Μια χώρα που αναστενάζει με ριάλιτι κι εξεγείρεται με μπάλα κι εθνικισμό...

Τα απανωτά τραγικά γεγονότα στην Τούμπα έχουν οδηγήσει τον Αλ. Τσίπρα σε βαθιά αμηχανία, η οποία είναι έκδηλη και δικαιολογημένη. Τα τρία και κάτι, άλλωστε, χρόνια τής πρωθυπουργίας του δεν νομίζω πως έχει φωτογραφηθεί περισσότερο σε σύγκριση με άλλον επιχειρηματία από όσο με τον Ιβ. Σαββίδη...

Αν μη τι άλλο ο πρωθυπουργός δεν είναι αχάριστος, αφού ο κολλητός τού Βλ. Πούτιν έχει βοηθήσει παντοιοτρόπως την κυβέρνηση να σταθεί στα πόδια της. Μέχρι και συνέντευξη είχε δώσει στην οποία εκθείαζε τον Αλ. Τσίπρα και κατηγορούσε τον Κ. Μητσοτάκη. Πώς, επομένως, να λάβει δραστικότερα μέτρα από τη διακοπή τού πρωταθλήματος μια κυβέρνηση η οποία δεν πολιτεύεται στη βάση τής διάλυσης της διαπλοκής, αλλά της αντικατάστασης αυτής που δεν ελέγχει με μια ολόδική της;...

Σε μια χώρα όπου σπανίως αποδεχόμαστε τα λάθη μας, πολλώ δε μάλλον δημοσίως, είναι ενθαρρυντική η συγγνώμη Σαββίδη. Αλίμονο, όμως, αν με ένα "mea culpa" τα θεωρούσαμε όλα περασμένα ξεχασμένα και δεν αποδιδόταν δικαιοσύνη στις πραγματικές της διαστάσεις. Κι αλίμονο αν κι αυτή η κυβέρνηση εξακολουθεί να πιστεύει ότι θα διατηρηθεί στην εξουσία χάρη στον έλεγχο των ΜΜΕ...

Τόσο το κραυγαλέο παράδειγμα του δημοψηφίσματος του 2015 όσο και οι πιο πρόσφατες έρευνες της κοινής γνώμης αποδεικνύουν τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τους πολίτες από την αποδοχή όσων διαβάζουν, βλέπουν ή ακούνε κι έχει να κάνει με ειδήσεις. Ακόμα, επομένως, κι αν καταφέρουν στο Μαξίμου να τοποθετήσουν παπαγαλάκια τους σε όλα τα μίντια, ο κόπος τους θα πάει χαμένος αν δεν αλλάξει άμεσα η οικονομική κατάσταση του μέσου Έλληνα, η οποία είναι απογοητευτική...

Η προοπτική τής εξόδου από τα μνημόνια γεννά ομολογουμένως αισιοδοξία, την ίδια αισιοδοξία που δεν υπήρχε τα προηγούμενα οκτώ χρόνια. Αυτή, ωστόσο, από μόνη της δεν είναι αρκετή από τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία καλείται να θρέψει πληγές που όμοιές της δεν ανοίχτηκαν πουθενά αλλού στη μεταπολεμική Ευρώπη. Περιμένω να δω το ελληνικό μεταμνημονιακό πρόγραμμα, όπως αυτό θα κατατεθεί μετά από το Πάσχα, μόνο που θα περίμενα από όλους τους θεσμικούς παράγοντες και τον ελληνικό λαό μεγαλύτερη ωριμότητα, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική περίοδο και ύστερα από τόσα παθήματα...

Αν κάτι θα έπρεπε να μας απασχολεί από το πρωί μέχρι το βράδυ δεν είναι ούτε το Μακεδονικό ούτε ο Ιβ. Σαββίδης ούτε το κλείσιμο του MEGA ή το "Master Chef" και το "Power of Love", αλλά το οικονομικό μοντέλο το οποίο θα μας εξασφαλίσει ότι η επόμενη κρίση, η οποία είναι αναπόφευκτη στο καπιταλιστικό σύστημα, δεν θα μας βρει τουλάχιστον ξεβράκωτους. Φοβάμαι, όμως, πως ζητάω πολλά από μια χώρα που αναστενάζει με ριάλιτι κι εξεγείρεται με μπάλα κι εθνικισμό...