Είναι ψυχασθένεια ν' αγαπάς περισσότερο τον τσαλαπετεινό τού Γουαϊόμιγκ από έναν άνθρωπο...

Δεν πολυσυμπαθώ τις κυριούλες και τους κυριούληδες των ζωοφιλικών οργανώσεων. Διακατέχομαι ίσως από τη λανθασμένη προδιάθεση πως αν οι συγκεκριμένοι έβρισκαν στην πόρτα τους ένα πληγωμένο κουτάβι κι ένα εγκαταλελειμμένο μωρό, θα προτιμούσαν να περιθάλψουν το πρώτο. Θα μου πείτε πως για ζωές μιλάμε και στις δύο περιπτώσεις και θα συμφωνήσω μαζί σας. Οπως και να το κάνουμε, όμως, δεν είναι δυνατό από τη μία να αυτοκατηγορούμαστε πως είμαστε το μοναδικό είδος που σκοτώνεται μεταξύ του κι από την άλλη όταν μας δίνεται η δυνατότητα να σώσουμε κάποιον δικό μας, τον αφήνουμε στην άκρη για να γλιτώσουμε ένα ταλαιπωρημένο ζωάκι. Με λίγα λόγια, μαθήματα ανθρωπιάς δεν μπορώ να ακούω να δίνονται από εκείνους που ναι μεν, κι ορθώς πράττουν, κατηγορούν τους βασανιστές ζώων, αλλά δεν δίνουν την ίδια σημασία όταν σκοτώνονται παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας, στη Συρία, στην Αφρική, στην Ελλάδα των μνημονίων...

Ξεσηκώθηκαν πολλές και πολλοί για διάφορα περιστατικά άγριας κακοποίησης ζώων ανά τη χώρα, ειδικώς το τελευταίο χρονικό διάστημα, και πολύ καλά έκαναν. Δεν είναι δυνατό να βγάζουμε πάνω στα ζωντανά όλα μας τα απωθημένα, τα κόμπλεξ κατωτερότητας, την καταπιεσμένη οργή, τα καλά κρυμμένα από την κοινή θέα χυδαιότερα συναισθήματά μας. Οποιος απλώνει χέρι πάνω σε σκύλο, γάτα, χάμστερ ή κροκόδειλο γιατί δεν αντέχει τη γυναίκα, το αφεντικό, τους γνωστούς, τους συγγενείς και φίλους του είναι προτιμότερο να ξεκινήσει...χθες ψυχοθεραπεία για να λύσει τα προβλήματα και τις ανασφάλειές του από το να "μεταλαμπαδεύει" τη λούμπεν βιαιότητά του. Πρέπει να είσαι πολύ τζάμπα μάγκας για να χτυπάς με καρέκλα ένα κουτάβι ή να σέρνεις πάνω στην άσφαλτο με ένα λουρί ετοιμόγεννη σκύλα γιατί δεν έχεις το θάρρος να εναντιωθείς, έστω και μια φορά, σε όσους κι όσα σου καταστρέφουν πραγματικά τη ζωή. Τί αξία έχει να κυριαρχείς σε όσους είναι πιο αδύναμοι από εσένα, αλλά να υποτάσσεσαι πρώτα και τραγικότερα στις δικές σου αδυναμίες;...

Από την άλλη, ξέρω αρκετούς που συμπεριφέρονται στα ζώα καλύτερα από τους ανθρώπους. Ενδεχομένως να αποδεχόμουν μια συμπεριφορά που θα εξομοίωνε τον τρόπο αντιμετώπισης των διαφορετικών ειδών, αλίμονο ωστόσο αν αποδεχθώ ως ορθή πρακτική να έχεις, για παράδειγμα, τα σκυλιά και τα γατιά σου σαν πασάδες την ίδια ώρα που συμπεριφέρεσαι στους εργαζόμενούς σου σαν αναλώσιμους σκλάβους. Κι ο Χίτλερ, άλλωστε, αγαπούσε πολύ το σκύλο του, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να στείλει μερικά εκατομμύρια ανθρώπους στα κρεματόρια. Δεν είναι, επομένως, η αγάπη για τα ζώα απαραιτήτως ένδειξη μιας καλής κι αγαθής ψυχής. Αρκετές φορές, μάλιστα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ένδειξη βαθύτατης μισανθρωπίας. Αν κάποιος βρίσκει ανακούφιση μόνο στην παρέα έμβιων όντων τα οποία δεν μπορούν να του πουν "όχι" κι εξαρτώνται απολύτως από αυτόν, κι αυτό δείχνει κάτι για το χαρακτήρα του, τον οποίο δεν θα χαρακτήριζα αξιοζήλευτο. Κοντολογίς, η ισορροπία δεν βρίσκεται ούτε σε αυτόν που παίρνει πέτρες και τις πετά σε ζώα ούτε σε εκείνον που τρέχει σε λόγγους, σε βουνά και σε ραχούλες για να διασώσει τον τσαλαπετεινό τού Γουαϊόμιγκ την ίδια στιγμή που στο διπλανό του διαμέρισμα αργοπεθαίνει ένας συνάνθρωπός του γιατί δεν έχει τα απαραίτητα για να επιβιώσει. Η ζωοφιλία που δε συνδυάζεται με "ανθρωποφιλία" είναι κι αυτή μια ψυχασθένεια...