Προσκυνώ τον μαχόμενο εργάτη, φτύνω τον λούμπεν προλετάριο...

Καλώ όλους μας να χαρούμε το χρονικό διάστημα μέχρι και τις 25 Μαΐου, όταν και θα κλείσουν οι κάλπες των τοπικών κι ευρωπαϊκών εκλογών. Για ένα μήνα περίπου ακόμα θα ζούμε στην Ελλάδα τού πρωτογενούς πλεονάσματος, της εξόδου στις αγορές, της αποφυγής τής χρεοκοπίας και της λήψης νέων επώδυνων μέτρων, καθώς και της ανάπτυξης και της σιγουριάς για το μέλλον. Ας μην είμαστε, επομένως, μίζεροι κι ας τα απολαύσουμε όλα αυτά, όπως όμως ένας σκανδιναβός μια ηλιόλουστη ημέρα στη Στοκχόλμη ή στο Οσλο. Να το κάνουμε, δηλαδή, με την επίγνωση που έχουν κι ο σουηδός κι ο νορβηγός πως αυτό είναι μια εξαίρεση στον κανόνα και πως από την επόμενη ημέρα ο "καιρός" θα επιστρέψει στα συνηθισμένα. Κι αν στη βόρειο Ευρώπη έχουν ως δεδομένο τις βροχές, τα χιόνια και το κρύο, στην ελληνική μπανανία κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με την άγρια, δίχως τέλος λιτότητα για τους πολλούς. Οι σκανδιναβοί παίρνουν όσα μέτρα προφύλαξης μπορούν για να περνούν όσο το δυνατό ανώδυνα την κακοκαιρία, μολονότι είναι αδύνατο- τουλάχιστον με τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα- να επέμβουν στη φύση και να αλλάξουν τα καπρίτσια της. Γι' αυτό και οι κάτοικοι του Ελλαδιστάν είναι αξιοθρήνητοι, γιατί ναι μεν ευλογήθηκαν με τον ήλιο, όχι όμως και με ταξική συνείδηση που θα τους απότρεπε από το να ψηφίζουν ξανά και ξανά και ξανά αυτούς που ασελγούν σε βάρος τους...

Προφανώς και θα είναι θετικό αν στις εκδηλώσεις για την Πρωτομαγιά συγκεντρωθούν εκατομμύρια λαού κι αν στις επερχόμενες εκλογές έχουμε ένα τέτοιο αποτέλεσμα με το οποίο αυτή η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να σταθεί την επόμενη ημέρα. Κι αν η ακροδεξιά Ν.Δ. τού Αντ. Σαχλαμαρά μού είναι ανυπόφορη, αυτό ισχύει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό για το ΠΑΣΟΚ τού Β. Βενιζέλου, που μασκαρεύτηκε σε "Ελιά" για να πιστέψουμε ότι είναι κάτι διαφορετικό από όλον αυτόν το συρφετό ανίκανων απατεώνων που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 30 και βάλε χρόνια. Ακόμα, όμως, κι αν συγκεντρωθεί αύριο ένα εκατομμύριο στην πλατεία Συντάγματος και στους επόμενους μήνες προκύψει κυβερνητική αλλαγή επί τα Αριστερά, δεν θα έχουν ιδιαίτερη σημασία αν ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη δεν προσλάβει χαρακτηριστικά πάλης διαρκείας κι αν το πόπολο δεν λειτουργήσει σαν τείχος προστασίας απέναντι στην πολιορκία που θα δεχθεί από το ψυχορραγούντα κατεστημένο...

Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαπραγματευτεί στα σοβαρά με την τρόικα, κανείς δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί ότι δεν θα λυγίσει κι ότι δεν θα συμβιβαστεί στο τέλος με ένα ακόμα μνημόνιο. Ας υποθέσουμε, όμως, έστω για χάρη τής συζήτησης πως η Ανγκ. Μέρκελ δεν κάνει πίσω και η Αριστερά δεν οπισθοχωρήσει και ζητήσει από τον ελληνικό λαό να αποφασίσει αν θέλει την επιμήκυνση της οικονομικής του γενοκτονίας για τα επόμενα 100 χρόνια ή να αναλάβει το ρίσκο να βγει η χώρα από το ευρώ ή ακόμα κι από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τί θα κάνουμε; Θα κρυφτούμε πάλι πίσω από τις αποφάσεις των πολιτικών μας ταγών για να μπορούμε να τους γιαουρτώνουμε στη συνέχεια; Θα υποκύψουμε στον εκβιασμό, θα πούμε "ναι σε όλα" και ύστερα θα ψάχνουμε 10.000.000 θηλιές για να κρεμάσουμε τους προδότες; Ή, μήπως, θα τολμήσουμε να κάνουμε ένα γιγάντιο βήμα προς τη λαϊκή χειραφέτηση, το οποίο θα ηχήσει δυνατότερα σε όλη την οικουμένη κι από δέκα ταυτόχρονους σεισμούς των δέκα Ρίχτερ ανά τη Γη; Ποιός κεφαλαιοκράτης, άλλωστε, θα βρει τα...άντερα μετά από ένα τόσο βροντώδες "όχι" να μας απειλήσει εκ νέου και να επιβάλει τα δικά του συμφέροντα σα να ήταν και δικά μας;...

Βεβαίως κι αναγνωρίζω το ρίσκο μιας τέτοιας κίνησης, αναλογίζομαι τις συνέπειες αν αποτύχουμε, όχι μόνο για εμάς αλλά και για τα παιδιά των παιδιών μας. Φαντάζομαι, όμως, πως τους ίδιους προβληματισμούς είχαν και οι εργάτες στο Σικάγο τού 1886, όταν διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας ή οι καπνεργάτες στην Θεσσαλονίκη το 1936. Κι εκείνοι γνώριζαν ότι η ελίτ δεν θα τους στρώσει το δρόμο με ροδοπέταλα, πως θα φτάσει ακόμα και να τους δολοφονήσει αρκεί η εργατική τάξη να παραμείνει υποδουλωμένη. Κι όμως, δεν έκαναν πίσω, δεν ακολούθησαν τη "λογική" που μιλούσε για μονόδρομους, για μη εναλλακτικές επιλογές και λοιπά κουραφέξαλα ανιστόρητων εθελόδουλων. Και ναι, αρκετοί σκοτώθηκαν στο Σικάγο, στην Θεσσαλονίκη κι οπουδήποτε αλλού οι "Σπάρτακοι" θέλησαν να απαλλαγούν από τις αλυσίδες τους. Το αίμα τους, ωστόσο, δεν πήγε χαμένο. Και το οκτάωρο καθιερώθηκε και οι συνθήκες εργασίας βελτιώθηκαν πριν ξαναγυρίσουμε σήμερα στον εργασιακό μεσαίωνα. Ο αγώνας τους δεν θα πήγαινε χαμένος ακόμα κι αν έχαναν, γιατί έστω κι ένας σκλάβος να αφυπνιστεί και να θελήσει να σπάσει τα δεσμά του είναι ήδη πολλοί. Γι' αυτό και γονατίζω και προσκυνώ το μεγαλείο των εργατών που ανά τους αιώνες θυσίασαν τη ζωή τους, προτιμώντας τον έντιμο θάνατο από την "ασφάλεια" της μαριονέτας. Και μας καλώ να τους κάνουμε παρέα στις δύσκολες αποφάσεις που έρχονται και για εμάς πολύ σύντομα... 

   

 

Να δείξουμε ανθρωπιά, όλοι μαζί να τσοντάρουμε για την έκτακτη εισφορά των εφοπλιστών...

"Τεχνικές δυσκολίες", λένε, έχουν εμποδίσει τους εφοπλιστές να καταβάλουν την έκτακτη εισφορά-χάρισμα ούτως ή άλλως, την οποία είχαν συμφωνήσει με την κυβέρνηση. Βεβαίως, στην περίπτωση της πλειονότητας του πόπολου όλα λειτούργησαν, ως δια μαγείας, ρολόι στον κρατικό μηχανισμό κι έτσι μπόρεσε να διασώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία χάρη στα "παχυλά" του εισοδήματα. Πρόκειται, προφανώς, για τις ίδιες...τεχνικές δυσκολίες που "αναγκάζουν" τους πλοιοκτήτες να χρωστούν ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία, να μην πληρώνουν φόρους, να ιδρύουν τη μία εξωχώρια εταιρία μετά από την άλλη και την ίδια ώρα να στηρίζουν την άγρια λιτότητα που επιβάλλουν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ γιατί "τί να κάνουμε, ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας τα προηγούμενα χρόνια" και πρέπει να πληρώσει αυτός που κυλίστηκε στη λάσπη τής απληστίας περισσότερο, ο...λαός δηλαδή. Κι αν κάποτε αυτές οι κραυγαλέες ανισότητες εξισορροπούνταν, τρόπον τινά, από τα χαρτζιλίκια στη μεσαία τάξη, τώρα που οι μικρομεσαίοι έχουν μείνει σκέτο μικροί, οι εφοπλιστές προκαλούν πολύ περισσότερο το κοινό αίσθημα όταν υπόσχονται, για παράδειγμα, μέσω αχυρανθρώπων τους πως θα μετατρέψουν τον Πειραιά σε επίγειο παράδεισο, αλλά την ίδια ώρα δεν συμμετέχουν ούτε στο ελάχιστο στην ενίσχυση του δημόσιου ταμείου...

Ξέρετε τί με ενοχλεί περισσότερο στους εφοπλιστές κι από το ότι στην ουσία μου κλέβουν το πορτοφόλι όταν αναγκάζομαι να δίνω περισσότερα λεφτά στο ελληνικό Δημόσιο από τους ίδιους; Το ότι έρχονται στη συνέχεια να μου χτυπήσουν δήθεν φιλικώς την πλάτη και να μου δώσουν δίκην φιλανθρωπίας ένα πεντάευρω για να περάσω την ημέρα. Θέλετε "κύριοι" να αξιοποιείτε κάθε παραθυράρα των ελληνικών και διεθνών νόμων για να μεγιστοποιείτε τα κέρδη σας, γιατί η αδηφαγία σας δεν έχει όρια; Κάντε το, αφού βρίσκετε παντού πειθήνιους υποτακτικούς να σας κάνουν όλα τα χατίρια. Σας απαγορεύω, ωστόσο, να παρουσιάζεστε, στα μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής τα οποία ελέγχετε, είτε οι ίδιοι είτε χρησιμοποιώντας τα παπαγαλάκια σας σα συμπονετικοί ανθρωπιστές οι οποίοι αισθάνονται τον πόνο τού λαουτζίκου γι' αυτό και του πετούν παξιμαδάκια για να συνοδεύει με αυτά τον καφέ τής παρηγοριάς που πίνει.

Θέλετε "αγαπητοί" εφοπλιστές να συνεισφέρετε στη βελτίωση της παιδείας και της υγείας, στην καλύτερη αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, στην ενίσχυση των μειονοτήτων, των ΑμεΑ κι οποιουδήποτε άλλου αναξιοπαθούντος; Αν ναι, αποδεχθείτε να πληρώνετε τους φόρους που αναλογούν στα εισοδήματά σας. Αν αυτό σας προβληματίζει, βάλτε και δικούς σας ανθρώπους στη δημόσια διοίκηση (όχι ότι δεν έχετε και τώρα δηλαδή) για να ελέγχουν πως τα χρήματα που δίνετε, πιάνουν τόπο και δεν καταλήγουν σε λαμόγια δεύτερης διαλογής μπροστά σε εσάς. Σε διαφορετική περίπτωση σας παρακαλώ να σταματήσετε να ξεπλένετε φράγκα μπροστά στα μάτια μου και να θέλετε να σας αποκαλώ ευεργέτες κι οραματιστές από πάνω. Πάει πολύ τόση κοροϊδία...

Δεν θέλω να με λένε Γιάννη αλλά Μέγα Ναπολέοντα, να ζητήσω την άδεια των γάλλων;...

