Τί να τους κάνουμε τους ανθρώπους, αν έχουμε τους αριθμούς;...

Πολλές φορές κατηγορούμε τους τεχνοκράτες πως ενδιαφέρονται μόνο για τους αριθμούς. Κάνουμε, όμως, λάθος! Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ τα μαθηματικά, ήταν πάντοτε το ότι εκείνοι που κάνουν τους μπακαλίστικους υπολογισμούς για το μέλλον μιας χώρας δεν είχαν ως προτεραιότητά τους να βγαίνουν οι "σωστοί" αριθμοί. Τί εννοώ; Πως αντί να έθεταν στην κορυφή τής ατζέντας τους τη μείωση των κρατικών ελλειμμάτων ή του δημόσιου χρέους θα έπρεπε να εργάζονταν νυχθημερόν για να βρουν τρόπους ώστε να χαμηλώσουν τα νούμερα στις στατιστικές που αφορούν, για παράδειγμα, την ανεργία, τη φτώχεια, την ελαστική εργασία, την πείνα ή τις αυτοκτονίες. Και, κυρίως, να δρομολογούν πολιτικές οι οποίες να συγκλίνουν στην επίλυση του πραγματικού προβλήματος της ελληνικής κι όχι μόνο οικονομίας, δηλαδή αυτό της άνισης κατανομής τού παραγόμενου πλούτου...

Ωστόσο, η τρόικα εσωτερικού θα εξειδικεύσει εντός των επόμενων ημερών μέτρα τα οποία θίγουν, σχεδόν αποκλειστικώς, τα μεσαία και κατώτερα οικονομικώς στρώματα προκειμένου να προστατεύσει την επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ αυτής τής χώρας, καθώς και τα κομματόσκυλά της. Γιατί θα πρέπει να εξακολουθούμε να πληρώνουμε το χαράτσι τής ΔΕΗ ή την εξομοίωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης όταν θα μπορούσε να επιβληθεί μια γερή έκτακτη εισφορά στις 300 οικογένειες που λυμαίνονται τη δημόσια ζωή; Ως πότε οι εφοπλιστές δεν θα πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο, φορτώνοντας δυσανάλογα τους ώμους των συνήθων υποζυγίων; Γιατί ο Γ. Στουρνάρας έχει βρει ισοδύναμα μέτρα μόνο για να προστατεύσει τα ειδικά μισθολόγια, που αφορούν κυρίως τους κομματικούς κρατικοδίαιτους, αλλά την ίδια ώρα εμφανίζεται πρόθυμος να μειώσει εκ νέου μισθούς και συντάξεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στο όνομα μιας εσωτερικής υποτίμησης η οποία υποτιμά τη νοημοσύνη μας;...
Δεν πρόκειται να συστρατευτώ με εκείνους που θεωρούν το μνημόνιο ευλογία για τον τόπο. Θα το έκανα ίσως ευχαρίστως αν ήμουν επιχειρηματίας και ήθελα να αγοράσω τη δημόσια περιουσία κοψοχρονιά ή αν επιθυμούσα να επέβαλλα στους υπαλλήλους μου εργασιακές συνθήκες στις οποίες ο Σπάρτακος θα ήταν συνηθισμένος! Θα υπερασπιζόμουν το μνημόνιο μέχρι τελευταίας ρανίδας τού αίματός μου αν ήμουν τραπεζίτης που θα καρπωνόταν μόνος του το κέρδος και θα κοινωνικοποιούσε τη ζημιά. Θα έβγαινα στους δρόμους να βροντοφωνάξω υπέρ του κάθε Στουρνάρα και της κάθε Μέρκελ αν ανήκα σε εκείνους που πιστεύουν ότι δε χάθηκε και τίποτα αν χαθούν από την Ελλάδα ολόκληρες γενιές και η πατρίδα μου υποδουλωθεί εκ νέου σε ξένους επικυρίαρχους...
Οταν κάποτε ξεμπερδέψουμε με τα μνημόνιά τους, και πιστέψτε με αυτη η ημέρα δεν θα αργήσει, όσοι τα σιγοντάρισαν, όσοι τα επέβαλαν, όσοι τα διαφήμισαν κι όσοι προσπάθησαν να τα διαιωνίσουν θα κληθούν να λογοδοτήσουν σε ένα διευρυμένο ειδικό δικαστήριο, το οποίο θα αποτελείται από αμείλικτους κριτές: την ιστορία, τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και, κυρίως, από εκείνους που προσπάθησαν να τους εξανδραποδίσουν παρουσιάζοντάς τους κι ως θύτες από πάνω. Σε μια τέτοια δίκη θα είναι, εξάλλου, δίκαιο οι αυστηρότερες ποινές να επιδικαστούν σε εκείνους που υπόπεσαν στο αδίκημα της εσχάτης προδοσίας μιας χώρας κι ενός λαού φορώντας το φερετζέ τού αριστερού. Αυτοί θα πάνε άκλαφτοι!