Να πεταχτούν τα σάπια "φρούτα" για να σωθούν τα περισσότερα...

Σε μια πρώτη ανάγνωση διαβάζεται σκληρό κάποιος να τάσσεται υπέρ των απολύσεων. Προφανώς και είναι δύσκολο να χάνει κανείς την εργασία του, πόσω μάλλον σε μια τέτοια εποχή στην οποία η ανεργία "θερίζει". Επιτρέψτε μου, όμως, να θεωρώ πως σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ακόμα σκληρότερο για το κοινωνικό σύνολο να ανέχεται να πληρώνονται από το δημόσιο ταμείο άνθρωποι οι οποίοι διορίστηκαν χάρη στις κομματικές τους διασυνδέσεις και σε ρουσφέτια κι ενώ δεν έχουν κανένα τυπικό κι ουσιαστικό προσόν για την θέση που έχουν καταλάβει και για την οποία θα μπορούσε να είχαν προσληφθούν νέοι οι οποίοι θα κάλυπταν όλες τις προϋποθέσεις. Γι' αυτό και είμαι υπέρ των συγχωνεύσεων και καταργήσεων άχρηστων δημόσιων οργανισμών όπως και των απολύσεων πλεονάζοντος προσωπικού το οποίο δε διαθέτει τη μόρφωση ή τις δεξιότητες για να αξιοποιηθεί οπουδήποτε αλλού στο δημόσιο τομέα...
Αν θέλουμε να λύνουμε προβλήματα και να μην τα τοποθετούμε απλώς κάτω από το "χαλί" οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η εργασιακή εφεδρεία είναι μια κωμωδία η οποία ούτε τα δημοσιονομικά μεγέθη βελτιώνει ούτε τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις εξυπηρετεί. Μακάρι, για παράδειγμα, ο πλεονάζων υπάλληλος σε κάποια άχρηστη υπηρεσία τού ΟΣΕ, ο οποίος "εργαζόταν" σε αυτή για μια τριακονταετία, να μπορούσε εν μια νυκτί να αποκτούσε τις γνώσεις δασκάλου, καθηγητή, νοσηλευτή ή γιατρού και να τοποθετείτο σε κάποιο απομακρυσμένο σχολείο ή σε ένα νοσοκομείο όπου λείπει το απαραίτητο προσωπικό. Μακάρι επιπλέον να έβρισκε τη διάθεση, ύστερα από τριάντα χρόνια κατά τα οποία κορόιδευε την κοινωνία παριστάνοντας πως εργάζεται, ώστε να απασχολείτο με διάθεση κοινωνικής προσφοράς στο νέο του πόστο. Ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να μαθεις σε ένα γέρικο σκύλο νέα κόλπα, ιδίως όταν αυτός ο σκύλος είναι κομματόσκυλος κι εργατοπατέρας...
Το ελληνικό Δημόσιο έχει απόλυτη ανάγκη νέων ανθρώπων, οι οποίοι θα έχουν διοριστεί χάρη στα προσόντα τους κι όχι χάρη σε κάποιο μπάρμπα στην Κορώνη, στους οποίους θα δίνεται η δυνατότητα δίκαιης και ισότιμης ανέλιξης που δεν θα εξαρτάται από κομματικές και κάθε άλλου είδους γνωριμίες. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε επιτρέψει, γι' άλλη μια φορά, στο σαπισμένο μήλο να διαβρώσει και τα υπόλοιπα φρούτα στο καλάθι στο όνομα μιας κοινωνικής ευαισθησίας η οποία στο τέλος αποδεικνύεται εντελώς ανάλγητη για την πλειονότητα...