Στην Ελλάδα δεν μας αρέσει να λύνουμε τα προβλήματα. Προτιμούμε είτε να τα αφήνουμε άλυτα πάνω στο τραπέζι είτε να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί, με την ελπίδα πως με ένα θείο θαύμα θα επιλυθούν. Κι αυτό δεν το κάνουμε μόνο για τα σοβαρά ζητήματα, αλλά και με τα γελοία. Γιατί γελοίο είναι, για παράδειγμα, να μην έχουμε καταλήξει ακόμα σε συμφωνία με τη Δημοκρατία τής Μακεδονίας για την ονομασία της. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να σκαλίζουμε κι από πάνω αυτό το θεματάκι για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Ποιός ξένος μπορεί να μας πάρει στα σοβαρά όταν του λέμε πως κινδυνεύει η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας από ένα κρατίδιο με το μισό από τον ελληνικό πληθυσμό, το οποίο μάλιστα είναι διχασμένο ανάμεσα σε σλάβους κι αλβανούς; Και πόσο μπορεί να αντέξει στην κρίση ενός νοήμονος ανθρώπου η σκέψη πως η ιστορία μιας χώρας εξαρτάται από την οικειοποίηση προσώπων και συμβόλων της από ένα άλλο κράτος, το οποίο αναζητά απεγνωσμένα ένα ηρωικό παρελθόν που θα μπορέσει να ενώσει τις διαφορετικότητες στο εσωτερικό του; Ολη η οικουμένη γνωρίζει ότι ο Αλέξανδρος ο Γ' ήταν έλληνας μακεδόνας κι όχι σλάβος. Γιατί να εξακολουθούμε να της δίνουμε πάτημα να ισχυρίζεται πως οι απόγονοί του είναι κομπλεξικοί γραφικοί, οι οποίοι συνεχίζουν να μιλούν μόνο για τα αρχαία τους τα κάλλη προκειμένου να κρύβουν τη σημερινή τους ασχήμια;...

Ημουν μικρότερος από 15 χρόνων όταν μου έλεγαν οι διάφοροι "μακεδονομάχοι" πως η Δημοκρατία τής Μακεδονίας θα εισβάλει στη χώρα μου και θα φτάσει έως την Θεσσαλονίκη με στόχο να βρει γεωγραφική διέξοδο στην θάλασσα και το θεωρούσα αστείο, πόσω μάλλον όταν μου ζητούσαν να συμμετέχω σε βλαχομπαρόκ όσο κι ανιστόρητα συλλαλητήρια για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Μου είναι, επομένως, πολύ δύσκολο στα 35 μου να πιστέψω ότι αυτό είναι λογικό σενάριο. Το ότι αρκετοί στη Δημοκρατία τής Μακεδονίας μπορεί να το ονειρεύονται τη μεγάλη Δημοκρατία τού Βαρδάρη δεν σημαίνει πως είναι και σε θέση να την υλοποιήσουν. Και στην Ελλάδα, άλλωστε, δεν είναι λίγοι εκείνοι που περιμένουν πότε θα αναστηθεί ο "μαρμαρωμένος βασιλιάς" για να πάρουμε πίσω την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Κάθε κράτος, όπως και κάθε άτομο, έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Αν μια ημέρα πάψω να θέλω να ονομάζομαι Γιάννης και προτιμήσω το Μέγας Ναπολέων, το οποίο είναι πιο φανταχτερό, θα δικαιούνται οι γάλλοι να μου επιτεθούν για οικειοποίηση ενός εθνικού τους συμβόλου;...

Οι γείτονές μας, επομένως, έχουν δικαίωμα να ονομάζονται όπως θέλουν, από τη στιγμή μάλιστα που η αρχαία Μακεδονία κάλυπτε και την περιοχή όπου σήμερα κατοικείται από "σκοπιανούς", να χτίζουν όσα αγάλματα του Αλέξανδρου του Γ' μπορούν να αντέξουν, να κυκλοφορούν με σάρισες σε σχηματισμό μακεδονικής φάλαγγας και να ονομάζουν τα αγόρια τους Φίλιππο, τα κορίτσια τους Ολυμπιάδα και τα άλογά τους Βουκεφάλα και να τα ντύνουν με τον ήλιο τής Βεργίνας, αν είναι με αυτόν τον τρόπο να καλύπτουν το δικό τους αρχοντοχωριατισμό. Η Ελλάδα έχει κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρεται για παραποίηση της ιστορικής πραγματικότητας από τα μακεδονικά βιβλία ή από δηλώσεις επίσημων αξιωματούχων, αλλά από όσο γνωρίζω δεν υπάρχουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας για τα ονόματα κρατών ή πόλεων. Αν αναλογιστούμε, εξάλλου, πόσα χωριά μας έχουν διατηρήσει τις τουρκικές ή αρβανίτικες ονομασίες τους, θα το ξανασκεφτόμασταν πριν ζητήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας δικαιώματα επί των ονομασιών άλλων περιοχών...

Ολα, όμως, ξεκινούν από το αίσθημα κατωτερότητας που μας πνίγει τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο και το οποίο μας εμποδίζει κι από το να ξεσηκωθούμε σε βάρος τής οικονομικής μας υποδούλωσης. Αλλοι το εκδηλώνουν αναπτύσσοντας εθνικιστικά αντανακλαστικά, αφού νιώθουν τόσο ασήμαντοι οι ίδιοι που έχουν ανάγκη να πνίξουν στην αγκαλιά τους τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ώστε να μην τους αγγίξει κανένας ξένος για να νιώσουν και οι ίδιοι μεγάλοι και τρανοί. Κι ας μην έχουν διαβάσει κανένα βιβλίο τους. Κι άλλοι φτάνουν στο άλλο άκρο, όπως ο πανεπιστημιακός καθηγητής που ζήτησε από κάθε ελληνική οικογένεια να αδελφοποιηθεί με μία γερμανική για να μάθει πώς πρέπει να ζει. Πρόκειται για τους αποκαλούμενους ευρωλιγούρηδες γερμανοτσολιάδες, οι οποίοι ντρέπονται που γεννήθηκαν έλληνες και στην Ελλάδα, αλλά πολύ περισσότερο που δεν μπόρεσαν ποτέ τους να αντιμετωπίσουν με παλικαριά τις προσωπικές τους ανασφάλειες. Κι έτσι, κάπου ανάμεσα στις κυρίαρχες τάσεις τού εθνικισμού και του εθνομηδενισμού, οι οποίες αποτελούν όψεις τού ίδιου νομίσματος, ασφυκτιά η μειονότητα, η οποία τα έχει βρει με τον εαυτό της και το ατομικό κι εθνικό της DNA και δεν αισθάνεται την ανάγκη να απαγορεύει στους ξένους να χρησιμοποιούν στοιχεία τής ιστορίας και της παράδοσής μας ούτε να τους προσκυνά σα να ήταν όντα με ανώτερη νοημοσύνη...

Οταν είχαν ρωτήσει κάποτε τον Μοχάμεντ Αλι γιατί δεν πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ για την πατρίδα του, τους απάντησε πως κανένας βιετναμέζος δεν τον αποκάλεσε ποτέ σκυλάραπα. Κανένας τούρκος, μακεδόνας ή αλβανός δεν μου έχει πιει ποτέ το αίμα. Αντιθέτως, μου το πίνουν κάθε ημέρα με το καλαμάκι έλληνες που προσβάλλονται αν τους πουν πως ο Αλέξανδρος ο Γ' ήταν ομοφυλόφιλος ή πως η Ανγκ. Μέρκελ είναι μια αδίστακτη ιμπεριαλίστρια. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να πολεμήσω στο πλευρό αυτών των ελλήνων για την Πόλη, τον Πόντο ή τη Σμύρνη, μολονότι κατάγομαι από αυτά τα μέρη, γιατί ξέρω ότι πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά τους θα είναι, απλώς δεν θα είναι τούρκοι αλλά έλληνες κεφαλαιοκράτες που θα κάνουν κουμάντο. Με αυτούς τους έλληνες με χωρίζουν πολύ περισσότερα από τον τούρκο, μακεδόνα ή αλβανό μικρομεσαίο εργαζόμενο. Αν θέλετε επομένως πόλεμο, ξέρετε ήδη σε ποιό στρατόπεδο θα με βρείτε και ποιά μάχη έχει αξία να δοθεί... 

 

Ο ευρωσκεπτικισμός είναι υγεία...

Στην προσπάθειά του να μας πείσει πως ο γιαλός είναι στραβός κι εμείς σωστά αρμενίζουμε, το κατεστημένο συνδέει τον ευρωσκεπτικισμό με την ακροδεξιά. Χρησιμοποιώντας ως σημαίες του περιπτώσεις όπως της Μ. Λεπέν μας εφιστά την προσοχή πως οποιαδήποτε κριτική στη δομή και στη λειτουργία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης περιέχει εθνικισμό, απομονωτισμό, μισαλλοδοξία και ρατσισμό. Ακόμα και τα παπαγαλάκια, βεβαίως, της ελίτ δεν μπορούν παρά να παραδεχθούν ότι έχουν γίνει σφάλματα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ωστόσο προπαγανδίζουν πως είναι δυνατό να γίνουν διορθωτικές κινήσεις κι όλα να επιστρέψουν σε μια ομαλότητα, η οποία όμως ποτέ δεν υπήρξε κεκτημένη στη Γηραιά Ηπειρο. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Η Ευρώπη, ωστόσο, δεν μπορεί να γιατρευτεί με ασπιρίνες. Αντιθέτως, απαιτείται να τοποθετηθούν εκρηκτικά στα σαθρά της θεμέλια, όπως αυτά που τοποθετούνται για τις ανατινάξεις ουρανοξυστών, και να οικοδομηθεί από την αρχή πάνω σε μία εντελώς διαφορετική λογική: όχι αυτή της εξυπηρέτησης των λόμπι, της αδιαφάνειας και της αλόγιστης σπατάλης, αλλά με κοινωνικό πρόσημο, να φτιάξουμε δηλαδή επιτέλους μια Ευρώπη των λαών κι όχι των λίγων εκλεκτών...

Σε αυτό το πλαίσιο ο ευρωσκεπτικισμός βρίσκει πλήρη νομιμοποίηση, ξέχωρα από νεοφασιστικές ιδεοληψίες κι εθνικιστικές κορώνες. Το ότι είμαι εναντίον αυτής της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν σημαίνει πως θέλω την έξοδο της Ελλάδας από αυτή. Δεν θεωρώ πως τα συμφέροντα της χώρας θα εξυπηρετηθούν καλύτερα αν διαλέξουμε τη μοναχική πορεία. Το ότι δεν βλέπω οφέλη από την παρουσία μας στην ευρωζώνη δεν ταυτίζεται με το ότι μακροπρόθεσμα θα είχα αντίρρηση να συμμετέχει η χώρα μου σε αυτή. Οταν, όμως, θα είναι έτοιμη η οικονομία της να ανταγωνιστεί τις ισχυρότερες ευρωπαϊκές, όχι βεβαίως στη βάση τού ποιός δίνει το χαμηλότερο κατώτατο μισθό αλλά σε αυτή της έρευνας, της καινοτομίας, της ελάχιστης γραφειοκρατίας, της αναδιανομής τού πλούτου και των ίσων ευκαιριών. Το ότι είμαι ευρωσκεπτικιστής δεν συνεπάγεται ούτε πως θεωρώ τους έλληνες τον περιούσιο λαό, τον οποίο οφείλουν να προσκυνούν οι κουτόφραγκοι, ούτε πως είμαι εναντίον τής πολυπολιτισμικότητας και της υγιούς αφομοίωσης στοιχείων από άλλες κουλτούρες που συμπληρώνουν τη δική μας. Αντιθέτως, είμαι πολύ πιο ευρωπαϊστής από πολλούς που ταυτίζουν τον ευρωπαϊσμό με το νεοφιλελευθερισμό, την οικονομική παγκοσμιοποίηση, τις πολυεθνικές, την πλήρη διάλυση του κοινωνικού κράτους και τον εργασιακό μεσαίωνα...

Ο φόβος τής ευρωπαϊκής ελίτ για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μού θυμίζει την αγωνία τής σύλληψης που διακατέχει ένα δολοφόνο όταν πληροφορείται πως η αστυνομία βρίσκεται πολύ κοντά στην εξιχνίαση του εγκλήματός του. Οι διάφοροι κομισάριοι και τα εξωθεσμικά αφεντικά τους γνωρίζουν πολύ καλά ότι η διαφαινόμενη άνοδος της Αριστεράς, αλλά και της ακροδεξιάς δεν θα έρθει από μόνη της, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, ούτε γιατί αυτό επιτάσσει κάποιος αόρατος ιστορικός κύκλος. Είναι οι πολιτικές που ακολουθούνται, ειδικώς τα τελευταία χρόνια, που έχουν οδηγήσει τους πιο ταξικώς συνειδητοποιημένους ευρωπαίους σε αριστερές επιλογές και το λούμπεν προλεταριάτο στους ακροδεξιούς και στους νεοναζί. Είναι αλήθεια ότι η Ευρώπη είναι μια γερασμένη ήπειρος από κάθε άποψη και δεν είναι δυνατό να προχωρήσει ακολουθώντας παρωχημένες ιδέες και λογικές. Αυτό που πραγματικά εξοργίζει τους πολίτες της, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να τους εξοργίζει, δεν είναι όμως το ότι οι μετανάστες μάς κλέβουν το βιος και νοθεύουν τον πολιτισμό μας αλλά το ότι στις παρακμάζουσες ευρωπαϊκές οικονομίες υπάρχει μια μειονότητα που ζει καλύτερα από όσο ζούσε χθες, βασίζοντας τη δική της ευζωία στην άγρια λιτότητα για τους πολλούς.

