι αυτός θύμα μιας πολιτικής που προστατεύει τις γερμανικές πολυεθνικές και τράπεζες, ωστόσο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την Ευρώπη στον "τοίχο". Σε μια τέτοια περίπτωση προφανώς και θα εξαθλιωθούν οι πάντες. Μόνο που είναι λιγότερο επώδυνο να πέφτεις από τον πρώτο όροφο, όπου βρίσκεται η Ελλάδα, από το να γκρεμίζεσαι από το ρετιρέ όπου είναι εγκαταστημένη η Γερμανία...
Με τη μισή και πλέον ευρωζώνη είτε να έχει ενταχθεί είτε να βρίσκεται με το ένα "πόδι" μέσα στο Μηχανισμό Στήριξης είναι αδύνατο να συνεχιστεί η πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα και η οποία επιτρέπει στο Βερολίνο να θησαυρίζει κι από τη δυστυχία των άλλων, τόσο με τα επιτόκια που λαμβάνει από το δανεισμό των "εταίρων" του όσο κι από το αρνητικό επιτόκιο με το οποίο δανείζεται το ίδιο. Οι χειμαζόμενες οικονομίες τής Ευρώπης προφανώς κι έχουν ανάγκη διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων προς την κατεύθυνση της δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου, τα ευεργετικά αποτελέσματά τους όμως είναι μακροπρόθεσμα. Γι' αυτό και πρώτα ταΐζεις κάποιον που πεινά και, στη συνέχεια, του δίνεις τα εργαλεία ώστε να βρίσκει μόνος του την τροφή του. Αυτήν τη στιγμή η Ελλάδα και οι άλλες χώρες που ζουν με μνημόνια έχουν ανάγκη άμεσης ρευστότητας, η οποία όμως δε μπορεί να κατευθυνθεί ξανά στις αμαρτωλές τράπεζες αλλά απευθείας στα φτωχότερα και μεσαία οικονομικώς στρώματα, ώστε να υπάρξει πραγματική επανεκκίνηση. Πείτε το ευρωομόλογα, εκτύπωση χρήματος από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και χορήγησή του στα κράτη-μέλη χωρίς επιτόκιο ή όπως αλλιώς θέλετε. Η αυστηρή εμμονή, όμως, σε μια προτεσταντική λογική περί δημοσιονομικής πειθαρχίας πολύ πέρα από το όριο του σαδομαζοχισμού βάζει μπουρλότο σε όλο τον πλανήτη. Με λίγα λόγια, αν η Ανγκ. Μέρκελ δε ρίξει νερό στο κρασί της μπορεί να κερδίσει τις εκλογές τού 2013, ωστόσο όταν θα λήγει η νέα θητεία της ή και πολύ νωρίτερα θα είναι η σειρά τής χώρας της να ζητήσει τη στήριξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για να τα βγάλει πέρα...

Δεν θα υπήρχαν τεχνοκράτες, αν δεν υπήρχαν ψοφοδεείς πολιτικοί...

Εχει αποδειχθεί διαχρονικώς ότι τα κάθε είδους συμφέροντα καλύπτουν το χώρο στο δημόσιο βίο τής χώρας που τους αφήνει το εκάστοτε πολιτικό σύστημα. Αν οι πολιτικοί μας ήταν αποφασισμένοι να αναλαμβάνουν τις ευθυνες που απορρέουν από τις συνταγματικές τους υποχρεώσεις και τη λαϊκή τους νομιμοποίηση κανένας Λ. Παπαδήμος δεν θα γινόταν πρωθυπουργός και κανένας Γ. Στουρνάρας υπουργός Οικονομικών. Αλήθεια, τί τις θέλουμε τις εκλογές αν είναι στο τέλος η κυβέρνηση που διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία να αναθέτει σε τεχνοκράτες να βγάζουν το φίδι από την τρύπα; Πόσω μάλλον όταν αυτοί οι τεχνοκράτες είναι κατ' εξοχήν υπηρέτες εξωθεσμικών κέντρων αποφάσεων τα οποία είναι πρόθυμοι να υπερασπιστούν μέχρι τέλους σε βάρος τού "εχθρού λαού"...
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ θέλουν να μας πείσουν ότι τα στελέχη τους είναι μόνο για τα εύκολα κι όχι για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Τί να τους κάνουμε, όμως, τους βουλευτές που είναι πρόθυμοι να καταλάβουν οποιοδήποτε υπουργείο τούς προσφέρει ονόρε, πρόσβαση στο δημόσιο ταμείο και, κατά συνέπεια, στα ρουσφέτια, αλλά όταν είναι να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά σε υπουργεία όπως το Οικονομικών ή το Εργασίας τότε σφυρίζουν αδιάφορα; Αν δε μπορούσαν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, θα έπρεπε να το πουν στον ελληνικό λαό πριν από τις εκλογές ώστε να μην ψήφιζε τους ψοφοδεείς, αλλά εκείνους που ήταν διατεθειμένοι να έρθουν σε ρήξεις για να πετύχουν τη σωτηρία του...
Το πολιτικό προσωπικό απαξιώνεται ημέρα με την ημέρα και η ευθυνοφοβία δεν πρόκειται να αναστρέψει το κλίμα. Αυτό, πάντως, δε σημαίνει πως θα σωθούμε από το μύθο των τεχνοκρατών, τον οποίο πλασάρει σε περιποιημένες συσκευασίες η επιχειρηματική ελίτ τής χώρας σε συνεργασία με τα μιντιακά παπαγαλάκια της. "Τρεις καθηγητές, χάθηκε η πατρίδα" έλεγε ο Μπίσμαρκ και είχε δίκιο. Η πολιτική προφανώς και δεν είναι ζήτημα δημιουργίας και διαχείρισης πελατειακών σχέσεων. Ωστόσο, δεν είναι και θέμα ανάλυσης μόνο τεχνικών στοιχείων. Αυτά είναι υπόθεση των συμβούλων. Εκείνοι που λαμβάνουν αποφάσεις οφείλουν να έχουν στο μυαλό τους τη γενική εικόνα και, κυρίως, να προτάσσουν την ευημερία των ανθρώπων από την ευημερία των αριθμών. Γι' αυτό και δε μπορούμε να εμπιστευτούμε το μέλλον μας σε υπουργούς όπως ο Γ. Στουρνάρας, του ανθρώπου των βιομηχάνων και της τρόικας, προτεραιότητα των οποίων είναι η διαιώνιση με κάθε μέσο τής παντοκρατορίας μιας ολιγάριθμης επιχειρηματικής και πολιτικής κάστας...  

Στις πόσες ταπεινώσεις θα βρούμε την αξιοπρέπειά μας;...

Ωστε οι ευρωπαίοι φαίνεται πως δε συζητούν ούτε καν τη χρονική επιμήκυνση εφαρμογής τού μνημονίου; Οποία έκπληξις! Θα έπρεπε να είναι ηλίθιοι να το κάνουν όταν βλέπουν ότι στην Ελλάδα έχει σχηματιστεί μια κυβέρνηση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, η οποία το μόνο που θα προσπαθούσε θα ήταν να έπειθε τον ελληνικό λαό με επικοινωνιακά τεχνάσματα πως έκανε ό,τι μπορούσε για να επαναδιαπραγματευτεί αλλά έπεσε πάνω σε "τοίχο". Γι' αυτό, επομένως, όποιος πιστεύει ότι βρέχει μέσα στο κατακαλόκαιρο μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι τον φτύνουν. Δυστυχώς, όμως, η σχετική πλειοψηφία τού εκλογικού σώματος αποφάσισε με σαφώς σαδομαζοχιστικά κριτήρια: υποφέροντας από ιδρυματοποίηση και υποτασσόμενη σε εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα επέλεξε να συνεχίσουν να τη μαστιγώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι από το να δοκιμάσει να ζήσει ελεύθερη...
Προφανώς και δε φταίει μόνο το μνημόνιο για τα δεινά μας. Δεν ευθύνεται αποκλειστικώς η τρόικα για το ότι, διαχρονικώς, οι κυβερνήσεις τής μεταπολίτευσης επέλεξαν το δανεισμό από τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου μέσω και της πραγματικής ενίσχυσης των εισοδημάτων των μικρομεσαίων. Δεν πρέπει να κατηγορούμε την Ανγκ. Μέρκελ για τη δημιουργία και συντήρηση του "πράσινου" και "γαλάζιου" κομματικού κράτους ούτε για το ότι οι φόροι στην Ελλάδα είθισται να είναι σχεδόν αποκλειστική υποχρέωση των μισθωτών και των συνταξιούχων. Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. προτίμησαν να προσλαμβάνουν τα δικά τους "παιδιά" ακόμα και μετά από την επιβολή των μνημονίων από το να προστατεύσουν το μεγαλύτερο μέρος τού πληθυσμού από οριζόντιες περικοπές μισθών, επιδομάτων και συντάξεων, από την ανεργία κι από την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα...
Από την άλλη, όμως, οι ευρωπαίοι συνεχίζουν να μας κουνούν το δάχτυλο, χωρίς να αναλαμβάνουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για το χάλι στο οποίο βρίσκεται σήμερα η χώρα μας και, κατ' επέκταση, και η ευρωζώνη και χωρίς να αναγνωρίζουν ότι από την όλη διαδικασία έχουν αποκομίσει κέρδη δισεκατομμυρίων ευρώ. Η Ελλάδα, έστω με τα χίλια μύρια διαρθρωτικά της προβλήματα, δεν θα χρεοκοπούσε ποτέ αν δεν είχε για νόμισμά της το ευρώ: τα κρατικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος δεν θα είχαν φτάσει σε δυσθεώρητο ύψος εξαιτίας τού εύκολου δανεισμού κι ακόμα κι αν είχαν φτάσει με τη δραχμή θα είχαμε τα δημοσιονομικά εργαλεία, όπως την υποτίμηση, για να αντιμετωπίσουμε τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Και για να το πάω ακόμα παραπέρα, αν δεν είχαμε μπει στην Ευρωπαϊκή Ενωση η παραγωγική βάση αυτής της χώρας θα ήταν πολύ πιο ισχυρή από τη στιγμη που δεν θα λαθροβιούσε με επιδοτήσεις, υπηρεσίες, τράπεζες και τον καταναλωτισμό αλλά από τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία, οι οποίες θα μπορούσαν να προσφέρουν στο κράτος τα απαραίτητα έσοδα, μέσω της δίκαιης φορολογίας, ώστε να χρηματοδοτεί και την κοινωνική και την αναπτυξιακή πολιτική του...
Η σωτηρία τής χώρας δεν θα προκύψει από μεταμοντέρνες κυβερνήσεις με ακαθόριστο ιδεολογικό προσανατολισμό, αμαρτωλό παρελθόν και κατευναστική τακτική, αλλά από πολιτικές ρήξης με ό,τι σάπιο τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό τής χώρας. Το αργότερο το Σεπτέμβριο, άλλωστε, θα γίνει ολοφάνερο ότι αυτό που ψήφισε η σχετική πλειοψηφία στις 17 Ιουνίου δεν ήταν η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, αλλά ένα τρίτο μνημόνιο το ίδιο ή και περισσότερο επαχθές από τα δύο προηγούμενα. Τί σημαίνει αυτό; Πως αυτή η κυβέρνηση-έκτρωμα θα εξαντλήσει το βίο της το αργότερο μέχρι το τέλος τού χρόνου...  

