Οντως τα σκυλιά ουρλιάζουν, αλλά δεν βλέπω το καραβάνι να προχωρά...

Καμιά κυβέρνηση από το 1974 και μετά δεν έχει πολεμηθεί τόσο πολύ από τη διαπλοκή όσο η σημερινή. Κι αυτό είναι λογικό από τη στιγμή που ποτέ άλλοτε η δικαιοσύνη δεν έχει αφεθεί ανεπηρέαστη και δεν έχει βοηθηθεί από νεοπαγείς κυβερνητικούς θεσμούς ώστε να κρίνει και να αποφασίσει για τις αμαρτίες ενός πολιτικού-τραπεζικού-επιχειρηματικού-μιντιακού κατεστημένου το οποίο στήριξε την κυριαρχία του στη λαμογιά. Σε αυτό το πλαίσιο, έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας όταν κάνει λόγο για σκυλιά που ουρλιάζουν...

Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως αυτές οι υλακές, αν δεν έχουν σταματήσει, μάλλον βραδυπορούν το καραβάνι, το οποίο θα έπρεπε να είχε φτάσει πολύ μακρύτερα από εκεί που βρίσκεται σήμερα. Προφανώς και κατανοώ πως τα δύσκολα μέτρα τού τρίτου μνημονίου πρέπει να περάσουν τους πρώτους μήνες τής εφαρμογής του, μόνο που δεν υπάρχει κανένας λόγος η κυβέρνηση της Αριστεράς να έχει παγώσει μεταρρυθμίσεις στο κοινωνικό πεδίο οι οποίες θα βούλωναν το στόμα σε όλους εκείνους που από την ασφάλεια της εξέδρας πετροβολούν ή βιάζονται να ταυτίσουν τους σημερινούς κυβερνώντες με το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ...

Δεν υπάρχει αλλαγή χωρίς αντίδραση, γι' αυτό αν ο πρωθυπουργός περιμένει να περάσει τον κάβο τού ασφαλιστικού, του φορολογικού ή του αγροτικού και μετά να προχωρήσει σε τομές κάτι κάνει λάθος. Οποιος αναζητά δικαιολογίες για να μην γίνεται ρηξικέλευθος μπορεί και να τις βρίσκει αιωνίως. Αυτό, είναι, ωστόσο, που ξεχωρίζει τους οραματιστές από τους πολιτικάντηδες, η διάθεσή τους δηλαδή να θυσιάσουν το παρόν για να κερδίσουν το μέλλον. Γιατί, για παράδειγμα, δεν έχει ακόμα περάσει το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ή το δικαίωμά τους να υιοθετούν; Γιατί θα πρέπει η κυβέρνηση να συνθηκολογήσει με την εκκλησία και να μην την υποχρεώσει να πληρώσει τους φόρους που αναλογούν στην περιουσία της και, γενικότερα, να μην κάνει βήματα για το διαχωρισμό της, επιτέλους, από το κράτος;...

Δεν αμφισβητώ πως έχουν ήδη γίνει αλλαγές οι οποίες θα έπρεπε να είχαν πραγματοποιηθεί εδώ και χρόνια, όπως για το καθεστώς απονομής ιθαγένειας ή για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Απαιτείται, όμως, μια συνεχής μεταρρυθμιστική ροή στο Κοινοβούλιο για να αποδεικνύεται πως ό,τι έχει ψηφιστεί μέχρι τώρα δεν είναι σταγόνα στον ωκεανό αλλά μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου αποσυντηρητικοποίησης της κοινωνίας κι αναγνώρισης της ριζοσπαστικοποίησής της...

Τώρα κι όχι σε μία ώρα είναι η χρυσή ευκαιρία για να αλλάξει η χώρα, για να συγκλίνει προς τον 21ο αιώνα και να μην παραμείνει προσκολλημένη σε νοοτροπίες και λογικές του χθες. Οι δυσβάσταχτες μνημονιακές υποχρεώσεις στέκονται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας κι οφείλει η κυβέρνηση να διαπραγματευτεί μέχρι εκεί που δεν πάει ώστε η υλοποίησή τους να γίνει με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική δικαιοσύνη. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του δεν έχουν καμιά δικαιολογία να ολιγωρούν μπροστά στο αριστερό καθήκον τους να στρέψουν για τα καλά το καράβι προς μια προοδευτική κατεύθυνση, έστω κι αν αναγκάζονται σήμερα να συνεργάζονται με ένα ψεκασμένο κόμμα όπως οι ΑΝΕΛΛ ή σε λίγο καιρό με τον Β. Λεβέντη...

Ο ελληνικός λαός έχει τη δικαιολογημένη απαίτηση, την ώρα που οι τράπεζες τις οποίες ανακεφαλαιοποίησε κι έσωσε ξανά και ξανά ξεπουλιούνται για ένα καρβέλι ψωμί σε ξένα fund δεύτερης διαλογής γιατί η εναλλακτική θα ήταν το "κούρεμα" των καταθέσεων, να διαπιστώσει τουλάχιστον ότι αυτοί που τον κυβερνούν δεν έχουν καβαλήσει καλάμι κι ότι δεν έχουν χάσει την επαναστατική διάθεση της πρώτης περιόδου. Αν μη τί άλλο ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα τρέχει για πάντα μόνος του στο κουλουάρ, όπως συμβαίνει αυτήν την περίοδο, ούτε οι πολίτες θα αποδέχονται στην αιωνιότητα τη δικαιολογία τού πολέμου από τους διαπλεκόμενους. Ο πρωθυπουργός ή θα κυβερνήσει ή θα ηττηθεί...