Οι ευρωπαίοι θα ήταν διατεθειμένοι να κάνουν θυσίες για την επικαλούμενη ανταγωνιστικότητα και για να ξαναγίνει η Ευρώπη ισχυρός διεθνής παίκτης αν έβλεπαν πως δεν υπάρχει πλέον πλούτος στα μέρη μας ή, τέλος πάντων, πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος γα να ξαναπαραχθεί και να καταλήξει στα χέρια τους. Κι όμως και πλούτος υπάρχει σήμερα, μόνο που καταλήγει σε λίγους, κι αυτός που μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όσοι τρέφουν καπιταλιστικές αυταπάτες πιστεύουν ότι θα φτάσει στους πολλούς. Γι' αυτό κι όταν το βράδυ των ευρωεκλογών το μαύρο σκεπάσει τον πολιτικό χάρτη τής Ευρώπης δεν θα φταίνε κυρίως η κακή επικοινωνιακή πολιτική τής Ε.Ε. ή το λούμπεν προλεταριάτο, αλλά η απληστία αυτών που κινούν τις μαριονέτες και οι ίδιες οι μαριονέτες που δεν τόλμησαν ποτέ να αποκτήσουν τη δική τους φωνή...

 

ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ από μόνοι τους είναι λίγοι, μαζί μπορούν να γίνουν τα πάντα...

Ας αναρωτηθεί το ΚΚΕ ποιός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την εργατική τάξη: ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ΠΑΣΟΚ ή, μήπως, το αυθεντικό ΠΑΣΟΚ, το οποίο μολονότι έχει πλέον ελάχιστη αποδοχή στο εκλογικό σώμα εξακολουθεί να κυβερνά αυτόν τον τόπο; Με λίγα λόγια, τί είναι προτεραιότητα; Να πολεμήσεις αυτό που ξέρεις ότι είναι σάπιο ή αυτό που κινδυνεύει να γίνει; Τη σαπίλα έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να την αλλάξεις αν συνεργαστείς μαζί της. Το πολύ πολύ να χαλάσει κι εσένα. Αντιθέτως, συνεργαζόμενος με αυτό που θεωρείς πως τείνει προς τη σήψη το αποτρέπεις από το να ακολουθήσει αυτήν την πορεία. Εκτός αν ο στόχος σου δεν ήταν ποτέ η λαϊκή ανατροπή, αλλά να λειτουργείς δίκην νταβατζή των εργατών και των μικρομεσαίων, διατηρώντας το μικρό μεν αλλά δικό σου "μαγαζάκι". Πολύ φοβάμαι πως στον Περισσό δεν ανησυχούν μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει νέο ΠΑΣΟΚ, αλλά μήπως δεν γίνει και χάσουν ο Δ. Κουτσούμπας, η Αλ. Παπαρήγα και οι άλλοι σταλινίσκοι που εκθέτουν με τη στάση τους την ηρωική ιστορία τού Κόμματος το "κόπιραϊτ" των λαϊκών διεκδικήσεων...

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ από μόνα τους είναι δύο αριστερά κόμματα με σοβαρές ελλείψεις. Το αποδεικνύουν ο ερασιτεχνισμός με τον οποίο επιλέγει η αξιωματική αντιπολίτευση υποψήφιους για την τοπική αυτοδιοίκηση και η νεκρική ιδεολογική ακαμψία στο "Σπίτι τού Λαού", την οποία περνούν για τίτλο τιμής. Δεν προκαλείς εμπιστοσύνη αν άλλα λες το πρωί κι άλλα το βράδυ, όπως κάνουν στην Κουμουνδούρου. Το ίδιο ισχύει, ωστόσο, κι όταν εν έτει 2014 λες τα ίδια με το 1924. Οποιος αλλάζει γνώμη συνεχώς κινδυνεύει να χαρακτηριστεί καιροσκόπος. Οποιος δεν αλλάζει ποτέ, μολονότι τα λάθη του είναι τόσο φανερά όσο ένας ελέφαντας μέσα σε ένα φούρνο μικροκυμάτων, στην καλύτερη περίπτωση είναι ισχυρογνώμων κι εγωιστής και στη χειρότερη ηλίθιος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, και το ΚΚΕ μαζί έχουν τη δύναμη να πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων και τη νεοφιλελεύθερη κεντροαριστεροδεξιά και το νεοφασισμό. Ενωμένα αυτά τα δύο κόμματα, ακόμα και με τα αριστερίστικα όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή το Σχέδιο Β' του Αλ. Αλαβάνου, μπορούν να εξαλείψουν τα ελαττώματά τους μέσω της αλληλοσυμπλήρωσης των κενών τους και της επικάλυψης των αδυναμιών τους...

Ποιός αριστερός, αλλά και μη αριστερός θα έλεγε όχι σε ένα ριζοσπαστικό κόμμα με στερεή ιδεολογική συγκρότηση και πρωταρχικό στόχο την κοινωνική δικαιοσύνη, το οποίο θα αντιλαμβανόταν τα μηνύματα των καιρών και θα επέβαλλε από την θέση τής κυβέρνησης την με κάθε τρόπο δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και την παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου; Δεν είναι κρίμα το κατεστημένο να έχει καταφέρει να ενώσει τις ελάχιστες εναπομείνασες δυνάμεις του και η Αριστερά να αιωρείται διασπασμένη στην θύελλα μικροκομματικών συμφερόντων κι ανώφελων εγωισμών; Τα μίντια της διαπλοκής έχουν ονομάσει "συμμαχία" την προσπάθεια διάσωσης Βενιζέλου, Λοβέρδου κι άλλων θλιβερών ερειπίων τής μεταπολίτευσης, έχουν στρώσει το κόκκινο χαλί σε έναν κακό δημοσιογράφο ο οποίος το μόνο που λέει στις στημένες συνεντεύξεις που δίνει, είναι πως θέλει να γίνει πρωθυπουργός και την ίδια ώρα η Αριστερά αυτοκαταστρέφεται, αρνούμενη να αδράξει τη χρυσή ιστορική ευκαιρία να φέρει μια επανάσταση δίχως όπλα σε αυτόν τον τόπο. Εχουμε κουβαλήσει πολύ νερό από την πηγή για να το χύσουμε στο βωμό τής ηττοπάθειας και της μιζέριας. Εχει φτάσει η στιγμή για την Αριστερά να απεκδυθεί το ρόλο τού Σίσυφου ή του Βασιλάκη Καΐλα και να γίνει η ίδια κυρίαρχη και ρυθμιστής των εξελίξεων. Αυτό, όμως, απαιτεί είτε Αλ. Τσίπρας και Δ. Κουτσούμπας να παρουσιαστούν ανώτεροι των περιορισμένων ικανοτήτων τους, σε ένα καζαντζακικό "κάνε ό,τι δεν μπορείς", είτε άλλες ηγεσίες...      

      

 

Πιο επικίνδυνο το ελληνικό κράτος από το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής...

Τα γκέτο δεν γεννιούνται από μόνα τους. Δεν αποφάσισαν από μόνες τους να ζήσουν σε αυτά οι διάφορες μειονότητες. Κάποιοι τις έκλεισαν εκεί, τις απαγόρευσαν να κινούνται ελεύθερα, τις επέβαλαν την περιχαράκωση, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Κι αυτό συνεπάγεται συνήθως μίσος, βία, άρνηση επιφανειακής ενσωμάτωσης. Και ύστερα όλοι οι υπόλοιποι «κανονικοί» άνθρωποι που αποτελούμε τις πλειονότητες αναρωτιόμαστε γιατί δεν μας συμπαθούν αυτοί στους οποίους κλείσαμε την πόρτα, επιρρίπτοντάς τους την απόλυτη ευθύνη γι’ αυτό. Συμπεριφερόμαστε στους μετανάστες σα να ήταν σκλάβοι στις ανά την Ελλάδα «Μανωλάδες», αλλά απορούμε γιατί δεν αισθάνονται έλληνες ή γιατί δεν αγαπούν τη χώρα που τους έδωσε δηλητηριασμένο ψωμί. Συμπεριφερόμαστε στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού, ωστόσο διαμαρτυρόμαστε γιατί αισθάνονται τα μέλη της περισσότερο τούρκοι παρά έλληνες…

Η περίπτωση της Σουλεϊμάν Σαμπιχά είναι περίπλοκη και πιθανώς όχι ενδεικτική του τί πραγματικά συμβαίνει στην Θράκη, της περιφέρειας όπου οργιάζει ο τουρκικός επεκτατισμός σε παράλληλη τροχιά με τον ελληνικό εθνικισμό. Σε καμία περίπτωση δεν εξισώνω τη συμπεριφορά τού ελληνικού κράτους απέναντι στη μουσουλμανική μειονότητα με την αντίστοιχη του τουρκικού κράτους απέναντι στην ελληνική. Οι μουσουλμάνοι δεν υπέστησαν την έκταση των διώξεων από τις οποίες υπόφεραν οι έλληνες της Πόλης, με αποτέλεσμα να έχουν μείνει πια ελάχιστοι στην πατρώα τους γη. Αλίμονό μας, όμως, αν εξακολουθούμε να θέτουμε ως μονάδα σύγκρισης της Τουρκία προκειμένου να περνούμε άνετα τον πήχη τής εξασφάλισης των στοιχειωδών έστω ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι ακόμα χειρότερα, αν συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σε όσους δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι με τάσεις εκδικητικότητας για όσα υπόφεραν κι υποφέρουν ακόμα συμπατριώτες μας από τις αλησμόνητες πατρίδες…

Οι τουρκογενείς-τουρκόφωνοι, οι πομάκοι και οι ρομά δεν είναι χαμένες υποθέσεις, αρκεί η ελληνική πολιτεία να ασχοληθεί επιτέλους σοβαρά μαζί τους, δίχως λογικές απομονωτισμού ή επιφανειακής ευνοιοκρατίας. Γι’ αυτό και δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα τυχόν κλείσιμο του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. Απλώς θα αναγκάσει τη μειονότητα να αναζητήσει άλλον «πατερούλη» όσο το ελληνικό κράτος θα της συμπεριφέρεται σαν τον κακό πατριό. Είναι αλήθεια ότι τα γκέτο εύκολα κτίζονται και δύσκολα γκρεμίζονται, ωστόσο το δεύτερο δεν θα γίνει ποτέ αν δεν κάνουμε την αρχή. Όσο, όμως, το πανελλήνιο θα ασχολείται με τη μειονότητα μόνο σε προεκλογικές περιόδους για ψηφοθηρικές σκοπιμότητες τόσο δεν θα βρίσκεται η άκρη τού νήματος ή, ακόμα χειρότερα, θα ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους όταν θα έπρεπε να αναζητούμε βιώσιμες λύσεις...

Η χώρα τού "έχω απόλυτο δίκιο"...

Οι άνθρωποι δεν αμφιβάλλουν. Είναι αλήθεια ότι παραμύθια που μέχρι χθες τα καταπίναμε αμάσητα, τώρα το πεπτικό μας σύστημα δυσκολεύεται να τα απορροφήσει. Ακόμα, όμως, κι όταν γκρεμίζουμε μέσα μας βεβαιότητες με τις οποίες ζούσαμε το προηγούμενο χρονικό διάστημα, σπεύδουμε να τις αντικαθιστούμε με άλλες, νέας κοπής σιγουριές για τις οποίες μάλιστα δεν σηκώνουμε ούτε μια μυγούλα στο σπαθί μας. Λες και το να μείνουμε έστω για μια στιγμή μετέωροι για να αναλογιστούμε τί πήγε στραβά και πώς μπορούμε να το διορθώσουμε είναι έγκλημα καθοσιώσεως. Δεν εμπιστευόμαστε πλέον τους πολιτικούς, τους τραπεζίτες ή τους δημοσιογράφους και για να μη νιώσουμε άδειοι έχουμε αντικαταστήσει την εμπιστοσύνη με το μίσος. Τυφλή υποταγή ή τυφλή αντιπάθεια. Τρέμουμε και μόνο στην ιδέα να χρησιμοποιούμε τα μάτια μας...

Αν προσπαθήσεις να ανοίξεις μια συζήτηση ακόμα και με ανθρώπους που είναι καλλιεργημένοι θα δυσκολευτείς να αντεπεξέλθεις, αν δεν είσαι βέβαιος για τις δικές σου απόψεις. Κι αυτό γιατί εκείνοι θα σε βομβαρδίσουν με τα δικά τους "έχω απόλυτο δίκιο", τα οποία θα σου τα πουν είτε "ολογράφως" είτε θα τα υπονοήσουν σαφώς. Πώς, επομένως, οι παοκτζήδες να μην πλακώνουν στο ξύλο τους ολυμπιακούς γιατί είναι βέβαιοι ότι οι ίδιοι είναι αθώοι τού αίματος κι ένοχοι μόνο οι "γαύροι", ή το αντίστροφο; Πώς να μην έχει χωριστεί η χώρα σε αυτούς που θεωρούν πως τα μνημόνια τα έχει στείλει ο θεός για να μας τιμωρήσει για τις αμαρτίες μας και για να μας βοηθήσει να γιατρευτούμε από αυτές και σε εκείνους που τα θεωρούν διαολόσταλτα; Υπάρχει μόνο η ημέρα και η νύχτα, ο χειμώνας και το καλοκαίρι, τα μεσημέρια, το φθινόπωρο και η άνοιξη είναι περιττά...

Κι αν το να θεωρούμε, και να το δείχνουμε, ότι τα ξέρουμε όλα κάνει κακό κυρίως στη δική μας νοημοσύνη, όταν αυτή η απολυτότητα μεταφράζεται σε βίαιη απόρριψη κάθε άλλης άποψης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον θρίαμβο του φανατισμού και του πολιτικού ορθολογισμού, δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος. Μήπως αυτό δεν ζούμε έντονα σε αυτήν τη χώρα για μια ακόμα φορά; Είμαστε, μάλιστα, τόσο λούμπεν που είμαστε ικανοί να γκρεμίσουμε τα πάντα στο όνομα της "Μπαοκάρας", της "Θρυλάρας" ή της "Τριφυλλάρας", αλλά να μένουμε άπραγοι όταν είναι ωφέλιμο να διοχετεύουμε την οργή μας σε κάτι πολύ πιο χρήσιμο και για εμάς τους ίδιους και για την κοινωνία στην οποία ζούμε...

Δεν ισχυρίζομαι πως η πρόκληση χάους είναι ο μόνος τρόπος για να βρούμε το δίκιο μας, αλλά σκεφτείτε αν όλο αυτό το πάθος που είχε συγκεντρωθεί στην Τούμπα την περασμένη εβδομάδα, ή στο "Καραϊσκάκη" και στη "Λεωφόρο" παλαιότερα, χρησιμοποιείτο για την ανατροπή ενός καθεστώτος που μόνο στη βιτρίνα του είναι δημοκρατικό. Οχι βεβαίως το πάθος στην τυφλή εκδοχή του, αλλά στην έλλογη, αυτή που υποτίθεται πως ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα. Οσο, όμως, αυτοί που μας κυβερνούν θα μας επιτρέπουν να χτυπιόμαστε για τις ομαδάρες μας, ώστε να εκτονώνουμε σε αυτές το δυναμισμό μας και να τους αφήνουμε στην ησυχία τους, τόσο θα αυξάνονται τα φαινόμενα ζούγκλας στα ελληνικά γήπεδα, αυτόν το χώρο μαζικής συνάθροισης του εθελόδουλου, λούμπεν προλεταριάτου. Κι όχι μόνο εκεί... 

Ανασταίνουμε τον Ιησού για να τον σκοτώνουμε ξανά και ξανά και...

Ετσι θα ήθελα τον δικό μου θεάνθρωπο, όπως τον "Ιησού" τής φωτογραφίας. Να υποφέρει πάνω στον σταυρό τού μαρτυρίου, γιατί ο πόνος είναι ο προορισμός των ψυχών με βαθιές ρίζες στο χώμα, χαμογελώντας και καπνίζοντας το τσιγαράκι του. Κι αυτό όχι από έναν υπολανθάνοντα σαδισμό ή από μια ανύπαρκτη προσωπική αγάπη για τη νικοτίνη, αλλά γιατί τα δίποδα ναι μεν δεν θα διέφεραν από τα τετράποδα αν υποτάσσονταν πλήρως στα πάθη τους, αλλά θα ήταν κι αφόρητα πληκτικά αν έκαναν τη ζωή τους όπως επιβάλλει το βιβλίο οδηγιών καθωσπρεπισμού και πολιτικού ορθολογισμού το οποίο η μία γενιά παραδίδει στην επόμενη ελαφρώς παραλλαγμένο από εκείνο που πήρε από την προηγούμενη. Μόνο που αυτός ο θεάνθρωπος δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ...

Ο Ιησούς ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος κι αυτό από μόνο του μου είναι αρκετό. Δεν έχω ανάγκη να του προσδώσω μια θεϊκή διάσταση, που τόσο εξιτάρει όσους φοβούνται τον θάνατο κι ακόμα περισσότερο τη ζωή, προκειμένου να προσκυνήσω το μεγαλείο εκείνου που υπήρξε ισάξιος των ιδεών που δίδασκε. Γιατί είναι σχετικά εύκολο να πεθαίνεις για τις ιδέες σου. Αυτό γίνεται μπαμ και κάτω. Το δυσκολότερο, ωστόσο, είναι να ζεις σύμφωνα με αυτές, το οποίο σημαίνει διάρκεια και καθημερινή πάλη για να μη λυγίσεις μπροστά στην επιβουλή τής εξουσίας και στο σαρκασμό τού όχλου...

Δεν ανασταίνουμε στο φαντασιακό μας κάθε χρόνο τον Ιησού από αγάπη. Το κάνουμε για να μπορούμε να τον σκοτώνουμε ξανά και ξανά και ξανά. Κι εκείνοι που είναι πιο πρόθυμοι να τον σταυρώσουν είναι αρκετοί ανάμεσα σε αυτούς που δεν τρώνε κατσικάκι τη σαρακοστή ή "χτυπούν" 15 μετάνοιες και "κυρ ελέησον" την ώρα, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο αγγίζουν την θέωση. Σκεφτείτε μόνο αυτό, να εμφανιζόταν ένας τύπος που να πήγαινε σε ένα πανηγύρι έξω από μία εκκλησία και να γκρέμιζε τους πάγκους των εμπόρων ή να εισερχόταν στην Αθήνα όχι φορώντας την Αρτα και τα Γιάννενα σε χρυσό, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι τραγοπαπάδες μας, αλλά πάνω σε ένα γαϊδουράκι. Το λιγότερο, θα τον χαρακτήριζαν αιρετικό και θα τον αφόριζαν. Στη χειρότερη, θα τον λύντσαραν...

Φανταστείτε κάποιον που δεν θα μιλούσε για την ανωτερότητα του ελληνισμού αλλά για την ισότητα των λαών, που δεν θα εκδικούταν αλλά θα συγχωρούσε τους βασανιστές του, που δεν θα έπαιρνε τη λίθο για να την πετάξει στους αμαρτωλούς και σε όσους δεν του μοιάζουν αλλά που θα προτιμούσε την ενδοσκόπηση από το διδακτισμό. Διανοηθείτε, με λίγα λόγια, κάποιον που οι σημερινοί θρησκόληπτοι, οι οποίοι πιστεύουν ότι θα διακτινιστούν μέχρι τον παράδεισο αν τρελαθούν στις γονυκλισίες και γεμίσουν τα σπίτια τους με χριστοπαναγίες, θα τον είχαν απορρίψει ή θα ζητούσαν και την παραδειγματική του τιμωρία και θα αντιληφθείτε το μέγεθος της υποκρισίας κι ότι ο χριστιανισμός έχει καταντήσει μια καλοκουρδισμένη μπίζνα στα χέρια γνήσιων επιγόνων των γραμματέων και των φαρισαίων...

Ω, πόσο μας αρέσει να σκοτώνουμε τον Ιησού στην καθημερινότητα μας λίγο πριν ή λίγο αφότου ανάψουμε ένα κερί ή προσκυνήσουμε μία εικόνα. Τον δολοφονούμε όταν απορρίπτουμε άκριτα το καινούριο για χάρη τού σαπισμένου παλιού, όταν μαζευόμαστε στο καβούκι μας για να μην επιτρέψουμε στους κάθε είδους ξένους να συγχρωτιστούν μαζί μας, όταν υποτασσόμαστε στο φόβο αντί να ρισκάρουμε με την ανάληψη της ευθύνης, όταν δικαιολογούμε την κοινωνική αδικία και μαχόμαστε για την ατομικιστική μας ευημερία, όταν θυσιάζουμε τις αρχές μας για τα φράγκα και τα οφίτσια, όταν βγάζουμε τα μαχαίρια δήθεν για τα πιστεύω μας, με τα οποία έχουμε ντύσει την άμετρη φιλοδοξία μας, όταν συμβιβαζόμαστε με το ότι "ο κόσμος δεν αλλάζει" όταν κι ο Ιησούς μάς απόδειξε το αντίθετο...

Γι' αυτό και θέλουμε τον Ιησού αναστημένο: για να τον προδίδουμε με ένα φιλί, για να μπορούμε να τον πετροβολούμε, να του βάζουμε αγκάθινο στεφάνι, να τον υποχρεώνουμε να κουβαλά το σταυρό στην κορυφή τού Γολγοθά, να του μπήγουμε τα καρφιά και ύστερα, αφού θα έχουμε κορέσει τη δίψα μας να βλέπουμε άλλους να πληρώνουν για τα δικά μας σφάλματα και τις δικές μας αβελτηρίες, να τον καμαρώνουμε ηττημένο να αναρωτιέται γιατί τον εγκατάλειψε αυτός που θεωρεί πλάστη του και να μας συγχωρεί για την αιμοσταγία μας. Κι επειδή μας αρέσει αυτό το θέαμα τον βγάζουμε ξανά από τον τάφο του προκειμένου να μη στερηθούμε έναν από τους πιο αγαπημένους μας αποδιοπομπαίους τράγους σε ένα ανελέητο σαδομαζοχιστικό γαϊτανάκι...

Κι εκείνος ο ένας, οι περισσότεροι Χριστοί που έχουν περάσει από αυτόν τον πλανήτη δέχονται να συμμετάσχουν σε αυτήν την παράσταση, έστω κι αν γνωρίζουν το πικρό φινάλε της. Γιατί πάντοτε κάποιοι βρίσκονται μέσα στον αλαλάζοντα όχλο που θα φωνάξουν "φτάνει ως εδώ", θα σηκώσουν μαζί με τους Εσταυρωμένους το βαρύ φορτίο και θα κάνουν περισσότερους να πιστέψουν ότι τίποτα δεν έχει χαθεί, ότι όλα, μα όλα είναι δυνατό να γίνουν...      

Υ.Γ. Καλό Πάσχα σε όλους, ραντεβού την Τρίτη όταν ο Ιησούς θα είναι και πάλι νεκρός, όπως ακριβώς το θέλουμε...
 

Το Στρασβούργο θα αναστενάξει από το λάιφσταϊλ

Οι βουλευτές και οι ευρωβουλευτές πρέπει να είναι, ως επί το πλείστον, δικηγόροι, άντε και γιατροί ή πολιτικοί μηχανικοί; Δεν το επιβάλλει το Σύνταγμα και θα έπρεπε να το απαγορεύει και η κοινή λογική. Αν υποθέταμε πως η κοινοβουλευτική ολιγαρχία ήταν αντιπροσωπευτική, θα παραχωρούσε πεδίο δόξης λαμπρό και σε εκπροσώπους άλλων κλάδων να "ανθίσουν". Αλίμονο, όμως, αν από τους χασοδίκηδες παραδώσουμε τα κλειδιά στους προβεβλημένους τού λάιφσταϊλ, σνομπάροντας μια σειρά πολιτών που έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν και, κυρίως, διάθεση να το υλοποιήσουν. Ούτε στους δικηγόρους ούτε στο λάιφσταϊλ καθρεφτίζεται ο μέσος έλληνας, ο οποίος δεν γνωρίζει τους νόμους απέξω, δεν είναι ευπροσήγορος, δεν έχει αναλογίες μοντέλου, μεγάλη κλίση στη μπάλα ούτε είχε τη δυνατότητα να βγαίνει κάθε τρεις και λίγο στο γυαλί με την ιδιότητα του δημοσιογράφου, του ηθοποιού ή του τραγουδιστή. Με λίγα λόγια, και σε αυτές τις ευρωεκλογές τα κόμματα επέλεξαν να υπηρετήσουν την επικοινωνία από την ουσία, γι' αυτό και οι προτιμήσεις τους προκαλούν κλαυσίγελο...