Τί έχουν να χωρίσουν έλληνες και γερμανοί εργάτες;

Γιατί τόσο οι έλληνες όσο και οι γερμανοί δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στον αποψινό ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ των εθνικών μας ομάδων; Θα βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο του λαού που θα βγει νικητής από αυτήν τη μάχη; Θα "κουρευτεί" το σύνολο του ελληνικού χρέους ή θα πάρει αύξηση, μετά από μια εικοσαετία, η πλειονότητα των γερμανών εργαζομένων; Οχι, αλλά αυτό που δε μπορούν να καταλάβουν εκείνοι που μπροστά τους βλέπουν μόνο νούμερα είναι πως στη ζωή τα χρήματα έχουν μικρότερη σημασία από την αξιοπρέπεια και την περηφάνεια. Γι' αυτο κι ο αθλητισμός έχει τόσο ισχυρή απήχηση στις μάζες, γιατί ακριβώς απευθύνεται στο θυμικό τους, το οποίο τόσο πολύ σνομπάρουν οι τεχνοκράτες εστέτ από τους οποίους είναι γεμάτη και η κυβέρνηση Σαμαρά...
Οσο κι αν θέλουμε να παριστάνουμε τους πολιτισμένους, μέσα μας ζει πάντοτε ο πολεμιστής κι αυτός τρέφεται μόνο με τις μάχες. Γι' αυτό και είμαι από εκείνους που δε βλέπουν το ποδόσφαιρο σα γιορτή αλλά ως πόλεμο! Προσοχή, δεν εννοώ το χουλιγκανισμό τής εξέδρας και την οπαδική λούμπεν βία, αλλά την πάλη για 90 λεπτά εντός αγωνιστικού χώρου ανάμεσα σε 22 ποδοσφαιριστές, οι οποίοι εκείνη την ώρα δεν είναι ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί, ούτε όμορφοι ούτε άσχημοι, ούτε νέοι ούτε γέροι. Δεν είναι, άλλωστε, η μπάλα παρά μια μικρογραφία τής ζωής; Σε αυτήν υπάρχουν οι θρίαμβοι και οι αποτυχίες, η αδικία, οι στρατηγικές και οι τακτικές, ο αγώνας για επιβίωση κι επικράτηση, ο νόμος τής ζούγκλας αλλά και η απονομή δικαιοσύνης, ίσως περισσότερες φορές από όσο συμβαίνει στην υπόλοιπη καθημερινότητά μας. Γι' αυτό και το ποδόσφαιρο, ως το δημοκρατικότερο των αθλημάτων αφού μπορούν να ασχοληθούν με αυτό οι πάντες, δεν είναι απλώς 22 μαντραχαλάδες με σορτσάκια που κυνηγούν ένα τόπι, αλλά η "παιχνιδοποίηση" της ανθρώπινης δίψας για επιτυχία...
Οσο, όμως, κι αν τα λαϊκίστικα μίντια και στις δύο χώρες εξακολουθούν να καλλιεργούν το έδαφος για να φυτρώσει το μίσος μεταξύ των δύο λαών, οι έλληνες και οι γερμανοί εργαζόμενοι έχουμε πολύ λιγότερα να χωρίσουμε από αυτά που οι περισσότεροι μπορεί να νομίζουν. Είμαστε και οι δύο θύματα μιας πολιτικής που εκτόξευσε την ανισοκατανομή τού πλούτου προς όφελος μιας ολιγομελούς επιχειρηματικής και χρηματοπιστωτικής ελίτ, η οποία κερδοσκόπησε ανελέητα πάνω στα σαρκία των πολλών. Τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού Νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά, τα οποία όμως, ως επί το πλείστον, δε διανεμήθηκαν στην εργατική και στη μεσαία τάξη αλλά στα κάθε λογής "golden boys", τα οποία δυσφορούν τώρα μπροστά στην ιδέα τού να αποδεχθούν ότι δεν είναι δυνατό να ομνύεις στον καπιταλισμό όταν κερδίζεις και να θυμάσαι το σοσιαλισμό όταν χάνεις...
Ξέρω ότι το μίσος κι ο φόβος που έχουν καλλιεργήσει τόσο η ελληνική όσο και η γερμανική ελίτ, χάρη στη βοήθεια και των μιντιακών παρακλαδιών τους, έχουν εισχωρήσει βαθιά στην ψυχοσύνθεση των δύο λαών. Θα ήθελα, όμως, σήμερα να έβλεπα στο γήπεδο τους έλληνες και τους γερμανούς φιλάθλους αγκαλιασμένους να τραγουδούν και να μη γιουχάρουν τους εθνικούς ύμνους των χωρών τους και να έχουν αναρτήσει πανό και να φωνάζουν συνθήματα σε βάρος των πραγματικών καταπιεστών τους, κάποιοι από τους οποίους θα βρίσκονται στην εξέδρα των επισήμων. Κι αυτό γιατί ο πραγματικός πόλεμος δεν ήταν ποτέ εθνικός, αλλά ήταν πάντοτε ταξικός...  

Πώς σας φαίνεται κι αυτή η κυβέρνηση...Σημίτη;

Πότε ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος για την επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ τής χώρας; Χωρίς πολλές αμφιβολίες η διακυβέρνηση Σημίτη. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο πως η τελευταία φορά, πριν από την πρόσφατη του Ιουνίου, που μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες είχαν προειδοποιήσει τόσο έντονα τους εργαζομένους τους να ψηφίσουν ένα συγκεκριμένο κόμμα ήταν στις εκλογές τού 2000, όταν δεν ήταν καθόλου βέβαιη η επικράτηση του αρχιερέα τής διαπλοκής. Ευτυχώς για εκείνους όλα πήγαν καλά, χάρη και στις διαβόητες ελληνοποιήσεις, κι έστω για μερικές χιλιάδες ψήφους ο εκλεκτός τους παράμεινε στο Μέγαρο Μαξίμου. Γι' αυτό κι από τότε τα διαπλεκόμενα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να νεκρανασταίνουν τον Κ. Σημίτη, αναδεικνύοντας στην εξουσία στενούς του συνεργάτες και συνεργάτες τους. Αν κάτι συνδέει, εξάλλου, τους Γ. Παπακωνσταντίνου και Λ. Παπαδήμο με τον Γ. Στουρνάρα, ο οποίος ήταν από τους εμπνευστές τής "δημιουργικής λογιστικής" (δηλαδή της απάτης για την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη),  και το Β. Ράπανο, ο οποίος προαλείφεται για υπουργός Οικονομικών, είναι ακριβώς το ότι είναι άνθρωποι του αρχιερέα τής διαπλοκής και της διαπλοκής αυτής καθεαυτής...
Τα χειραγωγούμενα μίντια έχουν ήδη ξεκινήσει την προσπάθεια αγιοποίησης του Β. Ράπανου, προτάσσοντας τον αντιδικτατορικό του αγώνα. Λες και είναι ο μόνος από τους αντιστασιακούς οι οποίοι εξαργύρωσαν τα όποια μαρτύριά τους με δημόσια οφίτσια στη μεταπολίτευση, υπακούοντας κατά τα άλλα στα κελεύσματα διάφορων εξωθεσμικών κέντρων. Τα παπαγαλάκια φροντίζουν, όμως, να αποσιωπούν πως έχει διατελέσει επί τουλάχιστον μια 20ετία γρανάζι ενός συστήματος που ακόμα κι όσοι ψήφισαν τα κόμματα που συγκυβερνούν σήμερα παραδέχονται ότι είναι διεφθαρμένο. Ο Β. Ράπανος είναι "πασοκάνθρωπος": μεταξύ άλλων έχει διατελέσει πρόεδρος της Κτηματικής και του ΟΤΕ, την περίοδο μάλιστα που γινόταν στον Οργανισμό το "πάρτι" με τις προμήθειες σε Siemens και Intracom, μέλος τού Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, όταν μπαίναμε στην ΟΝΕ με ψεύτικα στοιχεία κι εντελώς απροετοίμαστοι ως οικονομία, και φυσικά πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας και σύμβουλος του ρεζίλη των Παπανδρέου στην εποχή των μνημονίων. Δεν άκουσα, για παράδειγμα, ποτέ ούτε με τη μορφή δήλωσης ούτε με τη μορφή διαρροής το Β. Ράπανο να μιλά για το πόσο καταστροφική είναι η πολιτική τής άγριας λιτότητας επί δικαίων κι αδίκων. Είχε φροντίσει, όμως, να διαρρεύσει έκθεση της Εθνικής Τράπεζας κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου όπου παρουσιάζονταν τα δεινά τής επιστροφής στη δραχμή. Λες κι αυτό ήταν το πιθανότερο σενάριο ή λες και υπάρχουν μόνο δεινά...

Κάθε ημέρα που περνά γίνεται όλο και πιο φανερό ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα είναι τίποτα άλλο από ένα επικοινωνιακό καμουφλάρισμα των αποτυχημένων κυβερνήσεων Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου και Παπαδήμου. Δεν αμφιβάλλω ότι θα γίνουν υπουργοί και νέα κι άφθαρτα, εν πολλοίς, πρόσωπα, προκειμένου να ικανοποιηθεί επιφανειακώς το λαϊκό αίσθημα. Οταν, όμως, στα καίρια υπουργεία τοποθετούνται άνθρωποι που από το παρασκήνιο συντέλεσαν στη σημερινή τραγωδία κι όταν, κυρίως, η όποια επαναδιαπράγματευση της άγριας λιτότητας θα σταματήσει με την πρώτη απειλή από το Βερολίνο καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε ότι ούτε με ένα θαύμα δεν θα επιβιώσει αυτή η κυβέρνηση για μια τετραετία. Μη σας πω ούτε καν τέσσερις μήνες και φανώ κακός...   

