Η δηλητηρίαση του πρώην Ρώσου πράκτορα και της κόρης του στη Μεγάλη Βρετανία είναι, "απλώς" το τελευταίο κρούσμα. Δεν είναι, ωστόσο, δικτάτορας κάποιος που εκλέγεται πρόεδρος της χώρας του εδώ και δύο δεκαετίες, μολονότι οι εκλογές στη Ρωσία δεν είναι οι πλέον αδιάβλητες ούτε οι κανόνες τού παιχνιδιού ίδιοι για όλους. Ο σύγχρονος τσάρος, εξάλλου, φρόντισε να απαγορεύσει τη συμμετοχή στις κάλπες τής Κυριακής του σοβαρότερου αντιπάλου του...
Αν έπρεπε να επιλέξω έναν όρο για να χαρακτηρίσω τον Βλ. Πούτιν, αυτός θα ήταν του δημοκράτορα. Δεν είναι, επίσης, ο μόνος ηγέτης στον κόσμο που έχει χρησιμοποιήσει την εξουσία του για να δημιουργήσει γύρω του ένα απρόσβλητο σύστημα εξουσίας.
Για την ακρίβεια, θα έλεγα πως αποτελούν εξαιρέσεις όσοι δεν το έχουν κάνει και συμπεριλαμβάνω στον κανόνα και τους κατά καιρούς Έλληνες πρωθυπουργούς, όπως και τον σημερινό. Από την άλλη, όμως, το λούμπεν προλεταριάτο είναι πολλές φορές πρόθυμο να παραδώσει οικειοθελώς τα σκήπτρα τής κυριαρχίας του σε όποιον του φέρνει οικονομική ευημερία και του τονώνει το εθνικό αίσθημα, έστω κι αν όλα αυτά είναι προσωρινά, έστω κι αν ο "Φωτεινός Ηγέτης" είναι εκμαυλισμένος, έστω κι αν κυβερνά με το μαστίγιο...
Είναι κοινότοπο, αλλά κάθε κοινοτοπία βασίζεται σε ψήγματα ή ογκόλιθους ιστορικής αλήθειας: κάθε λαός έχει τον κυβερνήτη που του αξίζει. Αν, για παράδειγμα, ο Αλ. Τσίπρας αρέσκεται στο ψέμα- λες και οι υπόλοιποι πολιτικοί ηγέτες σε αυτήν τη χώρα αποτελούν φάρους ειλικρίνειας, αξιοπιστίας και συνέπειας έργων και πράξεων στο διάβα τού χρόνου- μήπως η απάτη και η αυταπάτη δεν αποτελούν μερικά από τα εθνικά μας χόμπι;...
Αν οι Ρώσοι αναζητούν τσάρους- "πατερούληδες" ακόμα και στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, μήπως δεν είναι ο Βλ. Πούτιν ο καταλληλότερος γι' αυτούς; Αν οι Αμερικανοί έχουν για πρόεδρο έναν επικίνδυνο εθνικιστή και μισαλλόδοξο σαλτιμπάγκο, μήπως και στην αυτοαποκαλούμενη "μεγαλύτερη δημοκρατία τού κόσμου" δεν έχουν πάρει για το Λευκό Οίκο αυτό που ζητούσαν;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου