Στο λύκο θα μιλούσες για πατριωτισμό ή ιδεολογία;...

Το χρήμα δεν έχει ούτε πατρίδα ούτε ιδεολογία. Ποτέ δεν είχε. Γι' αυτό κι όταν απευθύνεσαι στον πατριωτισμό ή στη μεγαλοψυχία ενός μεγαλοεπιχειρηματία, εφοπλιστή ή τραπεζίτη για να βοηθήσει τη χώρα του είναι σα να ζητάς από ένα λύκο να μην καταβροχθίσει μεμιάς όλα τα πρόβατα, αλλά να αφήσει μερικά για να 'χει να φάει κι αργότερα. Ο λύκος, ωστόσο, δε μπορεί να καταλάβει από μακροπρόθεσμο συμφέρον, δεν εκπονεί στρατηγικά προγράμματα σε βάθος χρόνου. Ζει στο τώρα,στο πώς θα κατασπαράξει αυτήν τη στιγμή και δεν κρατά καβάτζες για το μέλλον. Δεν είναι αυτή η δουλειά του. Γι' αυτό και οι "δικοί" μας λύκοι προτιμούν να συμμαχήσουν με τη Χρυσή Αυγή, προκειμένου οι εργαζόμενοι στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη τού Περάματος για παραδειγμα να μην αμειβονται ούτε με τον κατώτατο μισθό, παρά να πληρώσουν έστω κι ένα ευρώ παραπάνω στο δημόσιο ταμείο για τα υπερκέρδη τους. Σε αυτό το πλαίσιο αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατό ακόμα και οι ηγέτες τής Αριστεράς να δηλώνουν πως θα επικαλεστούν το φιλότιμο των εφοπλιστών για να συμμετάσχουν στα δημόσια βάρη. Ο καλός τσοπάνης όταν αντιλαμβάνεται το λύκο να πλησιάζει στο κοπάδι του ή, ακόμα χειρότερα, όταν τον βλέπει να το τρώει δεν έρχεται σε διαπραγματεύσεις μαζί του. Τον πυροβολεί, εκτός αν δεν θέλει να σώσει τα πρόβατα αλλά να καλοπιάσει το θηρίο...

Στη βίλα ενός τύπου που αυτοπαρουσιαζόταν ως εφοπλιστής, του Αν. Πάλλη, βρέθηκε, πέρα από ένα οπλοστάσιο το οποίο θα ζήλευε κι ο αμερικανικός στρατός, κι ένα ιδιωτικό μουσειο αφιερωμένο στο ναζισμό. Αυτός ο άνθρωπος φωτογραφιζόταν μέχρι πρότινος με τον Πρόεδρο της Ολιγαρχίας, συμμετείχε σε διάφορες περίεργες υποθέσεις, όπως σε απαγωγή ξενου υπηκόου, και συμπεριφερόταν με ύφος 100.000 καρδιναλίων. Δεν αποκλείεται στον ελεύθερο χρόνο του από το ξέπλυμα μαύρου χρήματος να 'κανε και καμιά φιλανθρωπία για να αποπλανεί τη συνείδησή του. Αυτός ο φυγόδικος, όμως, δεν είναι παρά η "μαρίδα" των λαμογιών που εξακολουθούν να λυμαίνονται τον πλούτο αυτής της χώρας και δε δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Σε ποιόν, άλλωστε,να δώσουν; Στους πολιτικούς, στους δικαστές, στους μπάτσους ή στους δημοσιογράφους που έχουν στο "pay roll" τους; Ποιός να τολμήσει από όλους αυτούς να τους αγγίξει, αφού τους ενώνει ο δεσμός τής ενοχης; Και πώς να είναι κανείς αισιόδοξος για το μέλλον αυτής της χώρας όταν κι όσοι αυταναγορεύονται αριστεροί μελλοντικοί σωτήρες της σπεύδουν στα ανάκτορα της ελίτ για να υποβάλλουν τα σέβη τους σε αυτή και να πάρουν το χρίσμα τής διαπλοκής;...

Μη ξεγελούμε και τον εαυτό μας. Είναι εύκολο να παριστάνουμε τους αδιάφθορους όταν δεν έχουμε μπροστά μας το βάζο με το μέλι, είναι δύσκολο όμως να αντισταθούμε όταν μας δίνουν και το κουτάλι για να το γλείψουμε. Γι' αυτό και η αντιμετώπιση της σαπίλας δεν είναι λογικό να επαφίεται στην καλή προαίρεση μεμονωμένων ατόμων, αλλά στη δημιουργία αδιαπέραστων στεγανών, στα οποία κανείς δε θα μπορεί να εισχωρεί λαθραία. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατό κάθε τρεις και λίγο ο εκάστοτε πρωθυπουργός τής χωραςνα συναντάται με τους εφοπλιστές και να τους παρακαλά να κάνουν αυτό που θεωρείται αυτονόητο για τους μικρομεσαίους, να πληρώνουν δηλαδή τους φόρους που αναλογούν στα εισοδήματά τους. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να επιβληθεί άμεσα ένας φόρος 80% σε όποιον πλοιοκτήτη βάλει σημαία ευκαιρίας. Και για όσους το έχουν κάνει ήδη να επιβληθεί ο ίδιος φόρος για οποιαδήποτε επιχειρηματική ή προσωπική τους δραστηριότητα πραγματοποιείται σε αυτήν τη χώρα, από την ιδιοκτησία ακινήτου μέχρι του πατινιού που έχουν αγοράσει στον κανακάρη τους. Κανένα πρόβατο δε γλίτωσε ποτέ απ' τα δόντια τού λύκου παρακαλώντας τον. Στην άγρια φύση δεν επιβιώνεις με κλάψες, αλλά χτυπώντας τα στοιχειά της με τα ίδια τους τα όπλα...