Ο χρήσιμος ηλίθιος του συστήματος...

Θέλει η Βασίλω...κι ο Φ. Κουρέλης να κρυφτούν και η χαρά δεν τους αφήνει! Ο πρόεδρος της Μειοδοτικής Αριστεράς ήταν τόσο πρόθυμος να συμμετάσχει οπωσδήποτε το κόμμα του σε μια κυβέρνηση που δε μπορούσε να περιμένει ούτε καν την ολοκλήρωση των συζητήσεων για το πρόγραμμα της ανασχηματισμένης κυβέρνησης Καραμανλή-Παπανδρέου-Παπαδήμου προκειμένου να βροντοφωνάξει πως θα της δώσει ψήφο εμπιστοσύνης. Εύχομαι να μην κάνει τελικώς το απονεννοημένο διάβημα και την τελευταία στιγμή να πει "όχι" σε μια πολιτική που θεωρεί, για παράδειγμα, δευτερευούσης σημασίας την άρση των μέτρων που μας επιστρέφουν στον εργασιακό μεσαίωνα. Φοβάμαι, όμως, πως όταν είσαι μέτριος μια ολόκληρη ζωή είναι πολύ δύσκολο να συναντηθείς με το μεγαλείο στα 64 σου χρόνια...
Δεν θέλω να πιστέψω ότι ο Φ. Κουρέλης λειτούργησε συνειδητώς ως δούρειος ίππος του καταρρέοντος συστήματος. Γι' αυτό και είμαι διατεθειμένος να αποδεχθώ ότι η τακτική του κινήθηκε από  μια αγνή πρόθεση σχηματισμού πάση θυσία κυβέρνησης, όποια κι αν ήταν αυτή, κι από μια αφελή πεποίθηση ότι τα Αουσβιτς τα επαναδιαπραγμάτευεσαι και δεν τα καταγγέλλεις. Είμαι τόσο καλοπροαίρετος, επίσης, που δεν θα δώσω έμφαση και στο ότι η Μειοδοτική Αριστερά δεν θα είχε καταφέρει να διατηρήσει το ποσοστό της αν δεν την ψήφιζαν πολλοί Αριστεροί που την ήθελαν μετριοπαθές "χαλινάρι" στο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι "τσόντα" σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Οπως και να έχει, όμως, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Κι ο Φ. Κουρέλης, πιστός στην ηττοπάθεια και στο συντηρητισμό τής "Αριστεράς" των νοικοκυρούληδων που υπηρέτησε μια ζωή κι ο μέντοράς του Λ. Κύρκος, αποδεικνύεται ο χρήσιμος ηλίθιος του συστήματος, ο "Αριστερός" που δίνει άλλοθι σε μια πολιτική η οποία διαιωνίζει την κοινωνική αδικία και την απαλλαγή από τις ευθύνες της, της πολιτικής κι επιχειρηματικής ελίτ που ρήμαξε τη χώρα...
Αν μη τί άλλο, πάντως, το εκλογικό αποτέλεσμα δίνει την ευκαιρία να πέσουν οι μάσκες μια και καλή. Με τους γερμανούς να επιμένουν ότι δεν αλλάζει τίποτα στο μνημόνιο, Αντ. Σαμαράς και Β. Βενιζέλος ψάχνουν ήδη να βρουν την επικοινωνιακή μέθοδο με την οποία θα περάσουν στο λαό τη νέα τους αποτυχία σαν επιτυχία. Ας μην τολμήσουν, όμως, να πανηγυρίσουν αν το μόνο που καταφέρουν είναι να μειώσουν το επιτόκιο δανεισμού ή την επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής τού μνημονίου. Αυτά δεν έχουν κανένα πρακτικό αντίκρισμα στους ενάμισι εκατομμύριο άνεργους, στους ανασφάλιστους εργαζομένους των 400 ευρώ και στους συνταξιούχους των 300 ευρώ, οι οποίοι θα κληθούν και πάλι να σηκώσουν βάρος που δεν αναλογεί στις καταταλαιπωρημένες πλάτες τους. Την ώρα που εκατοντάδες άνθρωποι σπρώχνονται στην ουρά για να πάρουν δωρεάν λίγα κρητικά προϊόντα, όπως έγινε σήμερα στο Πεδίον τού Αρεως, θα είναι τουλάχιστον ντροπή να ακούσουμε από τα στόματα των αποτυχημένων νέες θριαμβολογίες για ανύπαρκτες εθνικές επιτυχίες...
Υ.Γ. Μαθαίνω ότι ο Μ. Χρυσοχοΐδης κι ο Ανδρ. Λοβέρδος θεωρούν τους εαυτούς τους τόσο επιτυχημένους υπουργούς που δε συζητούσαν το ενδεχόμενο να μη συμμετάσχουν στη νέα κυβέρνηση. Τί κρίμα που η αυτοπεποίθηση και η ικανότητα είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν στον ίδιο άνθρωπο...      

Οι ηττοπαθείς δεν κέρδισαν κανέναν πόλεμο...

Αν ο Αντ. Σαμαράς, ο Β. Βενιζέλος κι ο Φ. Κουβέλης έπαιρναν στα χέρια τους, τον Οκτώβριο του 1940, το τηλεγράφημα του Μουσολίνι για άμεση παράδοση της χώρας, όχι μόνο δεν θα το επέστρεφαν όπως το πήραν αλλά θα το έκαναν δεκτό, υποστηρίζοντας πως αυτή είναι η πιο σώφρων και λιγότερο επώδυνη λύση για τους έλληνες. Αφού, βεβαίως, πρώτα θα είχαμε μετατραπεί σε μια ιταλογερμανική αποικία κι ο λαός θα υπόφερε από την πείνα μπορεί και να σχημάτιζαν μια επιτροπή διαπραγμάτευσης της κατοχής. Αν, επίσης, το τρίγωνο του διαβόλου βρισκόταν στην θέση τού Φερνάντο Σάντος, θα ενημέρωνε τους παίκτες τής εθνικής ποδοσφαίρου πως έχει συμφωνήσει με το γερμανό προπονητή να έχουμε μια "αξιοπρεπή" ήττα με 2-0 στον αγώνα τής Παρασκευής κι αυτό θα το παρουσίαζε ως ανεπανάληπτη επιτυχία. Αυτά, όμως, παθαίνει οποιοσδήποτε λαός σε καιρό πολέμου επιλέγει την πολιτική τού κατευνασμού από τη ρήξη με τον αντίπαλο που ζητά γη και ύδωρ...
Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα υπόφερε στα χρόνια τής κατοχής. Είναι, επίσης, πολύ δύσκολο για την εθνική μας ομάδα να ξεπεράσει το σκόπελο της Γερμανίας και να προκριθεί στα ημιτελικά τού ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, όπως άλλωστε ήταν και το 2004 να κατακτήσουμε το κύπελλο. Ωστόσο, η εθνική αντίσταση και το Euro της Πορτογαλίας, αν και προφανώς δεν θεωρώ αυτά τα δύο γεγονότα ίσης αξιας, αποδεικνύουν ότι η ιστορία είναι πάντοτε γενναιόδωρη με εκείνους που προτιμούν το δρόμο τής αξιοπρέπειας και του αγώνα από εκείνον της υποταγής σε μια αγνώστου μητρός και πατρός μοίρα. Κι ο πρωθυπουργός τής Μεγάλης Βρετανίας, Ν. Τσάμπερλεν κουνούσε περιχαρής τη Συμφωνία τού Μονάχου με το Χίτλερ και την παρουσίαζε σαν "ειρήνη στην εποχή μας" για να πάρει την απάντησή του μόλις ένα χρόνο αργότερα, όταν ξεκίνησε το μεγαλύτερο αιματοκύλισμα του 20ού αιώνα, δηλαδή ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος...
Μακάρι να διαψευστώ πανηγυρικώς, αλλά ακόμα κι αν επιλέγαμε από μια αόρατη λίστα τους καλύτερους διαπραγματευτές τού κόσμου και τους στέλναμε στην Ανγκ. Μέρκελ πάλι η καγκελάριος της Γερμανίας θα έβγαινε νικήτρια, αν δεν τους επιτρέπαμε να φτάσουν μέχρι την καταγγελία τού μνημονίου. Οταν ο αντίπαλός σου γνωρίζει εκ των προτέρων ότι με την πρώτη απειλή που θα σου εκτοξεύσει εσύ θα βάλεις την ουρά στα σκέλια και θα τρέχεις να ψηφίζεις την ακόμα μεγαλύτερη υποδούλωση του λαού σου, είναι αυτονόητο ότι δεν θα σε πάρει ποτέ στα σοβαρά. Αφήστε που η Ανγκ. Μέρκελ έχει φανεί πως έχει του χεριού της τόσο τον Αντ. Σαμαρά όσο και το Β. Βενιζέλο και με τη λίστες τής Siemens...
Επαναλαμβάνω, μακάρι για το καλό όλων μας αυτός ο ανασχηματισμός των κυβερνήσεων Καραμανλή, Παπανδρέου και Παπαδήμου που ετοιμάζεται με λίγη "σαντιγί" από μειοδοτική Αριστερά να αποδειχθεί επιτυχημένος. Ακόμα, όμως, και σε μια τέτοια περίπτωση είναι αδιανόητο να μείνει η χώρα χωρίς ισχυρή αντιπολίτευση. Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον αλαζονικό να ζητείται από το ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχει πάση θυσία σε ένα εκτρωματικό μόρφωμα ικανοποίησης πολιτικάντικων κι εξωθεσμικών συμφερόντων από τη στιγμή που η δική του στρατηγική απέχει παρασάγγας από αυτή των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Οταν ο ΕΛΑΣ, άλλωστε, συνεργάστηκε με τον ΕΔΕΣ στην κατοχή το έκανε για να ανατινάξουν το Γοργοπόταμο κι όχι για να φερθούν με ευγένεια στους κατακτητές... 

Θα νικήσουμε, είναι αναπόφευκτο...

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ωραιοποιώ καταστάσεις. Κερδισμένος των εκλογών δεν είναι η πλειονότητα του ελληνικού λαού, αλλά το εγχώριο και διεθνές πολιτικό, επιχειρηματικό και χρηματοπιστωτικό κατεστημένο, το οποίο βλέπει να σχηματίζεται ξανά στην Ελλάδα μια κυβέρνηση εθελόδουλων υποτακτικών. Φαίνεται πως αρκετοί πρέπει να μείνουν άστεγοι, εντελώς άφραγκοι κι εξαθλιωμένοι ώστε να τραβήξουν από πάνω τους το χέρι τού δυνάστη τους...Η μόνη αλλαγή, εξάλλου, μπορεί να είναι η αντικατάσταση του "ορίτζιναλ" δεξιού Καρατζαφέρη από τον αριστερό όμοιό του. Φώτη, ξέρεις για ποιόν χτυπούν οι καμπάνες τής προδοσίας τού αριστερού κινήματος...

