Tις επόμενες ώρες θα φανεί αν θυσιάζοντας τον Γιάνη θυσιάσαμε την Ιφιγένεια ή τον Οδυσσέα...

Θα μπορούσα, και δικαιολογημένως, να θριαμβολογώ από την αρχή έως το τέλος αυτού του κειμένου. Το ηχηρότατο ΟΧΙ του ελληνικού λαού στις πολιτικές που τον οδήγησαν στην εξαθλίωσή του και το οποίο περίμενε πέντε χρόνια για να του δοθεί η δυνατότητα να το πει, έχει προκαλέσει σεισμό στην Ευρώπη. Κόντρα στις κλειστές τράπεζες, τη βορβορώδη μιντιακή προπαγάνδα, την τρομοκρατία, τους εκβιασμούς από τους εγχώριους και διεθνείς νταβατζήδες της, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών ψήφισε με ταξική συνείδηση αποδεικνύοντας, και με τον εκλογικό χάρτη που ήταν βαμμένος πορτοκαλί από τον Εβρο έως την Κρήτη, πως ο μόνος διχασμός που υπάρχει σε αυτήν τη χώρα είναι ανάμεσα στους πλούσιους και στους μικρομεσαίους/φτωχούς, πως ο πόλεμος που οφείλει να συνεχιστεί είναι ο ταξικός ώσπου η κοινωνική δικαιοσύνη να λάβει σάρκα κι οστά. Αρκεί να διαβάσετε πώς ψήφισαν στην Εκάλη και πώς στην Κοκκινιά και θα καταλάβετε για τί γράφω και γιατί είχαν λυσσάξει τα σκυλιά τής ολιγαρχίας...

Δεν θα σταθώ πολύ ούτε στο άλλο ευχάριστο γεγονός τού τελευταίου 24ώρου, την παραίτηση του Αντ. Σαχλαμαρά. Φαίνεται πως οι γκαλοπάκηδες δεν έλεγαν ψέματα μόνο στο πόπολο, προβλέποντας ντέρμπι για ένα ματς που έληξε 61-38, αλλά και στον πρόεδρο της Ν.Δ. Τον γέμισαν με ψεύτικες ελπίδες όλο αυτό το πεντάμηνο πως ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν μια παρένθεση και πως ο ίδιος θα επέστρεφε καβάλα στο άλογο για να σώσει την παρτίδα και την πατρίδα. Ενδεχομένως η κυβέρνηση της Αριστεράς να αποτύχει, οι επόμενες ώρες άλλωστε είναι πολύ κρίσιμες. Αλίμονο όμως, οι έλληνες δεν πρόκειται να απευθυνθούν σε σαπισμένα υλικά προκειμένου να χτίσουν τη νέα Ελλάδα. Ο θρίαμβος του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα απόδειξε την εμπιστοσύνη τους στο σημερινό πρωθυπουργό γιατί του αναγνωρίζουν ότι αγωνίζεται για το δικό τους συμφέρον και μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να βαρά το ζουρνά και η Ευρώπη να χορεύει...

Μην με ρωτάτε να σας απαντήσω αν θα τον εμπιστεύονται και στην περίπτωση Grexit ή εσωτερικής στάσης πληρωμών. Οι έρωτες σβήνουν όσο γρήγορα ανάβουν. Ωστόσο ο Αλέξης Τσίπρας αποπνέει εντιμότητα (στο πρόσωπό του βλέπεις κάθε φορά τα πραγματικά του συναισθήματα, είτε πρόκειται για χαρά είτε για αγωνία ανά περίσταση) και γενναιότητα την ίδια ώρα που η αντιπολίτευση αποτελείται από μαριονέτες τού εγχώριου και διεθνούς κατεστημένου που με στημένες δημοσκοπήσεις (αλήθεια, γιατί να πιστέψω και τα νούμερα που δίνουν για το πόσοι θέλουν ευρώ πάση θυσία;) και μιντιακά παπαγαλάκια ίσα ίσα που μένουν ακόμα στον αφρό...

Τα πολύ δύσκολα, ωστόσο, είναι μπροστά μας. Η νέα πρόταση που θα υποβάλει η ελληνική πλευρά δεν μπορεί να είναι το σχέδιο Γιούνκερ, από τη στιγμή που αυτό απορρίφθηκε από τους ψηφοφόρους, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο πως θα περιλαμβάνει αρκετές υποχωρήσεις από τη στιγμή που οι διεθνείς τοκογλύφοι έχουν συνασπιστεί και σφίγγουν την θηλιά στο λαιμό τής ελληνικής οικονομίας. Ο,τι υφεσιακό μέτρο κι αν συμφωνηθεί, οφείλει να έχει ως αντιστάθμισμα χρονοδιάγραμμα για την αναδιάρθρωση του χρέους και ισχυρό αναπτυξιακό πακέτο που θα αντισταθμίζει τις απώλειες σε εισοδήματα και θα τονώσει την πραγματική οικονομία με ρευστότητα την οποία δεν πρόκειται να λάβει από την έναρξη υλοποίησης των όποιων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων (ακόμα κι αν υποθέσουμε πως όλες θα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση), οι οποίες απαιτούν χρόνο. Σε διαφορετική περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να σκέφτεται την αποδοχή των εναλλακτικών προτάσεων που θα του γίνουν για Grexit, παράλληλο νόμισμα ή δραχμή. Το αποτέλεσμα της Κυριακής, σε αντίθεση με ό,τι δήλωσε και για διπλωματικούς λόγους περί μη ρήξης, τον εξουσιοδοτεί να υπογράψει κάτι καλύτερο από το σχέδιο Γιούνκερ, ούτε το ίδιο ούτε βεβαίως κάτι χειρότερο από αυτό...

Κι όχι, δεν ξέχασα τον Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος είναι πολύς σε έναν κόσμο λίγων, γι' αυτό κι εύχομαι να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην ελληνική κυβέρνηση, έστω κι ατύπως. Ηταν εύκολο να πολεμηθεί: δεν φορούσε σακάκια και γραβάτες, καβαλούσε μηχανή, μιλούσε γνωρίζοντας το αντικείμενό του όσο λίγοι και δεν πολιτικολογούσε, ήταν με λίγα λόγια ο ορισμός τού αντικομφορμισμού σε ένα υποκριτικό περιβάλλον. Ο Β. Σόιμπλε και οι υπόλοιποι λύκοι τού νεοφιλελευθερισμού δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ πως αποδόμησε τις ιδεοληψίες τους με στέρεα επιχειρήματα, γι' αυτό και προσπάθησαν να τον απαξιώσουν από την πρώτη στιγμή. Και τώρα σαν άλλη Ιφιγένεια θυσιάζεται για να αλώσουμε την Τροία. Εφιστώ, ωστόσο, την προσοχή στο Μαξίμου: αυτή η θυσία θα γίνει αποδεκτή μόνο αν ο Δούρειος Ιππος περάσει την πύλη, μόνο δηλαδή αν η συμφωνία είναι βιώσιμη για την πλειονότητα του πληθυσμού. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα έχουμε θυσιάσει την Ιφιγένεια αλλά τον Οδυσσέα...