Ο Θοδωρής Ζαγοράκης, για παράδειγμα, υπήρξε ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Με την ιδιότητα του λαοφιλούς παλαίμαχου πρωταθλητή Ευρώπης θα μπορούσε να ασχοληθεί με την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου, αντικείμενο που προφανώς κατέχει. Τί δουλειά έχει, όμως, ένα ανεξάντλητο "μηχανάκι" στο χώρο τής μεσαίας γραμμής στην Ευρωβουλή; Την ίδια ώρα, τα ευρωψηφοδέλτια έχουν πλημμυρίσει κι από δημοσιογράφους οι οποίοι μέχρι χθες παρίσταναν τους αμερόληπτους κριτές τής εξουσίας κι αφού χώρισαν με τη "σύζυγό" τους παντρεύτηκαν τη μισητή της αντίπαλο πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις. Ταυτοχρόνως, τί θα γύρευε το "Τσαντίρι" τού Λάκη Λαζόπουλου στο Στρασβούργο; Aν η δημοσιογραφία πρέπει να κρατά γενικώς κι αορίστως τις αποστάσεις από την εξουσία, οι σατιρικοί οφείλουν να βρίσκονται εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά αν θέλουν το αστείο στο τέλος να μην είναι οι ίδιοι. Ο Λάκης φαίνεται πως το κατάλαβε. Δεν ισχύει, ωστόσο, το ίδιο για πολλούς ακόμα οι οποίοι προτίμησαν το δρόμο τής αυτοταπείνωσης. Είναι ανθρώπινο να θες να απλώνεις τα πόδια σου πέρα από εκεί που σε παίρνει. Οπως είναι, επίσης, ανθρώπινο να παύουν οι άλλοι να σε παίρνουν πλέον στα σοβαρά, ακόμα κι όταν ασχολείσαι με αυτό στο οποίο είσαι πραγματικά καλός και σου ταιριάζει... 

"Ευρώ ή δραχμή"; Κάντε μου ένα καλύτερο ερώτημα...

Είναι θετικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να πάει σε δημοψήφισμα στην περίπτωση που οι δανειστές εμμείνουν στις πολιτικές άγριας λιτότητας υπέρ λίγων. Ηταν λάθος, άλλωστε, του ρεζίλη των Παπανδρέου το ότι δεν επέμεινε σε αυτήν τη λύση το Νοέμβριο του 2011. Είναι αρνητικό, όμως, που η αξιωματική αντιπολίτευση περιθωριοποιεί το εναλλακτικό σενάριο της επιστροφής στη δραχμή, το οποίο εξακολουθεί να είναι, αν μη τι άλλο, ένα πολύ ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο απέναντι στους μερκελιστές. Κι έχει μεγάλο δίκιο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης όταν ισχυρίζεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να χάσει το ριζοσπαστισμό του κινούμενος προς την κεντροαριστερά από το φόβο μήπως δεν κερδίσει αρκετές ψήφους νοικοκυραίων. Τί σημασία έχει να κυβερνήσει η Αριστερά, αν είναι να εφαρμόσει τις μετριοπαθείς "λύσεις" τής σοσιαλδημοκρατίας, οι οποίες δε λύνουν το πρόβλημα στη ρίζα του, που είναι η άνιση κατανομή τού πλούτου, παρά μόνο το "μπαλώνουν" ανοίγοντας το δρόμο στην αγριότητα του νεοφιλελευθερισμού και του νεοφασισμού;...

Οποιος πηγαίνει σε έναν πόλεμο για να τον κερδίσει δεν παραδίδει προκαταβολικώς τα όπλα του, όπως έκανε το ΚΚΕ στη Βάρκιζα. Τα έχει όλα στη φαρέτρα του κι απειλεί για τη χρησιμοποίησή τους ή τα χρησιμοποιεί εφόσον παραστεί ανάγκη. Κατανοώ ότι η επιχειρηματική, τραπεζική και πολιτική ελίτ, με τη χρησιμοποίηση των διάφορων μηχανισμών που έχει υπό τον έλεγχό της-από την εκπαίδευση μέχρι τα μίντια και την εκκλησία-, έχει πετύχει να τρομοκρατήσει το πόπολο, πείθοντάς το ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα από τη σημερινή οικονομική του γενοκτονία και την καταρράκωση της αξιοπρέπειάς του. Αλίμονο, όμως, αν συμβιβαστεί και η Αριστερά με τη διαχείριση του φόβου, αν θέλετε και με το δικό της φόβο να αναλάβει την ευθύνη τής διακυβέρνησης της χώρας. Αν στόχος μιας αριστερής κυβέρνησης δεν είναι να αλλάξει εκ βάθρων το σύστημα παρά μόνο να το διαχειριστεί κι απλώς να αντικαταστήσει στα οφίτσια τους δεξιούς με δικούς της, ας μείνουν να μας εξουσιάζουν αυτοί που το κάνουν και τώρα...

Το δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" ήταν από την αρχή επίπλαστο. Η Γερμανία τρέμει ακόμα μπροστά στο ενδεχόμενο εξόδου τής Ελλάδας από την ευρωζώνη και της ανόδου τής Αριστεράς στην εξουσία. Αν δεν έτρεμε, δεν θα επέτρεπε τη δημιουργική λογιστική Στουρνάρα (είναι έμπειρο σε αυτή το αγαπημένο σημιτόπαιδο) για το πρωτογενές πλεόνασμα και την επικοινωνιακή όσο κι άσκοπή έξοδο στις αγορές ούτε θα έτρεχε να επισκεφτεί την Αθήνα η ίδια η Ανγκ. Μέρκελ για να φάει "νηστίσιμο" κατσικάκι στην Πλάκα, αλλά και να πετάξει τη "βόμβα" ότι η λιτότητα είναι ένα έργο "to be continued". Σκοπός τού ψευτοδιλήμματος ήταν εξαρχής η τρομοκράτηση του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το ότι η δημόσια συζήτηση γύρω από το νόμισμα επανέρχεται όταν πλανάται ο φόβος τού κατεστημένου για κυβερνητική αλλαγή, όπως είχε συμβεί πολύ έντονα και πριν τις διπλές εκλογές τού 2012. Το ζητούμενο ήταν και είναι η κοινωνική δικαιοσύνη και στην επίτευξή της έχει ιδεολογικό χρέος να στοχοπροσηλωθεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Φυσικά θα χρειαστεί τη συνδρομή και τη στήριξη του λαού. Αυτό που δεν χρειάζεται, είναι να υποκύψει στους εκβιαστές τής λαϊκής συνείδησης, σε αυτούς που κυβερνούν σήμερα με τερατώδη ψεύδη και μόνο τους "επιχείρημα" τις απειλές...  

  

Βαγγέλη θυμήσου, στημένο πρωταθλητή σε θέλουν μόνο οι χαζοί σου...

Θα έπρεπε να έχω κατεβεί μόλις πριν λίγες ώρες από τον Αρη για να μην αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους η κοινή γνώμη είναι δυσαρεστημένη με τους πολιτικούς. Παραμερίζοντας, όχι γιατί το θεωρώ δευτερεύον αλλά γιατί δεν είναι της παρούσης, το γεγονός ότι αυτούς που τώρα βρίζουμε, γιαουρτώνουμε ή προπηλακίζουμε τους εκλέγαμε ξανά και ξανά μολονότι υποψιαζόμασταν τη φαυλότητά τους αλλά αδιαφορούσαμε μόνο και μόνο γιατί μας έκαναν διάφορες "εξυπηρετησούλες", θα ήμουν εκτός τόπου και χρόνου αν αισθανόμουν αν όχι ενθουσιασμένος, έστω ικανοποιημένος από το πολιτικό προσωπικό τής χώρας. Με ποιούς θέλουμε, όμως, να αντικαταστήσουμε τους φαύλους; Με ανθρώπους που έχουν να επιδείξουν πραγματικό έργο στον επαγγελματικό τους τομέα, δίχως να κινούνται υπογείως και οι οποίοι συνδυάζουν γνώση, εμπειρία, ικανότητες και διάθεση για προσφορά στα κοινά; Οχι βεβαίως, αυτούς άλλωστε δεν τους ξέρουμε καν γιατί τα μέσα ενημέρωσης κι εμείς οι ίδιοι περί άλλα τυρβάζουμε. Αφήστε που πολλοί από αυτούς έχουν ήδη πάρει ή ετοιμάζονται να πάρουν το δρόμο για την εξωτερική μετανάστευση. Οχι, θέλουμε να αντικαταστήσουμε τις μαριονέτες με αυτούς που τις κινούν και οι οποίοι αυτοπαρουσιάζονται, χάρη και στα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν, σαν το όμορφο καινούριο που θα πάρει την θέση τού αποκρουστικού παλιού παρόλο που είναι το ίδιο και το αυτό...

Σε αντίθεση με αρκετούς αριστερούς δεν μου αρέσει να δαιμονοποιώ την επιχειρηματικότητα. Αντιθέτως, η χώρα την έχει ανάγκη ώστε να ξεκολλήσει από το τέλμα. Αλίμονο, όμως, αν έχουμε ως πρότυπα τύπους όπως ο Β. Μαρινάκης ή ο Αχ. Μπέος, οι οποίοι τώρα επιθυμούν να ελέγξουν και δήμους, του Πειραιά και του Βόλου αντιστοίχως είτε με αχυράνθρωπους είτε οι ίδιοι προσωπικώς. Στο μυαλό μου ο υγιής επιχειρηματίας είναι αυτός που είτε δημιουργεί από την αρχή είτε εξελίσσει αυτό που κληρονόμησε, δίνοντας έμφαση στην έρευνα, στην καινοτομία, στην παραγωγή προϊόντων χρήσιμων για το κοινωνικό σύνολο. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν ταυτίζω την υγιή επιχειρηματικότητα με τη μαφία, τα μπραβιλίκια, τις υπόγειες συναλλαγές, τα στησίματα, τις αρπαχτές κι οτιδήποτε άλλο θα έκανε ακόμα και τον Αλ Καπόνε ή τον Σ. Μπερλουσκόνι να ερυθριούν από ντροπή...

Κι εγώ αγαπάω τον Ολυμπιακό, αλλά δεν θα ψήφιζα για δήμαρχο Πειραιά κάποιον που έκανε ένα αναξιόπιστο πρωτάθλημα ακόμα πιο αναξιόπιστο. Τί αξία έχει, πέρα βεβαίως από τα φράγκα τού Τσάμπιονς Λιγκ για τα οποία γίνεται όλη η δουλειά, να βγαίνω πρώτος αν τρέχω μόνος μου ή πυροβολώ, όπως ο Σάσα Μπάρον Κοέν στην κωμωδία "Δικτάτορας", όποιον άλλον τρέχει στον ίδιο στίβο μαζί μου; Κι εγώ αγαπάω τον Βόλο, αλλά δεν θέλω για δήμαρχο της πόλης μου κάποιον που το βιογραφικό του θυμίζει Ντον Κορλεόνε των φτωχών. Πόσο πιο λούμπεν μπορούμε να γίνουμε αν, πικραμένοι όπως είμαστε από αυτούς που γνωρίζαμε ότι μας εξαπατούν αλλά που μας πετούσαν και κανένα κοκαλάκι, ψηφίζουμε τώρα με κριτήριο το να είναι ο Θρύλος αιώνιος πρωταθλητής άνευ αντπάλου κι ο Ολυμπιακός Βόλου να επιστρέψει στα στημένα "σαλόνια" τής Σούπερ Λίγκας; Με τέτοια μυαλά το βρίσκω, επίσης, απολύτως λογικό να μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας με πρωτογενή πλεονάσματα κι εξόδους στις αγορές. Οταν έχεις να κάνεις με πρόβατα είναι μεγάλος ο πειρασμός να χρησιμοποιείς τον μπαλτά...


 

Η Μέρκελ είναι ο διάβολος, αν έτσι αισθάνεστε καλύτερα...

Είναι η Ανγκ. Μέρκελ ο εωσφόρος, ο διάβολος με γυναικείο ταγέρ, η προσωποποίηση του απόλυτου κακού; Ολοι οι γερμανοί είναι ναζί, θιασώτες τού Γ' Ράιχ, στριφνοί κι αγέλαστοι τύποι που πιστεύουν στην ανωτερότητα της ράτσας τους; Ενδεχομένως να σας φαίνονται αστείοι οι χαρακτηρισμοί, αντανακλούν ωστόσο την πεποίθηση πολλών συμπατριωτών μας, οι οποίοι είτε από εθνικιστικά αισθήματα, φανερά ή υπολανθάνοντα, είτε από ευθυνοφοβία αναζητούν πάντοτε αποκλειστικώς στους ξένους τις αιτίες για τη δική τους σκλαβιά. Οχι, η καγκελάριος της Γερμανίας δεν είναι κάποιο ανθρωπόμορφο τέρας, αλλά μια μέτρια πολιτικός που θυσιάζει το μακροπρόθεσμο καλό και της δικής της χώρας προκειμένου να εξυπηρετήσει τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά της και της ελίτ την οποία εκπροσωπεί, όπως ακριβώς δηλαδή κι ο Αντ. Σαχλαμαράς. Ούτε όλοι οι γερμανοί είναι αυταρχικοί δυνάστες που αποζητούν το κακό των ξένων. Είναι κι εκείνοι θύματα μιας προπαγάνδας σύμφωνα με την οποία η στασιμότητα, για παράδειγμα, των αποδοχών τους δεν οφείλεται στην ανάγκη εξυπηρέτησης των υπερκερδών των βιομηχάνων τής πατρίδας τους, αλλά στους "τεμπέληδες" νοτιοευρωπαίους. Μήπως, όμως, και οι έλληνες δεν συμπεριφέρονται σα να έχουν υπνωτιστεί ομαδικώς από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης συνειδήσεων;...