Μακάρι ο Αντ. Σαμαράς να αποδειχθεί πολύ καλύτερος της διεφθαρμένης και μισαλλόδοξης πολιτικής του ιστορίας, να φανεί αυτήν τη φορά καλύτερος διαπραγματευτής και η χώρα να γλιτώσει κάποια έστω από τα επαχθή μέτρα τού μνημονίου που ο ίδιος, βεβαίως, υπόγραψε. Μόνο που βασική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η βούληση να έρθει σε ρήξη με την τρόικα και, κυρίως, με την Ανγκ. Μέρκελ κι αυτή είναι προφανές ότι απουσιάζει από τον πρόεδρο της Ν.Δ. ο οποίος μάλλον θα δει το όνειρό του για την πρωθυπουργία, για το οποίο δέχθηκε εδώ και πολλά χρόνια να γίνει δούλος των διαπλεκόμενων συμφερόντων, να γίνεται πραγματικότητα. Είναι τουλάχιστον τραγικό, άλλωστε, ο νικητής των εκλογών να απευθύνει το πρώτο του μήνυμα μετά από την επικράτησή του όχι στο λαό που τον ψήφισε, αλλά στους δανειστές τής χώρας...
Εχει αρχίσει ήδη να παρουσιάζεται σα διαπραγματευτική επιτυχία μια πιθανή επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής τού προγράμματος άγριας λιτότητας, καθώς και η εκταμίευση κάποιων κονδυλίων για την ανάπτυξη. Λυπάμαι, αλλά δε μπορώ να αντιληφθώ γιατί θα πρέπει να πανηγυρίζουμε επειδή θα υφιστάμεθα μειώσεις μισθών και συντάξεων, χαράτσια, ανεργία κι εργασιακό μεσαίωνα για περισσότερο διάστημα από αυτό που προβλέπεται σήμερα. Οπως, επίσης, αδυνατώ να κατανοήσω γιατί οφείλουμε να χαρούμε επειδή οι ίδιοι και οι ίδιοι μεγαλοεργολάβοι θα πάρουν κι άλλα δημόσια έργα και θα μας πετάξουν σαν ξερολούκουμο ορισμένες προσωρινές θέσεις εργασίας, οι οποίες θα αμείβονται με μισθούς Βουλγαρίας και θα παρέχονται υπό συνθήκες σκλάβου σε γαλέρα...

Η πιστή εφαρμογή τού μνημονίου θα οδηγήσει σε μεγαλύτερα ελλείμματα και, συνεπακόλουθα, χρέος από τη στιγμή που τα μέτρα του επιτείνουν την ύφεση σε μια ήδη χειμαζόμενη οικονομία. Είχαμε την ευκαιρία στις εκλογές τής 17ης Ιουνίου να γλιτώσουμε τα χειρότερα. Αυτό που με παρηγορεί, όμως, είναι πως η κυβέρνηση των δοσίλογων που θα σχηματιστεί δεν θα έχει μακρύτερο βίο από την ψήφιση του επόμενου μεσοπρόθεσμου προγράμματος, το οποίο θα κατανέμει πάλι τα περισσότερα βάρη στα συνήθη υποζύγια και θα αφήνει στην ησυχία τους όλους εκείνους που μας κουνούν το δάχτυλο από τα χειραγωγούμενα μέσα ενημέρωσης και δε μπορούν με τίποτα να κρύψουν τη χαρά τους για την παράταση ζωής τού σαπισμένου πολιτικού κι επιχειρηματικού κατεστημένου. Η αλαζονεία τους φτάνει ακόμα και στο σημείο να απαιτούν να μην υπάρχει ούτε αντιπολίτευση σε αυτήν τη χώρα! Στο τέλος, όμως, δε μπορεί παρά να νικήσουμε. Είναι αναπόφευκτο...
Υ.Γ. Από το Φ. Κουβέλη δεν περίμενα τίποτα καλύτερο από το να παίξει τους ρόλους τού αναχώματος του συστήματος και του αριστερού άλλοθί του. Για το ΚΚΕ περιμένω, όμως, έστω και τώρα να αντιληφθεί ότι η απόφασή του όχι μόνο να μη συνεργαστεί αλλά και να επιτίθεται συνεχώς στο ΣΥΡΙΖΑ θα καταγραφεί από τους ιστορικούς τού μέλλοντος ως μια νέα Βάρκιζα. Αν ο Περισσός έβλεπε μακρύτερα από τη "σκιά" του, σήμερα θα είχαμε αριστερή κυβέρνηση σωτηρίας αντί για έναν ανασχηματισμό των κυβερνήσεων Καραμανλή, Παπανδρέου και Παπαδήμου...  

Ξημερώνει...

"Αγαπητέ" Αντώνη, Βαγγέλη, Ανγκελα και λοιπά κοράκια,
βρίστε, επιτεθείτε, λασπολογήστε, απειλήστε, χυδαιολογήστε και δαιμονοποιήστε όσο ακόμα μπορείτε. Εχετε ακόμα λίγες ώρες για να βγάλετε στην επιφάνεια ό,τι έχετε αφήσει ακόμα κρυφό από όλο το χυδαίο σας εαυτό. Δε σας αδικώ. Αντιθέτως, σας καταλαβαίνω. Είναι τόσο εκνευριστικό να έχετε φτιάξει ένα παιχνίδι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σας και να έρχεται τώρα αυτός ο χειμαρρώδης ελληνικός λαός να διαολοστείλει εσάς και τα μνημόνιά σας. Ξέρω ότι αναπολείτε ήδη τις όμορφες στιγμές που ο Γιώργος, ο Βαγγέλης, ο Αντώνης κι ο Λουκάς έκαναν ό,τι ακριβώς τους λέγατε, χωρίς να φέρνουν καμιά αντίρρηση. Με πόση τρυφερότητα θα πρέπει να θυμάστε τώρα τις παλιές "καλές" ημέρες, όταν για να σωθεί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο πετσοκόβατε μισθούς και συντάξεις όλων ανεξαιρέτως κι επιβάλλατε τον ένα άμεσο ή έμμεσο φόρο και το ένα χαράτσι μετά από το άλλο. Τί ωραία που ήταν τότε που για να περάσετε με νομοθετήματα-εκτρώματα την πλήρη εξαθλίωση του ελληνικού λαού, την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα και τις πολιτικές που δημιουργούν εκατομμύρια ανέργους μάς ποτίζατε με καρκινογόνα χημικά στο κέντρο τής Αθήνας κι όχι μόνο. Πόσο βολικά ήταν τα πράγματα όταν στα δελτία των οκτώ η προπαγάνδα πήγαινε σύννεφο για τα μνημόνια κι άλλους δηθεν μονόδρομους...
Πόσο αχάριστοι είναι αυτοί οι έλληνες ώστε να προτιμούν την αξιοπρέπειά τους από το να υπακούσουν στα πρωτοσέλιδα κελεύσματα των ελληνικών διαπλεκόμενων εντύπων, που νιώθουν τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, ή εφημερίδων όπως οι γερμανικοί "Financial Times", οι οποίοι με πρωτοσέλιδο δημοσίευμά τους, και μάλιστα στα ελληνικά, μας δίνουν συμβουλές για το ποιούς πρέπει να ψηφίσουμε και ποιούς όχι; Και πόσο αποκαλυπτικό είναι αυτό του τρόμου που έχει κυριεύσει το Ράιχσταγκ μπροστά στη βεβαιότητά του ότι την Κυριακή οι έλληνες θα αποσύρουν από την κυκλοφορία τούς νενέκους. Μα, γιατί αυτός ο λαός δεν θέλει να ζει με 200 ευρώ το μήνα (αν έχει εργασία ή σύνταξη), ανασφάλιστος και με εργασιακά και συνταξιοδοτικά δικαίωματα που δεν θα ζήλευε ούτε ο μπαρμπα Θωμάς; Τί τους πειράζει, επιτέλους, αυτούς τους έλληνες να μην πληρώνουν ούτε ένα ευρώ οι πλουσιότεροι ανάμεσά τους, οι οποίοι πρέπει πάση θυσία να μη λογοδοτήσουν και για την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος επί δεκαετίες; Πού είναι το κακό στο να διαιωνίζονται τα εγχώρια και διεθνή καρτέλ, που λυμαίνονται την ελληνική αγορά και κρατούν τις τιμές στα ύψη; Και γιατί να μη χτίσουμε ναούς όπου στην θέση του Ιησού, του Μωάμεθ ή του Βούδα θα λατρεύεται το ευρώ από ρακένδυτους πιστούς, οι οποίοι δεν θα το έχουν στην τσέπη τους, αλλά θα καμαρώνουν γι' αυτούς που θα μας μοιράζουν λίγο από αυτό σα φιλανθρωπία;...
Τί "κρίμα", όμως, που ο ελληνικός λαός την Κυριακή γράφει μια από τις πιο ένδοξες σελίδες στην ιστορία του, στέλνοντας ένα μήνυμα και στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς πως το μόνο που έχουμε να φοβόμαστε είναι το φόβο μας, όπως θα έλεγε κι ο Φ. Ρούζβελτ. Ο δρόμος που ξεκινά από τη Δευτέρα θα είναι δύσκολος κι έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας όταν υπόσχεται αίμα και δάκρυα, σαν άλλος Ο. Τσόρτσιλ. Μόνο που είναι διαφορετικό να υποφέρεις για τη σωτηρία των άλλων κι άλλο να κάνεις θυσίες οι οποίες στο τέλος θα ανταμείψουν εσένα και τις γενιές που θα έρθουν. Δεν περιμένω από τη Δευτέρα σοσιαλισμό, προσδοκώ όμως μια αλλαγή πορείας η οποία στο τέλος τής διαδρομής θα βρει το σημερινό σάπιο σύστημα είτε παροπλισμένο είτε στη φυλακή και την πλειονότητα του λαού απελευθερωμένη από εξαρτήσεις τού παρελθόντος και με τη δυνατότητα όχι μόνο να δημιουργεί, αλλά και να καρπώνεται η ίδια τους καρπούς τού μόχθου της. Αντώνη, Βαγγέλη, Ανγκελα, την Κυριακή σας καληνυχτούμε με όσο οίκτο μάς έχει απομείνει. Πρέπει να σας αφήσουμε, όμως, πίσω γιατί σε λίγο ξημερώνει...  

