Ο πλανήτης των πιθήκων...

Λυπάμαι πολύ που αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω μια τέτοια φωτογραφία. Θα μπορούσα να βάλω μία με πολεμικά αεροσκάφη ή με πολυβόλα για να μιλήσω για τον πόλεμο, ωστόσο τότε δεν θα έμοιαζε με καταδίκη του αλλά με μια υπολανθάνουσα συμφωνία από τη μεριά μου πως ο αλληλοσκοτωμός των ανθρώπων δεν είναι τίποτα άλλο από ένα "βίντεογκεϊμ" ή όπως αλλιώς λένε τα παχνίδια κονσόλας οι γενιές που δεν μεγάλωσαν παίζοντας στους δρόμους και στα χωράφια, αλλά κλεισμένες μπροστά από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, εκλαμβάνοντας τον θάνατο σαν ένα παιχνίδι με επτά ζωές. Αυτό είναι, όμως, ο πόλεμος κυρίες και κύριοι, μεταξύ άλλων: μάνες να θρηνούν τα νεκρά παιδιά τους, πόσο τραγικότερα να ειπωθεί αυτή η ακατανόητη ροπή τού ανθρώπινου είδους να μη διανέμει δικαίως χρήμα, γη, υλικά κι άυλα αγαθά, αλλά να επιμένει στην επικράτηση του ισχυρότερου, υποτασσόμενο στην ίδια "λογική" των άγριων θηρίων από τα οποία υποτίθεται πως ξεχωρίζουμε χάρη στη νόησή μας, τρομάρα μας. Κι όμως, τα λιοντάρια δεν σκοτώνουν άλλα λιοντάρια, οι τίγρεις άλλες τίγρεις, οι πίθηκοι άλλους πιθήκους...

Κι αν η δολοφονία αμάχων είναι από μόνη της μια μεγάλη ντροπή, οι αλληλοκατηγορίες για το ποιός ευθύνεται γι' αυτή κάνουν το έγκλημα ακόμα ντροπιαστικότερο. Αντί ουκρανοί και ρώσοι να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να αναρωτηθούν έντρομοι "τί κάναμε" επιρρίπτουν ο ένας τον άλλο την ευθύνη για το καταρριφθέν αεροπλάνο με τους 295 νεκρούς. Δεν χρειάζομαι να περιμένω τί θα πει κανένα μαύρο κουτί για να σας πω ποιός φταίει: και οι δυο φταίνε που έφτασαν, πριν από όλα, στον εμφύλιο σπαραγμό αντί να λύσουν ειρηνικώς τις διαφορές τους και που επέτρεψαν ο πόλεμός τους να φτάσει σε τέτοιο σημείο αγριότητας ώστε να αποδέχονται ακόμα και την κατάρριψη ενός "άσχετου" αεροπλάνου σα μια παράπλευρη απώλεια. Κοιτώ και ξανακοιτώ στην οθόνη τού ηλεκτρονικού μου υπολογιστή τη χρονολογία, αλλά αδυνατώ να πιστέψω ότι έχουμε 2014 μ.Χ. κι όχι 2014 π.Χ. Το μόνο που φαίνεται πως έχει αλλάξει από τότε είναι τα μέσα. Κατά τα άλλα, είμαστε φτυστοί κι απαράλλαχτοι οι πιθηκάνθρωποι που έβγαιναν από τις σπηλιές τους για να κυνηγήσουν κι όποιον πάρει ο χάρος...

Την ίδια ώρα, ο ισραηλινός στρατός εισβάλλει γι' άλλη μια φορά στη Γάζα για να "προστατεύσει" τους πολίτες του. Οχι όλους βεβαίως, γιατί τους άραβες υπηκόους του τους "περιποιείται" με ρουκέτες και κανονιές. Μόνο οι ηλίθιοι, ωστόσο, μπορεί να πιστεύουν ότι το μεσανατολικό θα λυθεί με αυτόν τον τρόπο. Οσο στην Παλαιστίνη υπάρχει στρατός κατοχής και τείχος τού αίσχους κι όσο οι παλαιστίνιοι δεν αποκτούν την ανεξαρτησία τους, ο κύκλος τής βίας θα ανατροφοδοτείται ακατάπαυστα. Η δράση θα φέρνει αντίδραση, όπως γνωρίζουμε ακόμα κι εμείς που δεν είμαστε άσοι στη φυσική αλλά αδυνατούν να κατανοήσουν οι "φωτισμένες" πολιτικές ηγεσίες αυτού του πλανήτη. Είναι προς το συμφέρον και του Ισραήλ να αναγνωρίσει ένα παλαιστινιακό κράτος από το να συμπεριφέρεται, λίγο πολύ, σε υπηκόους του με την ίδια "λεπτότητα" με την οποία οι ναζί εξόντωναν εβραίους 70 χρόνια νωρίτερα. Είναι αλήθεια ότι οι εβραίοι είναι ίσως ο πιο κυνηγημένος και συκοφαντημένος λαός στην ιστορία τής ανθρωπότητας. Αυτό, όμως, δεν είναι δικαιολογία για να χρησιμοποιούν σήμερα την όποια δύναμη έχουν αποκτήσει προκειμένου να εκδικούνται για τα δεινά αιώνων. Με αυτόν τον τρόπο δεν κάνουν τίποτα άλλο, στην ουσία, από το να προσβάλλουν τα θύματα των θηριωδιών που έγιναν σε βάρος τους και να δικαιολογούν τους σφαγείς τους...