Αμαρτωλές είναι μόνο οι πισίνες των βορείων προαστίων...

Αν ο πρώην πλανητάρχης και νυν "ντίλερ" επιχειρηματικών λόμπι Μ. Κλίντον είχε δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα, πιθανότατα δεν θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τού Μαΐου ή του Ιουνίου. Ωστόσο, είπε κάτι τόσο ενδιαφέρον που αν ακουγόταν από τα χείλη τού Αλ. Τσίπρα θα χαρακτηριζόταν από τους σχολιαστές των διαπλεκόμενων μίντια λαϊκίστικο κι επικίνδυνο για το μέλλον τής χώρας. Ο Μ. Κλίντον δήλωσε πως η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα, με πλούσιες πηγές και ικανότατο λαό, προσθέτοντας πως η λιτότητα δεν είναι το όραμα που χρειάζονται οι έλληνες για να κάνουν θυσίες. Για όσους μπορούν και βλέπουν κάτω από την επιφάνεια αυτό είναι αυτονόητο. Οταν, άλλωστε, ακόμα δίπλα μας ή στις τηλεόρασεις και στις οθόνες των ηλεκτρονικών μας υπολογιστών γινόμαστε μάρτυρες ενός προκλητικού "λάιφσταϊλ" μιας χούφτας ανθρώπων που επιδεικνύει τον πλούτο της με την ίδια σεμνότητα που προβάλλει τα κάλλη του ένας γυμνιστής στο "Σούπερ Παραντάιζ" τής Μυκόνου, μπορώ πολύ άνετα να ισχυριστώ πως σε αυτήν τη χώρα παράγεται πλούτος, ο οποίος όμως καταλήγει στα χέρια ελάχιστων...
Αυτός ο πλούτος, όμως, έχει ανάγκη "ξεπλύματος" και τί καλύτερο από το να πλάθεις αποδιοπομπαίους τράγους, οι οποίοι όσο πιο αδύναμοι είναι τόσο ευκολότερο γίνεται και για το κατεστημένο να του ρίχνει λάσπη η οποία θα μένει αναπάντητη. Δείτε, για παράδειγμα, τί συνέβη με την περίφημη πισίνα στις Φυλακές Κορυδαλλού η οποία, μάλιστα, αν πιστέψω τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, χτίστηκε με δικά τους λεφτά και με την προσωπική εργασία των κρατουμένων και θα λειτουρχεί ως χώρος συνάντησης των τροφίμων τού ψυχιατρείου με τους συγγενείς τους. Η ελίτ στρέφει την προσοχή τής κοινής γνώμης σε ένα "ιντριγκαδόρικο" θέμα που και τα ρατσιστικά της αντανακλαστικά κινητοποιεί κι εκείνους που πραγματικά της πίνουν το αίμα αφήνει στο απυρόβλητο...
Η επιφανειακή εξέταση των προβλημάτων είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής στη δημόσια συζήτηση. Αυξάνονται η εγκληματικότητα και η ανεργία; Φταίνε αποκλειστικώς οι ξένοι κι όχι οι πολιτικές που περιθωριοποιούν και φτωχοποιούν τη συντριπτική πλειονότητα του λαού προκειμένου η επιχειρηματική, τραπεζική, πολιτική ελίτ και οι λακέδες της να τη "βγάζουν καθαρή" και να κονομούν κι από πάνω. Διαπράττει κάποιος οποιοδήποτε έγκλημα; Πρέπει απαραιτήτως να φυλακιστεί και να πεταχτούν τα κλειδιά τού κελιού του. Οι πολιτικές σωφρονισμού είναι άγνωστες επιλογές για όλους τους "αναμάρτητους" που νιώθουν ανώτεροι από τους "αμαρτωλούς" μόνο και μόνο γιατί τα δικά τους εγκλήματα δεν περιγράφονται στο ποινικό δίκαιο ή γιατί είναι τα αποκαλούμενα του "λευκού κολάρου", τα οποία γίνονται με στιλ κι όχι με έναν πιστόλι στον κρόταφο άρα είναι δήθεν λιγότερο επικίνδυνα...
Αν ήταν στο χέρι μου, όμως, να νομοθετούσα, θα τιμωρούσα πολύ αυστηρότερα εκείνον που ψηφίζει ένα κόμμα για να διοριστεί στο Δημόσιο, καταδικάζοντας με αυτόν τον τρόπο μια χωρα στην αναξιοκρατία και τις επόμενες γενιές στη φτώχεια και στη μιζέρια, από το φτωχοδιάβολο που κλέβει ένα καρβέλι ψωμί για να χορτάσει την πείνα του. Ζούμε, όμως, σε μια κοινωνία τους κανόνες τής οποίας θέτει μια ολιγαρχία η οποία κρατά γερά τα γκέμια τής εξουσίας στα "χέρια" της και η οποία φυσικά δεν είναι τόσο αυτοκαταστροφική ώστε να θέλει να ρίχνει πάνω της τα φώτα τής δημοσιότητας. Σε μια τέτοια περίπτωση, άλλωστε, η βρομιά θα ήταν τόσο ανυπόφορη που δεν θα έφταναν όλες οι πισίνες των βορείων και νοτίων προαστίων, αυθαίρετες και μη, για να ξεπλυθεί...