"Κάλλιο να πάμε όλοι μετανάστες"...

Ο ραγιαδισμός έχει κολλήσει σαν τσιμπούρι στον έλληνα εδώ κι αιώνες. Εχω την εντύπωση, όμως, πως ποτέ δεν θεωρείτο τόσο "πολιτικώς ορθός" όσο στις ημέρες μας. Ξεκινώντας από το πιο προφανές παράδειγμα, αυτό της υποταγής στο μνημόνιο, και φτάνοντας μέχρι τη Χαλυβουργία η εθελοδουλία έχει γίνει μόδα που πολύ φοβάμαι πως σε λίγο θα διδάσκεται κι επισήμως στα σχολεία μας ώστε η άρχουσα τάξη να είναι ακόμα πιο βέβαιη ότι από αυτά δεν θα βγαίνουν συνειδητοποιημένοι πολίτες, αλλά υπάκουα πρόβατα. Σε αυτό το πλαίσιο η τήρηση της νομιμότητας χρησιμοποιείται ως το τέλειο άλλοθι για τη δικαιολόγηση αντεργατικών πολιτικών και βίαιων τακτικών που παραπέμπουν στις εποχές που οι εργάτες πάλευαν γι' αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε αυτονόητα, όπως η οκτάωρη εργασία. Γι' αυτό και η πολιτική κι επιχειρηματική ελίτ με τα μιντιακά παπαγαλάκια της πανηγυρίζει σήμερα για την εισβολή των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία: γιατί γι' αυτούς η επιβολή με τη βία δικαστικών αποφάσεων που οι ίδιοι επιβάλλουν είναι τοτέμ και οι απεργοσπάστες είναι συστημικοί ήρωες που πρέπει να επιβραβεύονται...
Αλίμονο αν διαχρονικώς οι εργάτες και οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν τα δίκαια αιτήματά τους μόνο εντός τού πλαισίου τής αστικής νομιμότητας. Με αυτήν τη λογική, ο Σπάρτακος θα έπρεπε να μείνει ισοβίως σκλάβος στη σχολή μονομάχων που τον είχαν κλείσει και οι εργάτες στο Σικάγο δεν έπρεπε ποτέ να κατεβούν στους δρόμους κατά δεκάδες χιλιάδες για να διεκδικήσουν το οκτάωρο. Κι αυτό γιατί θα έπρεπε να παραβούν το νόμο που είναι τόσο "ιερός" όσο και τα συμφέροντα εκείνων που καταπιέζουν ανά τους αιώνες τους πολλούς, αποκομίζοντας υπερκέρδη από το μόχθο τους. Ευτυχώς, όμως, που η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα "παρανόμων" που αντί να γονατίζουν, να ευλογούν τα γένια γυμνών βασιλιάδων κι απλώς να προσεύχονται ώστε να ανταμειφθεί η δουλικότητά τους σε κάποιο παράδεισο, αγωνίζονται στο εδώ και τώρα, σε αυτήν τη ζωή που μας έχει δοθεί και στην οποία όλοι κρινόμαστε από τις πράξεις μας κι όχι από τις ευχές μας...
Οταν οι εργαζόμενοι, όπως εκείνοι στη Χαλυβουργία, αποφασίζουν να παλέψουν για τα δικαιώματά τους επί μήνες κανένας σε αυτόν τον κόσμο δε δικαιούται να τους πάρει τη μπουκιά από το στόμα. Αρκετά πια με τους φρόνιμους δειλούς, οι οποίοι την ημέρα ξέρουν να λένε μόνο τα "μάλιστα" και τα βράδια να κλαίγονται για το "ζαβό το ριζικό τους". Οπως λέει και το τραγούδι, "κάλλιο να πάμε όλοι μετανάστες" από το να επιτρέψουμε σε μια χούφτα ανθρώπων να μας εξανδραποδίσει στο όνομα της νομιμότητας και της σύνεσης της "Αριστεράς τής ευθύνης" η οποία κάθε ημέρα που περνά αποδεικνύεται όλο και περισσότερο Αριστερά τής συνευθύνης στο έγκλημα...