Αλέξη, ξέρω για τα σκάνδαλα. Πρόγραμμα και στελέχη έχεις;...

Αν γυρίσεις ανάποδα το πολιτικό σύστημα, θ' αρχίσει να πέφτει το ένα σκάνδαλο μετά από το άλλο. Ειδικά οι δύο συγκυβερνώντες Σαχλαμαράς-Βενιζέλος μπορούν από μόνοι τους ν' απασχολούν τα ειδικά δικαστήρια εφ' όρου ζωής: από τη Siemens και την Intracom μέχρι τα ναυπηγεία και τη Λίστα Λαγκάρντ ο κατάλογος είναι γεμάτος με λαθροχειρίες τού πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου του. Οταν, όμως, έχεις κάνει σημαία σου τη διαφάνεια για να καλύψεις αρκετές ελλείψεις σου στο κυβερνητικό σου πρόγραμμα και την ανεπάρκεια αρκετών στελεχών σου οφείλεις να είσαι δύο φορές προσεκτικός. Γιατί αν πιάνουν βουλευτές σου για φοροδιαφυγή και διασπάθιση δημόσιου χρήματος, όπωςτον Αλ. Μητρόπουλο και το Γ. Σταθάκη αντιστοίχως για παράδειγμα, τότε είσαι και δύο φορές υπόλογος απέναντι στους πολίτες που ελπίζουν πως εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους. Ετσι δεν είναι Αλέξη Τσίπρα;... 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο πρώτος αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης που καταφεύγει στη σκανδαλολογία για να αναρριχηθεί στην εξουσία. Το έχουν κάνει, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι στην θέση του.  Και στη συνέχεια, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι κατηγορήθηκαν για σκάνδαλα, και πολλές φορές δικαίως, από αυτούς που έμελλε να τους διαδεχθούν.Αυτός ο φαύλος κύκλος, όμως, δεν οδήγησε ποτέ σε καταδίκη πολιτικού αρχηγού. Κι αυτό γιατί λειτουργούσε πάντοτε ως ένα παιχνίδι τού στιλ "θα σε βρίσω, αλλά όταν γίνω πρωθυπουργός θα σε συγχωρήσω γιατί μεταξύ κατεργαρέων...ομερτά". Κανένας πολιτικός αρχηγός δεν ήθελε ποτέ την κάθαρση γιατί κανένας πολιτικός αρχηγός δεν ήταν ο ίδιος αδιάφθορος ή γιατί δε γνώριζε πως στο κόμμα του υπήρχαν διάφορα "μπουμπούκια"που χρησιμοποιούσαν το δημόσιο ταμείο σα να ήταν ο προσωπικός κουμπαράς τους. Ακόμα κι αν ξεκινούσαν με τις καλύτερες προθέσεις, γρήγορα αντιλαμβάνονταν ότι μια φορά δεν είναι μόνο τα νιάτα, αλλά και η ευκαιρία και να τα κονομήσεις χοντρά και να σε αποκαλούν πρόεδρο...

Από τον όποιο πολιτικό δεν περιμένω να είναι βράχος ηθικής, να μη τσιμπολογήσει ούτε ένα ευρώ από τον κρατικό κορβανά και να αποχωρήσει από την πολιτική φτωχότερος από ό,τι ήταν όταν εισήλθε σε αυτη. Κάτι τέτοιο δεν είναι στην ανθρώπινη φύση. Από την άλλη, ωστόσο, δεν θέλω ο πολιτικός να ξεφεύγει του μέτρου κι από ένα δωράκι στον εαυτό του, που θα 'λεγε κι ο μάστερ τής διαφθοράς Ανδρ. Παπανδρέου, να καταλήξει να μη γνωρίζει πόσα σπίτια έχει κι ένα από αυτά να είναι απέναντι από την Ακρόπολη, στη Διονυσίου Αεροπαγίτου...Και, κυρίως, επιθυμώ ο πολιτικός να έχει όραμα, σαφές σχέδιο υλοποίησής του, στο οποίο δεν θα περιλαμβάνεται ο λαϊκισμός και το "τάζω στους πάντες τα πάντα", καθώς και την προσωπική ικανότητα να το φέρει σε πέρας. Μόνο τότε θα πειστώ ότι δεν είναι μία από τα ίδια κι ότι αυτό το έργο δεν το έχω ξαναδεί...