Μια χώρα-μπανανία κατ' επιλογή της...

Δεν ξέρω αν πράγματι τα δύο τρίτα τής Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ μισθοδοτούνται από το ελληνικό Δημόσιο, όπως θέλει δημοσίευμα. Το ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Κι ένας να είναι ο οποίος αξιοποιεί την θέση του στο κυβερνητικό κόμμα για να καταλάβει θέση δημόσιας διοίκησης την οποία αξίζει κάποιος άλλος με περισσότερα προσόντα ή και τα ίδια με αυτά του παιδιού τού κομματικού σωλήνα, τότε υφίσταται πολιτικό θέμα.

Πολλώ δε μάλλον όταν η νυν υπουργός Ολ. Γεροβασίλη παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων κι αντί σοβαρών απαντήσεων στις καταγγελίες αναφέρει πως ο Κ. Μητσοτάκης θέλει να διορίσει τους δικούς του στο Δημόσιο. Βεβαίως και το επιθυμεί, άλλωστε κατάργησε τον καλό νόμο Ραγκούση για να μπορέσει να διορίσει δικούς του διευθυντές. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, ωστόσο, εξαϋλώνεται από τη στιγμή που κάνει σημαία της το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους"...

Αυτή η κυβέρνηση έχει ψηφίσει τον πολύ καλό νόμο Βερναρδάκη, ο οποίος σε σημαντικό βαθμό καθιερώνει την αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα. Αρνείται, όμως, η ίδια να τον εφαρμόσει μέσα από τις καθυστερήσεις στην υπογραφή υπουργικών αποφάσεων κι εγκυκλίων υλοποίησής του προκειμένου να τοποθετήσει τα δικά της κομματικά στελέχη σε θέσεις ευθύνης και μη.

Με αυτόν τον τρόπο δικαιώνεται για μια ακόμα φορά ο Ροΐδης όταν ζητούσε την καθιέρωση ενός νόμου ο οποίος θα καθιστούσε υποχρεωτική την εφαρμογή των υπολοίπων. Αν διαβάσει κανείς, εξάλλου, το βιβλίο τού Εντμόντ Αμπού για την Ελλάδα του Όθωνα θα διαπιστώσει ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά περίπου δύο αιώνες αργότερα σε ένα κράτος που βασίζεται στον κομματισμό, στο νεποτισμό και στον αυτοσχεδιασμό για να τα κουτσοβγάζει πέρα...

Κι επιτέλους πρέπει να σταματήσει η χρησιμοποίηση του επιχειρήματος πως ο εκάστοτε υπουργός πρέπει να έχει στη δούλεψή του συγγενείς και φίλους γιατί αυτούς εμπιστεύεται. Αν δεν είμαστε ακόμα ώριμοι για να αποδεχθούμε την τοποθέτηση μόνιμων γενικών γραμματέων υπουργείων ή και της κυβέρνησης, όπως συμβαίνει σε πιο προηγμένες δημοκρατίες από τη δική μας, τουλάχιστον ας αντιληφθούμε ότι η δημόσια διοίκηση και συνεπακόλουθα το εθνικό συμφέρον υπηρετούνται καλύτερα από τους άξιους κι όχι από τους κολλητούς.

Στο κάτω κάτω και το συμφέρον τού υπουργού εξυπηρετείται καλύτερα από κάποιον σύμβουλο με γνώση τού αντικειμένου σε σύγκριση με κάποιον αδαή. Μόνο που όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα σε αυτήν την κατ' επιλογή της μπανανία, η οποία την επαύριο των εκλογών συζητά το πότε θα γίνουν οι επόμενες και με αυτό υπόψη προγραμματίζει η εκάστοτε κυβέρνηση την άλωση του κράτους...