Πώς πέθαιναν οι ήρωες και πώς ξεφτιλίζονται τα αποβράσματα...

Λυπάμαι από τα βάθη τής καρδιάς μου όσους πίστεψαν στα "ιδανικά" τής Χρυσής Αυγής και βλέπουν σήμερα τους ηγέτες τους να τα απαρνιούνται τόσο απροσχημάτιστα μήπως και γλιτώσουν τη "μπουζού". Ο Ν. Μιχαλολιάκος ισχυρίστηκε, για παράδειγμα, πως το βράδυ τού φόνου τού Παύλου Φύσσα είχε πέσει για ύπνο από νωρίς και σηκώθηκε το μεσημέρι τής επόμενης ημέρας. Μερικά χρόνια νωρίτερα ένας άλλος φονταμενταλιστής εθνικιστής, ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, είχε υποστηρίξει πως δε γνώριζε για τα βασανιστήρια της χούντας γιατί διάβαζε. Ο Ν. Μιχαλολιάκος αποκήρυξε, επίσης, το Χίτλερ, το ναζισμό και τη βία, ανθρώπους δηλαδή κι έννοιες που είχε υπερασπιστεί με έργα και με λόγια σε όλη του τη ζωή. Ο τύπος είναι ικανός να δηλώσει και κομμουνιστής προκειμένου να μη μείνει για πολύ καιρό στον Κορυδαλλό. Το ίδιο ισχύει, βεβαίως, και για τα υπόλοιπα χρυσαυγίτικα αποβράσματα, τα οποία αλυχτούν πως η δίωξή τους είναι πολιτική, αλλά δεν τους έχουμε δει παρά να βρίζουν, να δέρνουν και να κλωτσούν, "επιχειρηματολογώντας" δηλαδή με το μόνο τρόπο που διδάχθηκαν να επιχειρηματολογούν...

Με τί θράσος, αλήθεια, συνεχίζουν ορισμένοι να ταυτίζουν την Αριστερά με αυτόν τον θίασο των νεοναζί εγκληματιών τού κοινού ποινικού δικαίου; Ο Νίκος Μπελογιάννης, για τον οποίο ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών είχε πει πως το ηθικό μεγαλείο του όπως και των συντρόφων του μπορούσε να συγκριθεί μόνο με αυτό των πρώτων χριστιανών, δήλωνε στους στρατοδίκες του: "Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω". Ο Αλέκος Παναγούλης, από τους λίγους που πολέμησαν πραγματικά τη χούντα την οποία νοσταλγούν σήμερα τα ακροδεξιά καθάρματα, είχε υπογραμμίσει επίσης στην απολογία του: "Δεν υποχωρώ διότι γνωρίζω ότι το ωραιότερον κύκνειον άσμα οιουδήποτε πραγματικού αγωνιστού είναι ο επιθανάτιος ρόγχος προ του εκτελεστικού αποσπάσματος, παρά ενώπιον μιας τυραννίας, και αυτήν την θέσιν αποδέχομαι".

Ο Μπελογιάννης, ο Παναγούλης και οι υπόλοιποι αγωνιστές τής Αριστεράς δεν αποκήρυξαν τις ιδέες τους ούτε μπροστά στους δήμιους τους κι αυτό γιατί οι ιδέες τους υπερβαίνουν το άτομο και τον θάνατο, είναι πανανθρώπινες και διαχρονικές. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τα φασιστικά ιδεολογήματα των χρυσαυγιτών, τα οποία εύκολα ξεχνούν και οι ίδιοι αν πρόκειται, για παράδειγμα, να συνεργαστούν με μετανάστες για να κονομήσουν από το παραεμπόριο ή για να γλιτώσουν τη φυλακή, η οποία ως γνωστό είναι για τους λεβέντες κι όχι για θρασύδειλα ανθρωπάκια που απαρνιούνται την ίδια τους την πορεία ζωής και τα ινδάλματά τους για να μη βρεθούν πίσω από τα κάγκελα...