Αν ρωτήσει κανείς την πλειονότητα των συμπολιτών μας ποιά είναι η σχέση που συνδέει την Ανγ. Μέρκελ με τον Αντ. Σαχλαμαρά, η συντριπτική πλειοψηφία θα του απαντήσει πως είναι όμοια με αυτή ενός σκύλου με το αφεντικό του. Και θα έχει δίκιο. Είμαστε, ωστόσο, πάρα πολύ καλοί στο να απαιτούμε γενναιότητα από τους άλλους, αλλά οι ίδιοι να συμπεριφερόμαστε σαν κότες απέναντι σε εκείνους που μας αντιμετωπίζουν σα σκλάβους. Είναι λυπηρή αυτή η παραδοχή, αλλά είμαστε ένα έθνος "Ζήκων" που, όπως λέει κι ο ποιητής, "από τους άλλους ζητούμε παληκαριά κι εμείς έχουμε όλο λερωμένα τα βρακιά". Βρίθει ο τόπος από κουτσαβάκηδες που θα σκιτσάρουν την Ανγ. Μέρκελ με στολή των SS και το μουστάκι τού Χίτλερ (αρκετοί, άλλωστε, ανάμεσά μας πιστεύουν ότι είναι και βιολογική κόρη του, πέρα από το ότι μας ψεκάζουν νύχτα ημέρα!) και θα χρησιμοποιήσουν σεξιστικά σχόλια για να τη λοιδορήσουν, αλλά όταν έρθει η ώρα να σταθούν απέναντι στις "Μέρκελ" της δικής τους ζωής κατεβάζουν το κεφάλι κι από το στόμα τους δεν βγαίνει καμία άλλη λέξη πέρα από το "μάλιστα". Κι αν, φυσικά, το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης έχει αυτός που τρομοκρατεί, δεν είναι αθώος τού αίματος εκείνος που αφήνεται να τρομοκρατηθεί γιατί έτσι πιστεύει ότι δίνει ανάσες ξεκούρασης στον εγκέφαλό του κι απαλλάσσεται από τις προσωπικές του ενοχές...

Με την επίσκεψη Μέρκελ ολοκληρώνονται οι εορτασμοί για την έξοδο της χώρας στις αγορές, για την οποία θα πρότεινα να προστεθεί στην 25η Μαρτίου και στην 28η Οκτωβρίου ως μεγάλη στιγμή στην Ιστορία τής γλυκιάς μας πατρίδας. Με το που θα εγκαταλείψει, ωστόσο, η καγκελάριος το έδαφος του 17ου κρατιδίου τού οποίου είναι στην ουσία κυβερνήτης και, κυρίως, όταν κλείσουν οι κάλπες των εκλογών τού Μαΐου θα φανεί σε όλο της το μεγαλείο πόσο ψεύτικη ήταν αυτή η εβδομάδα που ζήσαμε και πόσο κοντά ποδάρια έχει η επικοινωνία όταν δεν βασίζεται στην πραγματικότητα. Αισθάνομαι πως βρισκόμαστε στα μισά μιας ταινίας μυστηρίου, όταν οι θεατές αρχίζουν να πιστεύουν ότι το έγκλημα έχει διαλευκανθεί, ο δράστης έχει βρεθεί κι όλα είναι μέλι γάλα. Μόνο που τότε συμβαίνει κάτι και μας επαναφέρει στη λογική η οποία θέλει ένα φιλμ μεγάλου μήκους να μην ολοκληρώνεται στα 45 λεπτά. Η άγρια λιτότητα σε βάρος των ίδιων και των ίδιων δεν τελείωσε και η ανεργία ενδεχομένως να μειωθεί αλλά αυτό θα οφείλεται στο ότι αρκετοί θα έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό ή απλώς θα αποδεχθούν ότι οι εργοδότες τούς κάνουν χάρη δίνοντάς τους μισθούς των 200 ευρώ. Δεν έχουμε φτάσει, ωστόσο, στο δραματικό φινάλε τού έργου, το οποίο δεν θα έχει "happy end". Θα το πλησιάζουμε μόνο όταν θα συγκρίνουμε το βιοτικό μας επίπεδο με αυτό των βούλγαρων, των ρουμάνων ή των μπαγκλαντεσιανών και δεν θα βρίσκουμε καμία διαφορά...  

   

Μας νανουρίζουν με εξόδους στις αγορές για νας μας σκοτώσουν στον ύπνο μας...

Είναι θετικό η χώρα να έχει πρωτογενές πλεόνασμα και να δανείζεται από τις αγορές; Κατ' αρχήν, ναι. Δεν έχουν καμιά σημασία, ωστόσο, αν είναι ο σκοπός κι όχι  απλώς το μέσο για μια καλύτερη Ελλάδα. Υποτίθεται, εξάλλου, πως καταστραφήκαμε γιατί ζούσαμε με δανεικά. Πώς είναι δυνατό, επομένως, να πανηγυρίζουμε γιατί παίρνουμε κι άλλα; Τί σημασία έχει, εξάλλου, να υπάρχει απόθεμα στο δημόσιο ταμείο, αν από αυτό διανεμηθεί ελάχιστο στον ελληνικό λαό κι αυτό το ελάχιστο καταλήξει αποκλειστικώς στη συντηρητική πελατεία τού Αντ. Σαχλαμαρά; Οι πολίτες αυτής της χώρας πέρασαν και περνούν τα πάνδεινα τα τελευταία τέσσερα χρόνια για να καταλήξουν οι θυσίες τους στις τσέπες των καραβανάδων; Και τί αξία έχει να δανειζόμαστε ξανά από τις αγορές, και μάλιστα ακριβά, αν τα δανεικά καταλήγουν στην αποπληρωμή άλλων δανεικών, δημιουργώντας έναν κύκλο που είναι φαυλότερος κι από αυτούς που τον σχεδίασαν και τον ενέκριναν με αποκλειστικό σκοπό να μην κυβερνήσει ποτέ η Αριστερά; Πόσω μάλλον όταν το "υστερόγραφο", το οποίο αναφέρεται σε τρίτο μνημόνιο, θα μας αφήσουν να το διαβάσουμε μετά από τις ευρωεκλογές...

Το θλιβερότερο, ωστόσο, είναι ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα και οι έξοδοι στις αγορές δεν μιλούν για τη ζωή μας: δεν κάνουν λόγο για την ανεργία, για τον εργασιακό μεσαίωνα, για την επισφαλή υγεία μας, το καταρρέον εκπαιδευτικό σύστημα, τη διάλυση του υποτυπώδους κοινωνικού κράτους, την οικονομική γενοκτονία και τη συνεπακόλουθη καταρράκωση της αξιοπρέπειάς μας. Θα μου πείτε πως η Ελλάδα δεν αρίστευε σε κανέναν από τους παραπάνω τομείς και προ μνημονίου και πως είναι μίζερο να μεμψιμοιρούμε πριν περιμένουμε να δούμε τις πρακτικές συνέπειες από τα "επιτεύγματα" της συγκυβέρνησης. Πράγματι, η χώρα μας δεν αποτελούσε πρότυπο και πριν από εκείνη την ημέρα που ο ρεζίλης των Παπανδρέου μάς ανακοίνωνε ότι για να σωθούμε πρέπει να εξαϋλωθούμε. Μόνο που από το 2010 έχω δει ελάχιστα πράγματα να γίνονται προς την κατεύθυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αλλά πάρα πολλά προς τη βουλγαροποίησή μας...

Αλήθεια, ακούσατε τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρό του (δεν αναφέρομαι σε ονόματα γιατί δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ποιός είναι  ποιός) να μας καθησυχάζουν πως τα χρήματα από το πλεόνασμα και τα δανεικά από τις αγορές θα δοθούν για την απασχόληση, την επιβολή κανόνων στο σκλαβοπάζαρο που λέγεται ευφημιστικά αγορά εργασίας στην Ελλάδα, για την παιδεία, την υγεία, το κοινωνικό κράτος και, κυρίως, για τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και την παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου; Σας είπαν τίποτα για το πώς θα σταματήσει η μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό, πώς θα δοθούν κίνητρα για την ανάπτυξη της έρευνας και της καινοτομίας, για το πώς θα κοπούν επιτέλους τα ρουσφέτια, που λέγονται πλέον "προγράμματα κοινωφελούς εργασίας", και λοιπές πατέντες, πώς το ΕΣΠΑ θα διανέμεται αξιοκρατικώς κι όχι στους ημετέρους, πως θα επανδρωθεί η δημόσια διοίκηση με άξιους και θα απαλλαγεί από τους ανίκανους και τους φαύλους; Δεν ακούσαμε κουβέντα για όλα αυτά κι ούτε θα ακούσουμε...

Ειδικά μέχρι τις εκλογές θα εξακολουθούν να παριστάνουν πως παίζουμε όλοι σε ένα χαζοχαρούμενο μιούζικαλ κι όχι σε ένα βισκοντικό ρεαλιστικό δράμα, πως είμαστε ήρωες ενός "άρλεκιν" της Λ. Μαντά κι όχι στους "Αθλιους" του Β. Ουγκό και θα μας οδηγούν στον αφανισμό υπό τους ήχους όχι του "Ρέκβιεμ" του Μότσαρτ, όπως θα ταίριαζε στην περίσταση, αλλά με υπόκρουση μια ποπ επιτυχιούλα. Και το ερώτημα τίθεται βασανιστικό: θα τους επιτρέψουμε, για εκατομμυριοστή φορά, να μας εξαπατήσουν με το χολιγουντιανό σκηνικό που έχουν στήσει ή θα το πάρουμε απόφαση πως τα ντεκόρ στα κινηματογραφικά πλατό είναι μεν όμορφα, αλλά είναι και ψεύτικα και πως αν δεν χτίσουμε μια πραγματική χώρα με γερά θεμέλια θα παραμείνουμε κομπάρσοι σε ένα έργο με τους ίδιους σάπιους πρωταγωνιστές;...   

 

Βάζω στον τίτλο τη Μενεγάκη για να κάνετε κλικ...

Αν δει κάποιος την ταινία "Ολοι οι Ανθρωποι του Προέδρου", η οποία αναφέρεται στο σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, θα διαπιστώσει ότι οι δημοσιογράφοι τής "Ουάσιγκτον Ποστ", Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπέρνστιν που το αποκάλυψαν δεν χρησιμοποίησαν σε καμία φάση τής έρευνάς τους κρυφές κάμερες, όπως ο Μ. Τριανταφυλλόπουλος ή ο Ηλ. Κασιδιάρης. Αντιθέτως, με όποια πηγή τους κι αν επικοινώνησαν, της ανάφεραν το όνομά τους, το μέσο στο οποίο εργάζονταν και της ζητούσαν την άδεια να την ηχογραφήσουν. Το αποτέλεσμα; Ανάγκασαν σε παραίτηση τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Στην Ελλάδα πάλι, όπου οι περισσότεροι επαγγελματίες των μέσων ενημέρωσης θεωρούν δημοσιογραφία την αναπαραγωγή ειδήσεων στο διαδίκτυο, οι περισσότεροι από όσους έχουν απομείνει να κάνουν ρεπορτάζ πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι ένα μείγμα Ηρακλή Πουαρό, Σέρλοκ Χολμς και Χάρι Χόλε κι ότι φορώντας μια γκαμπαρντίνα κάτω από την οποία ηχογραφούν ή βιντεοσκοπούν, παράνομα φυσικά, εκπληρώνουν το απωθημένο τους να γίνουν ντετέκτιβ. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, μοιάζουν λιγότερο στον επιθεωρητή Μονταλμπάνο και περισσότερο στον επιθεωρητή Κλουζό...

