Ναι, υπάρχει καλή βία κι έχει γράψει τις λαμπρότερες σελίδες τής ανθρώπινης Ιστορίας...

Η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα, στην οποία επιτρέπεται να απεργείς ή να συναθροίζεσαι για να διαμαρτυρηθείς ή για να διεκδικήσεις. Ολα αυτά, όμως, με το μέτρο που σου καθορίζουν οι ελίτ. Για παράδειγμα, αν απεργήσεις στον ιδιωτικό τομέα την επόμενη ημέρα είναι πολύ πιθανό να βρεθείς χωρίς δουλειά. Αν συναθροιστείς, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να δεχθείς χημικό πόλεμο για "προληπτικούς"λόγους, ενώ οφείλεις να είσαι φρόνιμο και υπάκουο παιδί. Αλίμονο αν πάνω στην απόγνωσή σου γιατί σου απομυζούν το βιος βρίσεις το μπάτσο που σε χτύπησε με κλομπ, επίσης "προληπτικώς", πετάξεις ένα γιαούρτι ή επιχειρήσεις να σταματήσεις το περιβαλλοντικό έγκλημα στις Σκουριές καίγοντας τα μηχανήματα των εθνικών μας νταβατζήδων. Αυτές σου οι πράξεις, σύμφωνα με τη γλώσσα των νοικοκυραίων, αυτής της φάρας που με τον καθωσπρεπισμό, την ηττοπάθεια και την εθελοδουλία δεν αφήνει την Ελλάδα να ξεκολλήσει από το μεσαίωνα, έχουν την ίδια αρνητική χροιά με δολοφονίες, ξυλοδαρμούς, εκβιασμούς, μαστροπείες και παραγγελιές από τους εφοπλιστάδες ή...εφοπληστάδες, όπως προτιμάτε.

Για να μην παρεξηγηθώ από τα καλά και φρόνιμα παιδιά, που αδυνατούν ακόμα να κατανοήσουν ποιός είναι ο πραγματικός αντίπαλος: δεν θεωρώ επαναστατικές πράξεις το κάψιμο ενος σεκιουριτά ή το γιαούρτωμα ενός πολιτικού, όπως θα ισχυριζόταν ίσως ο καθηγητής Γ. Κατρούγκαλος. Αντιθέτως, πρόκειται για λούμπεν ενέργειες, οι οποίες έχουν τόση αξία στη μάχη για την ανατροπή τού κατεστημένου όση το βρίσιμο της μάνας ενός διαιτητή στο γήπεδο. Ο κόσμος δε γίνεται καλύτερος με ξεσπάσματα οργής, αλλά με στοχευμένες κινήσεις που χτυπούν τη ρίζα τού κακού κι όχι τη σκιά του. Χίλια κεσεδάκια κι αν πετάξουμε στον Θ. Πάγκαλο ή στον Αδ. Γεωργιάδη δεν θα ιδρώσει το αφτι τους. Κι αυτό γιατί φροντίζουν να το σκουπίζουν οι κατά καιρούς χρηματοδότες τους από την επιχειρηματική-τραπεζική-εφοπλιστική ελίτ, οι οποίοι σπεύδουν να τους ξεπλένουν μια χαρά στην κοινή γνώμη όποτε χρειάζεται, χάρη και στα μιντιακά παπαγαλάκια τους, κι από καραγκιόζηδες να μας τους παρουσιάζουν Νέστορες. Αφήστε, επίσης, τον πρετεντέρειο ορισμό τής βιας, η οποία επιτρέπεται όταν αφορά το πέταγμα ενός μπουκαλιού σε διαιτητή αγώνα μπάσκετ, αλλά γίνεται χυδαία στο πλαίσιο διεκδίκησης ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων... 

Είναι ανιστόρητο να καταδικάζεις τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Και ναι, υπάρχει καλή και κακή βία, που είναι αλλωστε και η "μαμή τής Ιστορίας". Αλήθεια, πώς νομίζετε πως υπερασπίστηκαν οι κάτοικοι αυτής της χώρας την όποια ανεξαρτησία της από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα; Από όσο γνωρίζω, ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες "μολών λαβέ" βροντοφώναξε στους πέρσες κι όχι "να λύσουμε τις διαφορές μας πολιτισμένα σε κάποιο τηλεοπτικό στούντιο". Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης είπε "αν ζήσω, θα σας γαμήσω" κι όχι "ευγενικοί μου τούρκοι, δεν πειράζει που με σκοτώσατε, εγώ είμαι νοικοκυραίος και δεν πρόκειται να σας πειραξω ούτε τρίχα". Τα ίδια είπαν πάνω κάτω οι έλληνες και στο έπος τού '40 ή εκείνοι που αντιστάθηκαν στη χούντα παραβιάζοντας τους νόμους της και δε διάβαζαν σαν καλοί μελλοντικοί δεσποτάδες. Κοντολογίς, δεν θεωρώ πως πρέπει να έχουμε μονίμως το ζωνάρι μας λυμένο για καβγά ή να μην εξαντλούμε άλλες λύσεις, αλλά αλίμονο αν οι λαοί αυτοχειριάζονταν καθ' όλο το μήκος και το πλάτος τής παρουσιας τους σε αυτόν τον πλανήτη κι απόρριπταν δογματικώς τη βία. Θα είχαμε στερήσει από την ανθρώπινη Ιστορία τις πιο λαμπρές στιγμές της, αυτές κατά τις οποίες οι σκλάβοι έσπαγαν τα δεσμά τους και διεκδικούσαν αυτά που τους άξιζαν...