Αν του χρόνου δεν χρειαστεί ο κόφτης, ο Τσίπρας θα κυβερνά τουλάχιστον για μια οκταετία...

"Σάλος" έχει προκληθεί στα νεοφιλελεύθερα λημέρια από την παραδοχή Τσίπρα ότι είχε αυταπάτες κατά τη διάρκεια της σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές το 2015. Αρκετοί, μάλιστα, έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν και ηλίθιο, μόνο που το ερώτημα βγαίνει αβίαστα: αν ένας ευήθης καταφέρνει να κερδίσει τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις σε δύο χρόνια, οι αντίπαλοί του πώς πρέπει να χαρακτηριστούν;...

Αφήστε που οι νεοφιλελέδες κάθε ημέρα αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο πως στα κοινωνικά ζητήματα έχουν μεγαλύτερη σχέση με την ακροδεξιά παρά με το φιλελευθερισμό. Διαβάστε, για παράδειγμα, το έμεσμα του Ανδρ. Ανδριανόπουλου για τον μουσουλμάνο νέο δήμαρχο του Λονδίνου, το οποίο ο ίδιος αποκαλεί Λονδονιστάν: ενώ παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει τις ιδεολογικές αρχές και το πρόγραμμα του Σαντίκ Καν, τον κατακεραυνώνει λόγω της θρησκείας του, ίσως και γιατί είναι γιος οδηγού λεωφορείου και δεν μεγάλωσε στις "Βερσαλίες" όπως ο "πολύς" Ανδρέας και οι όμοιοί του, που γράφουν βιβλία-ύμνους για δικτατορικά, στην ουσία, καθεστώτα όπως αυτό του Αζερμπαϊτζάν...

Όπως κι αν έχει, οι αυταπάτες έχουν δύο όψεις: η μία θέλει αυτόν που τον κατατρύχουν να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα, να ζει σε ένα δικό του κόσμο και στο τέλος να γίνεται επικίνδυνος. Η άλλη, ωστόσο, έρχεται προς υπεράσπισή του, ισχυριζόμενη πως αν δεν ζούμε ακόμα στις σπηλιές, φορώντας τομάρια αγριογούρουνων και κυνηγώντας την τροφή μας με ακόντια, το χρωστάμε στους ανθρώπους που δεν θεώρησαν όριο για τις ανθρώπινες δυνατότητες αυτό που τους είχε παραδοθεί, αλλά επιδίωξαν να κάνουν το βήμα παραπέρα...

Είναι αλήθεια ότι πολλοί καταστράφηκαν και κατέστρεψαν με αυτήν τους την επιλογή, η οποία ομολογουμένως είναι πολύ εύκολο να κάνει ορισμένους να πιστέψουν ότι η σκιά τους είναι το μπόι τους. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι, ανεξαρτήτως αν στο αίμα όλων τους ο εγωισμός διατηρεί μεγαλύτερα ποσοστά από των υπολοίπων, οι οποίοι τόλμησαν να σκεφτούν και να πράξουν διαφορετικά και η Ιστορία, αν όχι και η εποχή τους, τους αντάμειψε γενναιόδωρα...

Κάποια στιγμή οι πολιτικοί του αντίπαλοι πρέπει να συμφωνήσουν σε μια κοινή γραμμή αντιμετώπισής του: είναι ο Αλέξης Τσίπρας ηλίθιος ή ψεύτης; Γιατί και τα δύο μαζί δεν γίνεται να ισχύουν. Κι αν ήταν λίγο πιο μεγάθυμοι θα παραδέχονταν ότι η Ευρώπη τού 2016 είναι διαφορετική από την Ευρώπη τού 2015 κι αυτό το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στον Έλληνα πρωθυπουργό: έχουν εκλεγεί αριστερές κυβερνήσεις κι αριστερές πολιτικές ηγεσίες, το κίνημα αντιλιτότητας έχει γιγαντώσει, η Ανγκ. Μέρκελ καταρρέει κι ο Β. Σόιμπλε ηττήθηκε για πρώτη φορά σε Eurogroup. Φαίνεται, δηλαδή, πως κάποιες αυταπάτες μπορεί να μην αποδεικνύονται νικηφόρες από την αρχή, σε βάθος χρόνου ωστόσο φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα...

Είναι στο χέρι τής κυβέρνησης οι επικείμενες αυξήσεις στους έμμεσους φόρους να είναι τα τελευταία μέτρα άγριας λιτότητας σε βάρος των μικρομεσαίων. Για πρώτη φορά, εξάλλου, κοινοτικά χρήματα μοιράζονται ισομερώς στους πραγματικούς δικαιούχους τους, εξισορροπώντας κάπως τη δυσμενή κατάσταση. Ο πρωθυπουργός κέρδισε τουλάχιστον ένα χρόνο, ώστε η Ελλάδα τού 2017 να μην έχει ανάγκη την θέση σε λειτουργία τού αποκαλούμενου "κόφτη". Αν κερδίσει κι αυτό το στοίχημα ο Αλέξης Τσίπρας, τότε μην περιμένετε αλλαγή ηγεσίας στο Μέγαρο Μαξίμου πριν περάσει τουλάχιστον οκταετία...