Όπως κι αν έχει, το μόνο που δεν χρειαζόμαστε αυτήν τη στιγμή είναι να αντεκδικηθούμε τους Τούρκους, συλλαμβάνοντας, για παράδειγμα, στρατιώτες τους όπου τους πετύχουμε να έχουν περάσει έστω και κατά ένα εκατοστό ελληνικό έδαφος. Κι ας έχουμε υπόψη πως ναι μεν ενέχει σκοπιμότητα η ποινική δίωξη των Ελλήνων στρατιωτικών από την τουρκική δικαιοσύνη- συνήθως τέτοιου είδους περιστατικά λύνονταν επί τόπου από τους διοικητές των μονάδων-, αλλά τυπικώς μιλώντας αυτή είναι αρμόδια για να αθωώσει ή για να καταδικάσει. Όπως θα ήταν και η ελληνική δικαιοσύνη στην αντίθετη περίπτωση...
Πριν πάρουμε, εξάλλου, την απόφαση να ρίξουμε τουφεκιά, οφείλουμε να έχουμε υπόψη πως σε σύγκριση με τα Ίμια το 1996 αυτήν τη φορά ο διεθνής παράγοντας δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι διαθέτει την πρόσβαση στην Άγκυρα ώστε να την αποτρέψει από μια ανεπιθύμητη κλιμάκωση. Τόσο η Ευρώπη όσο και οι ΗΠΑ με το ζόρι ανέχονται τον Ρ.Τ. Ερντογάν, αφήστε που κι εκείνοι έχουν ανοιχτά διακρατικά ζητήματα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν εγκλεισμούς δημοσιογράφων από το τουρκικό καθεστώς...
Κι αν η Ρωσία είναι αυτή που για ορισμένους θα προστρέξει στη διάσωσή μας, τους υπενθυμίζω ότι τόσο η Λευκωσία το 2013 όσο και η Αθήνα το 2015 την περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες για να τις σώσει από την οικονομική κρίση κι εκείνη δεν έφτασε ποτέ. Γιατί να το κάνει τώρα που το παιχνίδι γίνεται πιο βίαιο;...
Σε αυτές τις περιπτώσεις η ψυχραιμία συνιστά τον πολυτιμότερο σύμβουλο, εκτός αν πιστεύουμε ότι τα εθνικά συμφέροντα προστατεύονται καλύτερα με έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο τη δεδομένη χρονική περίοδο κι αφού προσπαθούμε ακόμα να βγάλουμε το κεφάλι μας στην επιφάνεια ύστερα από οκτώ χρόνια στα σκατά . Εκείνοι, μάλιστα, που τον υποθάλπουν από την ασφάλεια των εκατομμυρίων ευρώ που έχουν φυλαγμένα στο εξωτερικό θα πρόσφεραν μεγαλύτερη εθνική υπηρεσία αν σώπαιναν αντί να απαιτούν να χυθεί το αίμα άλλων κι όχι των ίδιων ή των παιδιών τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου