Βαφτίζουν το ξεπούλημα μεταρρύθμιση...

Πόσο όμορφα ακούγεται στα αφτιά η λέξη "μεταρρυθμίσεις"! Και πόσο αποτελεσματικώς μπορεί να κρύψει ό,τι βρίσκεται από πίσω και το οποίο μόνο μεταρρυθμιστικό δεν είναι... Δείτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με τις αποκρατικοποιήσεις, οι οποίες παρουσιάζονται σα μια κομβικής σημασίας μεταρρύθμιση. Κι όμως, δεν είναι τίποτα άλλο από ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, δηλαδή περιουσίας τού ελληνικού λαού, σε τιμή ευκαιρίας για εκείνους που θέλουν να αγοράσουν κοψοχρονιά. Ακόμα κι αν υποθέταμε πως οι εκποιήσεις, για παράδειγμα, του ΟΣΕ, του ΟΠΑΠ και της ΕΥΔΑΠ θα ήταν προς το συμφέρον τού ελληνικού λαού αυτή η περίοδος μόνο κατάλληλη δεν είναι για να προχωρήσουν. Οταν όλος ο πλανήτης γνωρίζει σε πόσο δυσχερή θέση βρισκόμαστε είναι εθνικό έγκλημα να βγάζουμε τα ασημικά μας στο γιουσουρούμ, περιμένοντας να πιάσουν καλή τιμή. Πόση ελάφρυνση του δημόσιου χρέους μπορούμε να πετύχουμε, άλλωστε, όταν θεωρείται αδύνατο να πιαστεί ακόμα κι αυτός ο στόχος των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ που είχε τεθεί μια φορά κι έναν καιρό από την κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου;...
Οποιος θέλει να κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό παρουσιάζοντας το ξεπούλημα της περιουσίας του ως μεταρρύθμιση μπορεί να το κάνει ελεύθερα. Μπορεί, επίσης, να παρουσιάζει σαν τέτοια και την περιλάλητη ανάπτυξη μέσω ευρωπαϊκών πακέτων που θα κατευθυνθούν όμως στους ίδιους και στους ίδιους τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβους και λοιπούς διαπλεκόμενους. Στο δικό μου μυαλό, ωστόσο, η πραγματική μεταρρύθμιση ταυτίζεται με πολιτικές που θα αναδιανείμουν δικαίως τον παραγόμενο πλούτο στη χώρα μας και θα δίνουν ισότιμες ευκαιρίες δημιουργίας σε όλους τους πολίτες. Και σε αυτές δεν περιλαμβάνονται οι αποκρατικοποιήσεις, πόσω μάλλον όταν τις έχουν αναλάβει υπουργοί όπως ο Κ. Χατζηδάκης, οι οποίοι κατάφεραν να στοιχίσει στον ελληνικό λαό η ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας ο κούκος αηδόνι. Τί να θυμηθώ και τί να ξεχάσω; Τις χρυσές εθελούσιες εξόδους ή το καρτέλ που έχει δημιουργηθεί και το οποίο αναγκάζει τους πελάτες να πληρώνουν περισσότερο ένα ταξίδι στη Λήμνο, για παράδειγμα, από ένα αντίστοιχο στο Λονδίνο;...
Το ελληνικό Δημόσιο οφείλει να κρατήσει τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, όπως ο ΟΠΑΠ, υπό τον έλεγχό του προκειμένου να χρηματοδοτεί τόσο την εύρυθμη λειτουργία του όσο και κοινωνικές πολιτικές. Επιπλέον, οφείλει να εξυγιάνει αυτές που είναι ζημιογόνες αλλά συνδέονται άμεσα με την παροχή δημόσιων αγαθών, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον ΟΣΕ. Το τελευταίο προφανώς θα πρέπει να σημάνει κι απολύσεις κομματόσκυλων και λοιπού πλεονάζοντος προσωπικού. Οποιος υπουργός, όμως, ισχυρίζεται πως είναι προτιμότερο δημόσια αγαθά όπως οι συγκοινωνίες, το νερό και το ρεύμα να παραχωρηθούν στους ιδιώτες από τη μία ομολογεί τη δική του ανικανότητα κι από την άλλη δεν έχει ιδέα από τα ξένα παραδείγματα του τί σημαίνουν οι αποκρατικοποιήσεις για την ποιότητα ζωής των πολιτών. Ή, ακόμα, πως γνωρίζει πολύ καλά τις συνέπειες και τις αποδέχεται για να φανεί "καλό παιδί" στην τρόικα και στους εγχώριους σπόνσορές του...