Δεν είμαι δογματικώς εναντίον τής χρήσης κρυφής κάμερας. Στην περίπτωση, για παράδειγμα, Μπαλτάκου μπορέσαμε κι επιβεβαιώσαμε με αυτόν τον τρόπο ότι μας κυβερνούν ακροδεξιοί και πριν λίγους μήνες με αυτήν τη μέθοδο πιάστηκε στα πράσα διοικητής νοσοκομείου να λαδώνεται. Αν, όμως, ένας υπόδικος νεοναζί έχει λιγότερες αναστολές για να χρησιμοποιήσει τέτοιες πρακτικές, οι οποίες ακροβατούν κάπου ανάμεσα στην ηθική και στη νομιμότητα, ένας ευσυνείδητος ρεπόρτερ οφείλει να έχει πολύ περισσότερες. Πρέπει να έχει εξαντλήσει πρώτα κάθε άλλη πιθανότητα να αποκαλύψει την αλήθεια με άλλα, νόμιμα μέσα και να είναι όσο μπορεί πιο βέβαιος ότι η έκθεση των προσωπικών δεδομένων και της ιδιωτικής ζωής τού βιντεοσκοπούμενου είναι το έλασσον κακό μπροστά στην τεκμηρίωση καταγγελιών προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος. Αυτά είναι, ωστόσο, ψιλά γράμματα για την τεμπέλικη ελληνική δημοσιογραφία, που προτιμά τον εύκολο από το δύσκολο δρόμο κι όταν βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με το "αποκλειστικό" ξεχνά ακόμα και τη μάνα που τη γέννησε προκειμένου να κάνει το κομμάτι της...

Αλίμονο, όμως, αν μετατρέψουμε τη δημοσιογραφία σε κακούργημα. Δεν αντιλέγω πως σε πολλές περιπτώσεις εξυπηρετεί συμφέροντα, λογοκρίνεται δίχως να φέρνει αντιρρήσεις ή αυτολογοκρίνεται για να είναι αγαπητή στα αφεντικά της, παίζει βρόμικα παιχνίδια προβολής των αρεστών και δυσφήμησης των μη αρεστών ή λειτουργεί ως όχημα εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων από ανθρώπους που τη χρησιμοποιούν σα σκαλοπάτι για άλλου είδους καριέρες. Γι' αυτό και είναι γελοίο η ΕΣΗΕΑ να θεωρεί ασυμβίβαστο για ένα δημοσιογράφο να ανοίγει καφετέρια, αλλά κλείνει τα μάτια όταν ο ίδιος μεταπηδά στην πολιτική, ακόμα κι αν μέχρι την προηγούμενη ημέρα υποτίθεται πως παρουσίαζε στο πόπολο όσο το δυνατό αντικειμενικότερα τα τεκταινόμενα της παράταξης με την οποία πλέον πολιτεύεται. Ετσι δεν είναι, για παράδειγμα, Μ. Σπυράκη;...

Είναι, όμως, εξίσου γελοίο οι δημοσιογράφοι να διώκονται κάθε τρεις και λίγο για ρεπορτάζ ή σχόλιά τους, ακόμα κι αν αυτά είναι κακόβουλα ή συκοφαντικά. Οποιος αναζητά να του "επιστρέψουν" τα δικαστήρια την τιμή του, μάλλον δεν την είχε ποτέ κι όποιος πιστεύει ότι υπάρχουν όρια στην ελευθεροτυπία ας μου αποδείξει από ποιόν έχει λάβει πιστοποιητικό ανώτατης πνευματικής επάρκειας ώστε να κρίνει εκ του ασφαλούς τις ανεπάρκειες των άλλων. Κι αν, πολύ περισσότερο, αυτός ο κάποιος είναι πολιτικός, που το ψέμα βρίσκεται στην καθημερινότητά του, είναι ακόμα πιο υποκριτής. Ποιό είναι, για παράδειγμα, το μείζον θέμα δημοκρατίας; Το ότι μία δημοσιογράφος σχολίασε το ξέπλυμα δολοφόνων το οποίο επιχείρησε μία βουλευτής ή, μήπως, το ότι η βουλευτής αποκάλεσε αθώες περιστερές νεοναζιστικά αποβράσματα; Ακούγεται πολύ ηθικό να ποινικοποιήσουμε το ψέμα. Φοβάμαι, όμως, πως σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να στήσουμε κι από μία φυλακή δίπλα σε κάθε ΕΒΓΑ της γειτονιάς...

Πάρτε, επομένως, τις βαρύτερες πέτρες στα χέρια σας και πετάξτε τις στους δημοσιογράφους γιατί παραποιούν ή δεν αποκαλύπτουν την αλήθεια. Λες κι όταν το κάνουν, θέτοντας σε κίνδυνο την προσωπική τους ελευθερία ή ακόμα και τη ζωή τους γιατί για τα μεγαλύτερα εγκλήματα είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν τα ενοχοποιητικά στοιχεία που θα παρέλυαν ακόμα και το πιο διεφθαρμένο δικαστήριο,  οι αναγνώστες θα τους στήριζαν. Στην πραγματικότητα, οι αναγνώστες δεν είναι καν εκεί για να τα πληροφορηθούν. Βρίσκονται κάπου αλλού, εκεί που μπορούν να δουν, να ακούσουν ή να διαβάσουν για τη νέα γκάφα τής Ελ. Μενεγάκη. Πραγματικά σκάνδαλα, άλλα μεγαλύτερα κι άλλα μικρότερα, αποκαλύπτονται καθημερινώς από τους δημοσιογράφους. Εσείς, όμως, δεν θα κάνετε κλικ σε αυτά, λέγοντας από μέσα σας "ωχ, βρε αδερφέ, πάλι με τα λαμόγια θα ασχολούμαι; Ας δω, καλύτερα, τον κώλο τής Τζένιφερ Λόπεζ κι ας μη βρει ποτέ χρήματα η ερευνητική δημοσιογραφία για να κάνει τη δουλειά της". Το τάνγκο, όμως, της ενημέρωσης θέλει δύο. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, κανένας δεν παίρνει το ρίσκο να εκτίθεται στην πίστα, προτιμώντας να σχολιάζει σαρκαστικά τις τούμπες των άλλων από τον καναπέ. Ευκολάκι... 

   


  



 

Αλλάζουν ατζέντα με την οικονομία που είναι το δυνατό τους χαρτί...γέλασε κανείς;

Η κυβέρνηση, λέει, θα προσπαθήσει να απομακρύνει την κουβέντα από τα ακροδεξιά χάλια της και να τη στρέψει προς οικονομία μεριά, με αφορμή την έξοδο στις αγορές και την επίσκεψη Μέρκελ, οι οποίες δεν έχουν καμιά άλλη σημασία πέρα από την επικοινωνία. Κι αναρωτιέμαι: πώς είναι δυνατό η οικονομία να αποτελεί το δυνατό χαρτί μιας κυβέρνησης, την ώρα που η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια, ο εργασιακός μεσαίωνας, η υπερφορολόγηση και η συνεπακόλουθη αφαίμαξη και του τελευταίου "λίπους" που είχε περισσέψει στο πόπολο να συγκροτούν μια πραγματικότητα που θυμίζει περισσότερο πολεμική περίοδο, ούτε καν τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια; Ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος, ο οποίος δήλωσε ικανοποιημένος από τη δήλωση του πρωθυπουργού ότι είναι ηλίθιος και δεν είχε καταλάβει τί φίδια τύπου Μπαλτάκου έκρυβε στον κόρφο του, βασίζονται στη δημιουργική λογιστική, αυτή που έκανε αθάνατο το τον Κ. Σημίτη, τον οποίο ακόμα μνημονεύουν συνοδεία χριστοπαναγιών όσοι πίστεψαν στη "δημιουργική Ελλάδα" του, όπως τουλάχιστον την εννοούσε εκείνος...

Την ώρα που ο πρωθυπουργός προσπαθεί να μας πείσει πως δεν είναι ακροδεξιός τοποθετώντας τον...ακροδεξιό Φ. Κρανιδιώτη στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ., η Ελλάδα ετοιμάζεται να βγει στις αγορές για να δανειστεί ακριβά χρησιμοποιώντας ως μεσάζοντες τράπεζες όπως η Goldman Sachs που είναι "μανούλα" στο να πλασάρει το μαύρο για άσπρο, όπως μια φορά κι έναν καιρό με τα διαβόητα "swaps". Υποτίθεται πως έχουμε μάθει από τα λάθη τού παρελθόντος, αλλά κάνουμε ακριβώς τα ίδια γιατί ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος αισθάνονται τόσο βολικά στις καρέκλες τους ώστε να μην θέλουν να ξεκολλήσουν από αυτές. Ποιός ξέρει ποιό άλλο σκάνδαλο μεγατόνων, όπως αυτό του Τ. Μπαλτάκου, θα περάσουν στο ντούκου στο Μαξίμου και στη Χαριλάου Τρικούπη για να διαβούν αβρόχοις ποσί τις ευρωεκλογές και τοπικές εκλογές και ύστερα έχει ο θεός; Μέχρι τότε ετοιμαστείτε να αισθανθείτε πολλές φορές πλούσιοι χάρη στην κυβερνητική και μιντιακή προπαγάνδα, ακόμα κι αν δεν θα έχετε μείνει δίχως μαντίλι να κλάψετε...

Ολα σε θυμίζουν δεκαετία τού '60...

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι στη δεξιά κι ακροδεξιά τού Κυρίου (αν και είναι λίγο δύσκολο να βρει κανείς ποιές είναι, ειδικώς σήμερα, οι ιδεοληπτικές διαφορές τους) διεξάγεται ένα παιχνίδι εκβιασμών. Δίχως να είμαι πάντοτε υπερήφανος για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν και τα αριστερά κόμματα για να διατηρούν ή να αυξάνουν την εκλογική τους πελατεία, δυσκολεύομαι να φανταστώ έναν βουλευτή τού ΚΚΕ να βιντεοσκοπεί έναν συνάδελφό του, του ΣΥΡΙΖΑ κι ο γιος τού τελευταίου να μπουκάρει στη Βουλή λες και ήταν το σπίτι του και να γρονθοκοπεί όποιον βρει μπροστά του, όπως φυσικά και το αντίστροφο. Βλέπετε, η δεξιά σε αυτήν την χώρα είναι ασυναγώνιστη αφού έχει μεγάλη παράδοση στα πρακτοριλίκια, στις ρουφιανιές, στα νταβατζιλίκια, η οποία, όπως γίνεται φανερό και με αυτά τα "λουλούδια" που λέγονται Μπαλτάκος και υιός, μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά. Και να φανταστείτε ότι ο παραιτηθείς γενικός γραμματέας τής κυβέρνησης, ο Αντ. Σαχλαμαράς και η υπόλοιπη ακροδεξιά κομπανία τού Μαξίμου, σε συνεργασία με άλλα "μπουμπούκια" όπως ο Αδωνις κι ο Μ. Βορίδης, είχαν το θράσος να τοποθετήσουν την Αριστερά στα άκρα. Προφανώς στα σπίτια τους αποφεύγουν τους καθρέφτες γιατί το θέαμα τρομάζει και τους ίδιους...

Στον δεξιό εμφύλιο, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει στην άνοδο στην εξουσία ακόμα πιο ακραίων δυνάμεων από τη Ν.Δ. του Σαχλαμαρά, οι πρωταγωνιστές του είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να πιστεύουν ότι ο ένας είναι πιο έξυπνος από τον άλλο. Ο Τ. Μπαλτάκος είχε συναντήσει επανειλημμένως Κασιδιάρη και Σία για να τους θέσει το εκβιαστικό δίλημμα: "Ή μας αφήνετε ήσυχους και πετάτε όλα τα βέλη σας στο ΣΥΡΙΖΑ ή σας προφυλακίζουμε". Το συνειδητοποιείτε; Η εκτελεστική εξουσία αντί να επιτρέψει στη δικαστική να κάνει ανενόχλητη τη δουλειά της και να τιμωρήσει όπως της αξίζει την εγκληματική συμμορία που παρουσιάζεται σε μορφή κόμματος, της υπαγορεύει πότε να προχωρά στο έργο της και πότε να το διακόπτει, αναλόγως των πολιτικών σκοπιμοτήτων της. Αρχίζω να αναρωτιέμαι, ύστερα κι από τις ραδιοφωνικές παραδοχές Μπαλτάκου για το ρόλο που του είχε αναθέσει ο πρωθυπουργός,  ποιές είναι οι διαφορές τού Αντ. Σαχλαμαρά από τον οποιοδήποτε μαφιόζο που ναι μεν δίνει το ΟΚ για τις δολοφονίες, αλλά δεν θέλει να μαθαίνει λεπτομέρειες ώστε να μη χρειάζεται να λέει ψέματα στην περίπτωση που κληθεί να απολογηθεί γι' αυτές. Οπως ακριβώς κι ο Ν. Μιχαλολιάκος. Με λίγα λόγια, ο πρωθυπουργός τής χώρας με τους στενούς του συνεργάτες λειτουργούν με τις ίδιες πρακτικές μιας εγκληματικής συμμορίας. Γι' αυτό και η Χρυσή Αυγή δεν θα πρέπει να αισθάνεται πολιτική μοναξιά, πόσω μάλλον όταν διαθέτει τη συμπαράσταση και "τιτάνων" τής πολιτικής σκέψης όπως η Ρ. Μακρή των Ανεξάρτητων Ελλήνων...

