Μπολσεβίκοι, ήρωες και τέρατα...

Όταν ο Χ. Κίσιντζερ είχε ζητήσει τη γνώμη τού Τσου Εν Λάι για τη Γαλλική Επανάσταση εκείνος του είχε απαντήσει πως ήταν ακόμα πολύ νωρίς για να κρίνουμε, μολονότι είχαν περάσει σχεδόν δύο αιώνες. Φαντάζεστε, επομένως, ποια θα ήταν η απάντηση του Κινέζου πολιτικού για την Οκτωβριανή Επανάσταση, από την οποία έχουν περάσει "μόλις" 100 χρόνια!

Αλίμονο, όμως, αν περιμένουμε τους αιώνες να μας δώσουν τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε εδώ και τώρα. Σε μια τέτοια περίπτωση η Ιστορία θα είχε παραλύσει ή θα είχε φτάσει το τέλος της, όπως θα βόλευε πολλούς. Μόνο που η Ιστορία συνεχώς εξελίσσεται, ενσωματώνοντας σε κάθε νέα σελίδα τις πλούσιες εμπειρίες της, τόσες που που ούτε όλοι οι άνθρωποι μαζί μιας γενιάς δεν είναι δυνατό να κατανοήσουν, πόσω μάλλον να ελέγξουν...

Η προφανής και καθ' όλα δικαιολογημένη αποτίμηση για την Οκτωβριανή Επανάσταση είναι πως απέτυχε: η Σοβιετική Ένωση και οι δορυφόροι της γκρεμίστηκαν με πάταγο, θύματα όχι τόσο της καπιταλιστικής περικύκλωσής τους, αλλά της δικής τους έλλειψης βούλησης να περάσουν από τη δικτατορία τού προλεταριάτου στον κομμουνισμό...

 Ο αυταρχισμός τής απόλυτης μονοκομματικής εξουσίας, η οποία σε πολλές περιπτώσεις συμπυκνωνόταν σε έναν και μόνο άνθρωπο- με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Στάλιν- , που παρέπεμπε στα πιο τυραννικά καπιταλιστικά καθεστώτα, η ανελευθερία, η καταπίεση έως και τη φυσική εξόντωση εκατομμυρίων αντιφρονούντων, όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι καμία άλλη ιδεολογία δεν κακοποιήθηκε τόσο πολύ στον 20ό αιώνα όσο η μαρξιστική. Κι όμως, το προλεταριάτο τόσο στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ όσο και στη Δύση χρωστά πολύ περισσότερα στους Μπολσεβίκους από αυτά που μπορεί να κατανοήσει σε μια πρώτη ανάγνωση των ιστορικών βιβλίων. Αρκεί και μόνο να αναλογιστεί τι συμβαίνει με τα δικαιώματά του τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, μετά δηλαδή από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού...

Δεν υπάρχει εργατική κατάκτηση- και δεν ήταν λίγες αυτές- τα τελευταία 100 χρόνια η οποία να μην ανάγεται στα Σοβιέτ και στο φόβο εξάπλωσής τους ανά τον κόσμο. Λαμβάνοντας σοβαρώς υπόψη τον ιστορικό ακροβατισμό που επιχειρώ, δεν θα υπήρχε Ρούζβελτ και "Νιου Ντιλ" αν δεν υπήρχε Λένιν ούτε κοινωνικό κράτος και σκανδιναβικό μοντέλο δίχως το σοβιετικό πρότυπο. Κι αν ακόμα σήμερα υπάρχουν απολογητές τού σταλινισμού- βλ. ΚΚΕ- οι περισσότεροι Αριστεροί ναι μεν είμαστε διατεθειμένοι να μάθουμε από τα λάθη τού παρελθόντος και να αναγνωρίσουμε ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος μετάβασης στον κομμουνισμό είναι μέσω της δημοκρατίας- στην άμεση μορφή της κατά τη γνώμη μου-, δεν παραγνωρίζουμε ωστόσο την παρακαταθήκη τής Οκτωβριανής Επανάστασης, που γέννησε τέρατα, αλλά και ήρωες...

 Ας τη δούμε, άλλωστε, κι ως μια υπενθύμιση πως όπου υπάρχει αδικία δημιουργείται και η αναγκαιότητα της επανάστασης. Κι όπου υπάρχει επανάσταση απαιτείται η πνευματική εγρήγορση κατανόησης ότι μόνο το δικαίωμα στην αμφισβήτηση και η προστασία του με κάθε μέσο θα μας απαλλάξει από την υποχρέωση της αντεπανάστασης όταν οι επαναστάτες θα αρχίσουν να θυμίζουν πολύ τους τυράννους που αντικατάστησαν. Αλίμονό μας αν ποτέ πιστέψουμε στην επανάσταση που θα δώσει τέλος σε όλες τις επαναστάσεις, θα έχουμε σκάψει μόνοι μας το λάκκο μας...