Πολάκης-Γεωργιάδης μισιούνται γιατί είναι τόσο ίδιοι...

Περισσεύει η αντρίλα σε ορισμένους πολιτικούς μας, κυβερνητικούς κι αντιπολιτευτικούς. Οι επιφανέστεροι εκπρόσωποι της σχολής του κομματικού κουτσαβακισμού είναι οι χαμαλόμαγκες Πολάκης- Σαμαράς- Γεωργιάδης, οι οποίοι ταυτίζουν αρκετές φορές στο δημόσιο λόγο τους το ότι φοράνε παντελόνια με αυταπόδειξη του ήθους, της εντιμότητας και των ικανοτήτων τους. Κι όταν βρίσκουν τα σκούρα δεν το βάζουν στα πόδια- γιατί είναι γνήσια αρσενικά γαρ-, αλλά προσάπτουν σε όσους τους επιτίθενται όλες τις αμαρτίες τής πλάσης...

Κάπως έτσι, άλλωστε, (δεν) απάντησε κι ο λαλίστατος κατά τα άλλα αναπληρωτής υπουργός Υγείας για τον "κολλητό" του που τοποθέτησε στο Νοσοκομείο Σαντορίνης με μισθό άνω των 3.000 ευρώ προκειμένου να αξιοποιηθούν οι γνώσεις του ως ιδιοκτήτη βουλκανιζατέρ. Τον ίδιο τύπο, εξάλλου, είχε μέχρι πρότινος σύμβουλο στο γραφείο του, αφού προφανώς το να ξέρεις να αλλάζεις το μπουζί είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να γνωμοδοτείς για τη βελτίωση του δημόσιου συστήματος υγείας...

Ο Π. Πολάκης είναι ο Αδ. Γεωργιάδης του ΣΥΡΙΖΑ ως προς το ανελέητο κυνήγι εντυπώσεων, πίσω από το οποίο δεν κρύβεται και κάποιο κοσμογονικό έργο. Το ιταμό όσο κι αυτάρεσκο ύφος τού αναπληρωτή υπουργού, το οποίο αποτελεί συνδυασμό κρητικής ψευτολεβεντιάς με χασαποταβέρνα στη Βάρη, θα μπορούσε ενδεχομένως να δικαιολογηθεί μόνο στην περίπτωση που τα δημόσια νοσοκομεία, για παράδειγμα, αποτελούσαν τόπους όπου όχι μόνο θα ήθελες να νοσηλευτείς, αλλά και να ζεις.

Όποιος, όμως, έχει υποχρεωθεί να τα επισκεφτεί, πολλώ δε μάλλον να νοσηλευτεί σε αυτά, μάλλον δεν φεύγει με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Φυσικά για την απαξίωσή τους δεν φταίει η σημερινή κυβέρνηση ούτε αμφισβητώ πως γίνονται προσπάθειες για τη βελτίωση της κατάστασης, αλλά θα περίμενα περισσότερη αυτοσυγκράτηση στους αυτοεπαίνους όταν ακόμα βρισκόμαστε στον πάτο...

Πολιτικοί με το πεζοδρομιακό στιλ Πολάκη- Γεωργιάδη είχαν θητεύσει και σε προηγούμενες κοινοβουλευτικές περιόδους. Φοβάμαι, ωστόσο, πως ποτέ άλλοτε αυτό το είδος πολιτικού λόγου δεν ήταν τόσο κυρίαρχο, αφού ποτέ άλλοτε οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν είχαν προσαρμόσει τόσο πολύ τη ρητορική τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα εντερικά ένστικτα που αυτά υποθάλπουν...

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, πως Πολάκης- Γεωργιάδης τα χρησιμοποιούν κατά κόρον για να περνούν τα θολά μηνύματά τους. Και ούτε είναι τυχαία η δημοφιλία τους, αφού οι πολιτικοί εικόνα μας είναι και μας μοιάζουν, όσο κι αν θέλουμε να παριστάνουμε τους άμωμους θεατές ενός πολιτικού παιχνιδιού που παίζεται με τους λαϊκιστικούς κανόνες που εμείς οι ίδιοι γουστάρουμε να παρακολουθούμε...