Κουραστήκαμε να φοβόμαστε...

Κάνω μια έκκληση στα συστημικά κόμματα και μίντια: μη μας "ταΐσετε" ως το τελευταίο λεπτό τής προεκλογικής περιόδου άλλο φόβο. Εχουμε "βαρυστομαχιάσει" και το μόνο που θα καταφέρετε θα είναι να τον ξεράσουμε πάνω σας! Εχουμε βαρεθεί τον κάθε εκπρόσωπο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στο εσωτερικό και στο εξωτερικό να μας απειλεί, άλλος κουνώντας μας το δάχτυλο κι άλλος με ένα γλυκό χαμόγελο, πως έχει γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων του ακόμα κι αυτήν την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Από όσο γνωρίζω το Σύνταγμα δεν έχει αλλάξει πρόσφατα, οπότε ο ελληνικός λαός παραμένει κυρίαρχος. Η πολιτική κι επιχειρηματική ελίτ δεν τον σεβάστηκε καθόλη τη διάρκεια της πιο τρομολαγνικής προεκλογικής περιόδου στην ιστορία τής μεταπολίτευσης, ας σεβαστεί τουλάχιστον την ετυμηγορία του την Κυριακή και ύστερα ας αποσυρθεί όσο πιο διακριτικά γίνεται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...
Κουραστήκαμε να φοβόμαστε, κουράστηκα να φοβάμαι. Γι' αυτό κι αδυνατώ να καταλάβω πού είναι το καταστροφικό και το προκλητικό στο να απαιτούμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής από αυτή που μας έχουν ορίσει τα μνημόνια. Ναι, θέλουμε να τιμωρηθούν όσοι εγκλημάτησαν σε βάρος αυτού του τόπου και είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κι άλλες θυσίες, αρκεί να ξέρουμε όμως ότι θα οδηγήσουν σε μια δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου κι όχι στη διαιώνιση του σημερινού σάπιου συστήματος. Πώς μπορεί να έρθει, όμως, το καινούριο από εκείνους που είναι δέσμιοι των διαπλεκόμενων συμφερόντων και των υπογραφών που έχουν βάλει; Ποιοί, στα αλήθεια, περιμένουν τη σωτηρία τους από μια κυβέρνηση της οποίας πρωθυπουργός θα είναι ο Α. Σαμαράς ή ένας νέος Λ. Παπαδήμος ή κι ο ίδιος και υπουργοί της θα είναι, ως επί το πλείστον, υπουργοί που υπηρέτησαν τις αποτυχημένες κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου; Οι διάφοροι Χατζηδάκηδες και Λοβέρδοι κυβέρνησαν κι απότυχαν. Γιατί, επομένως, να οδηγηθούμε σε μια εθνική αυτοκτονία την Κυριακή ξανατοποθετώντας τους στις θέσεις από τις οποίες αποχώρησαν αποτυχημένοι;

Κουραστήκαμε να φοβόμαστε, κουράστηκα να φοβάμαι. Γι' αυτό κι επιλέγω την πραγματικώς εναλλακτική επιλογή στα μνημόνια και στα ψευτοδιλήμματα, η οποία ζητά την έγκριση του ελληνικού λαού κι όχι της τρόικας. Σε μια κοινωνία που οι πλούσιοι θα πληρώνουν τους φόρους που αναλογούν στο εισόδημά τους δεν θα τους έχουμε ανάγκη για να μας δίνουν δουλειές και να μας απειλούν πως αν τις μεταφέρουν στο εξωτερικό όσοι μείνουμε πίσω θα λιμοκτονήσουμε. Κι αυτό γιατί σε αυτήν την κοινωνία το κράτος θα διαθέτει τα απαραίτητα έσοδα για να διανέμει ισομερώς τον πλούτο έτσι ώστε να μην υπάρχουν λίγοι ζάπλουτοι και πολλοί φτωχοί, αλλά πολίτες με πραγματικώς ίσα δικαιώματα κι εξασφαλισμένο εισόδημα, οι οποίοι θα μπορούν να αποφασίζουν για τα κοινά χωρίς εξαρτήσεις από αφεντικά και κόμματα. Η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή δεν είναι τεχνικά προβλήματα, αλλά ζητήματα πολιτικής βούλησης δίκαιης αναδιανομής τής πίτας. Κι αν κάποιος είναι σε θέση να την εγγυηθεί είναι μόνο μια κυβέρνηση της όσο το δυνατό ευρύτερης Αριστεράς, την οποία επιθυμούν ακόμα και οι έλληνες που δεν θα την ψηφίσουν σε αυτές τις εκλογές υποτασσόμενοι στην τρομοκράτηση των φαύλων...  

Να ποιός φταίει για τα δεινά μας...

Οταν είχαν ζητήσει κάποτε εξηγήσεις από το Μοχάμεντ Αλι γιατί αρνήθηκε να πολεμήσει στο Βιετνάμ είχε δώσει την αποστομωτική απάντηση πως κανένας Βιετκόνγκ δεν τον είχε αποκαλέσει ποτέ σκυλάραπα. Ασπαζόμενος το σκεπτικό τού γνωστού πυγμάχου, αρνούμαι να χρεώσω στους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας τα δεινά που αυτή διέρχεται. Κανένας αιγύπτιος, όπως οι εργάτες που ξυλοφόρτωσαν τα ακροδεξιά ρεμάλια στο Πέραμα, δεν κυβέρνησε τα τελευταία 38 χρόνια, δεν έκλεψε από το δημόσιο ταμείο, δε διόρισε πολιτικούς του φίλους δημιουργώντας κομματικό στρατό, δεν έφτιαξε ένα πελατειακό κράτος, δεν απαξίωσε τη δημόσια παιδεία και υγεία, δε διαιώνισε την οικονομική επικυριαρχία μιας ελίτ 200 οικογενειών και φτωχοποίησε ταυτοχρόνως την πλειονότητα των ελλήνων. Δεν ξέρω κανένα πακιστανό που να βγάζει εκατομμύρια ευρώ και να κοροϊδεύει κατάμουτρα μια χειμαζόμενη κοινωνία πως αν φορολογήσουν έστω κι ένα ευρώ από τα υπέρογκα έσοδά του θα πάρει τα καράβια του και θα φύγει, όπως απειλεί ο εφοπλιστής Β. Ρέστης. Δε γνωρίζω, επίσης, πολλούς έλληνες που στα χρόνια της ψεύτικης ευμάρειας έβγαζαν χρήματα με αεριτζίδικες δουλειές να καλλιεργούσαν τη γη, να εργάζονταν στην οικοδομή και στα λοιπά κατασκευαστικά έργα, να προετοίμασαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, να καθάριζαν τα σπίτια μας και να περιποιούνταν τους αρρώστους και τους ηλικιωμένους μας. Κι όλα αυτά όντας ανασφάλιστοι και με μισθούς πείνας ώστε κάποιοι "πατριώτες" να υφαρπάζουν την υπεραξία του μόχθου άλλων...
Οσοι χρεώνουν στους ξένους την αύξηση της εγκληματικότητας προφανώς δε μπορούν να διαβάζουν πίσω από τις γραμμές των στατιστικών στοιχείων. Αν κατάφερναν να μη μένουν σε μια επιφανειακή ανάλυση, θα καταλάβαιναν ότι όσο μεγαλύτερη είναι η ανισοκατανομή τού παραγόμενου πλούτου σε μια χώρα τόσο θα αυξάνεται το έγκλημα. Κι από τη στιγμή που οι μετανάστες είναι από τα πιο αδύναμα κι απροστάτευτα μέλη μιας κοινωνίας είναι λογικό οι αριθμοί όσων υποκύπτουν στην παραβατικότητα ανάμεσά τους να είναι και μεγαλύτερος...Οσον αφορά, εξάλλου, την ανεργία, αυτή δε γιγαντώνεται γιατί "οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές"- άλλωστε ακόμα και τώρα οι έλληνες απαξιούν να πάνε στα χωράφια για να μαζέψουν κεράσια και ροδάκινα-, αλλά γιατί ακολουθείται μια άκρως αντιαναπτυξιακή και ταξική πολιτική η οποία στερεύει την αγορά κι οδηγεί συμπατριώτες μας στη μετανάστευση...
Για να προλάβω αντιδράσεις, δεν είμαι υπέρ του ανοίγματος των συνόρων για όλους, ανεξαιρέτως αν δικαιούνται πολιτικού ασύλου ή όχι. Αλλωστε, αυτήν την πολιτική εισήγαγε ο Α. Σαμαράς ως υπουργός Εξωτερικών πριν από μια εικοσαετία περίπου, όταν και μετοίκησαν στην Ελλάδα πολλοί τρόφιμοι των αλβανικών φυλακών...Από την άλλη, όμως, οφείλουμε να θέσουμε δυναμικά τους ευρωπαίους ενώπιον των ευθυνών τους και στο μεταναστευτικό. Δεν είναι δυνατό μια χώρα δέκα εκατομμυρίων, η οποία μάλιστα βρίσκεται κοντά σε μια ανθρωπιστική κρίση, να είναι ο αποκλειστικός υποδοχέας ορδών εκατομμυρίων ψυχών οι οποίες δεν θέλουν να καταλήξουν στην Ελλάδα, αλλά οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη. Καταγγέλλω κι εγώ μαζί με πολλούς ευρωπαίους τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-κολαστήρια ψυχών για όσους μπαίνουν λαθραία στην ελληνική επικράτεια. Μόνο που είναι πολύ εύκολο να μιλάς για ανθρώπινα δικαιώματα από την άνεση ενός ρετιρέ στο Βερολίνο και είναι διαφορετικό να το επιχειρείς από μια πολυκατοικία στον Αγιο Παντελεήμονα. Γι' αυτό και το μεταναστευτικό δεν θα λυθεί ούτε με το ξύλο της Χρυσής Αυγής και τις μαζικές απελάσεις χωρίς κανένα κριτήριο, ούτε όμως και με τον εκ του ασφαλούς ανθρωπισμό τής "μιας ανοιχτής αγκαλιάς για όλους", όταν αυτή η αγκαλιά εκ των περιστάσεων δεν είναι σε θέση να ταΐσει τους πάντες. Κι οπωσδήποτε το μεταναστευτικό είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για να εξαντλείται η συζήτηση γύρω από αυτό σε υστερικές κορώνες μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές...    

Ομηρος της ξένης κι εγχώριας διαπλοκής...

Δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν ως σημαντικότερο προτέρημα ενός πολιτικού την εντιμότητά του. Προφανώς κι εκτιμώ πως είναι απαραίτητο να μην είναι διεφθαρμένος, από την άλλη όμως στο τέλος τής ημέρας προτιμώ να είναι αποτελεσματικός. Για να το πω και με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, αν ο Α. Τσοχατζόπουλος είχε πετύχει να αναμορφώσει τον τομέα ευθύνης του σε όποιο υπουργείο πέρασε και είχε συμβάλει στη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου, δεν θα με πείραζε και πολύ αν στη διαδρομή είχε τσεπώσει και 300 εκατομμύρια ευρώ! Κυνικό; Μπορεί, αλλά από την άλλη δεν θα περιμένω τη δημιουργία τού τέλειου ανθρώπου προκειμένου να δω άσπρη μέρα σε αυτήν τη χώρα...
Τί γίνεται, όμως, όταν ένας υποψήφιος πρωθυπουργός δε διαθέτει το ελαφρυντικό τής αποτελεσματικότητας για να "ξεπλύνει" τις αμαρτωλές ιστορίες από το παρελθόν του; Πόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε κάποιον να μας οδηγήσει στη νέα εποχή όταν στη "ντουλάπα" του κρύβει αρκετούς σκελετούς;...Ο 38χρονος Αλέξης Τσίπρας μπορεί να αποδειχθεί χειρότερος όλων, μόνο που προς το παρόν δε βαρύνεται ούτε με τη διαφθορά ούτε με την αποδειγμένη ανεπάρκεια των βασικών πολιτικών του αντιπάλων. Αντιθέτως, ο εξηντάρης Α. Σαμαράς δεν εμφανίστηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή τα τελευταία πέντε χρόνια: έχει πίσω του μια ιστορία η οποία, πρώτα από όλους, θα έπρεπε να ανησυχεί τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους τής Ν.Δ., την κυβέρνηση της οποίας είχε άλλωστε ρίξει πριν από 20 χρόνια περίπου για αιτίες που δύσκολα θα μπορούσαν να θεωρηθούν ιδεολογικής φύσης...
Ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν είναι σε θέση να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο, το οποίο άλλωστε ο ίδιος συνυπόγραψε και υπερψήφισε, κι όχι μόνο γιατί δεν είναι σκληρός διαπραγματευτής. Ο Α. Σαμαράς είναι όμηρος της ξένης κι εγχώριας διαπλοκής, η οποία τον είχε βοηθήσει να δημιουργήσει την Πολιτική Ανοιξη και τον είχε χρησιμοποιήσει για να ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οι γερμανοί τον έχουν του χεριού τους, γι' αυτό και παλεύουν με νύχια και με δόντια, με λάσπη και με προβοκάτσιες για να κάνουν πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που το μόνο επίτευγμα το οποίο έχει να παρουσιάσει στη ζωή του, όπως ο ίδιος ομολόγησε σε διαδικτυακή του συνέντευξη, είναι η διαχείριση μιας πιτσαρίας στις ΗΠΑ στα φοιτητικά του χρόνια! Την Κυριακή, όμως, ο ελληνικός λαός θα βάλει τέλος σε μια ακόμα πολιτική καριέρα, μετά από αυτή του ρεζίλη των Παπανδρέου, η οποία όζει και ζέχνει. Ακόμα κι αυτή η προοπτική, εξάλλου, είναι σαφώς καλύτερη για εκείνους από τη δικαιότερη της φυλάκισης...      

Η τελευταία εβδομάδα τής μεταπολιτευτικής Πομπηίας...

Ο Α. Σαμαράς θέλει να γίνει πρωθυπουργός ακόμα και λίγων ημερών ή μηνών! Οσοι δεν το πιστεύατε ότι αυτός ο άνθρωπος έχει ένα και μοναδικό στόχο κι αυτός δεν είναι άλλος από το να γίνει ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου παντί τρόπω, μάλλον θα το συνειδητοποιήσατε μέσα στο Σαββατοκύριακο, όταν και η προεκλογική στρατηγική τής Ν.Δ. επικεντρώθηκε, γι' άλλη μια φορά, στις βρόμικες επιθέσεις, ανάγοντας σε ρυθμιστές τού εκλογικού αποτελέσματος κάποιους κυρίους Αμυράδες. Δυστυχώς για τη δεξιά ο Γ. Μιχελάκης δεν είναι μόνο ο χειρότερος εκπρόσωπος Τύπου κόμματος στην ιστορία τής μεταπολίτευσης, αλλά δεν είναι ούτε καν καλός δημοσιογράφος. Σε διαφορετική περίπτωση θα είχε φροντίσει να μάθει ότι στον "τρομοκράτη τού ΣΥΡΙΖΑ", τον οποίο έσπευσε να ανακηρύξει ως κεντρικό πρόσωπο της προεκλογικής εκστρατείας, είχε δώσει συνέντευξη κι ένας από τους στενότερους πολιτικούς φίλους τού Α. Σαμαρά, ο Φ. Κρανιδιώτης!
Αυτά παθαίνεις, όμως, όταν αντί να προβάλλεις τις όποιες θέσεις σου αφιερώνεσαι ψυχή τε και σώματι στην αποδόμηση του πολιτικού σου αντιπάλου πετώντας λάσπη στον ανεμιστήρα...

Ευτυχώς για τον τόπο, η Ν.Δ. δεν θα είναι πρώτο κόμμα στις εκλογές τής προσεχούς Κυριακής. Γι' αυτό και δεν θα μάθουμε ποτέ πώς είναι να κυβερνά κάποιος που δεν έχει κερδίσει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τού λαού, αλλά έχει ανέλθει στην εξουσία μόνο και μόνο γιατί τον έχει κατατρομοκρατήσει με ψευτοδίλήμματα και μπόλικες δόσεις κάθε λογής μισαλλοδοξίας. Μέσα στην απελπισία τους, εξάλλου, τόσο ο Α. Σαμαράς όσο κι ο Β. Βενιζέλος, ο οποίος διεξάγει αγώνα κατά τού δικομματισμού (καημένο ΠΑΣΟΚ, τί σου 'μελλε να πάθεις!), προσπαθούν να βρουν αποκούμπι ακόμα και στην περίπτωση της Ισπανίας, η οποία δέχεται ευρωπαϊκή ενίσχυση χωρίς να υπογράψει κανένα μνημόνιο, από αυτά στα οποία έχουν βάλει φαρδιά πλατιά τις υπογραφές τους οι ίδιοι. Οι άνθρωποι που όπως αποδείχθηκε δε διαπραγματεύτηκαν σχεδόν τίποτα υπόσχονται σήμερα επαναδιαπραγμάτευση μιας συμφωνίας τα τρία τέταρτα της οποίας είναι καταστροφικά για την πλειονότητα του λαού. Οι πολίτες, όμως, την Κυριακή με την ψήφο τους θα αποδείξουν ότι δεν επιθυμούν απλώς αλλαγή ντεκόρ, αλλά ρήξη με πολιτικές και πρακτικές μιας 40ετίας η οποία οδήγησε στη χρεοκοπία τής χώρας. Η Ελλάδα και η Ευρώπη δε χρειάζονται κι άλλα μέτρα-"ασπιρίνες", τα οποία όχι μόνο δε διασώζουν το ευρώ αλλά στο τέλος θα οδηγήσουν στην καταστροφή ακόμα και τη Γερμανία, αλλά βαθιές τομές που δεν πρόκειται να πραγματωθούν με "μερεμέτια" σε μια σαθρή κατασκευή. Οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν έχουμε ανάγκη από περισσότερη λιτότητα, η οποία ευφημιστικώς αποκαλείται "εσωτερική υποτίμηση", κι από τραπεζοκρατία αλλά από μια κοινή πολιτική η οποία θα αναδιανέμει σε ίσες μερίδες τον ήδη παραγόμενο πλούτο και θα δίνει αναπτυξιακές ευκαιρίες στην πραγματική οικονομία, οι οποίες δεν θα αφορούν τους λίγους αλλά τους πολλούς...
Η Ευρώπη αλλάζει κι όσο κι αν θέλουν να το αποκρύβουν τα, όχι για πολύ ακόμα, κυρίαρχα μίντια αυτό οφείλεται κυρίως στο ελληνικό εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου και στον τρόμο της πολιτικής, τραπεζικής κι επιχειρηματικής ελίτ πως σε μια εβδομάδα από τώρα θα σχηματίζεται στην Αθήνα αριστερή κυβέρνηση αποφασισμένη να γκρεμίσει και τα τελευταία ερείπια της σαπισμένης μεταπολίτευσης και να οδηγήσει τη χώρα σε μια νέα εποχή, στην οποία οι πάσης φύσης καταστροφείς τού ελληνικού λαού όχι μόνο θα περισσεύουν, αλλά θα είναι πολιτικώς νεκροί...    

Μόνο η υποταγή στο φόβο μπορεί να φέρει τον εμφύλιο...

Οσο πλησιάζουμε στις εκλογές γίνεται όλο και πιο φανερή η απόσταση που χωρίζει το πολιτικό-επιχειρηματικό και μιντιακό κατεστημένο τής χώρας από την κοινωνική πραγματικότητα. Φανερώθηκε και με την τραμπούκικη επίθεση του νεοναζιστή στις Λιάνα Κανέλλη και Ρένα Δούρου, την οποία έσπευσαν να καρπωθούν ακόμα κι εκείνοι που μέχρι πριν από λίγα χρόνια οραματίζονταν ένα μεγάλο "πατριωτικό" μέτωπο στο οποίο θα συμπαρατασσόταν με το ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή. Είναι για να γελά και να κλαίει κανείς ταυτοχρόνως όταν βλέπει τον Κ. Πλεύρη, τον ιδεολογικό πατέρα των σύγχρονων ναζιστών κι επικεφαλής τού ψηφοδελτίου Επικρατείας τού κόμματος του Γ. Καρατζαφύρερ, να καταφέρεται εναντίον τού δημιουργήματός του λες κι ο ίδιος δε λατρεύει τόσο πολύ το Χίτλερ ώστε να έχει δώσει το όνομα "Αδόλφος" στο σκύλο του...
Καθίστε ένα λεπτό κι αναρωτηθείτε: αν σε αυτήν τη χώρα οι εργαζόμενοί της αμείβονταν με βάση την ποιότητα και την ποσότητα της δουλειάς τους, αν δεν υπήρχαν άνεργοι παρά μόνο άεργοι, αν οι γέροντες λάμβαναν μια σύνταξη που να ανταποκρίνεται στα χρόνια της εργασίας τους και στις εισφορές που έχουν καταβάλει, αν οι νέοι γνώριζαν ότι οι πανεπιστημιακές τους σπουδές θα έβρισκαν ανταπόκριση στην αγορά εργασίας κι αν η Δικαιοσύνη λειτουργούσε με βάση την αρχή τής ισονομίας θεωρείτε πως θα ήταν ποτέ δυνατό να είχαν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση μισαλλόδοξα κομματίδια, αλλά και θα τύγχαναν νομιμοποίησης διάφορες μορφές βίας που θυμίζουν περισσότερο χαβαλέ παρά επανάσταση; Αν οι κυβερνητικές πολιτικές των τελευταίων 38 χρόνων είχαν οδηγήσει στη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου, μέσω και μιας φορολογικής πολιτικής η οποία δεν θα στόχευε σχεδόν αποκλειστικώς στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους, πιστεύετε ότι θα είχαμε φτάσει ποτέ στη δημιουργία ενός κομματικού κράτους και στα μνημόνια; Μάλλον όχι και γι' αυτό, προκειμένου να αποτρέψουμε μια κοινωνική έκρηξη ανυπολόγιστης έντασης, είναι πλέον κάτι παραπάνω από απαραίτητο ο λαός να ψηφίσει στις εκλογές τής ερχόμενης Κυριακής απαλλαγμένος από ψευτοδιλήμματα ψυχολογικής τρομοκράτησης έτσι ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο μετεκλογικώς ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης που θα στηρίζεται στο φόβο κι όχι στο μυαλό και στην καρδιά όσων θα την έχουν ψηφίσει. Σε διαφορετική περίπτωση όσα ζούμε σήμερα θα μοιάζουν απλώς με πυροτεχνήματα...

Βία στη βία τής βίας μέχρι να μείνουμε τυφλοί...

Είναι αυτονόητο ότι η χυδαία επίθεση του Ηλ. Κασιδιάρη στη Ρένα Δούρου και στη Λιάνα Κανέλλη είναι απολύτως καταδικαστέα. Αυτό που έγινε μπροστά στις κάμερες δεν ήταν τίποτα άλλο από την τηλεοπτική επιβεβαίωση του τρόπου λειτουργίας ενός νεοναζιστικού κόμματος όπως η Χρυσή Αυγή, το οποίο αντί για επιχειρήματα χρησιμοποιεί βία, βία και πάλι βία και μάλιστα σε βάρος των πιο αδύναμων μελών τής ελληνικής κοινωνίας. Σε διαφορετική χρονική συγκυρία, αν δηλαδή δε βρισκόμασταν σχεδόν μια εβδομάδα πριν από μια εκλογική αναμέτρηση η οποία μπορεί να ανατρέψει μια πολιτική που έχει φτάσει την πλειονότητα του λαού στα όριά της, θα φοβόμουν πολύ περισσότερο για το ποιά κατάληξη είναι δυνατό να έχει η νομιμοποίηση της λούμπεν βίας, από όποια πλευρά τού πολιτικού φάσματος κι αν προέρχεται...
Είμαι έτοιμος να αποδεχθώ τη βία μόνο ως ύστατο καταφύγιο απελπισμένων πολιτών, οι οποίοι δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους με οποιοδήποτε άλλο δημοκρατικό τρόπο, και μόνο όταν αυτή είναι στοχευμένη σε πρόσωπα και θεσμούς η καταστροφή των οποίων μπορεί να αλλάξει την πολιτική κατάσταση την επόμενη ημέρα κι όχι απλώς για επαναστατική γυμναστική ή για συμβολικούς λόγους. Σε αυτό το πλαίσιο, είμαι σε θέση να υπερασπιστώ τη βία στην Επανάσταση του 1821, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ή την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέξανδρο Παναγούλη. Μπορώ, επίσης, να αιτιολογήσω τη βία όσων σπάνε τράπεζες και βιτρίνες καταστημάτων ή ρίχνουν γιαούρτια σε ορισμένους υπουργούς. Λυπάμαι, όμως, αλλά δεν την υπερασπίζομαι γιατί δύσκολα μπορείτε να με πείσετε πως αν ρίξω ένα κεσεδάκι στο Γ. Νταλάρα ή στον Θ. Πάγκαλο η κοινωνία μας θα γίνει καλύτερη. Λυπάμαι, επίσης, αλλά δεν θα βάλω τη βία στη ζυγαριά και γι' αυτό και η καταδίκη μου των νεοναζιστών που μαχαιρώνουν μετανάστες είναι το ίδιο έντονη με την καταδίκη όσων πετούν αβγά σε πολιτικούς στις παρελάσεις. Ο Μαχάτμα Γκάντι δεν έλεγε ανόητα πράγματα όταν διατυμπάνιζε πως "οφθαλμός αντί οφθαλμού και στο τέλος ο κόσμος θα μείνει τυφλός"...
Θέλουμε να αλλάξει αυτή η χώρα; Αν συμφωνούμε σε αυτό, ας εξαντλήσουμε πρώτα τις επιλογές που μας δίνει η δημοκρατία για να τη μεταρρυθμίσουμε και ύστερα ας καταφύγουμε στους σουγιάδες και στα τσεκούρια. Κι ας σταματήσουν όλοι όσοι σήμερα από το πολιτικό κατεστημένο κλαυθμυρίζουν πάλι για τα αβγά τού φιδιού γιατί είναι εκείνοι που τα "κλώσησαν" τόσα χρόνια με τις μισαλλόδοξες κι αντεργατικές πολιτικές τους, οι οποίες άφησαν τους πολίτες έρμαια της φτώχειας και της ανασφάλειας...

Πράγματι, με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε...

Η Ν.Δ. έχει απόλυτο δίκιο στο, κατά τα άλλα εμετικό, διαφημιστικό μήνυμά της: με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε...γι' αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση να το εμπιστευτούμε σε αυτούς που το κατάστρεψαν, δηλαδή στο κόμμα του Αντ. Σαμαρά και, φυσικά, στο ΠΑΣΟΚ. Ο πάλαι ποτέ δικομματισμός, βλέποντας την πανωλεθρία να έρχεται καταπάνω του στις εκλογές τής 17ης Ιουνίου, έχει φτάσει στο ύστατο σημείο κατάπτωσης, στο να χρησιμοποιεί δηλαδή ως βασικό επιχείρημα για τη διάσωσή του το ότι η Ελλάδα έχει ξεμείνει από λεφτά. Ποιός, αλήθεια, άφησε το δημόσιο ταμείο χωρίς χρήματα; Ποιοί κυβερνούν αυτήν τη χώρα από το 1974 και την έχουν ρίξει στην ξέρα;...

Με την Ισπανία, μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές οικονομίες, να είναι έτοιμη να μπει στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, θα ήταν τουλάχιστον αυτοκαταστροφικό για τη Γερμανία να έθετε εκτός ευρωζώνης την Ελλάδα. Καταλαβαίνω, όμως, για ποιό λόγο ο "ευφάνταστος" διαφημιστής τής Ν.Δ. δεν άφησε το δάσκαλο να απαντήσει στο ερώτημα της μαθήτριας γιατί η χώρα μας, σε ένα εσχατολογικό σενάριο, δεν θα ήταν στο ευρώ. Γιατί θα έπρεπε να παραθέσει μια σειρά από εγκλήματα του κόμματος που τον προσέλαβε για να μακιγιάρει την πραγματικότητα. Μια συνέχεια του διαφημιστικού, το οποίο θα προσέγγιζε περισσότερο το νεορεαλισμό παρά την επιστημονική φαντασία, θα έδειχνε το δάσκαλο να απαντά στους μαθητές του πως η Ελλάδα θα μπορούσε να βρεθεί εκτός ευρώ γιατί είχε μπει στην ευρωζώνη χωρίς να διαθέτει την παραγωγική οικονομία που θα ήταν σε θέση να υποστηρίξει ένα κοινό νόμισμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τού ισχυρότερου εταίρου. Η Ελλάδα θα μπορούσε να βρεθεί εκτός ευρώ γιατί Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα και τις Κοινοτικές επιδοτήσεις, δημιουργώντας κομματικούς στρατούς που διόριζαν, χωρίς ίχνος αξιοκρατίας, στο Δημόσιο τα "γαλάζια" και "πράσινα" παιδιά τους. Η Ελλάδα θα μπορούσε να βρεθεί εκτός ευρώ γιατί η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ συντήρησαν κι επέκτειναν μια επιχειρηματική ελίτ η οποία πλούτισε χάρη στη στενή διαπλοκή της με το δημόσιο χρήμα κι όχι χάρη στην καινοτομία, στην ανάληψη ρίσκου και στις δικές της επενδύσεις. Η Ελλάδα θα μπορούσε να βρεθεί εκτός ευρώ γιατί Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έκαναν ελάχιστα για να αναδιανείμουν τον παραγόμενο πλούτο, να καταπολεμήσουν τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, λεηλάτησαν τα ασφαλιστικά ταμεία κι απαξίωσαν πλήρως τη δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία...
Ποιοί νοιάζονται για τα παιδιά; Αυτοί που τους άφησαν χωρίς βιβλία μια ολόκληρη χρονιά, αυτοί που ετοιμάζουν για το μέλλον τους μπόλικη ανεργία κι ολίγη από ανασφάλιστη εργασία με 200 ευρώ το μήνα ή αυτοί που τους σπρώχνουν στη μετανάστευση; Λίγη αιδώς, επιτέλους, αχρείοι! Ξεπουλήσατε και την ψυχή σας για λίγη εξουσία και πολλά φράγκα κι έχετε το θράσος να εκμεταλλεύεστε ακόμα και τα παιδιά για να κάνετε το ψηφοθηρικό σας κομμάτι; Οσο κι αν προσπαθείτε, όμως, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω και θα σας πνίξει, όπως σας αξίζει, στις 17 του Ιούνη. Κι αυτή θα είναι η απάντηση κυρίως των νέων ανθρώπων, που δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τα καλύτερά τους χρόνια υπηρετώντας απατεώνες και νεοφιλελεύθερες φενάκες...   

Ο τσιλιαδόρος των λύκων...

