Αν σου πω άλλο δρόμο Γιάννη Στουρνάρα, θα σ' αφήσουν οι νταβατζήδες σου;...

Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι ο Γ. Στουρνάρας ζει στο δικό του κόσμο γι' αυτό και παρουσιάζει μια Ελλάδα που έχει εξέλθει του κινδύνου τής χρεοκοπίας και βαδίζει στο δρόμο τής ανάπτυξης. Ο υπουργός Οικονομικών λέει ψέματα εν πλήρει συνειδήσει των ψεμάτων του. Ο ίδιος, άλλωστε, παραδέχθηκε, για παράδειγμα, σε τηλεοπτική του συνέντευξη πως η ανεργία και η έλλειψη ρευστότητας έχουν οδηγήσει σε ριζική αύξηση των αυτοκτονιών. Την ίδια ώρα, πανηγυρίζει για τις προβλέψεις τού προϋπολογισμού του (επαναλαμβάνω, τις προβλέψεις), αδυνατεί όμως να δικαιολογήσει πειστικώς πως ακόμα και οι αριθμοί για όσα έχουν γίνει τον διαψεύδουν πανηγυρικώς...

Δεν υπάρχει ίσως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από το πρωτογενές πλεόνασμα. Για χάρη τής συζήτησης είμαι πρόθυμος να δεχθώ ότι αυτό επιτεύχθηκε μόνο χάρη στις προσπάθειες της κυβέρνησης και, φυσικά, τις θυσίες τού ελληνικού λαού κι όχι γιατί έχουν πετσοκοπεί οι δημόσιες επενδύσεις, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως μοχλός ανάπτυξης, ή γιατί το κράτος έχει αποφασίσει από μόνο του να μην καταβάλλει τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του. Είναι προφανώς θετικό να έχεις όπλα στη διάθεσή σου σε μια διαπραγμάτευση, όπως είναι όπλο αυτό του πρωτογενούς πλεονάσματος, το ζήτημα όμως είναι κατά πόσο είσαι αποφασισμένος να τα χρησιμοποιήσεις αν παραστεί ανάγκη.

Επί του πρακτέου, τί θα κάνει η κυβέρνηση όταν η τρόικα τής ζητήσει νέα μέτρα (πέρα από τα "κρυφά", όπως η αύξηση των των φορολογικών υποχρεώσεων που προβλέπεται στον προϋπολογισμό τού 2014)  προκειμένου να συναινέσει σε νέο δανεισμό από τη στιγμή που το "όνειρο"της εξόδου τής χώρας στις αγορές αργεί ακόμα να υλοποιηθεί; Τί να το κάνω το πρωτογενές πλεόνασμα, αν η συγκυβέρνηση Σαχλαμαρά-Βενιζέλου πει πάλι "ναι σε όλα" και δεν το αξιοποιήσει για την ελάφρυνση της πλειονότητας των ελλήνων πολιτών;...

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τα λουλούδια παρά να ανθίζουν την άνοιξη και να μαραίνονται το φθινόπωρο ή για τον ήλιο να εμφανίζεται με την ανατολή και να αποχωρεί με τη δύση. Τα οικονομικά, όμως, δεν είναι ούτε φυσικοί κανόνες ούτε θείες εντολές που η Ανγκ. Μέρκελ, σε ρόλο Μωυσή, μεταφέρει στους κοινούς θνητούς. Δε μπορώ, επομένως, παρά να γελάω πικρά κάθε φορά, όπως συνέβη χθες με το Γ. Στουρνάρα, που ακούω κάποιον κυβερνητικό αξιωματούχο να ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την άγρια λιτότητα σε βάρος των μικρομεσαίων. Πιθανότατα αυτό ισχύει αν πραγματικός στόχος είναι η διάσωση της επιχειρηματικής-τραπεζικής ολιγαρχίας που κυβερνά αυτόν τον τόπο και η οποία δεν θέλει να καταβάλει ούτε σεντ παραπάνω από το σχεδόν τίποτα που συνεισφέρει σήμερα.

Αν, όμως, στοχεύουμε στην ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη δεν θέτουμε ως προτεραιότητες το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά την αξιοποίησή της, δε ζητιανεύουμε από ξένους επενδυτές προσφέροντάς τους εργαζόμενους-σκλάβους με μισθούς Βουλγαρίας κι εργασιακά δικαιώματα Ουγκάντας, ενώ φορολογούμε τον καθένα αναλόγως των οικονομικών του δυνατότητων, όπως επιβάλλει άλλωστε και το Σύνταγμα που έχει μετατραπεί σε κουρελόχαρτο, ειδικώς τα τελευταία χρόνια.  Ο άλλος δρόμος, βεβαίως, απαιτεί βούληση για σύγκρουση με τους νταβατζήδες τού πολιτικού συστήματος κι αυτοί που κυβερνούν σήμερα είναι αδύνατο να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο. Βλέπετε, δεν θέλουν να φανούν αχάριστοι απέναντι στα χέρια που τους τάιζαν όλα αυτά τα χρόνια...