Οταν ο σοσιαλισμός θεωρείται βρισιά, οι λαοί υποφέρουν...

Τα πολιτικά άκρα δεν είναι μια επινόηση της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενζέλου.Υφίστανται, όχι όμως όπως τα προπαγανδίζουν ο πρωθυπουργός κι ο αντιπρόεδρός του. Από τη μια υπάρχουν οι μισαλλόδοξοι νεοναζί κι άλλοι ακροδεξιοί υπερσυντηρητικοί φονταμενταλιστές, κρυμμένοι για παράδειγμα στους κόλπους τής ΝΔ και της εκκλησίας, κάποιοι από τους οποίους κάνουν παρέα αυτήν τη στιγμή στη φυλακή στους "συναδέλφους"τους εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου. Κι από την άλλη βρίσκουμε τους ταλιμπάν τού νεοφιλελευθερισμού, οι οποίοι ταυτιζουν το σοσιαλισμό με το διάβολο και θεωρούν ακόμα και τα ψήγματα κοινωνικής δικαιοσύνης αιτία πολέμου. Πρόκειται για εκείνους που μπερδεύουν τους ανθρώπους με την πανίδα τής ζούγκλας, εκτιμώντας πως δικαίωμα στην επιβίωση έχει μόνο ο οικονομικώς ισχυρότερος και οι υπόλοιποι δεν έχουν άλλο ρόλο παρά του θεατή στην καταστροφή τους...

Μην τρελαθούμε εντελώς. Ο Μ. Ομπάμα είναι τόσο σοσιαλιστής όσο είναι οδηγός τής Φόρμουλα Ενα οποιοσδήποτε οδηγεί ένα αυτοκίνητο. Απλώς στις ΗΠΑ, όπου ακόμα και το στοιχειώδες, όπως μια υποτυπώδης συμμετοχή τού κράτους στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των πολιτών του, θεωρείται άλμα προς την κοινοκτημοσύνη, είναι λογικό να αποκαλείται σοσιαλιστική οποιαδήποτε κίνηση ισότιμου καταμερισμού των δημοσιονομικών βαρών ή ελάφρυνσης των φτωχότερων στρωμάτων από το άχθος τής επιβίωσης. Ο Μ. Ομπάμα, πάντως, δεν έχει παρά τον εαυτό του να κατηγορεί γιατι τώρα στη χώρα του πραγματικό κουμάντο κάνουν οι μουτζαχεντίν τού Κόμματος τού Τσαγιού. Ας είχε φροντίσει να είχε έρθει σε πραγματική ρήξη με τα ιδιωτικά συμφέροντα που λυμαίνονται και τις ΗΠΑ πολύ νωρίτερα από το να προσπαθεί να τα κατευνάζει. Σε μια τέτοια περίπτωση θα είχε κατορθώσει να πετύχει μια περηφανή δεύτερη εκλογή, από την αγχωτική που κέρδισε, ώστε να  μη δικαιούται κανένας να του κουνηθεί σήμερα. Οπως έστρωσε, όμως, έτσι έπεσε στο δημοσιονομκό γκρεμό...   

Κι αν με την Ουάσιγκτον μας χωρίζει ένας ωκεανός, με την υπόλοιπη Ευρώπη μας διαιρεί η κυριαρχούσα αντίληψη τα τελευταια χρόνια πως μόνο με ισοπεδωτική άγρια λιτότητα, που χτυπά τους πολλούς κι όχι τους λίγους, θα μπορέσουμε να εξέλθουμε της κρισης. Με λίγα λόγια και η Ευρώπη, δηλαδή η Γερμανία για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, κυβερνάται στην ουσια από υποστηρικτές τού Κόμματος τού Τσαγιού, οι οποίοι απορρίπτουν οτιδήποτε άπτεται της κοινωνικής δκαιοσύνης προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της τραπεζικής-επιχειρηματικής ολιγαρχιας. Οσο, όμως, ο σοσιαλισμόςχαρακτηρίζεται μια "κακή", απαγορευμένη λέξη, η οποία πρέπει να αναφέρεται μόνο από τους ιστορικούς, θα ακολουθούμε ένα αδιέξοδο μονοπάτι. Προφανώς και δεν είμαι νοσταλγός τού σοβιετικού ολοκληρωτισμού, ούτε καν της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατιας προηγούμενων δεκαετιών που απλώς χρύσωνε το χάπι-δηλητήριο του καπιταλισμού. Οσο, όμως, άνθρωποι εκμεταλλεύονται ανθρώπους ο σοσιαλισμός θα παραμένει επίκαιρος, θέτωντας ερωτήματα που ο καπιταλισμός αδυνατεί να κατανοήσει, πόσω μάλλον να απαντήσει.

Αναζητώ, ωστόσο, το σοσιαλισμό που δεν θα επιβληθεί από μια ελίτ και δεν θα αφορά μόνο αυτή, αλλά θα προκύψει ύστερα από αμεσοδημοκρατικές διαδκασίες στις οποίες θα έχει πρώτα συνηθίσει ο λαός. Οταν το πόπολο θα έχει μάθει να χρησιμοποιεί την ατομική του βούληση και να αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο μόνο τότε θα έχει μετατραπεί σε κοινωνία πολιτών. Ουτοπία; Μπορεί, αλλά αυτό το ουσιαστικό χρησιμοποιούσαν πάντοτε όσοι δε μπορούσαν να δουν πέρα από τη μύτη τους για να χαρακτηρίσουν ιδέες που σήμερα ξέρουμε ότι άλλαξαν τον κόσμο...