Ακόμα και οι αντίπαλοί της αναγνωρίζουν στην Αριστερά πως δεν της ταιριάζει ο καθωσπρεπισμός και η συμβατικότητα. Το αντίθετο, μάλιστα, αφού την κατηγορούν πως πολλές φορές οι λύσεις που προτείνει είναι ουτοπικές. Βλέπετε, στο δικό τους μυαλό οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις συνδέονται σχεδόν αποκλειστικώς με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αποσάθρωση του όποιου κοινωνικού κράτους και τη διαιώνιση ενός συστήματος το οποίο εξασφαλίζει υπερκέρδη για τους λίγους κι άγρια λιτότητα για τους πολλούς. Γι' αυτό κι όταν ένα κόμμα μιλά για το αυτονόητο σε όσους έχουν διαβάσει το Σύνταγμα της Ελλάδος, πως ο καθένας δηλαδή θα πρέπει να συμμετέχει στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις του, και για δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου η πολιτική κι επιχειρηματική ελίτ ξεσηκώνεται και κάνει λόγο για λαϊκισμό. Κι αν από κόμματα όπως η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία διαχρονικώς υπηρέτησαν την αναξιοκρατία και τη διαφθορά, αυτή η επιχειρηματολογία μοιάζει λογική στο επίπεδο της αυτοσυντήρησής τους, η χρησιμοποίησή της κι από τη Δημοκρατική Αριστερά τού Φ. Κουβέλη μόνο θλίψη προκαλεί σε εκείνη τη μερίδα των ελλήνων πολιτών, που δεν είναι σώνει και καλά Αριστεροί, οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν πώς είναι δυνατό ο δημοκρατικός σοσιαλισμός να περάσει μέσα από διαδικασία συμβιβασμών με πολιτικές, όπως είναι κατ' εξοχήν οι μνημονιακές, οι οποίες θέλουν να κάνουν πράξη τις πιο τρελές νεοφιλελεύθερες φαντασιώσεις...
Δυστυχώς, ο Φ. Κουβέλης με ιδεολογήματα περί "σταδιακής απαγκίστρωσης" από το μνημόνιο προσφέρει αριστερό άλλοθι σε εκείνους που λεηλάτησαν το δημόσιο πλούτο επί δεκαετίες και οι οποίοι σέρνονται σήμερα στα τηλεπαράθυρα δίκην ζόμπι τα οποία απαιτούν, με απειλές κι εκβιασμούς, να πιουν ακόμα και το λιγοστό αίμα που έχουν αφήσει να κυλά στις φλέβες των ελλήνων. Με ένα λόγο που όταν δεν προκαλεί χασμουρητά χαϊδεύει τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, ο οποίος διαθέτει μια σημαντική προσωπική περιουσία-κινητή κι ακίνητη, δείχνει ανήμπορος να αντιληφθεί ότι μια σημαντική μερίδα τού πληθυσμού δεν έχει τίποτα πλέον να χάσει παρά τις αλυσίδες του. Γι' αυτό και δε διαθέτει πια την υπομονή να περιμένει μήπως κι ευοδωθούν μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις με αυτούς που τον καταδυναστεύουν, αλλά ζητά λύση τού δράματος εδώ και τώρα. Οι άνεργοι, οι μετανάστες-έλληνες και ξένοι-, οι φτωχοί και νεόπτωχοι που δε μπορούν να αγοράσουν ούτε καν τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους φάρμακα ή να εμβολιάσουν τα βρέφη τους δε διαθέτουν τον άπλετο χρόνο και χρήμα του Φ. Κουβέλη ώστε να βάζουν ως κόκκινη γραμμή τους την παραμονή στο ευρώ κι όχι την επιβίωσή τους. Ναι, να μείνουμε στο ευρώ, ωστόσο κανένα νόμισμα δεν αξίζει ως αντάλλαγμα τη γενοκτονία που λαμβάνει χωρά αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα. Είμαστε ένα βήμα πριν από την ανθρωπιστική κρίση κι όμως οι καθωσπρέπει Αριστέροι επιμένουν να ακκίζονται με τους πολιτικούς και μιντιακούς εκπροσώπους ενός συστήματος που πνέει τα λοίσθια και το οποίο εξακολουθεί να συντηρείται με ψευτοδιλήμματα...
Οσο κι αν διαφωνώ με την τακτική που ακολουθεί το ΚΚΕ, όσο κι αν εκτιμώ πως την ώρα τής καταστροφής δεν έχουμε περιθώριο να περιμένουμε την αταξική κοινωνία, οφείλω να παραδεχθώ ότι διατηρεί την ιδεολογική του καθαρότητα. Το εκλογικό σώμα, όμως, θα αποδειχθεί ακόμα σκληρότερο απέναντι σε εκείνους τους Αριστερούς που τη στιγμή τής μεγάλης του ανάγκης προτίμησαν να συστρατευτούν με τους βασανιστές του. Πολύ φοβάμαι για το Φ. Κουβέλη και τη βολεμένη παρέα του πως οι εκλογές τής 17ης Ιουνίου θα είναι μια δυσάρεστη έκπληξη. Κι αυτό γιατί ο λαός θα νικήσει ακόμα και το φόβο του και θα επιλέξει εκείνους οι οποίοι είναι έτοιμοι να συγκρουστούν για την προάσπιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων του κι όχι τους νενέκους τής κάθε εξουσίας, οι οποίοι με αριστερή προβιά λειτουργούν σαν τσιλιαδόροι των λύκων...  

Μπρος στην αγάπη υποκλίνεται κι ο θάνατος...

Ο χρόνος δε μας δόθηκε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη τού σώματός μας: είναι δικό μας, ανθρώπινο δημιούργημα, το ενστικτώδες μας καταπραϋντικό, αυτό που χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να ξεχνάμε πόσο φθαρτοί είμαστε οι ίδιοι κι εκείνοι που αγαπάμε. Μόνο που ο χρόνος είναι και δίκοπο μαχαίρι, ό,τι σου αφαιρεί ως βάρος με τη λύτρωση στο προσθέτει ως αναμνήσεις. Κι αυτός ο αγώνας είναι άνισος, όπως άλλωστε είναι κι ο υπέρτατος αγώνας τής ζωής, ο οποίος στο φινάλε του μάς θέλει όλους χαμένους, όσο σκληρά κι αν έχουμε παλέψει για να αποφύγουμε το ύστατο ραντεβού μας με την θνητότητα. Στο τέλος είναι πάντοτε οι αναμνήσεις που κερδίζουν, μα όλοι το υποψιαζόμαστε πως πίσω από το δάκρυ τής αποτυχίας κρύβεται το χαμόγελο της επιστροφής εκεί που η πραγματικότητα είναι νεκρή και η επιθυμία έχει ντυθεί τα γιορτινά της...
Σήμερα συμπληρώνονται δυο χρόνια από τότε που η μάνα μου ησύχασε από το βάρος τής ευθύνης που είναι να ζεις με εντιμότητα κι αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο που συνηθίζει να συμβιβάζεται με την αδικία. Δε χρειάζεται, ωστόσο, να την αναζητώ μακριά, είναι τόσο κοντά όσο απέχει το μυαλό από την καρδιά, τη δική μου κι όσων αγαπά, την αγαπούν και θα την αγαπούν όσο κρατήσει και η δική τους περιπλάνηση στα μέρη όπου το στιγμιαίο συναντά το αιώνιο ανά πάσα στιγμή κι όπου ο αποχωρισμός είναι, απλώς, ένας ακόμα τρόπος για να πεις "σ'ευχαριστώ"...

Αλέξη,προχώρα!

"Το μνημόνιο ή το εφαρμόζεις ή το ακυρώνεις". Θα μπορούσα να προσυπογράψω (και) αυτήν τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, η οποία θέτει το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση και αρνείται βεβαίως τις, έτσι κι αλλιώς, ψεύτικες υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης των Αντ. Σαμαρά και Β. Βενιζέλου, οι οποίοι υποτίθεται πως έχουν διαπραγματευτεί και στο πρόσφατο παρελθόν, με τα γνωστά όμως αποτελέσματα. Οταν κάποιος σου επιβάλλει μια "θεραπευτική" αγωγή που σε σκοτώνει δε συζητάς μαζί του για το αν θα παραταθεί ένα, δύο ή τρία χρόνια, αλλά τη σταματάς αυθωρεί και παραχρήμα, προτείνοντας εναλλακτικές λύσεις. Κι αυτό έκανε σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας με τις προτάσεις του, μεταξύ άλλων περί φορολόγησης των ανώτερων οικονομικώς εισοδημάτων, εθνικοποίησης των τραπεζών που έχουν καταναλώσει κρατική βοήθεια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ κι ανατροπής τού εργασιακού μεσαίωνα, τη μεγαλύτερη διαρθρωτική μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη ο τόπος. Αυτή δεν είναι άλλη από τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου, η οποία ήδη παράγεται και που θα παραχθεί στην Ελλάδα εφόσον στρέψουμε τα δημόσια έσοδα προς την κατεύθυνση αναδιάταξης του παραγωγικού δυναμικού τής χώρας κι όχι στην αποπληρωμή εκείνων που έτσι κι αλλιώς έχουν θησαυρίσει από τις διαχρονικώς καταστροφικές πολιτικές τού ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Οταν ακόμα και η γερμανική εφημερίδα "Bild", η οποία μόνο φιλελληνική δε μπορεί να χαρακτηριστεί, παραδέχεται ότι ελάχιστα από τα χρήματα των δανειακών συμβάσεων πήγαν στην πληρωμή μισθών και συντάξεων κατανοεί ο οποιοσδήποτε ότι δεν είναι η τρόικα που μας κρατά ζωντανούς, αλλά αντιθέτως αυτή που μας οδηγεί σε έναν αργό κι επώδυνο θάνατο. Γι' αυτό κι αδυνατώ να συμμεριστώ την ευρωλατρεία της πολιτικής κι επιχειρηματικής ελίτ που σφίγγει σαν τανάλια τον ελληνικό λαό, ο οποίος οφείλει να γνωρίζει επίσης ότι πορτοκάλια δεν κάνουν μόνο οι ευρωπαϊκές κι αμερικανικές πορτοκαλιές, σε περίπτωση που η τρόικα οδηγηθεί στην αυτοκτονική για την ίδια απόφαση να μας βγάλει από την ευρωζώνη. Οταν, όμως, τα ασιατικά χρηματιστήρια καταρρέουν ακόμα και στην ιδέα ότι η παγκόσμια οικονομική ατμομηχανή τής Κίνας μπορεί να πληγεί από την ελληνική κρίση γίνεται αντιληπτό πόση δύναμη έχουμε στα χέρια μας και πόση από αυτή παραχωρήσαμε μέχρι σήμερα εμπιστευόμενοι πολιτικούς νάνους, οι οποίοι σήμερα υπόσχονται ανατροπή όσων οι ίδιοι υπόγραψαν, ψήφισαν κι εκβίασαν το λαό να αποδεχθεί δουλικώς σα να ήταν οι μαρμάρινες πλάκες τού Μωυσή...