Την ίδια ώρα, βεβαίως, η κυβέρνηση σχεδιάζει επικοινωνιακή αντεπίθεση με έξοδο της χώρας στις αγορές πριν από τις ευρωεκλογές. Με τη συνδρομή των δανειστών και των δημοσιογραφικών φερεφώνων της, ορισμένα από τα οποία για να τιμήσει για το έργο που της πρόσφεραν τα τοποθετεί στην ευρωλίστα, στήνει μια μαγική εικόνα για την ελληνική οικονομία προκειμένου να περιορίσει την εκλογική της ήττα και για κανέναν άλλο λόγο. Δεν θα διστάσει να δανειστεί ακριβά, το οποίο θα θεωρήσει κι αυτό εθνική επιτυχία, προκειμένου να πείσει το πόπολο ότι ξημερώνει μια νέα, καλύτερη εποχή. Θα εξευτελίσει τη συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων σέρνοντάς την ρακένδυτη στο παζάρι μόνο και μόνο για να κάνει το κομμάτι της και να μας λυπηθούν οι ξένοι. Και ύστερα θα επιστρέψουμε στα κελιά μας χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα σε αυτά παρά μόνο η διακόσμηση. Θα έρθει την άλλη εβδομάδα η Ανγ. Μέρκελ, σαν άλλη Φρειδερίκη θα στηρίξει τον Αντ. Σαχλαμαρά με όλες τις δυνάμεις της, θα απαγορευτούν εκ νέου συγκεντρώσεις και πορείες, όπως κάνει κάθε δικτατορία που σέβεται τον εαυτό της, και η κοινή γνώμη θα έχει ξεχάσει ότι ο πρωθυπουργός τής χώρας έχει δημιουργήσει κι ενθαρρύνει παρακρατικούς μηχανισμούς οι οποίοι αρχίζουν να γίνονται ανεξέλεγκτοι, όπως τις παλιές "καλές" ημέρες όταν οι αμερικανόδουλοι "πατριώτες" κυνηγούσαν τους "ανταρτοσυμμορίτες" κομμουνιστές...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς, όπως κι ο Κ. Καραμανλής μετά από τη δολοφονία τού Γρηγόρη Λαμπράκη, δεν θα έχει κανένα δικαίωμα να αναρωτηθεί "ποιός επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο". Για να μην ψάχνει την απάντηση θα του την δώσω στο πιάτο, αφού ξέρω πόσο απασχολημένος είναι να διορίζει στο Δημόσιο και σε θέσεις κλειδιά τούς ανθρώπους του, να μηχανορραφεί για την πτώση των δημοσκοπικών ποσοστών τού ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με τα νεοναζί φιλαράκια του και να λέει "ναι σε όλα" στην τρόικα. "Αυτοί που εσύ επέτρεψες Αντώνη μου, με τους πολιτικαντισμούς και τακτικισμούς σου να ξεκολλήσουν από τον βούρκο που κυλιούνταν τόσα χρόνια, που ήταν και το φυσικό τους περιβάλλον, και να φτάσουν να ορίζουν τις ζωές μας. Στην θέση σου, μάλιστα, καλού κακού θα έβγαζα κι ένα διαβατήριο στο όνομα Τριανταφυλλίδης"...  

 

Η πουτάνα δεν γίνεται παρθένα με τα ράμματα Αντώνη μου...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς προτιμά να παριστάνει τον ηλίθιο από τον δολερό. Προσπαθεί να μας πείσει, υποτιμώντας για μια ακόμα φορά τη νοημοσύνη μας, ότι ο άνθρωπος που είναι φίλος του τα τελευταία 30 χρόνια, τον οποίο έχει δίπλα του στο Μαξίμου κι ο οποίος είναι ο γενικός γραμματέας τής κυβέρνησής του ομιλεί και πράττει πέρα από τη βούληση του πρωθυπουργού. Ποιός ξέρει, ίσως να έχει ήδη αρχίσει να σβήνει τον Τ. Μπαλτάκο από τις φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί με τον ίδιο στο πλευρό του, όπως έκανε ο Στάλιν με τον Τρότσκι. Ενδεχομένως να έχει ζητήσει ήδη,όπως στο οργουελικό "1984", το κάψιμο οποιοδήποτε εγγράφου ή δημοσιεύματος που να τον συσχετίζει με τον αντικομμουνιστή φίλο του, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι κολλητός και της Λ. Κανέλλη. Μόνο που εκείνη κρατά τις ύβρεις της αποκλειστικώς για τους αριστερούς, με τους οποίους εξάλλου δεν τη συνδέει και κάποια ιδεολογική ταύτιση, κι όχι για τους συνοδοιπόρους της στο Δίκτυο 21. "Αφού η Ιστορία δε μας βολεύει, δεν έχουμε παρά να την ξαναγράψουμε", πρέπει να σκέφτεται ο Αντ. Σαχλαμαράς στον ελεύθερο χρόνο του από τη συγκρότηση ενός παρακρατικού μηχανισμού, σκοπός τού οποίου δεν είναι άλλος από την αναβίωση εποχών στις οποίες η πατριδοκαπηλία πήγαινε σύννεφο κι έπρεπε να χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο για να μην κυβερνήσει ποτέ η Αριστερά...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς γνώριζε πολύ καλά τί έκανε ο κολλητός του κι ας παριστάνει σήμερα την Παρθένο Μαρία. Κανένας δεν τον εξαπάτησε, δεν παράκουσε τς εντολές του ή δεν κινήθηκε με προσωπική του ατζέντα. Μόνο τυχαία δεν ήταν, άλλωστε, η δήλωση Μπαλτάκου πως αν χρειαστεί, η Ν.Δ. θα κυβερνήσει και με τη Χρυσή Αυγή. Γι' αυτό κι ο υπόδικος Ηλ. Κασιδιάρης είχε αυτό το θρασύ ύφος απέναντι στον γενικό γραμματέα τής κυβέρνησης, ο οποίος αντί να τον βάλει στην θέση του, του απολογούταν. Του μιλούσε με την άνεση ενός κακομαθημένου παιδιού που οι γονείς του, του κάνουν όλες τις χαρές και ξαφνικά οι τελευταίοι, για να μη λένε οι γείτονες πως δεν ανατρέφουν σωστά τα βλαστάρια τους, του δίνουν και καμιά φάπα για να έχουμε να λέμε και για να μη χάσουμε το οικογενειακό επίδομα.

Η συζήτηση αυτών των δύο πιθηκάνθρωπων δεν ήταν στο πλαίσιο μιας τυπικής συνάντησης που οφείλεται στη γειτνίαση των γραφείων τους, όπως θέλει να φανεί ο Τ. Μπαλτάκος που παίζει κι εκείνος με τη σειρά του με τη νοημοσύνη μας, αλλά περιλαμβανόταν στο πλαίσιο αποκατάστασης της σχέσης εμπιστοσύνης που συνδέει τη δεξιά με την ακροδεξιά τού Κυρίου. Ο αντικομμουνιστής θα μπορούσε να τραγουδά Καζαντζίδη στον νεοναζί: "κάτω από το πουκάμισό μου η καρδιά μου σβήνει κι αν το σφάλμα είναι δικό μου δείξε καλοσύνη". Δεν έχω αμφιβολία πως θα τα ξαναβρούν, αν ποτέ τα είχαν σπάσει. Η αγάπη που τους συνδέει είναι πιο δυνατή από τις ψηφοθηρικές σκοπιμότητες της στιγμής. Οι περισσότεροι γονείς, άλλωστε, αγαπούν τα παιδιά τους και τα βλέπουν τα πιο όμορφα του κόσμου, ακόμα κι αν είναι τερατόμορφα κι ολίγον τί απείθαρχα...




   

   

Σε μια δημοκρατία θα είχες παραιτηθεί εδώ κι ώρες Αντώνη Σαμαρά...

Ο γενικός γραμματέας, τα υψηλόβαθμα στελέχη και τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής συναπαρτίζουν μια εγκληματική οργάνωση η οποία δολοφονεί, μαχαιρώνει, προπηλακίζει, εκβιάζει. Αυτή είναι η άγρια, η πιο φανερή, η πιο χιτλερική εκδοχή τής ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Υπάρχει όμως και η πιο λάιτ ακροδεξιά, αυτή που κατοικοεδρεύει τα τελευταία δύο χρόνια στο Μαξίμου και η οποία έχει στρέψει στα άκρα τη μετριοπαθή κεντροδεξιά Ν.Δ. του Κωστάκη Καραμανλή. Ακροδεξιός, αντικομμουνιστής, φιλοχρυσαυγίτης δεν είναι μόνο ο θλιβερός Τ. Μπαλτάκος. Δεν είναι μόνο στενοί συνεργάτες τού πρωθυπουργού, όπως ο Χρ. Λαζαρίδης ή ο Φ. Κρανιδιώτης. Είναι κι ο ίδιος ο Αντ. Σαχλαμαράς, το πάλαι ποτέ πουλέν τού σκληρού δεξιού Ευ. Αβέρωφ, o εθνικιστής δήθεν υπερπατριώτης ιδρυτής τής Πολιτικής Ανοιξης, ο μόνος αρχηγός τής Ν.Δ. που παρευρέθηκε σε μνημόσυνο στο Μελιγαλά. Γι' αυτό και η παραίτηση Μπαλτάκου δεν θα έπρεπε να θεωρείται ικανοποιητική από μόνη της σε ένα δημοκρατικό καθεστώς. Θα ήταν εκ των ων ουκ άνευ η άμεση απόλυσή του από τον πρωθυπουργό, τον οποίο έβριζε μάλιστα στο επίμαχο βίντεο, και στη συνέχεια ο ίδιος ο Αντ. Σαχλαμαράς θα όφειλε να υποβάλει την παραίτησή του...

Πού νοείται σε μια δημοκρατία, έστω κοινοβουλευτικού τύπου, ο γραμματέας τής κυβέρνησης να απολογείται σε υπόδικο νεοναζί, να κάνει ευθέως λόγο για παρέμβαση του πρωθυπουργού και κορυφαίων υπουργών στο έργο τής δικαιοσύνης, να αναφέρει πως ο "υπεύθυνος" και "πολέμιος του λαϊκισμού" Αντ. Σαχλαμαράς αποφάσισε να κινηθεί κατά της Χρυσής Αυγής όχι γιατί την αντιπαθεί αλλά γιατί του κλέβει ψηφαλάκια, ενώ έχει διορίσει εισαγγελέα τού Αρείου Πάγου μια κυρία με μοναδικό προσόν της ότι είναι κοντοχωριανή του και θεούσα; Με λίγα λόγια, μέσα σε λίγα λεπτά "αναλύθηκαν" από τον Τ. Μπαλτάκο όλοι οι λόγοι για τους οποίους χρεοκόπησε η Ελλάδα. Θα μου πείτε, "δεν τα ήξερες όλα αυτά, τώρα τα έμαθες"; Οχι βεβαίως, αλλά σήμερα είχαμε και τις αποδείξεις ότι Ν.Δ.και Χρυσή Αυγή δεν είναι αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις, αλλά αδελφά κόμματα που συνεννοούνται υπογείως για την πάταξη του κομμουνισμού, του σιωνισμού κι οποιοδήποτε άλλου -ισμού δεν είναι της αρεσκείας τους. Κατάρρευσε, επίσης, όλη η προπαγανδιστική επιχειρηματολογία μιας κυβέρνησης που δήθεν ενδιαφέρεται μόνο για τη σωτηρία τού τόπου κι όχι για τη δική της...

Αν, επομένως, η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση, δεν είναι συνεργός της όποιος συνεννοείται στα κρυφά μαζί της, ανοίγοντας πάνω στην απελπισία του το δρόμο για την ηρωοποίηση των υμνητών των πιο σκοταδιστικών αντιλήψεων; Αν αύριο μεθαύριο ο Ν. Μιχαλολιάκος και το ναζιστικό παρεάκι του γίνουν αξιωματική αντιπολίτευση ή, αλίμονο, κυβερνήσουν αυτήν τη χώρα ο Αντ. Σαχλαμαράς και το δικό του ακροδεξιό γκρουπάκι έχουν αντιληφθεί ότι θα είναι εκείνοι με τις πολιτικές και τους τακτικισμούς τους οι οποίοι θα έχουν ανοίξει το "Κουτί τής Πανδώρας", όπως το έκαναν οι ομοϊδεάτες τους πριν τη χούντα των συνταγματαρχών; Τί σημασία, όμως, έχουν όλα αυτά αν έχεις πρωτογενές πλεόνασμα, έστω και "μαγειρεμένο", έτσι δεν είναι;...